Κατηγορία: ΚΟΝΙΤΣΑ Σελίδα 1 από 7

Η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Κόνιτσας από την Πέμπτη, 20 Απριλίου, φιλοξενεί την έκθεση έργων του φωτογράφου Παναγιώτη Τσιγκούλη «Η Μέθεξις του Χορο-χρόνου».

Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν την Παρασκευή, 21 Απριλίου, στις 7.00 μ.μ. στο χώρο εκδηλώσεων της Βιβλιοθήκης.

Η έκθεση θα παραμείνει στο χώρο της Βιβλιοθήκης μέχρι τις 30 Ιουνίου 2023 και θα είναι ανοιχτή για το κοινό Δευτέρα- Παρασκευή 9.00π.μ.-3.00 μ.μ., Τετάρτη και 5.00 μ.μ.-8.00 μ.μ.

Η έκθεση φωτογραφίας “Η Μέθεξις του Χορο-Χρόνου” ήρθε ως υποσυνείδητη σκέψη, ως κάποιο φωτογραφικό όραμα από το μέλλον, με την εμφάνισή μου στα πρώτα μουσικά δρώμενα της περιοχής της Κόνιτσας.

Μαθητής ακόμη, όταν με τον συνέταιρο του πατέρα μου, αείμνηστο Γιάννη Καπάιο, θα συμμετείχα ως εκπαιδευόμενος φωτογράφος σε παραδοσιακούς γάμους, σε εκδηλώσεις που, προεξάρχοντα ρόλο θα είχε η παραδοσιακή, γνήσια Κονιτσιώτικη μουσική.

Στα χωριά της Κόνιτσας, κυρίως στα Μαστοροχώρια, κατά τα προηγούμενα χρόνια, οι μουσικοί θα σήκωναν στις πλάτες τους ολόκληρη την ιεροτελεστία της ημέρας του γάμου. Θα ξεκινούσαν να παίζουν από το πρωί, χωρίς ηλεκτρικά ηχητικά μέσα κι αφού γύριζαν όλο το χωριό για τα απαραίτητα εθιμοτυπικά, θα τελείωναν το “παίξιμο” το επόμενο ξημέρωμα.

Με τη διαχρονική μου φωτογραφική καταγραφή των μουσικών δρώμενων και με την παρούσα έκθεση επιθυμώ να υμνήσω τους ανθρώπους της παράδοσης, τους δεξιοτέχνες της μουσικής αλλά και τους χορευτές.

Στην έκθεση απαντώνται σπουδαίοι μουσικοί με τις ζυγιές τους όπως, ενδεικτικά αναφέρω για να μην παρεξηγηθώ αν παραλείψω κάποιους, ο κ. Νίκος Φιλιππίδης, οι Χαλκιάδες από τη Βούρμπιανη, ο Γιώργος Κοτσίνης, ο Νάσος Χριστόπουλος, ο Γιάννης Χαλδούπης, ο Λευτέρης Σαρέας, ο Σπύρος Δερδέκης κ.ά. Πολλοί είναι και οι γνωστοί καλοί χορευτές της περιοχής, όπως ο Ανδρέας Κιτσάτης, Ο Σπύρος Κατσιώτας κ.ά. πολλοί.

Η τέχνη της φωτογραφίας, έχει τη μοναδική δυνατότητα να απολιθώνει τον χρόνο τη στιγμή που κυλά και τρέχει αδυσώπητα. Ποθώ με την καταγραφή μου να μνημονεύσω τις μορφές ανθρώπων που δεν βρίσκονται πλέον ανάμεσά μας.

Χορευτές και μουσικοί που, ποιος ξέρει, συναντιούνται πια στον παράδεισο ή στο άπειρο. Ωραίοι, γνήσιοι, μερακλήδες χορευτές που στιγμάτισαν τη ματιά μου. Οι αείμνηστοι: Ο Πέτρορετζούλης, ο Παύλος Βόσιος, ο Ευγένης Χούσος, ο Βασίλης Δημητρίου, ο Γιώργος Εξάρχου, ο Βασίλης Παπανώτης αλλά και άνθρωποι που συμμετείχαν στα γλέντια χωρίς να χορεύουν ιδιαίτερα πολύ, όπως ο ποιητής Αποστόλης Ζώτος, ο Γιώργος Φατές κ.ά.

Η έκθεση, είναι αφιερωμένη στη μνήμη τριών κλαριτζήδων της πάνω Κόνιτσας.
Στους Νικόλα Αλεξίου, Βαγγέλη Μπέτζιο και Μιχάλη Πανουσάκο,
σμιλευτές στα ακούσματά μου.

Για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να καλούν στο 2655022298 κατά τις εργάσιμες ημέρες και ώρες.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ , ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Ἀριθ. Πρωτ. 136

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 13ῃ Μαρτίου 2023

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 247ῃ

Θέμα: «Ὁ Εὐαγγελισμός: τῆς Θεοτόκου καί τῶν Ἑλλήνων»

             Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-

          Εἶναι ἀμφίβολο ἄν ἄλλοι λαοί ἔχουν τόσο πολύ συνδεδεμένη τήν πίστη μέ τούς ἐθνικούς τους ἀγῶνες. Ἡ Ἑλλάδα, ὅμως, ἔχει τό προνόμιο νά ἑορτάζῃ, μαζί μέ τήν Ἐκκλησία τήν Ὀρθόδοξη, καί τό Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων.

          Καί νά, μέ τό πού ξημερώνει ἡ 25ῃ Μαρτίου, ἀκούγεται ἡ θεσπέσια φωνή τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ στήν Ναζαρέτ, πρός τήν παρθένον Μαριάμ: «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη ˙ ὁ Κύριος μετά σοῦ ˙ εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί» (Λουκᾶ α΄ 28). «Καί ἰδού συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν … καί υἱός Ὑψίστου κληθήσεται … ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα» (Λουκᾶ α΄ 31.32.37).

          Αἰῶνες πολλοί εἶχαν περάσει ἀπό τήν ἡμέρα, πού, μέσα στόν Παράδεισο, ὁ Θεός εἶχε δώσει τήν ὑπόσχεση, ὅτι ἕνας ἀπόγονος ἐνάρετης γυναίκας θά συνέτριβε τήν δύναμη τοῦ σατανᾶ (βλ. Γεν. γ΄ 15). Οἱ ἄνθρωποι ἔπεσαν στήν εἰδωλολατρία, ἔγιναν δοῦλοι στά πάθη τά σαρκικά καί ἡ γῇ γέμιζε συνεχῶς ἀπό δολοφονικά αἵματα. Ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δέν ἔπαυσαν νά ἐλπίζουν καί νά περιμένουν Ἐκεῖνον πού θά τούς ἐλευθέρωνε ἀπό τήν τυραννία τοῦ ἀνθρωποκτόνου σατανᾶ. Κι’ αὐτή ἡ προσδοκία ἔγινε πραγματικότητα ἀπό τήν στιγμή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Παναγίας μας, ἡ Ὁποία «πάντα συνετήρει τά ρήματα ταῦτα συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς» (Λουκᾶ β΄ 19).

-Β-

            Ἀλλά ἡ 25ῃ Μαρτίου 1821 ὑπῆρξε καί ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποία ὁ «ἄγγελος» τῶν Παλαιῶν Πατρῶν, ὁ Μητροπολίτης Γερμανός, ὕψωνε στό Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Λαύρας τό Λάβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως. Καί βροντοφωνάζοντας «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος» ξεσήκωνε τούς σκλάβους Ἕλληνες νά ἀποτινάξουν τήν τουρκική τυραννία.

Ὅλα τά «μπαϊράκια» μέ τά ὁποῖα εἶχαν ἔλθει οἱ διάφορες ὁμάδες τῶν κλεφταρματωλῶν στό ἱστορικό Μοναστήρι, χαμήλωσαν καί, θἄλεγε κανείς, ἔσβησαν. Κι’ ἔμεινε ὄρθιο μόνο τό Λάβαρο πού κρατοῦσε ὑψωμένο ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, γιά νά συμβολίζῃ τήν ὁμοψυχία τῶν ραγιάδων καί τήν ἀπόφασή τους ν’ ἀγωνισθοῦν ὑπό τήν σκέπη τῆς Παναγίας, γιά ν’ ἀποτινάξουν τόν φοβερό καί ἀπάνθρωπο τουρκικό ζυγό.

-Γ-

          Πρῶτος, πρῶτος, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δηλώνει: «Ἐγώ, ἡ φαμίλια μου, τά ἄρματά μου, ὅτι ἔχω εἶναι γιά τήν Ἑλλάδα». Καί ἡ Μπουμπουλίνα: «Θά νικήσωμεν, ἤ θά παύσωμεν μέν ζῶντες, ἀλλά θά ἔχωμεν τήν παρήγορον ἰδέαν, ὅτι ἐν τῷ κόσμῳ δέν ἀφήσαμεν ὄπισθεν ἡμῶν δούλους τούς Ἕλληνας».

Ὁ Κωνσταντῖνος Κανάρης θά προσθέσῃ: «Ὁ κίνδυνος μᾶς διεγείρει. Τό ντουφεκίδι καί ἡ μάχη μοιάζουν μέ μουσική».

Ὁ Ἀνδρέας Μιαούλης θά πῇ μέ βαθειά πίστη: «Ἐλπίζω ἐντός ὀλίγου, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τῶν θεοπειθῶν τῆς πατρίδος εὐχῶν, νά σᾶς χαροποιήσω».

Ὁ γενναῖος Μακρυγιάννης: «Μπορεῖ νά εἴμαστε λίγοι καί ἀδύναμοι, μά ἔχουμε μαζί μας τόν Παντοδύναμο Θεό καί θά νικήσουμε». Καί πάλι ὁ Γέρος τοῦ Μωρηᾶ: «Οἱ Ἕλληνες εἶναι τρελλοί, ἀλλά ἔχουν Θεόν γνωστικόν».

Τέλος ὁ ἐθνοϊερομάρτυρας Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ὁ Ε΄, λίγο πρίν ἀπό τόν ἀπαγχονισμό του θά τονίσῃ μέ ἀπαράμιλλο θάρρος: «Ὁ θάνατός μου ἴσως ἐπιφέρει μεγαλυτέραν ὠφέλειαν παρά ἡ ζωή μου … Οἱ Ἕλληνες, οἱ ἄνδρες τῆς μάχης, θά μάχωνται μετά μεγαλυτέρας μανίας, ὅπερ συχνάκις δωρεῖται τήν νίκην, εἰς τοῦτο εἶμαι πεπεισμένος … Ὑπάγω ὅπου μέ καλεῖ … ὁ μέγας κλῆρος τοῦ Ἔθνους καί ὁ πατήρ ὁ οὐράνιος, ὁ μάρτυς τῶν ἀνθρωπίνων πράξεων».

-Δ-

      Ἔτσι ξεκίνησε ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Μέ πίστη στόν Θεό καί μέ ὁμοψυχία. Ὁ Κολοκοτρώνης θά πῇ: «Εἰς τόν πρῶτον χρόνον τῆς Ἐπαναστάσεως εἴχαμε μεγάλη ὁμόνοια καί ὅλοι ἐτρέχαμε σύμφωνοι … Ἀλλά δέν ἐβάσταξεν … Ἤρχισεν ἡ διχόνοια, καί ἐχάθη ἡ πρώτη προθυμία καί ἑνότητα … Ὅταν προστάζουν πολλοί … εἰς τούς στερνούς ἑπτά χρόνους δέν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα …»

      Καί σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πού κίνδυνοι περιβάλλουν τό Ἔθνος, μᾶς χρειάζεται ἡ πίστη καί ἡ ὁμοψυχία (τοὐλάχιστον τοῦ πρώτου ἔτους) τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821. Αὐτά τά δύο σᾶς εὔχομαι ὁλόψυχα. Χρόνια πολλά, ἅγια, ἀγωνιστικά, εὐλογημένα.

Διάπυρος πρός Χριστόν εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

Το ερευνητικό εργαστήριο CRISIS του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων σε συνεργασία με την ομάδα Μπουλούκι και τον Δήμο Κόνιτσας, διοργανώνει στην Κόνιτσα για το διάστημα 18–23 Μαρτίου 2023, εξαήμερο εργαστήριο «ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΗΣ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ» – (“Stone Masonry Workshop”) στο πλαίσιο του έργου «STONE ART – Ανάπτυξη του Θεματικού Πολιτιστικού Τουρισμού μέσω της Διαφύλαξης της Οικοδομικής Τέχνης της Πέτρας».

Το εργαστήριο απευθύνεται σε φοιτητές και επαγγελματίες από τους κλάδους της αρχιτεκτονικής, της αρχαιολογίας, της ανθρωπολογίας και εν γένει σε ερευνητές, επαγγελματίες και ερασιτέχνες που ασχολούνται με την παραδοσιακή οικοδομική της πέτρινης δόμησης.

Το πρόγραμμα του εργαστηρίου περιλαμβάνει:

• Διαλέξεις διακεκριμένων ομιλητών από τον κλάδο της αρχιτεκτονικής, της μηχανικής, της ανθρωπολογίας και της ιστορίας της τέχνης.

• Πρακτική εξάσκηση σε κοινόχρηστο χώρο βόρεια της εισόδου της Οικίας Χουσεΐν Σίσκο υπό την καθοδήγηση έμπειρων τεχνιτών από την ευρύτερη περιοχή της Κόνιτσας και της Ηπείρου.

• Καθοδηγούμενη περιήγηση σε επιλεγμένα μνημεία και τοπόσημα της πόλης της Κόνιτσας όπως ο ναός του Αγίου Νικολάου, η Οικία της Χάμκως, το τζαμί της κάτω Κόνιτσας και το γεφύρι.

• Εκδήλωση αφιερωμένη στην μαστορική τέχνη της πέτρας με διαγωνισμούς και βιωματικά δρώμενα για παιδιά.

Στόχος της υλοποίησης του εργαστηρίου είναι η διατήρηση και ανάδειξη της παραδοσιακής τέχνης της πέτρας ως αναπόσπαστο στοιχείο πολιτιστικής κληρονομιάς ποικίλων περιοχών της ενιαίας Ηπείρου.

Βασικοί άξονες του εργαστηρίου είναι η διεπιστημονική προσέγγιση της λιθοτεχνίας μέσω των διαλέξεων, η επαφή με την ιστορική σημασία της Κόνιτσας και των μνημείων της, καθώς και η πρακτική κατάρτιση των συμμετεχόντων μέσω της άσκησης στο πεδίο.

Η ενεργή αλληλεπίδραση των συμμετεχόντων με τους τεχνίτες-εκπαιδευτές, τους προσκεκλημένους ομιλητές, τους οργανωτές και τους επισκέπτες κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου εξασφαλίζει μια κρίσιμη και σημαντική ανταλλαγή γνώσης και συμβάλλει στη βιωσιμότητα της τέχνης της πέτρας στις επόμενες γενιές.

Ακριβώς μετά τη Μάχη της Κονίτσης αντί του Βασιλέως Παύλου, ο οποίος ήταν άρρωστος από τύφο, η Βασίλισσα Φρειδερίκη έφθασε αεροπορικώς στα Ιωάννινα.

Αγνόησε τις απαγορεύσεις των στρατιωτικών Αρχών και συνοδευόμενη μόνο από ένα τζιπ, πήγε στην Κόνιτσα την αυγή της 7^ης Ιανουαρίου 1948.

Είχε διανύσει 75 χιλιόμετρα σε ένα δρόμο που δεν ήταν καθόλου ασφαλής από τις πρώτες προσωπικότητες και η πρώτη γυναίκα που επεσκέφθη την τόσο ταλαιπωρημένη μικρή πόλη.

Εκεί στην Κόνιτσα συνάντησε τους ακούραστους και άγρυπνους μαχητές και βίωσε από πρώτο χέρι το πνεύμα των μαχών.

Συνάντησε και τον βαρέως τραυματισθέντα Συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δόβα, ενώ το ενδιαφέρον της στράφηκε προς τα παιδιά της Παιδοπόλεως που έζησαν το κλίμα των απειλητικών εκείνων ημερών.

Η χειρονομία αυτή, που προκάλεσε ενθουσιασμό, είχε και την συνέχεια της σε μία εντονότατη προσωπική δραστηριότητα υπέρ των παιδιών των προσφύγων, που είχαν ιδιαιτέρως υποφέρει από τις συνθήκες κολάσεως της εποχής εκείνης.

Έτσι, με έξαρση αισθήματος αδελφοσύνης εξόχως ελληνικού, η Βασίλισσα Φρειδερίκη κατόρθωσε να γίνει τότε, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, το δημοφιλέστερο πρόσωπο στην Ελλάδα.

Το μίσος κουμμουνιστών και αστών πολιτικών στο πρόσωπο της

Η Βασίλισσα Φρειδερίκη είναι το μόνο θηλυκό μέλος της Βασιλικής Οικογένειας της Ελλάδος που αντιμετώπισε την οργή και το μίσος του εν Ελλάδι κομμουνισμού, αλλά και πολλών πολιτικών δυνάμεων του λεγόμενου αστικού χώρου, διότι με το κοινωνικό της έργο σε όλη την χώρα και ιδιαίτερα για τα παιδιά και τα νέα κορίτσια, δημιούργησε βάσεις αληθινής κοινωνικής πρόνοιας και καταπολεμήσεως της κοινωνικής περιθωριοποίησης.

Αυτό δεν άρεσε σε κομμουνιστές (που επένδυαν στην συνέχιση της λόγω του πολέμου κοινωνικής εξαθλιώσεως, για να ασκούν προπαγάνδα και να συλλέγουν υποστηρικτές), αλλά και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις τότε, από την λεγόμενη δεξιά μέχρι την κεντροαριστερά, που επιζητούσαν να μετατρέπουν την κοινωνική πρόνοια  – κάτι που  μέχρι σήμερα γίνεται κατά κόρον στην ελληνική πολιτική ζωή – σε «δική τους δουλειά», για να αποκτήσουν κομματική επιρροή και ψήφους.

Το άγαλμα της Φρειδερίκης στην Κόνιτσα

Μετά την λήξη των εχθροπραξιών τοποθετήθηκε ένα γλυπτό έργο με την Βασίλισσα Φρειδερίκη στην πλατεία της Κόνιτσας, η οποία παριστάνεται να φορά ηπειρωτική παραδοσιακή ενδυμασία.

Το έργο ήταν του Μιχαήλ Τόμπρου, Καθηγητή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και Ακαδημαϊκού (1889 – 1974).

Το άγαλμα αποκαλύφθηκε σε ειδική εκδήλωση στην δεκαετία του 1950  από τον τότε Υπουργό της Ελληνικής Κυβέρνησης και διατελέσαντα Πρωθυπουργό Παναγιώτη Κανελλόπουλο.

Το έργο αυτό σήμερα βρίσκεται σε μία αποθήκη, από το 1974, οπότε και καθαιρέθηκε από το στρατιωτικό καθεστώς, που είχε ανακηρύξει την Προεδρική Δημοκρατία το 1973.

Κατά καιρούς έγιναν προσπάθειες προς τον Δήμο Κόνιτσας για να επανατοποθετήσει το έργο αυτό, που πέρα από τον ιστορικό του συμβολισμό αποτελεί και πολύ καλό αισθητικό δημιούργημα.

με πληροφορίες από το βιβλίο του Γεώργιου Κουρκούτα “Η Μάχη της Κόνιτσας”