Κατηγορία: ΙΩΑΝΝΙΝΑ Σελίδα 20 από 52

Η Δομή Απασχόλησης και Σταδιοδρομίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων διοργανώνει την εκδήλωση «Ημέρα Καριέρας 2023» στις 3 Μαΐου 2023 από τις 10 π.μ. έως 5 μ.μ., στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων «Κάρολος Παπούλιας».

Η «Ημέρα Καριέρας 2023» είναι ιδιαίτερα σημαντική εκδήλωση εξωστρέφειας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, που επιδιώκει να φέρει τις/τους φοιτήτριες/τές και αποφοίτους του σε επαφή με τον επιχειρηματικό και επιχειρησιακό κόσμο.

Στη φετινή διοργάνωση συμμετέχουν πάνω από 60 επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Με τη συμμετοχή τους οι φοιτήτριες/τές και απόφοιτοι θα έχουν την ευκαιρία, μεταξύ άλλων, να πραγματοποιήσουν συναντήσεις γνωριμίας με στελέχη επιχειρήσεων που αναζητούν συνεργάτες, αλλά και να αντλήσουν ενημέρωση σχετικά με τις προοπτικές απασχόλησης και απαιτήσεις διαφόρων επαγγελματικών κλάδων.

Η είσοδος στην εκδήλωση είναι δωρεάν για όλους και η δήλωση ενδιαφέροντος συμμετοχής βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://bit.ly/41CPW3v

Για περισσότερες πληροφορίες ή/και διευκρινίσεις μπορείτε να επικοινωνήσετε με τη Δομή Απασχόλησης & Σταδιοδρομίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, στα τηλέφωνα 26510 07278, 2651009046 ή 2651008454 και στο e-mail: dasta@uoi.gr ή να επισκεφτείτε τη διεύθυνση: https://careerdays.dasta.uoi.gr/

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ράπτης γεννήθηκε στο χωριό Τέροβο των Ιωαννίνων από ευσεβείς γονείς. Εγκαταστάθηκε στα Ιωάννινα και έκανε το επάγγελμα του ράπτη.

Μετά τον θάνατο των γονέων του πήγε στην Κωνσταντινούπολη επί Πατριάρχου Ιερεμίου Α’ (1525 – 1545 μ.Χ.) και επί Σουλτάνου Σουλεϊμάν Β’ (1520 – 1560 μ.Χ.).

Επειδή ήταν προικισμένος με σωματικές και ψυχικές αρετές, κίνησε τον φθόνο μερικών Τούρκων, που τον πίεζαν να γίνει μουσουλμάνος. Ο Ιωάννης απέρριψε αμέσως τίς δελεαστικές προτάσεις των Τούρκων και όχι μόνο, αλλά αποφάσισε να μαρτυρήσει για τον Χριστό.

Δύο φορές αποπειράθηκε να εκπληρώσει αυτή του την επιθυμία, αλλά τον απέτρεψε ο πνευματικός του. Την τρίτη φορά όμως, Μεγάλη Παρασκευή, είπε πως είδε σε όραμα να χορεύει μέσα στις φλόγες και έτσι πέτυχε την ποθούμενη ευλογία του πνευματικού του.

Όταν πήγε στο εργαστήριο του, είδε να έρχονται οι Τούρκοι που τον προέτρεπαν να γίνει μουσουλμάνος. Αυτή τη φορά όμως τον συκοφαντούσαν ότι δήθεν, όταν ήταν στα Τρίκαλα αρνήθηκε τον Χριστό. Ο νεομάρτυρας τους απάντησε ότι αυτό δεν έγινε ποτέ, αλλά και ούτε πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Συγχρόνως δε με τα λόγια του, περιφρόνησε τη θρησκεία του Μωάμεθ.

Οι Τούρκοι θυμωμένοι όρμησαν, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον κριτή. Ομολόγησε και εκεί την πίστη του στον Χριστό, βασανίστηκε και ρίχτηκε στη φυλακή. Επειδή όμως επέμενε στην ομολογία του, καταδικάστηκε να καεί ζωντανός.

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης κατόρθωσε με πολλά χρήματα να αναβάλει για λίγο την εκτέλεση του, αλλά όταν ο Ιωάννης ρωτήθηκε και πάλι αν αρνείται τον Χριστό, απάντησε με θάρρος ότι ποτέ δεν θα τον αρνηθεί και έψαλε μπροστά στους Τούρκους το «Χριστός Ανέστη».

Τελικά οι Τούρκοι άναψαν φωτιά έξω από την πόλη, μέσα στην οποία μόνος του αναπήδησε ο Ιωάννης, ψάλλοντας. Ορισμένοι όμως Χριστιανοί, για να απαλλάξουν τον νεομάρτυρα από τους φρικτούς πόνους της φωτιάς, πλήρωσαν τους δήμιους και τον αποκεφάλισαν στις 18 Απριλίου 1526 μ.Χ.

Τα διασωθέντα λείψανα του, αγοράστηκαν από τους πιστούς και διαφυλάχθηκαν στον Πατριαρχικό ναό. Ο νεομάρτυρας αυτός, έγινε πασίγνωστος για τα θαύματα του σ’ ολόκληρο το γένος.

Μαρτύριο του Αγίου αυτού, συνέγραψε ο επιφανής λόγιος ιερέας Νικόλαος Μαλαξός Πρωτοπαπάς Ναυπλίου (+ 1594 μ.Χ.).

Η μνήμη του στα Ιωάννινα τελείται την Τρίτη της Διακαινησίμου στο ναό της Αγίας Μαρίνας.

www.elkosmos.gr

Σε “Ψήφισμα – Διαμαρτυρία” προχώρησαν τα Διοικητικά Συμβούλια των δύο Συλλόγων Αποφοίτων Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς (Ιωαννίνων και Αθηνών) που αφορά την πολύπαθη “Σχολή Βελλάς”.   

Όπως αναφέρει το Ψήφισμα, “μετά το τελειωτικό ράπισμα της κατάργησης της Σχολής Βελλάς, και την ακολουθήσασα μεταβίβαση της περιουσίας της στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών, εν σπουδή και με τον συνήθη κοινοβουλευτικό τρόπο της εμβόλιμης διάταξης σε άσχετο με τη Σχολή μας νομοσχέδιο, απευθύνουν το παρόν ψήφισμα-διαμαρτυρία προς όλες τις τοπικές αρχές, τους βουλευτές της Ηπείρου, το Υπουργείο Παιδείας και τη Βουλή των Ελλήνων, εκφράζοντας την έντονη αντίδρασή τους και τη δικαιολογημένη αγανάκτησή τους για τους παρακάτω λόγους:

α. Η Σχολή αυτή ιδρύθηκε το 1911 από τον τότε μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σπυρίδωνα Βλάχο και έκτοτε μεγαλούργησε διαγράφοντας μια λαμπρή πορεία συνεχούς προσφοράς είτε ως Ιεροδιδασκαλείο παλαιότερα, είτε ως Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία πρόσφατα.

β. Οι απόφοιτοι αυτής, εξακτινωθέντες σε ολόκληρη την Ελληνική Επικράτεια συνεισέφεραν και συνεισφέρουν τα μέγιστα στην Ελληνική κοινωνία, καταξιωθέντες στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο της χώρας, διαπρέψαντες στους χώρους όλων των βαθμίδων της Εκπαίδευσης και όλων των επιστημών, κοσμήσαντες καθηγητικές έδρες Πανεπιστημίων, διακριθέντες στις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες, καταλαβόντες ανώτατες και ηγετικές θέσεις Δημοσίων Υπηρεσιών και Οργανισμών, καθώς και ύπατα αξιώματα της Ελληνικής Πολιτείας, ου μην αλλά και ως λειτουργοί εις τα της Εκκλησίας και της Θρησκείας τα μέγιστα συμβαλόντες.

γ. Το υπέρ τα εκατό έτη ακμάσαν πνευματικό τούτο καθίδρυμα διαθέτει τεράστια κτηριακά συγκροτήματα, εγκαταστάσεις και λοιπές υποδομές, τα οποία θα εγκαταλειφθοὐν, εάν η Πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς δεν κινηθούν προς την κατεύθυνση ίδρυσης άλλου ισότιμου αντισταθμιστικού ιδρύματος ή Πανεπιστημιακού επιπέδου Σχολής.

δ. Το διπλό τούτο πλήγμα της Πολιτείας (κατάργηση Βελλάς-μεταβίβαση περιουσίας της), πέραν των άλλων, αποδυναμώνει έτι περαιτέρω την κατά τα άλλα «εύανδρο» αποκαλούμενη Ήπειρο, η οποία τίθεται και πάλι στο περιθώριο από την αδιαφορούσα απέναντί της Πολιτεία, παρότι έχει προσφέρει τα πάντα στην Πατρίδα διά των μεγάλων αυτής ευεργετών και έχει κοσμήσει την Αθήνα και όχι μόνον αυτήν με τα γνωστά σε όλους περίτεχνα ευαγή ιδρύματα και τα λοιπά περικαλέστατα κοινωφελή κτήρια και μνημεία. Ουδέποτε όμως ζήτησε να καταργηθούν αυτά και να μεταβιβαστούν οι όποιες περιουσίες τους στην Ήπειρο.

ε. Η κατάργηση της Βελλάς αποτελεί, πέραν των άλλων και ένα είδος απαξίωσης, τόσον απέναντι του μεγάλου ιδρυτή και οραματιστή αυτής Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος, όσον και όλων ημών των αποφοίτων, αλλά και απέναντι στην κοινή γνώμη του συνόλου των Ηπειρωτών. Η δε λαμπρή και πανθομολογουμένως ιστορική της διαδρομή δεν μπορεί να παραγραφεί με καμιά διάταξη κανενός νομοσχεδίου, από τις συνειδήσεις και την κοινή γνώμη των Ηπειρωτών.

Κατόπιν αυτών, όλοι εμείς οι απόφοιτοί της, δεν προτιθέμεθα να σιωπήσουμε απέναντι σ’ αυτό το τελειωτικό χτύπημα της Πολιτείας, απέναντι στη βούληση και στην παρακαταθήκη του ιδρυτή της και απέναντι στην αποστέρηση της Ηπείρου από ένα καθόλα ευκλεές καθίδρυμα. Αντίθετα, προτιθέμεθα να αγωνιστούμε με όλα τα νόμιμα μέσα, προς την κατεύθυνση αποκατάστασης του κύρους και της ιστορικής διαδρομής της περιώνυμης αυτής Σχολής, έχοντας και όραμα και υλοποιήσιμες προτάσεις.

Ως εκ τούτου καλούμε όλους τους ύπατους τοπικούς παράγοντες, έστω την ύστατη στιγμή, να συμπράξουν προς την κατεύθυνση αυτή, αιρόμενοι στο ύψος των περιστάσεων, πάνω από τυχόν άλλες σκοπιμότητες ή τυχόν άλλους σχεδιασμούς, ώστε να καταργηθεί αφ’ ενός η διάταξη περί μεταβίβασης της όποιας περιουσίας της, όσο και να προωθηθεί η πρόταση περί ίδρυσης τουλάχιστον ισότιμης ή ανώτατης Πανεπιστημιακής Σχολής.

Το παρόν να δημοσιευτεί στα τοπικά Μ.Μ.Ε.

ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΒΕΛΛΑΪΤΩΝ (ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΚΑΙ ΑΘΗΝΩΝ).

Μέ λαμπρότητα τελέστηκε ὁ Μέγας Ἑσπερινός τῆς Ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στήν πόλη τῶν Ἰωαννίνων.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἰωαννίνων κ. Μάξιμος ἀρχικά μετέβη εἰς τόν Νεόδμητο Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου ὅπου χοροστάτησε στόν Ἐόρτιο Ἑσπερινό καί τήν Δ΄ στάση τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου.

Ἐν συνεχεία μετέβη εἰς τόν περικαλλῆ Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου Πόλεως Ἰωαννίνων ὅπου καί χοροστάτησε στόν ἑσπερινό καί στήν Δ΄ στάση τῶν χαιρετισμῶν πρός τήν Παναγία μας.

Στό κήρυγμά του καί στούς δυό ναούς ἀναφέρθηκε ἐκτενῶς στό περιεχόμενο τῶν ὡραίων στίχων τῆς Δ΄ στάσης τῶν Χαιρετισμῶν, καθώς καί στό πρόσωπο τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἡ ὁποία ἔγινε ἡ νέα Εὕα πού μέ τόν Εὐαγγελισμό τοῦ Ἀρχαγγέλου ἔφερε στήν κοιλιά της τόν Νέο Ἀδάμ τόν Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό.

Ο Αθανάσιος Τσακάλωφ ήταν ένας από τους τρεις ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας μαζί με τον Εμμανουήλ Ξάνθο και τον Νικόλαο Σκουφά. Η προσφορά του στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 ως συνιδρυτής της Φιλικής Εταιρείας, θεωρείται πολύ σημαντική.

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1788. Αναγκάστηκε νέος να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να μεταναστεύσει στη Ρωσία στον πατέρα του. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Τεκελής ή Τσάκαλος (κατά συνέπεια από το Τσάκαλος στο Τσακάλωφ η απόσταση ήταν ελάχιστη).

Ένα μικρό διάστημα βρέθηκε στο Παρίσι για σπουδές, όπου μάλιστα συμμετείχε στην ίδρυση του «Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου», σωματείου με εκπαιδευτικούς και πατριωτικούς στόχους.

Στη συνέχεια μεταβαίνει στη Βιέννη της Αυστρίας, όπου έρχεται σε επαφή με τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος ήταν τότε υπουργός Εξωτερικών του Τσάρου.

Στην Οδησσό, σημαντικό λιμάνι της Ρωσίας και οργανωμένη ελληνική παροικία του Ευξείνου Πόντου, γνωρίζει τον Νικόλαο Σκουφά και τον Εμμανουήλ Ξάνθο. Οι τρεις θέτουν το 1814 τις βάσεις για τη δημιουργία της Φιλικής Εταιρείας.

Από το 1818 ακολουθεί τον Άνθιμο Γαζή, σημαντικότατο μέλος της Φιλικής Εταιρείας, στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνεχίζει την κατήχηση νέων μελών και σε αλλεπάλληλα ταξίδια στη Σμύρνη, στη Μακεδονία, στη Θράκη, φθάνοντας μέχρι και την Θεσσαλία.

Ένα από τα πρωταρχικά μέλη της Φιλικής Εταιρείας, ο Νικόλαος Γαλάτης, είχε αρχίσει να έχει αποκλίνουσα συμπεριφορά και σύντομα απέκτησε προδοτική διαγωγή, φροντίζοντας πάντα να ασκεί ένα είδος εκβιασμού στα υπόλοιπα μέλη.

Η απειλή αυτή υποχρέωσε τους επικεφαλής της οργάνωσης να αναθέσουν στον Τσακάλωφ την εξουδετέρωσή του. Σύμφωνα με τη διαταγή αυτή, ο Τσακάλωφ, συνοδευόμενος από το Δημητρόπουλο, παρέλαβε το Γαλάτη και στο ταξίδι τους στην Πελοπόννησο, πλησιάζοντας την Ερμιόνη, τον εκτέλεσαν.

Ήταν Νοέμβριος του 1819. Ο Τσακάλωφ αναγκάζεται να δραπετεύσει, καθότι θεωρήθηκε ένοχος για τη δολοφονία, και από τη Μάνη περνάει στην Πίζα της Ιταλίας, όπου και παρέμεινε έως και την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως το 1821.

Στην Επανάσταση

Αμέσως μετά την έκρηξη του κινήματος, φτάνει στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, εκεί όπου είχαν ήδη ξεκινήσει οι πρώτες μάχες. Αναλαμβάνει υπασπιστής του Αλέξανδρου Υψηλάντη στον Ιερό Λόχο και μετά την καταστροφή του Δραγατσανίου κατάφερε να επιστρέψει και να πολεμήσει στην Ελλάδα.

Μετά το τέλος της Επαναστάσεως και την τελική απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό, την περίοδο του πρώτου κυβερνήτη της χώρας, του Ιωάννη Καποδίστρια, ο Τσακάλωφ υπηρέτησε στο στρατιωτικό λογιστικό του Γενικού Φροντιστηρίου και εμφανίστηκε ως πληρεξούσιος Ηπείρου στην Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829).

Το καλοκαίρι του 1832 έφυγε από την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στη Ρωσία, στη Μόσχα, όπου και έζησε μέχρι το 1851.

Με πληροφορίες από Βικιπαίδεια

Βιβλιοπαρουσίαση

Ζαν – Κριστόφ Σαλαντέν,

«Ο Αγώνας για την ελληνική γλώσσα κατά την Αναγέννηση»

Εκδόσεις: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης

Μετάφραση: Μαρία Στρατσάνη, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας

Το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών παρουσιάζει τη Δευτέρα 27 Μαρτίου 2023 και ώρα 19:30, στον Πολιτιστικό Πολυχώρο «Δ. Χατζής», το βιβλίο του Ζαν – Κριστόφ Σαλαντέν, «Ο Αγώνας για την ελληνική γλώσσα κατά την Αναγέννηση» σε μετάφραση Μαρίας Στρατσάνη, Δρ Φιλοσοφίας. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ).

Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Αριάδνη Γκάρτζιου – Τάττη, Ομότιμη Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ο Χρήστος Μεράντζας, Αναπληρωτής Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών και η Μαρία Στρατσάνη, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας.

Το βιβλίο του Γάλλου ιστορικού Ζαν-Κριστόφ Σαλαντέν «Ο αγώνας για την ελληνική γλώσσα κατά την Αναγέννηση» έχει ως βάση την ομότιτλη διατριβή του, την οποία εκπόνησε υπό την εποπτεία του Πιέρ-Βιντάλ Νακέ.

Η ελληνική γλώσσα, που είχε εξαφανιστεί από την Ευρώπη τον καιρό των μεγάλων επιδρομών και μεταναστευτικών ρευμάτων της Ύστερης Αρχαιότητας, επιστρέφει θεαματικά τον 15ο αιώνα.

Με τον ενθουσιασμό των ουμανιστών για τη γλώσσα του Ομήρου ξεχάστηκαν οι βίαιες αντιδράσεις των σχολαστικών απέναντί της. Όταν ο Έρασμος τόλμησε να αμφισβητήσει τη λατινική Βουλγάτα και να προβάλει την ελληνική «αλήθεια» (1516), ξέσπασε σκάνδαλο.

Ο Λούθηρος, εκμεταλλευόμενος την περίσταση, αμφισβήτησε την αυθεντία της Ρώμης, και έτσι οι ελληνιστές κατηγορήθηκαν ότι παίζουν το παιχνίδι της Μεταρρύθμισης (qui graecizabant, lutheranizabant).

Η θέση της ελληνικής γλώσσας συνδέθηκε στενά με της εβραϊκής, της άλλης ιερής γλώσσας που ανταγωνιζόταν τη λατινική.

Για να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του, η Σύνοδος του Τριδέντου αποφάσισε τελικά να επιβάλει τα λατινικά της Βίβλου (1545), να απαγορεύσει την πρόσβαση στις ελληνικές ή τις εβραϊκές πηγές και να καταχωρίσει στη μαύρη βίβλο τα ονόματα των γνωστότερων ελληνιστών και των τυπογράφων / εκδοτών τους, με αποτέλεσμα οι ελληνικές σπουδές να υποχωρήσουν για καιρό στην Ευρώπη της Αντιμεταρρύθμισης.

Ξαναζωντανεύοντας τα έργα και τους πρωταγωνιστές και αποκαλύπτοντας τί πραγματικά διακυβευόταν, η μελέτη αυτή παρακολουθεί πώς εξελίχθηκε επί δύο ολόκληρους αιώνες ο αγώνας για την ελληνική γλώσσα.

(Από τη σελίδα του ΜΙΕΤ).