Συντάκτης: admin Σελίδα 13 από 147

Βορειοηπειρώτες στον πόλεμο του 1940

83 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ!

Γράφει ο Τηλέμαχος Λαχανάς

Αξιοσέβαστε αναγνώστη! Δώσε την πρέπουσα σημασία στην παραπάνω φωτογραφία και στοχάσου! Τα χαμογελαστά λεβεντόπαιδα που βλέπεις, είναι μια ομάδα από τα 438 Βορειοηπειρωτόπουλα που βρίσκονταν στην Ελλάδα ή που φοιτούσαν στα ελληνικά πανεπιστήμια, τα οποία στον πόλεμο του 40 είχαν προσχωρήσει στις γραμμές του ελληνικού στρατού εθελοντικά.

Οργανωμένοι σε δικό τους λόχο υπό την 5η Μεραρχία της Κρήτης, συγχωνεύτηκαν με το υπόλοιπο στράτευμα και αγωνιζόμενοι τίμησαν μεν τον ένδοξο αγώνα του Έθνους, αλλά και τις θυσίες των προγόνων της ιδιαίτερης πατρίδας τους, εννοείται αναμένοντας και την απελευθέρωσή της.

Πόσοι από αυτούς έπεσαν μαχόμενοι στα βουνά της Βορείου Ηπείρου; Ουδέποτε ακούσαμε και ουδέποτε μάθαμε! Οπότε και εμείς οι ομογενείς ουδέποτε μνημονεύσαμε ιδιαιτέρως τα ηρωικά κατορθώματά τους! Πάντως χωρίς να έχω υπόψη μου διάκριση μεταξύ τους και γενικότερα της πλειάδας των Ελλήνων φαντάρων, αν και άγνωστοι «αιωνία η μνήμη τους»! Αλλά αν ο πόλεμος του 40 δεν θα λάμβανε χώρα στα εδάφη της ιδιαίτερης πατρίδας μας, άραγε ποια θα ήταν η έκβασή του; Η επίσημη Ελλάδα ουδέποτε απάντησε!

Όταν ο Ιταλός καταχτητής, αναγκάστηκε να υποχωρήσει από τα ελληνικά εδάφη, μεταφέροντας τον πόλεμο στα χωριά της πολυβασανισμένης πατρίδας μας, τα στρατευμένα παιδιά της Ελλάδας, η πλειοψηφία των οποίων είχε περιορισμένες γνώσεις για το πώς ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός βρέθηκε έξω από τα σύνορά της, δύσκολη η περιγραφή του ενθουσιασμού τους, καθώς η φιλοξενία και η αμέριστη συμπαράσταση που συνάντησαν, ξεπερνούσε και την ετοιμότητα των από κει Ηπειρωτών κατοίκων!

Αν και υπόδουλος, ο βορειοηπειρωτικός πληθυσμός άνοιξε σύσσωμος την αγκάλη του, κόπτονταν ποιος να τους προσφέρει στέγη στο δικό του σπίτι, ποιος τρόφιμα και χειμωνιάτικο ρουχισμό από το δικό του στέρημα και ποιος να φιλοξενήσει τους πληγωμένους για θεραπευτική περίθαλψη, καθώς οι μανάδες και οι γιαγιές μας, ελλείψει νοσοκομειακών δομών, κληρονομούσαν τις πρακτικές γνώσεις. Οι μανάδες και οι γιαγιές μας που φιλοξένησαν τους πάντες, σαν να ήταν δικά τους παιδιά!

Αίσθημα που εμφυσούσε η παράδοση για τον από κει Έλληνα, αν και δεν ήταν άγνωστες οι αδικίες και οι προσβολές απέναντί μας, εκ μέρους προηγούμενων ηγετών! Άλλο αν δεν είχαν καμιά σχέση τα «παιδιά της Ελλάδας», για τα όσα συνέβηκαν απέναντί μας από τους προηγούμενους ή και κατοπινούς ηγέτες τους, κυρίως από το 1913 και μετά.

Σχετικά με την φιλοξενία των προπάππων μας του 40, αναφέρω μια από τις περιπτώσεις που διηγείται στην εφημερίδα «Ηπειρωτικό Μέλλον» της 10ης Δεκεμβρίου 1940, ο Δημήτριος Μαστέλλος, τότε αγωνιστής από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας: «Μαζί με τον Κώστα, και οι δυο πληγωμένοι, βρήκαμε καταφύγιο στο σπίτι της Αμαλίας Ζιώγκα στους Βουλιαράτες. Μόλις μας είδε η κυρα-Αμαλία, γονάτισε συγκινημένη, έσκυψε το «αρχοντικό» της μαντηλο-φορεμένο κεφάλι και φίλησε τα πόδια μας! «Μα τι κάνετε»; είπαμε και οι δυο μ’ ένα στόμα! «Είχα ορκιστεί να φιλήσω τα πόδια των ελευθερωτών μας. Τα πόδια των πρώτων Ελλήνων στρατιωτών που θα έφθαναν στο χωριό μας και το σπιτικό μας, ως ελευθερωτές» Αυτό μας είπε και τα μάτια της έσταζαν δάκρυα!» Ήταν τα λόγια μιας Βουλιαρατινής μάνας, τα λόγια που ίσως θα είχε προσφωνήσει κάθε Βορειοηπειρώτισσα μάνα….!

Δύσκολο να το φανταστούν οι νεότερες γενιές, ποια ήταν η στήριξη και η συμπαράσταση των Βορειοηπειρωτών στους Έλληνες στρατευμένους του «έπους» του 1940! Εκτός της συμμετοχής και των δικών μας στρατευμένων παιδιών, άνοιξαν όλα τα σπίτια των χωριών μας, οι άντρες και οι γυναίκες όλοι στο πόδι, άλλοι να κουβαλούν τα πολεμοφόδια με τα ζώα τους, άλλοι να προΐστανται των σωμάτων σε απάτητα μονοπάτια, άλλοι να μεταφέρουν και να περιθάλπουν τους πληγωμένους ή τους πεσόντες για ενταφίαση στα νεκροταφεία τους, γεγονός αδιαμφισβήτητο που δεν περιγράφεται, όσο και αν πολλοί φαντάροι αναφέρονται στα απομνημονεύματά τους!

Τρεις οι πεσόντες σε συμπλοκή με τους Ιταλούς στο Βοδίνο, αν και θα αναφερθώ εκτενέστερα στην ημέρα μνημόνευσής τους. Δεν έμεινε χωριανός να μη παραστεί στην κηδεία τους, δεν έμειναν μανάδες και γιαγιές χωρίς να τους κλάψουν μοιρολογώντας στην ενταφίαση, εκτός του ότι τους οικοδομήσαμε και λιθόκτιστο τάφο, με τα ονόματά τους σκαλισμένα στον σταυρό! Μάλιστα ακόμα και όταν καταργήθηκε η Θρησκεία, ενώ σε φυλάκιζαν για θρησκευτικές τελετές, Κυριακές και γιορτές το αναμμένο κερί δεν θα έλειπε από τον τάφο τους.

Τρεις ήταν και οι φαντάροι που φιλοξένησε π.χ. η (πατριαρχική) οικογένειά μας, ο δεκανέας από τον Πειραιά Πέτρος Ευθυμίου, ο Αναστάσιος Βαρδάκας και ο Παναγιώτης Οικονόμου. Πριν τους ξεπροβοδίσουν οι παππούδες για το Τεπελένι ο Πέτρος χαράκωσε σε μια γωνιακή πέτρα του σπιτιού και την διεύθυνσή του, Καποδιστρίου 13 Πειραιάς. Μάλιστα και όταν υποχώρησαν πριν περάσουν τα σύνορα στην Κακαβιά, ειδοποίησαν με χωριανό την οικογένειά μας, ότι ο Αναστάσιος έπεσε μαχόμενος στο Τεπελένι.

Ποια κυβέρνηση της Ελλάδας, ποιος πρωθυπουργός υποκλίθηκε με σεβασμό στην συμπαράσταση και την συνδρομή του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού σε αυτό το αδιαμφισβήτητο έπος; Πάντως μνημονεύοντας αυτή την μεγάλη επέτειο, αν και δεν είναι η κατάλληλη ευκαιρία να αναφερθώ, ας το κατανοήσουν λοιπόν! 33 χρόνια τώρα, μετά το 1990, η δική τους μέριμνα για τις περιοχές μας, για τα χωριά μας και όσους μετοικίσαμε στην Ελλάδα, κυρίως για όσους ηλικιωμένους δικαιούνται σύνταξη, ενώ έχουν συμπληρώσει τα απαιτούμενα ένσημα και τους ανασφάλιστους υπερήλικες, είναι για κλάματα! 

Στην Ελλάδα (μας) μας θεωρούν αλλοδαπούς, μας θεωρούν φιλοξενούμενους! Επαναλαμβάνω και μια φορά την αναφορά που έγινε παραπάνω, σχετικά με την έκβαση του πολέμου! Πόλεμος που έγινε στα χωριά μας, στα βουνά μας, στις περιοχές μας! 

Ενώ στα χωριά μας ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός βρήκε την ζεστασιά και την συμπαράσταση που δεν πρόλαβε να δοκιμάσει στις περιοχές της από κει Ηπείρου, ενώ υπό αντίξοες συνθήκες διατηρήσαμε ζωντανή την μνήμη όσων πεσόντων ενταφιάστηκαν στα χωριά μας, μάλιστα μετά το 1990 με αμείωτο το ενδιαφέρον για να βρεθούν οι πατρίδες καταγωγής τους, μέχρι που ταρακουνήθηκε η ελληνική αδιαφορία!

Δυστυχώς κανένα ενδιαφέρον από την επίσημη Ελλάδα, να παρευρίσκεται σε παρελάσεις και δική μας εκπροσώπηση! Μάλιστα ούτε στις παρελάσεις επ’ ευκαιρία της Επετείου της Επανάστασης του 1832! Να είναι αδιαφορία ή προσβολή!

Πάντως αιωνία η μνήμη των πεσόντων του έπους του 1940!

sfeva.gr

Εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου στην Άρτα

Το πρωΐ του Σαββάτου 28 Οκτωβρίου 2023, στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Άρτης, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Άρτης κ. Καλλίνικος ετέλεσε την καθιερωμένη Δοξολογία, για την Εθνική Επέτειο του «ΟΧΙ», παρουσία εκπροσώπων των Αρχών και Φορέων.

Στην συνέχεια εψάλη Επιμνημόσυνη Δέηση, στην πλατεία Αγίου Δημητρίου, έμπροσθεν του Ηρώου και πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη παρέλαση.

Επέτειος ΟΧΙ: Πάντα οι Βορειοηπειρώτες δόξαζαν και δοξάζουν την Ελλάδα

Το ιστορικό ΟΧΙ του 1940, ο ένδοξος Αγώνας της μικρής,  αλλά θαρραλέας χώρας, της Ελλάδος,  με μια χώρα υπερδύναμη αλλά κατακτητική και ηθικά αδύναμη, την Ιταλία, μπήκαν στην ιστορία, όχι μόνο των Ελλαδιτών, αλλά και των Βορειοηπειρωτών, διότι το μεγαλύτερο και δυσκολότερο βάρος του πολέμου το κράτησαν οι Βορειοηπειρώτες, με την άμεση συμμετοχή τους στον αγώνα αυτόν, με την βοήθεια τους, την στήριξή τους, την αγάπη τους.

Από τα δικά τους στρέμματα παραχώρησε η δημογεροντία του Βουλιαρατίου το 1940, για να ενταφιαστούν οι εξήντα Έλληνες φαντάροι που άφησαν τη ζωή τους στο πεδινό χειρουργείο  με τις 300 κλίνες που λειτουργούσε στο χωριό τους.

Με δάκρυα στα μάτια και τις γαλανόλευκες στα χέρια,  υποδέχονταν τους Έλληνες αγωνιστές  όπου κι αν περνούσαν.

«Μια ψηλή γεροδεμένη αρχοντογυναίκα στεκόταν στην είσοδο του σπιτιού. Συγκινημένη γονάτισε επάνω στις λασπωμένες πέτρες της αυλής κι έσκυψε το αρχοντικό της μαντηλοφορεμένο κεφάλι  και φίλησε τα πόδια μας.

 Μα τι κάνετε εκεί; Ρωτήσαμε με όση φωνή μας είχε απομείνει.

– Είχα ορκιστεί να φιλήσω τα πόδια των ελευθερωτών μας. Τα πόδια των πρώτων Ελλήνων στρατιωτών που θα έφθαναν στο χωριό μας, στο σπιτικό μας ελευθερωτές….

Ήταν η Αμαλία Ζιώγκα από τους Βουλιαράτες.

…Το πρωί μας ξύπνησαν  οι ζητωκραυγές από το δρόμο. Όλο το χωριό είχε ξεχυθεί στους δρόμους. Σε κάθε παράθυρο ανέμιζε κι από μια ελληνική σημαία. Τις είχαν υφάνει στους αργαλειούς και τις φύλαγαν στην κασέλα τους, γι’ αυτήν την ώρα, την ώρα της λευτεριάς. Μ’ αυτόν βαθιά κρυφό πόθο ζούσαν οι Βορειοηπειρώτες, αυτόν που χρόνια περίμεναν, την λευτεριά τους…».

Αυτά περιγράφει ο αυτόπτης μάρτυρας του Ελληνο-ιταλικού πολέμου Δημήτριος Γ. Μαστέλλος, στο βιβλίο του «Οδοιπορικό του έπους του 1940».

Χρόνια συνεχίζει αυτός ο πόθος. Αυτή η αγάπη. Για την Ελλάδα μας, Για το Έθνος μας. Για την ένδοξη ιστορία μας.

Να γιατί κάθε χρόνο, όπως κι εφέτος, γιορτάζουμε πανηγυρικά τις εθνικές μας εορτές.  Όπως γιορτάσαμε μεγαλοπρεπώς κι εφέτος την 28η Οκτωβρίου. 

Αρχίζοντας από την ηρωική Χιμάρα με την παρέλαση των μαθητών του σχολείου «Όμηρος», τις εκδηλώσεις των σχολείων της Δερβιτσάνης, του Μεσοποτάμου, της Λιβαδειάς, της Φοινίκης, του Ντερμισιού, των παραρτημάτων Ομόνοιας Χιμάρας κι Αγίων Σαράντα, που στεφανώθηκαν όλα τους με τις μεγαλειώδεις εκδηλώσεις στα στρατιωτικά νεκροταφεία της Κλεισούρας και του Βουλιαρατίου.

Βαγγέλης Παπαχρήστος

sfeva.gr

Ι. Μητρόπολις Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής & Κονίτσης: Ἡρωΐδες στό Ἔπος τοῦ 1940-41

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ  &  ΚΟΝΙΤΣΗΣ

 Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 16ῃ Ὀκτωβρίου 2023

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 253

Θέμα:  Ἡρωΐδες στό  Ἔπος τοῦ 1940-41:

α) Οἱ Γυναῖκες τῆς Πίνδου,  β) Οἱ Ἀδελφές Νοσοκόμες.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-

Ὑπάρχουν ἡμέρες, πού ὅσο κι’ ἄν περνοῦν τά χρόνια, δέν λησμονούνται. Ἀντίθετα, κερδίζουν σέ τιμές καί δόξα. Ἀνάμεσά τους, μεγάλη καί σπουδαία, εἶναι ἡ 28ῃ Ὀκτωβρίου 1940, πού μᾶς θυμίζει τήν κοσμοϊστορική μας Νίκη ἐναντίον τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας. 

Νίκη, πού ἀναπτέρωσε τό κατατρομαγμένο φρόνημα τῆς Εὐρώπης, ἀλλά καί ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας. 

Νίκη, πού ἀπέδειξε ἀνίσχυρα τά χιλιάδες μαχητικά ἀεροπλάνα, τόν τρομερό ἰταλικό πολεμικό στόλο, τό ἄφθονο πολεμικό ὑλικό καί, κυρίως, τίς «ἑπτά ἑκατομμύρια λόγχες», ὅπως ἐκόμπαζε ὁ ἀλαζόνας Μπενίτο Μουσολίνι. 

Νίκη, πού δέν ὑπολόγισε ἀκόμη, ὅτι ὁ Ἰταλός Δικτάτορας εἶχε κοντά του τήν τρομερή πολεμική μηχανή τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας, ἡ ὁποία, ἐκείνη τήν ἐποχή, πατοῦσε μέ τήν βαρειά της μπότα ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη καί εἶχε σύμμαχό της τόν φόβο πού ἐπάγωνε τίς ἀνθρώπινες καρδιές.

Κι’ ἀυτή ἡ μεγαλειώδης Νίκη ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἀκλόνητης χριστιανικῆς πίστεως, τῆς φιλοπατρίας, τῆς λατρείας πρός τήν Ἐλευθερία, τῆς ὁμόνοιας καί τῆς ἑνότητας τοῦ λαοῦ μας, καθώς καί τῆς ἀταλάντευτης ἀποφάσεως τῶν Ἑλλήνων ἀκόμη καί νά πεθάνουν γιά τήν Ἑλλάδα. 

-Β-

Ἀλλά ἡ μεγαλειώδης ἐκείνη Νίκη, πού πέτυχαν οἱ φαντάροι μας, εἶχε κι’ ἕνα ἀφανῆ καί ἀθόρυβο σύμμαχο. Κι’ αὐτός ἦταν οἱ ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου · πού ἔπλεκαν κάλτσες καί «κατσοῦλες» γιά τά Ἑλληνόπουλα πού πολεμοῦσαν · πού ζύμωναν συνέχεια ψωμί, μιᾶς καί ἡ Ἐπιμελητεία τοῦ Στρατοῦ δέν προλάβαινε, συχνά, νά φτάνῃ στίς πρῶτες γραμμές τοῦ Μετώπου.

Οἱ ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου ἦταν, πού ὅταν εἶδαν ὅτι τά πολεμοφόδια καί τά κανόνια ἦταν ἀδύνατον νά προωθηθοῦν στά κακοτράχαλα βουνά καί στά καταρράχια τῆς Πίνδου, ἔγιναν αὐτές τά … «μεταγωγικά»:

Ζαλώθηκαν στίς πλάτες τους κασόνια μέ πυρομαχικά καί τραβῶντας μέ σχοινιά τά κανόνια τά ἀνέβαζαν στίς βουνοκορφές, παλεύοντας μέ τίς δυνατές νεροποντές καί τίς φοβερές χιονοθύελλες, ἀναμαλλιασμένες, μουσκεμένες, ξυλιασμένες ἀπό τό δυνατό κρύο, ἀλλά πάντοτε μέ ἀνδρεῖες τίς καρδιές, «γιά τά παιδιά μας, τά Ἑλληνόπουλα», ὅπως ἔλεγαν.

Μπροστά, μιά μέ τήν βαρέλα τό κονιάκ στήν πλάτη, παραπίσω ἡ πρωτοκόρη τοῦ παπᾶ, κουβαλῶντας στήν πλάτη πυρομαχικά. Κι’ ἐρχόταν ἄλλη, ἄλλες μέ σακκοῦλες καί σακκίδια, πού εἶχαν μέσα τήν ἀγάπη ἑνός λαοῦ: μάλλινα ροῦχα καί πλεχτά, ξερά σῦκα καί παξιμάδια καί σφαῖρες καί πέταλα γιά τά μουλάρια, γιά νά φθάσουν ψηλά, ὅπου ὁ Στρατός ἔφραζε μέ το αἷμα του τούς Ἰταλούς. Κι’ ὕστερα, ἦλθε ἀλαφροπάτητη ἡ Δόξα στά ἀχνάρια πού εἶχαν ἀφήσει ἀχνά στό χιόνι · κι’ ἔσκυψε εὐλαβικά καί, μέ φύλλα δάφνης, ἔγραψε: «ΗΡΩΪΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ. ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ!».  

-Γ-

Ἀλλά, ἐνῷ ὁ Στρατός μας, μέ τήν ἀδάμαστη καί ἀκατάβλητη ἀνδρεία του, πραγματοποιοῦσε στήν Πίνδο καί στά Βορειοηπειρωτικά βουνά τήν θρυλική Ἐποποιΐα τοῦ «ΟΧΙ», ὁ Ἑλληνικός Ἐρυθρός Σταυρός, εὐθύς ἀμέσως μετά τήν ἔκρηξη τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου συγκρότησε ταχύτατα καί ἀπέστειλε ἐπειγόντως στήν ζώνη τῶν πρόσω Κινητά Χειρουργεῖα Μετώπου, κατάρτισε στήν Ἄρτα Μόνιμο Νοσοκομεῖο διακομιδῆς τραυματιῶν, ἐνῷ στό Ἀγρίνιο ἐγκατέστησε ἄρτιο καί ὑποδειγματικό Νοσοκομεῖο Ἐκστρατείας.

Καί καθώς ὁ πόλεμος προχωροῦσε, τό Β΄ Κινητό Χειρουργεῖο τοῦ Ε.Ε.Σ. μεταφέρθηκε ἀπό τήν Καστοριά, στήν Κορυτσᾶ. Ἔτσι, Προϊστάμενες, Διπλωματοῦχες καί Ἐθελόντριες Ἀδελφές Νοσοκόμες, πρόσφεραν στούς ἡρωϊκούς τραυματίες τοῦ πολέμου, μέ μεγαλόψυχη συναίσθηση πατριωτικοῦ καθήκοντος, στοργικές καί ἀδιάλειπτες νοσηλευτικές φροντίδες.

Πρέπει δέ νά τονισθῇ ὅτι προεξάρχουσα πάντοτε ἦταν ἡ ἀεικίνητη καί ἀκαταπόνητη καί ἐμπνευσμένη Ἀθηνᾶ Μεσολωρᾶ, πού καθοδηγοῦσε καί ἐπέβλεπε τό νοσηλευτικό ἔργο ὄχι μόνο στό Νοσοκομεῖο τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ, ἀλλά καί στά Κινητά Χειρουργεῖα καί στά Μόνιμα Νοσοκομεῖα πολέμου, ἐμψυχώνοντας τίς Ἀδελφές Νοσοκόμες πού ὑπηρετοῦσαν σ’ αὐτά.

Δυστυχῶς, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1941, τά ἀεροπλάνα τῶν ναζιστῶν Γερμανῶν ἐπιδρομέων βομβαρδίζοντας τά Ἰωάννινα, ἐβομβάρδισαν καί τό κτίριο τῆς Παιδαγωγικῆς Ἀκαδημίας, ὅπου στεγαζόταν τό Νοσοκομεῖο. Οἱ Ἀδελφές Νοσοκόμες ἀρνήθηκαν νά κατέβουν στό καταφύγιο γιά νά μήν ἐγκαταλείψουν τούς χειρουργημένους τους. Ὁπότε, μιά μεγάλη βόμβα ἐσκότωσε ὅλες τίς γενναῖες ἐκεῖνες Ἑλληνίδες Νοσοκόμες. 

Ἔτσι, στήν στήλη τῆς εὐγνωμοσύνης, ἡ Ἑλλάδα ζυγίζοντας τήν προσφορά τους τήν ἀφάνταστα μεγάλη στά στρατιωτικά νοσοκομεῖα, ὅπου κάποιες πέθαναν ἀπό τήν ὑπερκόπωση, καί τήν θυσία τους στό Νοσοκομεῖο τῶν Ἰωαννίνων, ἔγραψε εὐλαβικά: «ΗΡΩΪΔΕΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΣ. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ. ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ!».

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα, γεμᾶτα ἀπό τόν Χριστόν καί τήν Ἑλλάδα.  

Διάπυρος πρός Χριστόν εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

Ναπολέων Ζέρβας: Τραγικό λογοπαίγνιο ο χωρισμός της Ηπείρου

Κατά την περίοδο που ήταν Πρόεδρος του Εθνικού Κόμματος Ελλάδος (1945-1950), ο αρχηγός του ΕΔΕΣ Ναπολέων Ζέρβας περιέγραψε με άρθρο του στο περιοδικό “Βορειοηπειρωτικά Νειάτα”, τους σκοπούς και τις προσπάθειες που έκανε μετά το τέλος της γερμανικής κατοχής, για την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου.

Το ιστορικό άρθρο του είχε τον τίτλο “Τραγικό λογοπαίγνιο ο χωρισμός της Ηπείρου”.

Τραγικό λογοπαίγνιο ο χωρισμός της Ηπείρου

ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΝΕΙΑΤΑ. Φράσις γεμάτη πόθους, ελπίδες και καημούς. Τίτλος που φέρει συγκίνησι και ζωπυρώνει την συνείδηση του χρέους των Ελλήνων προς τους αδελφούς που στενάζουν υπό τον ζυγόν της δουλείας.

Και αν τα αισθήματα αυτά δονούν τις ψυχές όλων των Ελλήνων, οι ψυχές των Ηπειρωτών ματώνουν αληθινά από τον πόνο των γειτόνων αδελφών. Ο χωρισμός της Ηπείρου σε Νότιο και Βόρειο υπήρξε και μοιάζει με τραγικό λογοπαίγνιο. Η Ήπειρος είναι ΜΙΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ, Ελληνική όσο και η Αθήνα, όσο και η υπόλοιπος Ελλάς.

Δεν αρκεί όμως να έχη δίκαιο το άτομο ή το Eθνος, πρέπει να έχη ταυτοχρόνως την θέλησιν και την δύναμιν να το πάρη. Αυτό αποδεικνύει η πείρα αιώνων, αυτό αποδεικνύει η περίοδος των τελευταίων περιπετειών μας.

Το 1914 οι Βορειοηπειρώται απεφάσισαν να πάρουν το δίκαιο με το χέρι τους, και το πήραν,ήλθε όμως η διεθνής δολοπλόκος διπλωματία να ματαιώση το Πρωτόκολλον της Κερκύρας και την Eνωσιν της Β.Η. με την Μητέρα Ελλάδα.

Και τώρα καιρός είναι να παραδώσω και την κατάρα των Βορειοηπειρωτών και του Eθνους στους ενόχους του τελευταίου εγκλήματος.

Από της πρώτης στιγμής κατά την οποίαν ανέλαβα το 1941 το βαρύ έργον του αγώνος της Εθνικής Αντιστάσεως με απησχόλησε η Βόρειος Hπειρος και η απελευθέρωσίς της.

Επίστευα ότι θα ήτο εντροπή και όνειδος του ελευθέρου ανθρώπου του κόσμου αν δεν έδιδαν την ελευθερίαν εις την γωνίαν εκείνην από την οποίαν ανέτειλε το πρώτον φώς της Νίκης και της Ελευθερίας ,όταν κατά την τελευταίαν παγκόσμιον σύρραξιν τα βορειοηπειρωτικά βουνά έγιναν διεθνώς σύμβολον ελευθερίας.

Εστειλα ανθρώπους μέσα στην Β.Η. και οργάνωσαν το κίνημα της Εθνικής Αντιστάσεως και Ελευθερίας. Το Ελληνικόν Ε.Α.Μ. όμως αδελφωμένον με την Αλβανική τσέτα έβαλε αλύπητο μαχαίρι στους ανθρώπους που γύρευαν να ελευθερώσουν την Βόρειο Ήπειρο. Μου σκότωσαν τον Σαχίνη και πολλά άλλα ηγετικά και μαχητικά μου στελέχη, πάντοτε δολοφονικά.

Παρά την προδοσίαν του Ε.Α.Μ. δεν εσταμάτησα την προσπάθειά μου.
Το τέλος του 1944 (Δ/βριος) ήλθε, και οι Γερμανοί έφευγαν από την Ελλάδα. Τα τμήματά μου εκπληρούντα τους αληθινούς σκοπούς του αγώνος κτυπούσαν αλύπητα τις Γερμανικές Φάλαγγες και τις απεδεκάτιζαν καθ’ όλην την διαδρομήν της υποχωρήσεώς των προς Αλβανίαν.

Εβλεπα μπροστά μου το όραμα της ελευθερίας της Βορείου Ηπείρου πραγματικότητα και οι διαταγές μου ήταν να συνεχισθή η δίωξις των Γερμανών εντός της Βορείου Ηπείρου και η εις αυτήν εγκατάστασις των Τμημάτων τα οποία με τους Ελληνας κατοίκους θα ανεκήρυσσαν de Factο την απελευθέρωσιν και την Ενωσιν.

Οταν εφθάσαμεν εις τα σύνορα της Βορείου Ηπείρου είδαμε αυτό το φοβερό, αυτό το τραγικό, είδαμε να καλύπτουν τα νώτα και την υποχώρησιν των Γερμανών ποίοι; Εκείνοι που παρίσταναν ότι πολεμούσαν κατά των Γερμανών.

Η Αλβανική τσέτα και το Ε.Α.Μ. Αφησαν οι προδότες αυτοί ανενόχλητον τον Γερμανικό Στρατόν και έστρεψαν τα όπλα κατά των τμημάτων των Ε.Ο.Ε.Α. του Ε.Δ.Ε.Σ. που πήγαιναν απελευθερωταί και διώκται των Γερμανών.

Ο λυσσασμένος αυτός πόλεμος του Ε.Α.Μ. και της τσέτας και η ακατανόητος απόφασις των συμμάχων να μας εμποδίσουν να προχωρήσωμεν υπήρξαν η κυρία αφορμή του να ματαιωθή η απελευθέρωσις της Βορείου Ηπείρου, η οποία θα είχε ασφαλώς πραγματοποιηθεί από τον Οκτώβριον του 1944. Εξήγησα από τότε στους υπευθύνους των συμμάχων πόσο μεγάλη ήταν η αδικία που γινόταν και πόσον θα εστοίχιζε σε όλους μας αυτό.

Τι να την κάνω τώρα την ικανοποίησιν του ότι όσα είπα τότε βγήκαν όλα σωστά μπροστά στον πόνο τον πραγματικό και την πικρίαν που δεν με άκουσαν να δώσω την ελευθερίαν στους αδελφούς μας της Β.Η. που τόσα υπέφεραν και τόσα υποφέρουν;

Η ανάμνησις των γεγονότων αυτών είναι χρήσιμος όχι μόνον για ιστορικούς λόγους, αλλά κυρίως για να θερμαίνει την πίστιν, τον φανατισμόν και την απόφασίν μας προς συνέχισιν του αγώνος.

Καμία ατυχία και καμία αδικία δεν πρέπει να μας απογοητεύη. Η αρετή της Φυλής μας βρίσκεται ακριβώς στη δύναμι να υπομένωμε και να επιμένωμε.
Δεν θα υποστείλουμε λοιπόν ούτε για μια στιγμή την Σημαία του αγώνος. Σύνθημα- Δικαιοσύνη και Ελευθερία στη Βόρειο Ηπειρο.

Δεν ξεχνούμε τον Κωνσταντίνο Κατσίφα

🇬🇷ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ🇬🇷

Κωνσταντίνος Κατσίφας: Δολοφονήθηκε άνανδρα απ’ τις Αλβανικές αστυνομικές δυνάμεις, ανήμερα της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου, διότι τόλμησε να υπερασπιστεί το δικαίωμα του ελεύθερα να δηλώνει την Ελληνικότητα του και να υψώνει την Ελληνική σημαία!

Αθάνατος!

facebook / Νεολαία Βορειοηπειρωτών

Πανηγύρισε ο Μητροπολιτικός Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Άρτης

Χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Άρτης κ. Καλλινίκου, ετελέσθη το απόγευμα της Τετάρτης 25ης Οκτωβρίου 2023, με θρησκευτική μεγαλοπρέπεια, ο Μέγας Εσπερινός, επί τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου, στον πανηγυρίζοντα φερώνυμο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό, στην Άρτα.

Ο Μητροπολίτης Άρτης στο Κήρυγμά του, ετόνισε, ότι «διδάσκαλος σημαίνει υπογραμμός».

Με ιεροπρέπεια και λαμπρότητα κορυφώθηκαν την Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2023 οι λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμήν του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου, στον φερώνυμο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό της Άρτας.

Προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Άρτης κ. Καλλινίκου, ετελέσθηκαν ανήμερα της εορτής ο πανηγυρικός Όρθρος και η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.

Στο Κήρυγμά του, ο Σεπτός Ποιμενάρχης, ετόνισε, ότι «χριστιανική διδασκαλία σημαίνει μαρτύριο και μαρτυρία».

Κόνιτσα: Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων για την 83η επέτειο του ΟΧΙ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

ΠΕΜΠΤΗ 26η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Γενικός σημαιοστολισμός Δημοσίων, Δημοτικών, Ιδιωτικών Καταστημάτων και οικιών από την 8η πρωινή ώρα της ημέρας έως και τη δύση του ηλίου της 28ης Οκτωβρίου.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Φωταγώγηση όλων των Δημοσίων, Δημοτικών Καταστημάτων, Λεσχών, Μαυσωλείων, καθώς και των Καταστημάτων των Ν.Π.Δ.Δ. και Τραπεζών την 27η και 28η Οκτωβρίου από τη δύση του ηλίου ως τις 7:00 π.μ.

Ώρα 9:00: Στο Γυμνάσιο, στο Γενικό Λύκειο, στο ΕΠΑΛ, στα Δημοτικά Σχολεία και στα Νηπιαγωγεία της πόλης μας θα γίνουν εορταστικές εκδηλώσεις με θέμα σχετικό με την Εθνική Εορτή.

Ώρα 11:30: Επιμνημόσυνη δέηση με τη συμμετοχή μαθητών, καθηγητών, δασκάλων όλων των Σχολείων και Ιδρυμάτων στο Μαυσωλείο Πεσόντων 1940, που βρίσκεται στο παρεκκλήσιο «Άγιος Αθανάσιος». Κατάθεση στεφάνων από το Δήμαρχο και από τους μαθητές, παρουσία των Αρχών. Διευθέτηση χώρου μαυσωλείου για την επιμνημόσυνη δέηση με μέριμνα 583Μ/ΤΠ.

Ώρα 12:30: Επιμνημόσυνη Δέηση στο λόφο του Εφ. Ανθλγού Παύλου Παυλίδη στο Ελεύθερο Κόνιτσας. Κατάθεση στεφάνων από τον Δήμαρχο, Πρόεδρο της Κ. Ελευθέρου, συγγενείς του ήρωα. Τήρηση ενός λεπτού σιγής, Εθνικός Ύμνος.

Μικρή δεξίωση στην πλατεία του χωριού.

ΣΑΒΒΑΤΟ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ώρα 07:30: Χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες των Εκκλησιών της πόλης.

Όρθρος και Θεία Λειτουργία χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ.κ. Ανδρέα στον Ιερό Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Ώρα 8:30: ΄Επαρση της Σημαίας στη Λ.Α.Φ.Κ.

Ώρα 10:00: Επίσημη Δοξολογία στον Ιερό Ναό Αγ. Κοσμά του Αιτωλού

Ώρα 10:30: Θα τελεστεί επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο Ηρώων μπροστά από το Δημαρχείο και στη συνέχεια θα γίνει κατάθεση στεφάνων από τις Αρχές, Συλλόγους, Σωματεία. Θα τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των ηρώων του έπους. – Εθνικός ΄Υμνος. Απόδοση τιμών με μέριμνα 583 Μ/ΤΟ και ομιλία από τον κ. Ιωάννη Λάμπρο, Διευθυντή του Α’ Δημοτικού Σχολείου Κόνιτσας με θέμα: «28η Οκτωβρίου! Μνήμη και Ιστορία».

Μετά την ομιλία θα ακολουθήσει δεξίωση για όλους στο Δημαρχείο. Ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας θα δεξιωθούν τις Αρχές στο γραφείο Δημάρχου.

Ώρα 11:15: Παρέλαση προ των επισήμων στον καθορισμένο χώρο, μαθητών και μαθητριών Νηπιαγωγείων, Δημοτικών Σχολείων, Γυμνασίου, Γενικού Λυκείου, ΕΠΑ.Λ. και Τμημάτων Ενόπλων Δυνάμεων.

Ώρα 12:30: Στην κεντρική πλατεία Κόνιτσας θα ακολουθήσουν παραδοσιακοί χοροί από τα Σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου μας.

Ώρα 17:30: Υποστολή της Σημαίας.

Ιωάννινα : Οι εορταστικές εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου

Ξεκίνησαν στον νομό Ιωαννίνων και την Ηπειρωτική πρωτεύουσα οι προετοιμασίες για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.

Στα Γιάννενα ανήμερα της επετείου θα γίνει δοξολογία στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου και αμέσως μετά οι προσκεκλημένοι και οι φορείς θα καταθέσουν στεφάνι στο Ηρώο Μπιζανομάχων.

Νωρίτερα, στις οκτώ το πρωί, θα γίνει έπαρση της σημαίας στο Στρατηγείο της 8ης Μεραρχίας Πεζικού.

Οι εκδηλώσεις θα συνεχιστούν στην κεντρική πλατεία με την παρέλαση των στρατιωτικών οχημάτων, αναπήρων θυμάτων πολέμου, αντιστασιακών οργανώσεων, τμημάτων Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας καθώς και των μαθητών.

26 Οκτωβρίου 1912: Η Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

Θεσσαλονίκη, 26 Οκτωβρίου 1912

Μετά την νικηφόρα μάχη στα Γιαννιτσά ο διάδοχος Κωνσταντίνος ξεκινάει την προέλαση για την Θεσσαλονίκη.

Οι Τούρκοι όμως κατά την οπισθοχώρησή τους ανατίναξαν τις γέφυρες του Αξιού και ο στρατός μας δεν μπορεί να τον περάσει.

Οι κάτοικοι της Χαλάστρας ξηλώνοντας τα σπίτια τους καταφέρνουν μέσα σε ένα βράδυ γεφυρώσουν τις δύο όχθες του Αξιού με βάρκες, πόρτες, παράθυρα και ό,τι άλλο είχαν.

Ο Στρατός μας φτάνει στην Θεσσαλονική και προλαβαίνει τους Βουλγάρους. Ο κλοιός σφίγγει για τους Τούρκους και αναγκάζονται να παραδώσουν άνευ μάχης την πρωτεύουσα της Μακεδονίας.

Ο Ιωάννης Μεταξάς και ο Βίκτωρ Δούσμανης μεταβαίνουν στο διοικητήριο και υπογράφουν τα πρωτόκολλα της άνευ όρων παράδοσης της πόλης στον Ελληνικό Στρατό.

Ο Χασάν Ταξίμ Πασάς, ο τελευταίος Τούρκος διοικητής της Θεσσαλονικής, πιέστηκε και δωροδοκήθηκε από τους Βούλγαρους να δώσει σε εκείνους την πόλη.

Έλαβαν όμως την απάντηση:

”Από Έλληνες πήραμε την Θεσσαλονίκη και σε Έλληνες θα την παραδώσουμε!”

Στον Λευκό τον Πύργο υψώνεται υπερήφανα η Γαλανόλευκη των Σερβιών Κοζάνης που βάφτηκε με το αίμα των αμάχων κατά την άνανδρη σφαγή που έκαναν οι Τούρκοι μετά την ήττα τους στο Σαραντάπορο και την άτακτη υποχώρησή τους.

Ανήμερα του Αγίου Δημητρίου το 1912, η Θεσσαλονίκη είναι πια ελεύθερη!

Κείμενο: Μωραΐτες εν Χορώ

Σελίδα 13 από 147

Υποστηριζόμενο από WordPress & Θέμα από Anders Norén