Κατηγορία: ΚΟΝΙΤΣΑ Σελίδα 1 από 10

Την Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2023 ο Δήμος Κόνιτσας υποδέχτηκε την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου με μια ζεστή γιορτινή ατμόσφαιρα στην κεντρική πλατεία Κόνιτσας.

Με τη συμμετοχή πολλών συνδημοτών και επισκεπτών φωταγωγήθηκε το χριστουγεννιάτικο δέντρο από τον Δήμαρχο Νικόλαο Εξάρχου, παρουσία του νεοεκλεγέντος Δημάρχου Ανδρέα Παπασπύρου, Αντιδημάρχων και Δημοτικών Συμβούλων.

Τα μικρά παιδιά με ενθουσιασμό μέτρησαν αντίστροφα για τη φωταγώγηση, ενώ απολαύσαμε όλοι ξεχωριστές χριστουγεννιάτικες μελωδίες από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Δήμου Κόνιτσας «Ελευθέριος Χ. Παγγές», τη Νεανική και Μικτή Χορωδία Ενηλίκων Δήμου Κόνιτσας.

Παράλληλα, οι μαθητές των σχολείων και Σύλλογοι της Κόνιτσας πραγματοποίησαν εορταστικό Bazaar στον χώρο της πλατείας, το οποίο θα συνεχιστεί καθ΄ όλη τη διάρκεια των εορτών.

Την Τετάρτη 20/12/2023 και ώρα 18:00 το Οικοτροφείο «Νόστος» της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Έρευνας και Παρέμβασης – Ε.Ψ.Ε.Π. καλεί μικρούς και μεγάλους να φωτίσουν όλοι μαζί τον ουρανό με ιπτάμενα φαναράκια εν όψει των Χριστουγέννων και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.

Ο Δήμος Κόνιτσας γιόρτασε με λαμπρότητα την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 που αποτελεί σημαντικό ορόσημο στην ιστορία μας.

Το πρωί της 27ης Οκτωβρίου 2023 στο Γυμνάσιο, στο Γενικό Λύκειο, στο ΕΠΑΛ, στα Δημοτικά Σχολεία και στα Νηπιαγωγεία της Κόνιτσας πραγματοποιήθηκαν εορταστικές εκδηλώσεις για την Επέτειο του «ΟΧΙ».

Ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση με τη συμμετοχή μαθητών, εκπαιδευτικών όλων των σχολείων και ιδρυμάτων στο Μαυσωλείο Πεσόντων 1940, που βρίσκεται στο παρεκκλήσιο «Άγιος Αθανάσιος», καθώς και επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στο λόφο του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού Παύλου Παυλίδη στο Ελεύθερο Κόνιτσας.

Η μνήμη των ηρώων του ΄40 τιμήθηκε το Σάββατο 28 Οκτωβρίου με Θεία Λειτουργία και Δοξολογία στον Ιερό Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ιερουργούντος και προεξάρχοντος του Γραμματέα του Συνοδικού Γραφείου Προσκυνηματικών Περιηγήσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος π. Σπυρίδωνος Κατραμάδου, ο οποίος αναπλήρωσε τον Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης κ.κ. Ανδρέα, που λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων απουσίαζε, με επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων που τελέστηκαν στο μνημείο Ηρώων στο προαύλιο του Δημαρχείου και ομιλία από τον Διευθυντή του Α’ Δημοτικού Σχολείου κ. Ιωάννη Λάμπρο με θέμα: «28η Οκτωβρίου! Μνήμη και Ιστορία».

Οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για την εθνική επέτειο ολοκληρώθηκαν με τη μαθητική και στρατιωτική παρέλαση και με παραδοσιακούς χορούς στην κεντρική πλατεία από τα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου μας.

Στις εκδηλώσεις παρέστησαν ο Δήμαρχος Κόνιτσας Νικόλαος Εξάρχου, Αντιδήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι, ο Αντιπεριφερειάρχης Ηπείρου Πρόδρομος Γαϊτανίδης, εκπρόσωποι στρατιωτικών, αστυνομικών και τοπικών αρχών, εκπρόσωποι κομμάτων και πλήθος δημοτών και επισκεπτών.

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ  &  ΚΟΝΙΤΣΗΣ

 Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 16ῃ Ὀκτωβρίου 2023

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 253ῃ

Θέμα:  Ἡρωΐδες στό  Ἔπος τοῦ 1940-41:

α) Οἱ Γυναῖκες τῆς Πίνδου,  β) Οἱ Ἀδελφές Νοσοκόμες.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-

Ὑπάρχουν ἡμέρες, πού ὅσο κι’ ἄν περνοῦν τά χρόνια, δέν λησμονούνται. Ἀντίθετα, κερδίζουν σέ τιμές καί δόξα. Ἀνάμεσά τους, μεγάλη καί σπουδαία, εἶναι ἡ 28ῃ Ὀκτωβρίου 1940, πού μᾶς θυμίζει τήν κοσμοϊστορική μας Νίκη ἐναντίον τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας. 

Νίκη, πού ἀναπτέρωσε τό κατατρομαγμένο φρόνημα τῆς Εὐρώπης, ἀλλά καί ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας. 

Νίκη, πού ἀπέδειξε ἀνίσχυρα τά χιλιάδες μαχητικά ἀεροπλάνα, τόν τρομερό ἰταλικό πολεμικό στόλο, τό ἄφθονο πολεμικό ὑλικό καί, κυρίως, τίς «ἑπτά ἑκατομμύρια λόγχες», ὅπως ἐκόμπαζε ὁ ἀλαζόνας Μπενίτο Μουσολίνι. 

Νίκη, πού δέν ὑπολόγισε ἀκόμη, ὅτι ὁ Ἰταλός Δικτάτορας εἶχε κοντά του τήν τρομερή πολεμική μηχανή τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας, ἡ ὁποία, ἐκείνη τήν ἐποχή, πατοῦσε μέ τήν βαρειά της μπότα ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη καί εἶχε σύμμαχό της τόν φόβο πού ἐπάγωνε τίς ἀνθρώπινες καρδιές.

Κι’ ἀυτή ἡ μεγαλειώδης Νίκη ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἀκλόνητης χριστιανικῆς πίστεως, τῆς φιλοπατρίας, τῆς λατρείας πρός τήν Ἐλευθερία, τῆς ὁμόνοιας καί τῆς ἑνότητας τοῦ λαοῦ μας, καθώς καί τῆς ἀταλάντευτης ἀποφάσεως τῶν Ἑλλήνων ἀκόμη καί νά πεθάνουν γιά τήν Ἑλλάδα. 

-Β-

Ἀλλά ἡ μεγαλειώδης ἐκείνη Νίκη, πού πέτυχαν οἱ φαντάροι μας, εἶχε κι’ ἕνα ἀφανῆ καί ἀθόρυβο σύμμαχο. Κι’ αὐτός ἦταν οἱ ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου · πού ἔπλεκαν κάλτσες καί «κατσοῦλες» γιά τά Ἑλληνόπουλα πού πολεμοῦσαν · πού ζύμωναν συνέχεια ψωμί, μιᾶς καί ἡ Ἐπιμελητεία τοῦ Στρατοῦ δέν προλάβαινε, συχνά, νά φτάνῃ στίς πρῶτες γραμμές τοῦ Μετώπου.

Οἱ ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου ἦταν, πού ὅταν εἶδαν ὅτι τά πολεμοφόδια καί τά κανόνια ἦταν ἀδύνατον νά προωθηθοῦν στά κακοτράχαλα βουνά καί στά καταρράχια τῆς Πίνδου, ἔγιναν αὐτές τά … «μεταγωγικά»:

Ζαλώθηκαν στίς πλάτες τους κασόνια μέ πυρομαχικά καί τραβῶντας μέ σχοινιά τά κανόνια τά ἀνέβαζαν στίς βουνοκορφές, παλεύοντας μέ τίς δυνατές νεροποντές καί τίς φοβερές χιονοθύελλες, ἀναμαλλιασμένες, μουσκεμένες, ξυλιασμένες ἀπό τό δυνατό κρύο, ἀλλά πάντοτε μέ ἀνδρεῖες τίς καρδιές, «γιά τά παιδιά μας, τά Ἑλληνόπουλα», ὅπως ἔλεγαν.

Μπροστά, μιά μέ τήν βαρέλα τό κονιάκ στήν πλάτη, παραπίσω ἡ πρωτοκόρη τοῦ παπᾶ, κουβαλῶντας στήν πλάτη πυρομαχικά. Κι’ ἐρχόταν ἄλλη, ἄλλες μέ σακκοῦλες καί σακκίδια, πού εἶχαν μέσα τήν ἀγάπη ἑνός λαοῦ: μάλλινα ροῦχα καί πλεχτά, ξερά σῦκα καί παξιμάδια καί σφαῖρες καί πέταλα γιά τά μουλάρια, γιά νά φθάσουν ψηλά, ὅπου ὁ Στρατός ἔφραζε μέ το αἷμα του τούς Ἰταλούς. Κι’ ὕστερα, ἦλθε ἀλαφροπάτητη ἡ Δόξα στά ἀχνάρια πού εἶχαν ἀφήσει ἀχνά στό χιόνι · κι’ ἔσκυψε εὐλαβικά καί, μέ φύλλα δάφνης, ἔγραψε: «ΗΡΩΪΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ. ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ!».  

-Γ-

Ἀλλά, ἐνῷ ὁ Στρατός μας, μέ τήν ἀδάμαστη καί ἀκατάβλητη ἀνδρεία του, πραγματοποιοῦσε στήν Πίνδο καί στά Βορειοηπειρωτικά βουνά τήν θρυλική Ἐποποιΐα τοῦ «ΟΧΙ», ὁ Ἑλληνικός Ἐρυθρός Σταυρός, εὐθύς ἀμέσως μετά τήν ἔκρηξη τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου συγκρότησε ταχύτατα καί ἀπέστειλε ἐπειγόντως στήν ζώνη τῶν πρόσω Κινητά Χειρουργεῖα Μετώπου, κατάρτισε στήν Ἄρτα Μόνιμο Νοσοκομεῖο διακομιδῆς τραυματιῶν, ἐνῷ στό Ἀγρίνιο ἐγκατέστησε ἄρτιο καί ὑποδειγματικό Νοσοκομεῖο Ἐκστρατείας.

Καί καθώς ὁ πόλεμος προχωροῦσε, τό Β΄ Κινητό Χειρουργεῖο τοῦ Ε.Ε.Σ. μεταφέρθηκε ἀπό τήν Καστοριά, στήν Κορυτσᾶ. Ἔτσι, Προϊστάμενες, Διπλωματοῦχες καί Ἐθελόντριες Ἀδελφές Νοσοκόμες, πρόσφεραν στούς ἡρωϊκούς τραυματίες τοῦ πολέμου, μέ μεγαλόψυχη συναίσθηση πατριωτικοῦ καθήκοντος, στοργικές καί ἀδιάλειπτες νοσηλευτικές φροντίδες.

Πρέπει δέ νά τονισθῇ ὅτι προεξάρχουσα πάντοτε ἦταν ἡ ἀεικίνητη καί ἀκαταπόνητη καί ἐμπνευσμένη Ἀθηνᾶ Μεσολωρᾶ, πού καθοδηγοῦσε καί ἐπέβλεπε τό νοσηλευτικό ἔργο ὄχι μόνο στό Νοσοκομεῖο τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ, ἀλλά καί στά Κινητά Χειρουργεῖα καί στά Μόνιμα Νοσοκομεῖα πολέμου, ἐμψυχώνοντας τίς Ἀδελφές Νοσοκόμες πού ὑπηρετοῦσαν σ’ αὐτά.

Δυστυχῶς, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1941, τά ἀεροπλάνα τῶν ναζιστῶν Γερμανῶν ἐπιδρομέων βομβαρδίζοντας τά Ἰωάννινα, ἐβομβάρδισαν καί τό κτίριο τῆς Παιδαγωγικῆς Ἀκαδημίας, ὅπου στεγαζόταν τό Νοσοκομεῖο. Οἱ Ἀδελφές Νοσοκόμες ἀρνήθηκαν νά κατέβουν στό καταφύγιο γιά νά μήν ἐγκαταλείψουν τούς χειρουργημένους τους. Ὁπότε, μιά μεγάλη βόμβα ἐσκότωσε ὅλες τίς γενναῖες ἐκεῖνες Ἑλληνίδες Νοσοκόμες. 

Ἔτσι, στήν στήλη τῆς εὐγνωμοσύνης, ἡ Ἑλλάδα ζυγίζοντας τήν προσφορά τους τήν ἀφάνταστα μεγάλη στά στρατιωτικά νοσοκομεῖα, ὅπου κάποιες πέθαναν ἀπό τήν ὑπερκόπωση, καί τήν θυσία τους στό Νοσοκομεῖο τῶν Ἰωαννίνων, ἔγραψε εὐλαβικά: «ΗΡΩΪΔΕΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΣ. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ. ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ!».

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα, γεμᾶτα ἀπό τόν Χριστόν καί τήν Ἑλλάδα.  

Διάπυρος πρός Χριστόν εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

ΠΕΜΠΤΗ 26η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Γενικός σημαιοστολισμός Δημοσίων, Δημοτικών, Ιδιωτικών Καταστημάτων και οικιών από την 8η πρωινή ώρα της ημέρας έως και τη δύση του ηλίου της 28ης Οκτωβρίου.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Φωταγώγηση όλων των Δημοσίων, Δημοτικών Καταστημάτων, Λεσχών, Μαυσωλείων, καθώς και των Καταστημάτων των Ν.Π.Δ.Δ. και Τραπεζών την 27η και 28η Οκτωβρίου από τη δύση του ηλίου ως τις 7:00 π.μ.

Ώρα 9:00: Στο Γυμνάσιο, στο Γενικό Λύκειο, στο ΕΠΑΛ, στα Δημοτικά Σχολεία και στα Νηπιαγωγεία της πόλης μας θα γίνουν εορταστικές εκδηλώσεις με θέμα σχετικό με την Εθνική Εορτή.

Ώρα 11:30: Επιμνημόσυνη δέηση με τη συμμετοχή μαθητών, καθηγητών, δασκάλων όλων των Σχολείων και Ιδρυμάτων στο Μαυσωλείο Πεσόντων 1940, που βρίσκεται στο παρεκκλήσιο «Άγιος Αθανάσιος». Κατάθεση στεφάνων από το Δήμαρχο και από τους μαθητές, παρουσία των Αρχών. Διευθέτηση χώρου μαυσωλείου για την επιμνημόσυνη δέηση με μέριμνα 583Μ/ΤΠ.

Ώρα 12:30: Επιμνημόσυνη Δέηση στο λόφο του Εφ. Ανθλγού Παύλου Παυλίδη στο Ελεύθερο Κόνιτσας. Κατάθεση στεφάνων από τον Δήμαρχο, Πρόεδρο της Κ. Ελευθέρου, συγγενείς του ήρωα. Τήρηση ενός λεπτού σιγής, Εθνικός Ύμνος.

Μικρή δεξίωση στην πλατεία του χωριού.

ΣΑΒΒΑΤΟ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ώρα 07:30: Χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες των Εκκλησιών της πόλης.

Όρθρος και Θεία Λειτουργία χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ.κ. Ανδρέα στον Ιερό Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Ώρα 8:30: ΄Επαρση της Σημαίας στη Λ.Α.Φ.Κ.

Ώρα 10:00: Επίσημη Δοξολογία στον Ιερό Ναό Αγ. Κοσμά του Αιτωλού

Ώρα 10:30: Θα τελεστεί επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο Ηρώων μπροστά από το Δημαρχείο και στη συνέχεια θα γίνει κατάθεση στεφάνων από τις Αρχές, Συλλόγους, Σωματεία. Θα τηρηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των ηρώων του έπους. – Εθνικός ΄Υμνος. Απόδοση τιμών με μέριμνα 583 Μ/ΤΟ και ομιλία από τον κ. Ιωάννη Λάμπρο, Διευθυντή του Α’ Δημοτικού Σχολείου Κόνιτσας με θέμα: «28η Οκτωβρίου! Μνήμη και Ιστορία».

Μετά την ομιλία θα ακολουθήσει δεξίωση για όλους στο Δημαρχείο. Ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας θα δεξιωθούν τις Αρχές στο γραφείο Δημάρχου.

Ώρα 11:15: Παρέλαση προ των επισήμων στον καθορισμένο χώρο, μαθητών και μαθητριών Νηπιαγωγείων, Δημοτικών Σχολείων, Γυμνασίου, Γενικού Λυκείου, ΕΠΑ.Λ. και Τμημάτων Ενόπλων Δυνάμεων.

Ώρα 12:30: Στην κεντρική πλατεία Κόνιτσας θα ακολουθήσουν παραδοσιακοί χοροί από τα Σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου μας.

Ώρα 17:30: Υποστολή της Σημαίας.

Ἑορτάσθηκε, ὅπως κάθε χρόνο, στόν Ἱερό Ναό Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, στήν Ἐνορία Κάτω Κονίτσης, ἡ ἱερά μνήμη τῶν Μητροπολιτῶν καί Ἐθνομαρτύρων Σμύρνης Χρυσοστόμου, Μοσχονησίων Ἀμβροσίου, Κυδωνιῶν Γρηγορίου, Ἰκονίου Προκοπίου, Ζήλων Εὐθυμίου καί τῶν σύν αὐτοῖς ἀναιρεθέντων κατά τήν Μικρασιαστικήν Καταστροφήν μαρτύρων, συμπροσευχομένου τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΟΥ.

Τοῦτο συμβαίνει κατ’ ἔτος, καθώς στην Ἐνορία Κάτω Κονίτσης ἡ πλειοψηφία τῶν κατοίκων κατάγεται ἀπό τήν Μικρά Ἀσία καί τήν Καππαδοκία, ἀφοῦ οἱ πρόγονοί τους ἔφυγαν ἀπό τίς πατρογονικές τους ἐστίες ἐξ αἰτίας τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς τοῦ 1922.

Στό κήρυγμά του, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, ἀναφέρθηκε στήν συμπλήρωση 101 ἐτῶν ἀπό τήν καταστροφή τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί τοῦ Πόντου. Μιά καταστροφή πού προκάλεσαν ἀρχικά οἱ βάρβαροι καί ἀπάνθρωποι Νεότουρκοι καί κατόπιν οἱ κεμαλιστές μέ τήν βοήθεια τῶν δῆθεν συμμάχων μας.

Ἔτσι σφαγιάσθηκαν ἤ ἐξοντώθηκαν μέ τά διαβόητα τάγματα ἐργασίας (ἀμελέ ταμπουρού) ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μέ πρώτους τούς Ἑπισκόπους καί λοιπούς Κληρικούς, τούς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία ἔχει κατατάξει στήν χορεία τῶν Ἁγίων Της.

Στήν συνέχεια, ὁ Σεβασμιώτατος ἐπικεντρώθηκε στήν ζωή καί τό ἔργο τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος Ἐπισκόπου Ζήλων Εὐθυμίου Ἀγριτέλλη. Ἀνέφερε ὅτι γεννήθηκε στήν Λέσβο τό 1876, ἔγινε Μοναχός στήν Μονή Λειμῶνος τοῦ νησιοῦ καί αφοῦ ἀποφοίτησε ἀπό τήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης χειροτονήθηκε Διάκονος καί Πρεσβύτερος.

Λόγῳ τῆς μεγάλης μορφώσεως καί τοῦ φλογεροῦ πατριωτισμοῦ του μέ πρόταση τοῦ Μητροπολίτου Ἀμασείας Γερμανοῦ Καραβαγγέλη καί ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄, χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Ζήλων, βοηθός τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀμασείας, μέ ἕδρα τήν Πάφρα. Ἔχτισε Ἱερούς Ναούς καί Σχολεῖα καί χειροτόνησε καλούς Ἱερεῖς.

Ὅταν ξεκίνησε ὁ Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία κήρυξε ὑποχρεωτική ἐπιστράτευση, πολλοί κάτοικοι τοῦ Πόντου κατέφυγαν στά βουνά γιά νά γλιτώσουν. Μετά τήν λήξη τοῦ Πολέμου καί τήν ἀνακωχή, ἐπέστρεψαν στά σπίτια τους, ἀλλά οἱ Τουρκικές βαρβαρότητες συνεχιζόταν.

Ὁ Ἐπίσκοπος Εὐθύμιος, ἔστελνε συνεχῶς ὑπομνήματα στήν Ἑλληνική Κυβέρνηση διεκτραγωδῶντας τά δεινά τοῦ ποιμνίου του. Οἱ Τοῦρκοι, ἔχοντάς τον στοχοποιήσει, τόν συνέλαβαν στίς 21 Ἰανουαρίου 1921, μαζί μέ ὅλο τό προσωπικό τῆς Μητροπόλεως Ἀμασείας καί τούς ἔκλεισαν στίς Τουρκικές φυλακές – μπουντρούμια, μέ τήν κατηγορία ὅτι ἐργαζόταν γιά τήν ἵδρυση τῆς «Δημοκρατίας τοῦ Πόντου».

Λίγο μετά ἔκλεισαν τόν Εὐθύμιο στά ὑπόγεια τῶν φυλακῶν, μαζί μέ τούς βαρυποινίτες, ὅπου ἀσθένησε ἀπό ἐξανθηματικό τύφο καί ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τήν 29ῃ Μαΐου 1921, ἐνῷ οἱ Τοῦρκοι ἀπαγόρευσαν τήν νεκρώσιμη ἀκολουθία. Τραγική εἰρωνεία … Τήν ἡμέρα τοῦ θανάτου του ἔφθασε καί ἡ ἀπόφαση τοῦ Στρατοδικείου τῆς Ἄγκυρας πού τόν κατεδίκαζε σέ θάνατο.

Καί ὁ Σεβασμιώτατος κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, κατέληξε: «Ἀπό τά βεβηλωμένα ἅγια θυσιαστήρια, ἀπό τά ἐρείπια τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί ἀπό τίς ψυχές τῶν γνωστῶν καί ἀγνώστων μαρτύρων τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀνεβαίνει ἡ ἴδια ἡ φωνή τῆς ἱκεσίας, ὅπως τήν ἀκοῦμε στό θεόπνευστο βιβλίο τῆς “Ἀποκαλύψεως” καί κατατίθεται στόν θρόνο τοῦ Παντοδύναμου Θεοῦ:
“Ἕως πότε ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καί ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς;” (Ἀποκ. στ΄ 10).

Κι’ Ἐκεῖνος θά μᾶς ἀπαντᾶ: Ἡ Γενιά τοῦ 1922 δέν ἐπρόδωσε τά ἰδανικά τοῦ Ἔθνους, ἀλλά ἔμεινε πιστή μέχρι θανάτου, σύμφωνα μέ τήν παραγγελία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: “Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς” (Ἀποκ. β΄ 10).

Καί τώρα, μένει στεφανωμένη μέ τόν στέφανο τοῦ αἰωνίου θριάμβου στόν Οὐρανό, ἀλλά καί μέ τήν δόξα τοῦ ἐθνικοῦ ἥρωος καί τοῦ Χριστιανοῦ μάρτυρος. Καί μᾶς καλεῖ ὅλους, ἰδίως τήν νέα γενιά νά μή τήν ξεχάσουμε ποτέ, ἀλλά νά ἀποτελῇ γιά μᾶς ἀφορμή διδαχῆς καί οἰκοδομῆς στόν Χριστό καί στήν Ἑλλάδα. Οἱ Ἅγιες εὐχές τους ἄς συνοδεύουν καί ἐμᾶς καί ὁλόκληρο τό Ἑλληνικό Ἔθνος. Ἀμήν».

Μέ ἁπλότητα καί πάνδημη συμμετοχή, ἑορτάσθηκε ἐφέτος στήν Ἁγία Παρασκευή (Κεράσοβο) Κονίτσης, ἡ 110 η ἐπέτειος ἀπό τήν ἀπελευθέρωση τοῦ χωριοῦ ἀπό τόν ὀθωμανικό (τουρκικό) ζυγό (23 Ἰανουαρίου 1913).

Ἔχει καθιερωθεῖ νά ἑρτάζεται κάθε χρόνο, τήν πρώτη Κυριακή τοῦ μηνός Αὐγούστου, καθώς τό χωριό εἶναι ὀρεινό καί τόν Ἰανουάριο ἔχει μόνο τούς
λιγοστούς μόνιμους κατοίκους.

Τήν Κυριακή 6 Αὐγούστου 2023, οἱ ἐπετειακές εκδηλώσεις ἄρχισαν μέ τόν Ὄρθρο, τήν Θεία Λειτουργία καί τό Ἱερό Μνημόσυνο, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν πεσόντων Κερασοβιτῶν κατά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ χωριοῦ τους ἀπό τόν ὀθωμανικό (τουρκικό) ζυγό, καθώς ἐπίσης καί τοῦ Μοναχοῦ Κωνσταντίνου Ζούκα καί τῆς οἰκογενείας αὐτοῦ, στόν Ἱερό Ναό
Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΟΥ.

Νωρίτερα στό κήρυγμά του, ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε στήν Ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου, καθώς καί στήν ἀνάγκη νά μεταμορφωθοῦμε ὅλοι μας, ἀλλάζοντας πρός τό καλύτερο, γιά νά κερδίσουμε, ἐν τέλει, τήν
Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Μετά τήν ἀπόλυση, μετέβησαν ὅλοι στό Μνημεῖο Πεσόντων τοῦ χωριοῦ, πλησίον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Ἐκεῖ βρίσκονται δύο προτομές ˙ ἡ πρώτη εἰκονίζει τό πρόσωπο ἑνός Κερασοβίτη ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, μέ τήν ἐπιγραφή: «ΚΕΡΑΣΟΒΙΤΗΣ ΗΡΩΑΣ – ΜΝΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΚΕΡΑΣΟΒΙΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΟ ΖΥΓΟ – 23 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1913» καί ἡ δεύτερη μιά Κερασοβίτισσα, μέ τήν ἐπιγραφή: «Η ΓΕΝΝΗΤΡΑ ΜΑΣ ΚΕΡΑΣΟΒΙΤΙΣΣΑ ΜΑΝΑ …».

Ἐκεῖ, μέ τήν ἐπιμνημόσυνη δέηση ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑ, συμπαραστατουμένου ἀπό τόν οἰκεῖον Ἐφημέριο π. Μιχαήλ Παπακώστα, ὁπότε ἔληξαν οἱ σχετικές ἐκδηλώσεις.

Κατόπιν, ἀκολούθησε μικρή δεξίωση στήν κεντρική πλατεῖα, ὅπου καί ἀναλύθηκαν διεξοδικά τά ἱστορικά στοιχεῖα γιά τόν Μοναχό (κατ’ ἄλλους Ἱερομόναχο) Κωνσταντῖνο Ζούκα καί τήν οἰκογένειά του. Αὐτά ἀποδεικνύουν ξεκάθαρα ὅτι καταγόταν ἀπό τήν Ἁγία Παρασκευή
(Κεράσοβο) Κονίτσης καί τό «Ἰωάννης Γούναρης» ἦταν τό ψευδώνυμο, μέ τό ὁποῖο ἔμεινε γνωστός στήν Ἱστορία.

Διαβάζουμε σχετικά, ἀπό διάφορες ἱστορικές πηγές:

«Ὁ Κωνσταντῖνος Ζούκας (Ἰωάννης Γούναρης) καταγόταν ἀπό τά Ἰωάννινα καί ἦταν ἀκόλουθος τοῦ Τούρκου πασά Ὀμέρ Βρυώνη. Κατά τή διάρκεια τῆς πρώτης Πολιορκίας τοῦ Μεσολογγίου, ἦταν ἔμπιστος κυνηγός τοῦ πασά, ἐνώ ἡ οἰκογένειά του βρισκόταν ὑπό τουρκική ὁμηρεία στήν Ἄρτα.

Χάρη στήν ἐλευθερία κινήσεων πού τοῦ προσέδιδε ἡ ἰδιότητα τοῦ
κυνηγοῦ, πληροφορήθηκε ἀπό τόν Γεώργιο Βαρνακιώτη τό σχέδιο τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ γιά γενική ἔφοδο στό ἀνατολικό τμῆμα τοῦ Μεσολογγίου, πού θά πραγματοποιούταν ξημερώματα τῆς 25 ης  Δεκεμβρίου 1822, ἀνήμερα δηλαδή τῶν Χριστουγέννων.

Τό ἀπόγευμα τῆς 24ης  Δεκεμβρίου, ὁ Κωνσταντῖνος Ζούκας (Ἰωάννης Γούναρης), μετά ἀπό ἔντονη ἐσωτερική πάλη, γνωρίζοντας τίς συνέπειες τῆς ἀπόφασεώς του, γνωστοποίησε στούς Έλληνες, μέσῳ τοῦ γραμματέως τοῦ Ὁπλαρχηγοῦ Μακρῆ, τό τουρκικό σχέδιο.

Ὁ Μαυροκορδάτος, μαθαίνοντας τήν εἴδηση, ἐνίσχυσε τήν ἄμυνα τοῦ φρουρίου καί ειδικότερα τή νοτιοανατολική του πλευρά. Ἔτσι, ἡ γενική ἔφοδος ἀπέτυχε καθώς οἱ Μεσολογγίτες στρατιῶτες ἀντί νά βρίσκονται στίς ἐκκλησίες, λόγῳ τῆς ἑορτῆς, ἦταν προετοιμασμένοι καί ἀπέκρουσαν τίς
ἐφορμήσεις τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ.

Οἱ ὑποψίες ἔπεσαν ἀμέσως στόν Κωνσταντῖνο Ζούκα (Ἰωάννη Γούναρη), καθώς ἦταν Ἕλληνας καί ἕνας ἀπό τούς λίγους πού γνώριζαν τό σχέδιο.
Το τίμημα ἦταν βαρύ. Ὁ Ὀμέρ Βρυώνης γιά νά τόν ἐκδικηθεῖ, ἔσφαξε τήν οἰκογένειά του, τήν ὁποία κρατοῦσε αἰχμάλωτη στήν Άρτα.

Ὁ Κωνσταντῖνος Ζούκας, ἀποφάσισε νά κρυφτεῖ στά μέρη τοῦ ὄρους «Ζυγός», σέ μιά σπηλιά στήν περιοχή πού ονομάζεται «Κλεισούρα». Ἡ σπηλιά αὐτή εἶχε χρησιμοποιηθεῖ ὡς καταφύγιο, σύμφωνα μέ τήν παράδοση, καί πρίν περίπου ἕναν αἰῶνα, ἀπό κάποιον Κουμπούρα ἀπό τό χωριό Χρυσοβέργι, ὁ ὁποῖος κατέφυγε ἐκεῖ προκειμένου νά γλυτώσει ἀπό
τούς Τούρκους πού τόν καταδίωκαν.

Ὅταν μετά ἀπό καιρό ἐπέστρεψε στό σπίτι του, διηγήθηκε στούς συγχωριανούς του ὅτι κάθε βράδυ ἔβλεπε στό σημεῖο πού βρίσκεται σήμερα
ὁ Ναός ἕνα φῶς.

Οἱ χωριανοί μετέβησαν στό μέρος πού τούς ὑπέδειξε καί ἀνακάλυψαν ἔκπληκτοι τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας Ἐλεούσας καί δίπλα πηγή μέ ἁγίασμα. Λόγω αὐτοῦ τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος οἱ ευλαβείς χριστιανοί τῆς περιοχῆς ἔκτισαν τότε τό πρῶτο ἐκκλησάκι.

Αὐτή τήν σπηλιά χρησιμοποίησε καί ὁ Κωνσταντῖνος Ζούκας (Ἰωάννης Γούναρης) γιά νά γλυτώσει ἀπό τήν ὀργή τοῦ Ὀμέρ Βρυώνη. Στό σημεῖο μετέβαιναν κάτοικοι τῶν γειτονικῶν χωριῶν καί βοσκοί οἱ ὁποῖοι, ἀναγνωρίζοντας καί τιμῶντας τό πνεῦμα θυσίας καί τήν
γενναιότητά του, τόν προμήθευαν μέ τρόφιμα καί νερό.

Ὁ πόνος τοῦ ἥρωα γιά τόν χαμό τῆς οἰκογενείας του ἦταν μεγάλος καί, ἔχοντας χάσει τά πάντα ἐκτός ἀπό τήν πίστη του, ἀποφάσισε νά γίνει καλόγερος, χρησιμοποιῶντας τήν σπηλιά ὡς κελλί.

Ἀναφέρει στό ποίημά του, «Ὁ καλόγερος τῆς Κλεισούρας», ὁ ποιητής Κώστας Κρυστάλλης:

«Ὁ Μερ΄ Πασσάς μαθαίνει τοῦ κυνηγοῦ

τήν προδοσιά καί στήν ἀπελπισιά του,

σάν πῆρε ὁ Κώστας τά βουνά, τοῦ σφάζει τά παιδιά του,

Τόπαν τοῦ Κώστα στά βουνά καί τ΄ ἅρματα πετάει

Καί στῆς Κλεισούρας τό μικρό το ΄ρημοκκλήσι πάει

Καί γίνεται καλόγηρος, ντύνεται ράσα μαύρα…»

          Καί σ’ ἄλλο σημεῖο, στό ἴδιο ποίημα:

«Περαστικέ διαβάτη Κιρασοβίτη ἤ Κερασοβίτη,

ὅταν περνᾶς ἀπό τό Μοναστήρι τῆς Κλεισούρας

σταμάτησε ἐκεῖ καί ἄναψε ἕνα κεράκι

γιά τή γενναία ψυχή αὐτοῦ τοῦ Κιρασοβίτη ἀγωνιστή τοῦ 1821,

νά μακαρίσει ἡ ἀγαθούλα ψυχή του,

ὅπως καί τῆς φαμίλιας του.

Θά εἶναι προσκύνημα σεβασμοῦ καί εὐλάβειας

στόν καλόγερο τῆς Κλεισούρας».

Στήν σπηλιά αὐτή, ὁ Κερασοβίτης ἥρωας ἔζησε μακρυά ἀπ’ τόν κόσμο, προσευχόμενος καί ἀσκητεύων.

Τό 1837, ἀπό τό σημεῖο ἔτυχε νά περάσει ὁ βασιλιάς Ὄθωνας μέ τήν σύζυγό
του Ἀμαλία, ὁ ὁποῖος, πληροφορούμενος ποιός βρίσκεται ἐκεῖ, θέλησε νά συναντήσει τόν ἄνθρωπο πού έσωσε τό Μεσολόγγι. Θέλοντας νά τόν τιμήσει γιά τήν προσφορά του πρός τό Ἔθνος τόν ρώτησε τί ἐπιθυμεῖ νά τοῦ δωρίσει.

Ο Κωνσταντῖνος Ζούκας (Ἰωάννης Γούναρης), ἀπέδειξε γιά ἄλλη μιά φορά τό ἦθος του, ἀρνούμενος κάθε ὑλικό ἀγαθό γιά τόν ἑαυτό του, ζητῶντας μόνο νά παραχωρηθεῖ στήν Ἱερά Μονή ὅλη ἡ περιοχή ἀπό τήν εἴσοδο ἕως τήν ἔξοδο τῆς Κλεισούρας.

Ἀπό τότε ὁ μοναχός πλέον Κωνσταντῖνος Ζούκας (Ἰωάννης Γούναρης), βγῆκε ἀπό τήν ἀφάνεια καί ἄρχισε νά παρουσιάζεται στούς διαβάτες καί νά καλλιεργεῖ τήν περιοχή, καλλωπίζοντας καί ἀναδεικνύοντας τό μοναστήρι, μέχρι τήν κοίμησή του. Τά ὀστά του, βρέθηκαν τό 1997 στά θεμέλια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, κατά τήν ἀνακαίνιση, καί τοποθετήθηκαν μπροστά στήν προτομή του πού υπάρχει στό μοναστήρι.

Αὐτή εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ Κωνσταντίνου Ζούκα (Ἰωάννη Γούναρη), τοῦ κυνηγοῦ τοῦ Ὀμέρ Βρυώνη, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ θυσίασε γυναίκα καί παιδιά γιά τήν Πατρίδα, φόρεσε τό ἀσκητικό ράσο καί ἐκοιμήθῃ ἐν εἰρήνῃ, ἀφοῦ καί τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγωνίσατο γιά τήν Ἑλλάδα καί τό Μεσολόγγι.

Ἡ σημερινή Ἱερά Μονή Κλεισούρας, πανηγυρίζει κάθε χρόνο τήν Παρασκευή τῆς Διακαινησίμου, ἑορτή τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς.