Την έντονη αντίδραση του στους ήπιους τόνους που διατηρεί η ελληνική εξωτερική πολιτική απέναντι στην αλβανική κυβέρνηση, παρά τον διωγμό που ασκεί εις βάρος του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, εξέφρασε με ανακοίνωση του το κόμμα “Πατριώτες – Πρόδρομος Εμφιετζόγλου”.
Ολόκληρη η ανακοίνωση
H Aθήνα κάνει τα ”στραβά” μάτια μπροστά στις Αλβανικές προκλήσεις! Την στιγμή που το καθεστώς Ράμε έχει στη φυλακή τον Φ. Μπελέρη, ο κ. Γεραπετρίτης συνεχίζει την πολιτική ήπιων τόνων!
Μιλώντας για τις σχέσεις με την Αλβανία στο Φόρουμ των Δελφών, με αφορμή την υπόθεση Μπελέρη, ο κ. Γεραπετρίτης υπογράμμισε πως ”οι σχέσεις με την Αλβανία πρέπει να παραμένουν σχέσεις καλής γειτονίας. Το θέμα με τον Μπελέρη δεν ήταν διμερές. Το έχω μεταφέρει στους διεθνείς οργανισμούς.”
Επανέλαβε πως παρά το συγκεκριμένο ζήτημα, δεν αναιρείται η βασική θέση της Ελλάδας στο θέμα της ευρωπαϊκής πορείας Αλβανίας και δυτικών Βαλκανίων!
Δηλαδή εξακολουθούμε να θέλουμε την ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας, παρά το σύγχρονο ”πογκρόμ” κατά του Ελληνισμού της Β. Ηπείρου;
Υποψήφιος ευρωβουλευτής με το κόμμα «Πατριώτες – Πρόδρομος Εμφιετζόγλου» θα είναι ο Αγωνιστής του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος Μόντης Κολίλας.
Ο κ. Κολίλας κατάγεται από τη Χιμάρα και είναι σύζυγος της αδερφής του Αριστοτέλη Γκούμα, ο οποίος δολοφονήθηκε τη νύχτα της 12ης Αυγούστου 2010 λίγα μέτρα έξω από το σπίτι του από αλβανούς εθνικιστές επειδή μιλούσε την μητρική του γλώσσα, την ελληνική, στον γενέθλιο τόπο του.
Ο Μόντης Κολίλας έχει αναπτύξει πλούσια δράση για τη διεκδίκηση των εθνικών δικαίων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και για αυτό το λόγο μπήκε στο στόχαστρο των αλβανικών Αρχών.
Μέσα από τη συμμετοχή του σε βορειοηπειρωτικά σωματεία και κυρίως ως Αντιπρόεδρος της Κίνησης για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου, συμμετείχε και οργάνωσε εκδηλώσεις και δραστηριότητες για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, μένοντας μακριά από τακτικές της πολιτικής ορθότητας και σκοπιμότητας, παρά μόνο υπακούοντας τη συνείδηση του.
Ο ανιδιοτελής αγώνας του για την ιδιαίτερη πατρίδα του προκάλεσε την παράλογη απόφαση για την ερήμην καταδίκη του σε 8 χρόνια και 6 μήνες φυλάκιση από το δικαστήριο Αργυροκάστρου τον Φεβρουάριο του 2021 για τη διοργάνωση εκδήλωσης για την επέτειο του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας στους Βουλιαράτες τον Μάιο του 2018. Να σημειωθεί ότι στην συγκεκριμένη εκδήλωση συμμετείχε και ο εθνομάρτυρας Κωνσταντίνος Κατσίφας.
Μάλιστα για να επιβεβαιωθεί η καταδίκη του κ. Κολίλα, την ώρα της απόφασης είχε σταθμεύσει έξω από το δικαστήριο τζιπ της αλβανικής Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας!
Παρ’ όλα αυτά ο Μόντης Κολίλας δεν υποχώρησε και συνεχίζει απτόητος τον αγώνα του για τα δίκαια του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου.
Στα μέσα Μαρτίου δέχτηκε την τιμητική πρόταση να συμμετάσχει στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος «Πατριώτες – Πρόδρομος Εμφιετζόγλου» ώστε να εκπροσωπήσει τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό μέσα από τις τάξεις μίας γνήσιας πατριωτικής δύναμης.
Στην αίθουσα του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου της Αθήνας, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου «Η Εθνική Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία-Ομονοιακή αναδρομή 1991-2021», του Βαγγέλη Παπαχρήστου.
Ο τίτλος του βιβλίου, καθώς και οι αξιόλογοι ομιλητές, που θα το σχολίαζαν: ο Kαθηγητής Διεθνούς Δικαίου και βουλευτής Α΄ Αθηνών, κ. Άγγελος Συρίγος, ο πρώην Υπουργός κ. Ανδρέας Λοβέρδος, ο Πρέσβης ε.τ. κ. Αλέξανδρος Μαλλιάς και ο Πρόεδρος του ΚΕΑΔ και βουλευτής κ. Ευάγγελος Ντούλες, με συντονιστή τον δημοσιογράφο Λάμπρο Καλαρύτη, προσέλκυσαν το ενδιαφέρον, ώστε η αίθουσα του Επιμελητηρίου να γεμίσει ασφυκτικά από Βορειοηπειρώτες, Ελλαδίτες, και προσωπικότητες του πολιτικού χώρου.
Με την συμμετοχή τους επιβεβαίωσαν το ενδιαφέρον για την νεότερη ιστορία του βορειοηπειρωτικού χώρου, αυτήν των 30 τελευταίων χρόνων στην Αλβανία.
Μια ιστορία που σχετίζεται με όλο το γίγνεσθαι της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, τα χρόνια αυτά, και όπου παρελαύνουν, από την μία, οι δημοκρατικές μορφές απαιτήσεων για τα Δικαιώματα και την προστασία των συμφερόντων της ΕΕΜ, βάση των Διεθνών Συμβάσεων, με πρωτοστάτη την πολιτικο-κοινωνική της οργάνωση «ΟΜΟΝΟΙΑ», από την άλλη, η εθνικιστική ρητορική των αλβανικών κυβερνήσεων να εφαρμόσουν την δική τους πολιτική.
Την πολιτική της αφομοίωσης, συρρίκνωσης και δίωξης του ελληνικού στοιχείου από τον χώρο και τη χώρα γενικά, διαμέσου βιαιότητας και εκφοβισμού, καθόδων αλβανικών οικογενειών στον βορειοηπειρωτικό χώρο, λεηλασιών, κλοπών, ψυχολογικής βίας, απελάσεων διπλωματών και θρησκευτικών παραγόντων, καταστροφών γραφείων Ομόνοιας και ελληνικών καταστημάτων, φυλάκισης ηγετών της Ομόνοιας, με την στημένη δίκη παρωδία των Τιράνων και τώρα με την φυλάκιση του εκλεγμένου Δημάρχου Χιμάρας Φρέντη Μπελέρη και μέχρι τις εν ψυχρώ δολοφονίες: του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χιμάρα και του Κωνσταντίνου Κατσίφα στους Βουλιαράτες.
Παρελαύνουν, ακόμα, τ’ αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών: Οι νίκες της ΕΕΜ και της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στις πρώτες, και μετά, Κοινοβουλευτικές εκλογές στην Αλβανία, στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης του 1992, το άνοιγμα των ελληνικών σχολείων στις πόλεις των Αγίων Σαράντα, Δέλβινο και Αργυροκάστρου και στα χωριά με μεικτό πληθυσμό, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ν’ εκδίδει το ΨΗΦΙΣΜΑ για Πολιτιστική και Θρησκευτική Αυτονομία της Ελληνόφωνης Μειονότητας στην Αλβανία, το Συμβούλιο της Ευρώπης να επισημάνει: «Στη Χιμάρα που ζει ελληνόφωνη Μειονότητα, η καμπάνια των εκλογών σημαδεύτηκε από εθνικιστικές ρητορικές κι έλαβαν χώρο σοβαρές παρατυπίες» κ.ά.
Όλα αυτά, μαζί μ’ ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό, ειπώθηκαν και καταγράφηκαν, ώστε να μείνουν ως υπενθύμιση γι’ αυτούς που τα έζησαν και ως παρακαταθήκη για τη νέα γενιά, για να μάθει την ιστορία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, να είναι υπερήφανοι για τους αγώνες των πατεράδων και των προγόνων της και πως αυτός ο αγώνας συνεχίζεται.
«Ένα φωτεινό αστέρι, πέρασε…», τιτλοφορείται το πόνημα του Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, Σεβασμιοτάτου Ανδρέα, αφιερωμένο στον άγιο Ιεράρχη, αοίδιμο Σεβαστιανό. Πέρασε, μα δεν έσβησε και δεν χάθηκε, γράφει στο πόνημά του ο Σεβασμιότατος Ανδρέας. Πέρασε, αλλά μας φωτίζει.
Με το δίκιο τον αποκαλεί φωτεινό. Διότι, ως τούτο, στο λειτούργημά του ως Ιεράρχης:
Έδιωξε το σκοτάδι του φόβου κι έδωσε δύναμη και ελπίδα στις αποσταμένες ψυχές, δείχνοντάς τους το δρόμο του χρέους.
Τίμησε την ιεροσύνη και την Εκκλησία, τονίζοντας πως δεν θα νικήσει η βία και το ψεύδος, αλλά ο Χριστός και η αλήθεια.
Σήκωσε τη φωνή του για τα δεινά που υπέστη ένας λαός, ο Βορειοηπειρωτικός, μαζί με τον αλβανικό, στο δικτατορικό κομμουνιστικό καθεστώς του Ε. Χότζα.
Παγκοσμιοποίησε, με τον τιτάνιο αγώνα που διεξήγαγε, την προάσπιση των αναφαίρετων δικαιωμάτων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.
Στέγασε και βοήθησε κατά εκατοντάδες φυγάδες και μετανάστες, ανεξαρτήτου πίστης και ιδεολογίας, στην μικρή, αλλά με μεγάλη αγκαλιά Μητρόπολή του.
Ενθουσιάστηκε όταν ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός απέκτησε τη δική του Οργάνωση την «ΟΜΟΝΟΙΑ» και απέστειλε αμέσως το μήνυμα: «Την Ομόνοια και τα μάτια σας».
Ανησύχησε και λυπήθηκε με την τροπή των γεγονότων του 1994, με την φυλάκιση των πέντε ηγετών της Ομόνοιας και παρά την κλονισμένη υγεία του, όντας νοσηλευόμενος στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων, γράφει στον Υπουργό Εξωτερικών κ. Κάρολο Παπούλια: «Το θέμα της φυλακίσεως των πέντε ηγετικών στελεχών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ είναι σοβαρόν και θίγει την εθνικήν μας αξιοπρέπειαν. Ο δε κλονισμός της υγείας του Ευάγγελου Παπαχρήστου δεν ημπορεί να μας αφήνει άλλο αδιάφορους. Αν κ. Υπουργέ, κινδύνευε στην φυλακή αδελφός σας ή στενός συγγενής σας ή μέλος της Κυβερνήσεώς σας, έτσι – «ήπια» και «απαλά» θα αντιμετωπίζατε το πράγμα;» (Αυτό θα μείνει πάντα βαθιά χαραγμένο στην καρδιά μου. σ.σ. )
Την 12η Δεκεμβρίου 1994 ο άγιος Ιεράρχης εκοιμήθη εν Κυρίω. Αν και πέρασαν από τότε 29 χρόνια το όνομά του δεν θα σβήσει ποτέ από τις καρδιές μας και όπως τόνισε στον επιμνημόσυνο χαιρετισμό ο Μητροπολίτης Λευκάδος & Ιθάκης κ. Νικηφόρος, ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός έλαμψε ως ο ήλιος στον ναό του Υψίστου και όπως το ουράνιο τόξο, που φωτίζει πάνω από τα νέφη.
Αν και πέρασαν εφτά μήνες που είναι κλεισμένος στις αλβανικές φυλακές του Δυρραχίου, οΔιονύσιος Φρέντη Μπελέρης δεν πτοείται. Δεν το βάζει κάτω. Και όχι μόνον. Έχει το θάρρος και την μαχητικότητα να διαμαρτύρεται για την άνομη φυλάκιση του, να κάνει δηλώσεις και συνάμα να μηνύει τους καρχαρίες και ολιγάρχες που θέλουν να καταβροχθίσουν την περιουσία των Χιμαριωτών και των άλλων παραθαλασσίων κατοίκων, μία εκ των οποίων και η τέως Υπουργός Εξωτερικών της χώρας.
Οι Χιμαριώτες, μα και οι εκατοντάδες ψηφοφόροι, που τον εμπιστεύτηκαν για τους στόχους του ως νέος δήμαρχος της Χιμάρας, για τον αγώνα του για την προστασία των περιουσιών τους, είναι μαζί του. Είναι αισιόδοξοι πως η δικαιοσύνη θα ξεκοπεί από τα πλοκάμια της κυβέρνησης, που την έχουν τυλίξει, είναι σίγουροι πως η αλήθεια θα λάμψει.
Και το έχουν αποδείξει αυτοί την 14η Μαΐου, που παρά τις σκληρές δηλώσεις και τα άκομψα φερσίματα του Πρωθυπουργού, δύο μέρες πριν τις εκλογές, τον ανάδειξαν, με την ψήφο τους, νέο δήμαρχο της Χιμάρας, αφήνοντας άφωνους όλους εκείνους, του κρατικού και κομματικού μηχανισμού, που πάλεψαν με νύχια και με δόντια ν’ ανατρέψουν το αποτέλεσμα και μέχρι το στημένο σκηνικό από την ακριβοπληρωμένη μαριονέτα, που έπεσε μπούμερανγκ στην εισαγγελέα και ζητάει την επανεξέταση του, μπας και αλλάξει την κατάθεσή του, που υποχρεώθηκε να εκφωνήσει μπροστά στο δικαστικό σώμα.
Το έδειξαν οι Χιμαριώτες στην τεράστια συγκέντρωση διαμαρτίας στο κέντρο της Χιμάρας, με τις ορθές απαιτήσεις και μηνύματά τους προς τον Αλβανό Πρωθυπουργό.
Ο Αλβανός Πρωθυπουργός, άμεσα εμφανίζεται ως μη εμπλεκόμενος και ακηδής, ξεχνώντας αυτά που έχει πει δύο μέρες πριν τις εκλογές στη Χιμάρα και στις τόσες συνεντεύξεις στα αλβανικά τηλεοπτικά κανάλια, ενώ έμμεσα διακινεί τα πλοκάμια, κατευθύνοντας την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη να μην λαμβάνει καμία απόφαση και να ρίχνει το μπαλάκι από μια δικαστική αίθουσα στην άλλη και να κρατεί το Φρέντη στη φυλακή.
«Εγώ και η κυβέρνηση δεν αποτελούμε πλευρά αυτής της ιστορίας. Δεν έχουμε καμία σχέση με αυτή την ιστορία… Μπορεί η Ελλάδα να μας μπλοκάρει; Ναι μπορεί. Και μετά;… Τώρα να μπλοκαριστεί για ένα θέμα που δεν είναι καθόλου θέμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ή του προοδευτικού πλαισίου που έχει η Αλβανία με την Ε.Ε;, Είναι όμως ένα θέμα που ακόμη και στη διμερή πτυχή του είναι, κατά τη γνώμη μου, δευτερεύον σε σχέση με τα σημαντικά θέματα κοινού στρατηγικού ενδιαφέροντος μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας…», δήλωσε ο ίδιος σε δημοσιογράφο του τηλεοπτικού καναλιού MCN Tv, για την υπόθεση Μπελέρη.
«Το θέμα είναι διμερές και όχι ευρωπαϊκό», το μήνυμα από το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών προς την Αθήνα, που έσπευσε να παρευρεθεί στην πλευρά του Αλβανού Πρωθυπουργού και που τα αλβανικά μέσα ενημέρωσης το παρουσιάζουν ως μια «γροθιά» της Γερμανίας κατά της Ελλάδας, έλαβε όμως την αυστηρή απάντηση της Αθήνας πως η διμεροποίηση της διαδικασίας δεν είναι αποδεκτή, είναι ευρωπαϊκό ζήτημα και έτσι θα αντιμετωπιστεί.
Πού το βρήκε γραμμένο αυτό το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών πως η υπεράσπιση των μειονοτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι διμερής και όχι ζήτημα των Διεθνών Συμβάσεων;
Στις 5 Οκτωβρίου 1912 η Ελλάδα συμμαχώντας με τα χριστιανικά κράτη της βαλκανικής χερσονήσου (Βουλγαρία, Μαυροβούνιο, Σερβία) κήρυξε τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως «Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος» (1912-΄13).
Οι Έλληνες ξεκινούν τον ιερό αγώνα για την απελευθέρωση των αλύτρωτων αδερφών σε Μακεδονία και Ήπειρο από τη μεθόριο της Θεσσαλίας, στο Σαραντάπορο και στις 26 Οκτωβρίου απελευθερώνουν τη Θεσσαλονίκη.
Η Ήπειρος είναι δευτερεύον μέτωπο στα επιτελικά σχέδια αλλά ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος αντιλαμβάνεται αμέσως την στρατηγική, πολιτική και πολεμική σκοπιμότητα της προώθησης όσο το δυνατόν περισσότερο στα βορειοδυτικά άκρα των εθνικών μας διεκδικήσεων και εκδίδει την διαταγή υπ’ αριθ. 88263:
«Κρίνω πολιτικώς σκόπιμον να καταληφθή το ταχύτερον Χιμάρα και υψωθεί εκεί Ελληνική Σημαία. Προς τον σκοπόν τούτον δύνασθε να διαθέσητε εθελοντικόν τι Σώμα αποβιβαζόμενον δια θαλάσσης εις Χιμάραν υπό την ηγεσίαν αυτού του Σπυρομήλιου. Το πράγμαν ευκταίον, αν είναι δυνατόν να γίνη μέχρις της Κυριακής, λαμβανομένου υπ’ όψη ότι η Πύλη εζήτησε απ’ ευθείας ανακωχήν, δια να διαπραγματευθή τους προκαταρκτικούς όρους της ειρήνης, συμφέρον δε έχομεν κατά την ανακωχήν ταύτην η δράσις μας να είναι γνωστόν να έχη επεκταθή μέχρι του βορείου μέρους της διεκδικήσεως μας. Μόλις αναχωρήση δια θαλάσσης δια Χιμάραν Σώμα, δύνασθε να μοι αναγγείλητε την κατάληψιν ως γενομένην ήδη, ίνα γνωσθή δημοσία δια του τύπου».
Η κυβέρνηση Βενιζέλου είχε επιλέξει ήδη, με την έκρηξη του πολέμου, τρεις αξιωματικούς, τον Tαγματάρχη Χωροφυλακής Σπύρο Σπυρομήλιο και τους Τσόντο και Μάνο που στάλθηκαν στο ηπειρωτικό μέτωπο για να προετοιμάσουν με σώματα προσκόπων την επιχείρηση.
Ο Σπυρομήλιος που καταγόταν από τη Χιμάρα, διατάχθηκε να μεταβεί στην Κέρκυρα όπου και παραβρέθηκε από τις αρχές Οκτωβρίου για να οργανώσει εθελοντικά σώματα συμπατριωτών του, να μεριμνήσει για το σταδιακό εξοπλισμό των Χιμαριωτών και να συνεννοηθεί με Αλβανούς μπέηδες της περιοχής για την ει δυνατόν εκούσια υποταγή τους στις ελληνικές δυνάμεις και την από κοινού εξέγερση κατά των Τούρκων. Παράλληλα διατάχθηκε ο Αρχηγός του Στρατού Ηπείρου να παράσχει στο Σπυρομήλιο κάθε δυνατή βοήθεια για την εκπλήρωση της αποστολής του.
Έτσι στις 3 Νοεμβρίου στην Κόπραινα Άρτας επιβιβάστηκαν στο ατμόπλοιο «Αχελώος» 200 Κρήτες εθελοντές, με προορισμό την Κέρκυρα, για την άμεση ενίσχυση του σώματος εθελοντών του Σπυρομήλιου. Πρόταση του Στρατηγείου Ηπείρου για προώθηση κατά την επιχείρηση των εθελοντικών τμημάτων μέχρι το Αργυρόκαστρο δε θεωρήθηκε από το Υπουργείο Στρατιωτικών ότι θα ήταν δυνατή. Αντίθετα μάλιστα κατά την ανταλλαγή απόψεων, παραλίγο να ματαιωνόταν η όλη επιχείρηση εξαιτίας τηλεγραφήματος της Νομαρχίας Κέρκυρας, στο οποίο εκφράζονταν φόβοι ότι η απόβαση στη Χιμάρα θα είχε ως συνέπεια την εκκένωση της από τα γυναικόπαιδα εξαιτίας του φόβου επιθέσεως των Τουρκαλβανών. Χρειάστηκαν επίμονες αιτήσεις και υποσχέσεις του Σπυρομήλιου προς την Κυβέρνηση και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, για να ακυρωθεί η διαταγή αναστολής της επιχειρήσεως.
Την αυγή της 5ης Νοεμβρίου Χιμαριώτες, Κρήτες και άλλοι εθελοντές χωρίς να καθυστερήσουν επιβιβάστηκαν στα ατμόπλοια και απέπλευσαν από την Κέρκυρα με συνοδεία ατμομυοδρόμωνες (ποταμόπλοια).
Στις 7:30 το πρωί τα ελληνικά τμήματα υπό τον Ταγματάρχη Σπυρομήλιο, αποβιβάζονταν στα Σπήλια της Χιμάρας χωρίς να συναντήσουν αντίσταση. Ο Σπυρομήλιος όρισε ένα τμήμα να κατευθυνθεί στον αυχένα Λογαρά, ένα δεύτερο (τους Κρήτες) το τοποθέτησε στη νότια είσοδο της πόλης, προς τον Πάνορμο και το τρίτο, οι Χιμαριώτες εθελοντές, ανέλαβε να καταλάβει το Διοικητήριο στο Κάστρο της Χιμάρας. Οι διαταγές του Ταγματάρχη ήταν να αποφευχθούν οι φόνοι για να προσεταιριστούν τα χωριά του Κουρβελεσίου.
Κατά την κίνηση τους προς το κέντρο της κωμοπόλεως οι Χιμαραίοι εθελοντές δέχθηκαν πυρά τουρκικού τμήματος οχυρωμένου στο κτίριο του Διοικητηρίου. Επακολούθησε συμπλοκή στην οποία πήραν μέρος και οι ένοπλοι κάτοικοι, με αποτέλεσμα εντός ολίγου να αποκλειστούν οι Τούρκοι στρατιώτες και δημόσιοι υπάλληλοι μέσα στο Διοικητήριο.
Στο μεταξύ κατέφτασε και το τμήμα των Κρητών εθελοντών και τελικά μετά από σύγκρουση μίας περίπου ώρας οι Τούρκοι παραδόθηκαν. Οι απώλειες ήταν τρεις νεκροί Τούρκοι στρατιώτες και ένας τραυματίας Χιμαριώτης εθελοντής. Συνελήφθησαν αιχμάλωτοι 19 Τούρκοι οπλίτες και 13 δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι στάλθηκαν στο στρατόπεδο της Κέρκυρας.
Μετά την παράδοση της τουρκικής φρουράς ο Ταγματάρχης Σπύρος Σπυρομήλιος εισήλθε στο κάστρο της Χιμάρας επικεφαλής των άλλων εθελοντικών σωμάτων, υψώνοντας στο Διοικητήριο τη γαλανόλευκη σε ατμόσφαιρα συγκίνησης και αγαλλίασης.
Στις 2 το μεσημέρι η Ελληνική Σημαία κυμάτιζε στο προπύργιο του Ελληνισμού μέσα σε ένα παραλήρημα χαράς και εθνικού ενθουσιασμού. Η Χιμάρα ήταν ελεύθερη!
Αμέσως μετά ο Σπυρομήλιος με Προκήρυξη του κήρυξε τη Χιμάρα «ελευθέραν ως αναπόσπαστον τμήμα της μίας και αδιαίρετου μεγάλης Ελληνικής Πατρίδος».
Η ιστορική Προκήρυξη είχε ως εξής:
« Χειμαρριώται! Καταλαμβάνων εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου του Α΄ και της Ελληνικής Κυβερνήσεως την Επαρχίαν Χειμάρρας, κηρύσσω αυτήν ελευθέραν ως αναπόσπαστον τμήμα της μίας και αδιαιρέτου μεγάλης Ελληνικής Πατρίδος. Πληρούται ούτω ο πόθος πολλών γενεών αίτινες επότισαν την γην ταύτην με το αίμα των και προσέφερον εις την πατρίδα τας μεγαλυτέρας των θυσιών.
Φέρων μεταξύ Υμών τα αγαθά της ελευθερίας, της νομίμου τάξεως και ισοπολιτείας, τρέφω την αδιάσειστον ελπίδα ότι λησμονούντες το πικρόν παρελθόν θέλετε τηρήσει απέναντι των γειτόνων υμών Μουσουλμάνων την αξιοπρεπή εκείνην στάσιν ην υπαγορεύουσιν οι νόμοι του Ελληνικού Κράτους και τα αισθήματα λαού ανδρείου και ευγενούς ως υπήρξε πάντοτε ο ελληνικός λαός.
Η υπερτάτη δύναμις ήτις ιθύνει τας τύχας της ανθρωπότητος, εν τη ατελευτήτω αυτής ευσπλαχνία ηυδόκησεν ίνα τεθή σήμερον τέρμα εις τα μακραίωνα υμών δεινά και δωρήση εις Υμάς ότι επόθησαν όλοι οι γίγαντες εκείνοι οίτινες εις τον βωμόν της πατρίδος προσέφεραν θυσίαν ευπρόσδεκτον και περικαλλή, την πολύτιμον και άληστον αυτών ύπαρξιν. Ο Ελληνικός Στρατός φέρει προς υμάς ουχί τον τρόμον του κατακτητού αλλά το χάρμα της ελευθερίας και την ένωσιν υμών μετά των λοιπών μελών της Ελληνικής οικογενείας, ίνα του λοιπού με τους αυτούς παλμούς και αγάπην περιβάλλεται την ταλαιπωρηθείσαν πατρίδα μας και με ενιαίαν εθνική ψυχή δοξάσητε τον δοτήρα παντός αγαθού προ του οποίου σήμερον εν συντριβή και ικεσία κλίνει ευγνωμονούσα και γόνυ και αυχένα ολόκληρος η Ελληνική φυλή.
Χειμαρριώται! Με την απόλυτον πεποίθησιν ότι και τώρα όπως πάντοτε θα ταχθήτε υπό την ιεράν σημαία της Πατρίδος συναγωνιζόμενοι μετ’ εμού του φυσικού σας Αρχηγού και των υπ’ εμέ γενναίων θέλετε μετά γενναιότητος και αυταπαρνήσεως υπερασπισθή της ελευθερίαν σας εναντίον παντός εχθρού, αναδεικνυόμενοι άξιοι απόγονοι των εν Αραχώβη, Μεσολογγίω, Πέτα και λοιπά μέρη πεσόντων προγόνων σας.
Χειμάρρα, 5 – 11 – 1912, ο Αρχηγός Σπύρος Σπυρομήλιος » Παράλληλα εκδίδεται Προκήρυξη προς τους Μουσουλμάνους της επαρχίας:
«Αδελφοί Μουσουλμάνοι, Καταλαμβάνων εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου του Α΄ και της Ελληνικής Κυβερνήσεως την Επαρχίαν Χειμάρρας, προσαρτώ αυτήν εις τας κτήσεις της Ελληνικής πατρίδος. Αιτώ αμέσως να προσέλθητε και δηλώσητε υποταγήν, οπότε ο Ελληνικός Στρατός υπόσχεται εις Υμάς πλήρη ευνομίαν και ισοπολιτείαν ως και άπαντα τα αγαθά εκείνα άτινα εξασφαλίζουσιν εις τους πολίτας φιλελευθέρου και ευνομούμενου Κράτους, οι Νόμοι του Ελληνικού Βασιλείου.
Η Θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα υμών θα ώσιν σεβαστά, όπως σεβαστά έσονται και απαραβίαστα τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας και ο προς την ζωήν και περιουσίαν σας οφειλόμενος σεβασμός. Οι γείτονες υμών Χριστιανοί θα ώσιν προς υμάς συνδεδεμένοι δι’ ειλικρινών αισθημάτων και εκτιμήσεως ίνα υπό την αιγίδα της Ελληνικής Πολιτείας και του νέου καθεστώτος του δι’ υμάς από σήμερον δημιουργούμενου, διάγητε βίον αίσιον και ευτυχή.
Οφείλω όμως να υπομνήσω προς πάντας ότι πάσα παράβασις των Νόμων είτε πάσα απόπειρα κατά της νομίμου τάξεως και κατά της κυριαρχίας των Ελληνικών Αρχών ας εν ονόματι του Βασιλέως και της Κυβερνήσεως μου θα εγκαταστήσω παρ’ υμίν, θα τύχει αυστηράς και αμειλίκτου τιμωρίας, ίνα μη ματαιωθεί το εκπολιτιστικόν έργον όπερ ενετάλη να φέρει μεταξύ υμών ο Ελληνικός Στρατός. Τρέφω την πεποίθησιν ότι θέλετε εισακούσει της προσκλήσεως μου ταύτης ως συμπατριώτου και ως εντολοδόχου του Ελληνικού Έθνους, μετά του οποίου συγγενικοί συνδέουσιν υμάς δεσμοί.
Αν και πέρασαν τρία χρόνια από την πτώση του δικτατορικού συστήματος στην Αλβανία, η κατάσταση παραβίασης των ανθρωπίνων και εθνικών δικαιωμάτων στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα δεν αλλάζει, παρά την επίσκεψη και του Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών Κάρολου Παπούλια στα Τίρανα, το Νοέμβριο 1993, παρά τις υποσχέσεις των Τιράνων για βελτίωση της κατάστασης αυτής και παρά τις πιέσεις της δύσης προς την ίδια κατεύθυνση.
Η προαναφερόμενη περίοδος είναι από τις πιο κρίσιμες όσον αφορά την αναγκαστική εγκατάλειψη των εστιών τους από μέρος των Ελλήνων. Ο αριθμός των οικογενειών που εγκατέλειψαν τις εστίες τους αγγίζει τις 5 χιλιάδες. Η φυγή πλήττει κυρίως τις πόλεις, όπου οι ελληνικές οικογένειες είναι κυρίως οικογένειες διανοουμένων και δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό συμβαίνει διότι με τις απολύσεις από τις θέσεις εργασίας, καταρρέουν οικονομικά αλλά και διότι αισθάνονται περισσότερο την πίεση και την ανασφάλεια. Φεύγουν δημόσιοι υπάλληλοι, άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων Έφυγαν το 30 τοις εκατό των δασκάλων και το 40 – 50 τοις εκατό των άλλων επαγγελμάτων.
Λόγω της πίεσης και διαμαρτυρίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έγκρινε και κυκλοφόρησε δύο κατά σειρά Ψηφίσματα, σχετικά με την καταπάτηση των μειονοτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αλβανία.
Το πρώτο τον Ιούλιο 1993 και το δεύτερο στις 5 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς, που έχει ως εξής:
ΨΗΦΙΣΜΑ
Σχετικά με επιθέσεις κατά μελών της Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
λαμβάνοντας υπόψη τα προηγούμενα ψηφίσματα για την Αλβανία και ιδιαίτερα το ψήφισμα του Ιουλίου 1993 (Μέρος ΙΙ σημείο 4),
έχοντας υπόψη ότι οι σχέσεις Αλβανίας – Ελλάδας διαταράχθηκαν εκ νέου όταν στις 23-24.10.93 σημειώθηκαν επιθέσεις της αλβανικής αστυνομίας στο χωριό Κρανιά της Αλβανίας,
Α. έχοντας υπόψη ότι κατά τα επεισόδια σκοτώθηκε η 70χρονη Σταμάτω Θανάση μέλος της Μειονότητας και προκλήθηκε τραυματισμός άλλων 14 ατόμων,
Β. έχοντας υπόψη ότι αφορμή για τα επεισόδια αποτέλεσε η προσπάθεια της αλβανικής κυβέρνησης να αμφισβητήσει αγροτικές περιοχές που ιστορικά καλλιεργούνταν από την Ελληνική Μειονότητα,
Γ. έχοντας υπόψη ότι η απόφαση της αστυνομικής εφορίας Αργυροκάστρου σύμφωνα με την οποία κλείνουν τα ελληνικά σχολεία της περιοχής, επιβαρύνει το ήδη τεταμένο κλίμα και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα δικαιώματα των μειονοτήτων.
Δ. υπενθυμίζοντας το δικαίωμα των μειονοτήτων να λαμβάνουν παιδεία στη γλώσσα τους, δικαίωμα που έχει αναγνωρισθεί από διεθνείς συμβάσεις,
1.τονίζει την προσήλωση του στις αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, οι οποίες θα πρέπει να είναι απόλυτα σεβαστές,
2.καταδικάζει ανεπιφύλακτα τις πράξεις βίας της αλβανικής αστυνομίας κατά της Ελληνικής Μειονότητας, πράξεις που παραβιάζουν αναγνωρισμένες αρχές του διεθνούς δικαίου και ως προς την προστασία των μειονοτήτων και ως προς το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
3.καλεί την αλβανική Κυβέρνηση να αποφύγει στο μέλλον, βίαιες ενέργειες που δημιουργώντας κλίμα ανασφάλειας στην Ελληνική Μειονότητα και που εντείνονται από τις πληροφορίες ότι σχεδιάζεται η μεταφορά των μουσουλμάνων από το Βορρά για μόνιμη εγκατάσταση στις περιοχές Αγίων Σαράντα, Αργυροκάστρου και Δελβίνου,
4. καλεί την αλβανική Κυβέρνηση να αποσύρει την απόφαση της για κλείσιμο των σχολείων της Ελληνικής Μειονότητας και να επιβεβαιώσει τη δέσμευσή της για πλήρη πολιτισμική και θρησκευτική αυτονομία της Ελληνόφωνης Μειονότητας της Αλβανίας.
5. καλεί τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Αλβανίας να συνεργαστούν για την κατοχύρωση μιας ολοκληρωμένης και συντονισμένης συνεργασίας σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο, παράγοντες που θα συμβάλουν στην ειρήνη στην περιοχή των Βαλκανίων.
6. αναθέτει στον Πρόεδρό του να διαβιβάσει το παρόν Ψήφισμα στην Επιτροπή, το Συμβούλιο, την Κυβέρνηση της Αλβανίας και στην Γραμματεία της ΔΑΣΕ.
Αν και πέρασαν 33 χρόνια τόσο τα Ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου, όσο και οι Εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, πάντα αναφέρονται στην καταπάτηση των δικαιωμάτων της ΕΕΜ, που σημαίνει πως συνεχίζεται η καταπάτηση αυτή.
Πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου η τελετή των αποκαλυπτηρίων της προτομής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στη Δερβιτσάνη Δρόπολης. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έγινε τον Ιανουάριο του 1991 ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας που επισκέφθηκε τη Βόρειο Ήπειρο.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, αποφάσισε να μην συμμετάσχει στην τελετή, για να μην εκληφθεί η παρουσία του ως δικαίωση του Ράμα. Ωστόσο εκπροσωπήθηκε από τον πρώην Υπουργό Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλο που χαρακτήρισε τιμή για τους Έλληνες την τοποθέτηση του ανδριάντα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην πλατεία της Δερβιτσάνης. Στην εκδήλωση παρέστη και η πρέσβης της Ελλάδας στα Τίρανα, Κωνσταντίνα Καμίτση.
Την προτομή φιλοτέχνησε ο γνωστός καλλιτέχνης Αντρι Ντούλε.
Η απουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη σε ένδειξη σκληρής στάσης απέναντι στον αλβανό ομόλογο του αποτελεί υποτίμηση της νοημοσύνης μας.
Αν ήθελε ο Έλληνας πρωθυπουργός να στείλει πραγματικά ένα μήνυμα δεν θα τον εκπροσωπούσε κανείς αλλά και δεν δεχόταν να πραγματοποιηθεί η συγκεκριμένη εκδήλωση μέχρι να δικαιωθεί ο εκλεγμένος Δήμαρχος Χιμάρας Φρέντης Μπελέρης.
με πληροφορίες και φωτογραφία από apenadi.blogspot.com
83 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ!
Γράφει οΤηλέμαχος Λαχανάς
Αξιοσέβαστε αναγνώστη! Δώσε την πρέπουσα σημασία στην παραπάνω φωτογραφία και στοχάσου! Τα χαμογελαστά λεβεντόπαιδα που βλέπεις, είναι μια ομάδα από τα 438 Βορειοηπειρωτόπουλα που βρίσκονταν στην Ελλάδα ή που φοιτούσαν στα ελληνικά πανεπιστήμια, τα οποία στον πόλεμο του 40 είχαν προσχωρήσει στις γραμμές του ελληνικού στρατού εθελοντικά.
Οργανωμένοι σε δικό τους λόχο υπό την 5η Μεραρχία της Κρήτης, συγχωνεύτηκαν με το υπόλοιπο στράτευμα και αγωνιζόμενοι τίμησαν μεν τον ένδοξο αγώνα του Έθνους, αλλά και τις θυσίες των προγόνων της ιδιαίτερης πατρίδας τους, εννοείται αναμένοντας και την απελευθέρωσή της.
Πόσοι από αυτούς έπεσαν μαχόμενοι στα βουνά της Βορείου Ηπείρου; Ουδέποτε ακούσαμε και ουδέποτε μάθαμε! Οπότε και εμείς οι ομογενείς ουδέποτε μνημονεύσαμε ιδιαιτέρως τα ηρωικά κατορθώματά τους! Πάντως χωρίς να έχω υπόψη μου διάκριση μεταξύ τους και γενικότερα της πλειάδας των Ελλήνων φαντάρων, αν και άγνωστοι «αιωνία η μνήμη τους»! Αλλά αν ο πόλεμος του 40 δεν θα λάμβανε χώρα στα εδάφη της ιδιαίτερης πατρίδας μας, άραγε ποια θα ήταν η έκβασή του; Η επίσημη Ελλάδα ουδέποτε απάντησε!
Όταν ο Ιταλός καταχτητής, αναγκάστηκε να υποχωρήσει από τα ελληνικά εδάφη, μεταφέροντας τον πόλεμο στα χωριά της πολυβασανισμένης πατρίδας μας, τα στρατευμένα παιδιά της Ελλάδας, η πλειοψηφία των οποίων είχε περιορισμένες γνώσεις για το πώς ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός βρέθηκε έξω από τα σύνορά της, δύσκολη η περιγραφή του ενθουσιασμού τους, καθώς η φιλοξενία και η αμέριστη συμπαράσταση που συνάντησαν, ξεπερνούσε και την ετοιμότητα των από κει Ηπειρωτών κατοίκων!
Αν και υπόδουλος, ο βορειοηπειρωτικός πληθυσμός άνοιξε σύσσωμος την αγκάλη του, κόπτονταν ποιος να τους προσφέρει στέγη στο δικό του σπίτι, ποιος τρόφιμα και χειμωνιάτικο ρουχισμό από το δικό του στέρημα και ποιος να φιλοξενήσει τους πληγωμένους για θεραπευτική περίθαλψη, καθώς οι μανάδες και οι γιαγιές μας, ελλείψει νοσοκομειακών δομών, κληρονομούσαν τις πρακτικές γνώσεις. Οι μανάδες και οι γιαγιές μας που φιλοξένησαν τους πάντες, σαν να ήταν δικά τους παιδιά!
Αίσθημα που εμφυσούσε η παράδοση για τον από κει Έλληνα, αν και δεν ήταν άγνωστες οι αδικίες και οι προσβολές απέναντί μας, εκ μέρους προηγούμενων ηγετών! Άλλο αν δεν είχαν καμιά σχέση τα «παιδιά της Ελλάδας», για τα όσα συνέβηκαν απέναντί μας από τους προηγούμενους ή και κατοπινούς ηγέτες τους, κυρίως από το 1913 και μετά.
Σχετικά με την φιλοξενία των προπάππων μας του 40, αναφέρω μια από τις περιπτώσεις που διηγείται στην εφημερίδα «Ηπειρωτικό Μέλλον» της 10ης Δεκεμβρίου 1940, ο Δημήτριος Μαστέλλος, τότε αγωνιστής από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας: «Μαζί με τον Κώστα, και οι δυο πληγωμένοι, βρήκαμε καταφύγιο στο σπίτι της Αμαλίας Ζιώγκα στους Βουλιαράτες. Μόλις μας είδε η κυρα-Αμαλία, γονάτισε συγκινημένη, έσκυψε το «αρχοντικό» της μαντηλο-φορεμένο κεφάλι και φίλησε τα πόδια μας! «Μα τι κάνετε»; είπαμε και οι δυο μ’ ένα στόμα! «Είχα ορκιστεί να φιλήσω τα πόδια των ελευθερωτών μας. Τα πόδια των πρώτων Ελλήνων στρατιωτών που θα έφθαναν στο χωριό μας και το σπιτικό μας, ως ελευθερωτές» Αυτό μας είπε και τα μάτια της έσταζαν δάκρυα!» Ήταν τα λόγια μιας Βουλιαρατινής μάνας, τα λόγια που ίσως θα είχε προσφωνήσει κάθε Βορειοηπειρώτισσα μάνα….!
Δύσκολο να το φανταστούν οι νεότερες γενιές, ποια ήταν η στήριξη και η συμπαράσταση των Βορειοηπειρωτών στους Έλληνες στρατευμένους του «έπους» του 1940! Εκτός της συμμετοχής και των δικών μας στρατευμένων παιδιών, άνοιξαν όλα τα σπίτια των χωριών μας, οι άντρες και οι γυναίκες όλοι στο πόδι, άλλοι να κουβαλούν τα πολεμοφόδια με τα ζώα τους, άλλοι να προΐστανται των σωμάτων σε απάτητα μονοπάτια, άλλοι να μεταφέρουν και να περιθάλπουν τους πληγωμένους ή τους πεσόντες για ενταφίαση στα νεκροταφεία τους, γεγονός αδιαμφισβήτητο που δεν περιγράφεται, όσο και αν πολλοί φαντάροι αναφέρονται στα απομνημονεύματά τους!
Τρεις οι πεσόντες σε συμπλοκή με τους Ιταλούς στο Βοδίνο, αν και θα αναφερθώ εκτενέστερα στην ημέρα μνημόνευσής τους. Δεν έμεινε χωριανός να μη παραστεί στην κηδεία τους, δεν έμειναν μανάδες και γιαγιές χωρίς να τους κλάψουν μοιρολογώντας στην ενταφίαση, εκτός του ότι τους οικοδομήσαμε και λιθόκτιστο τάφο, με τα ονόματά τους σκαλισμένα στον σταυρό! Μάλιστα ακόμα και όταν καταργήθηκε η Θρησκεία, ενώ σε φυλάκιζαν για θρησκευτικές τελετές, Κυριακές και γιορτές το αναμμένο κερί δεν θα έλειπε από τον τάφο τους.
Τρεις ήταν και οι φαντάροι που φιλοξένησε π.χ. η (πατριαρχική) οικογένειά μας, ο δεκανέας από τον Πειραιά Πέτρος Ευθυμίου, ο Αναστάσιος Βαρδάκας και ο Παναγιώτης Οικονόμου. Πριν τους ξεπροβοδίσουν οι παππούδες για το Τεπελένι ο Πέτρος χαράκωσε σε μια γωνιακή πέτρα του σπιτιού και την διεύθυνσή του, Καποδιστρίου 13 Πειραιάς. Μάλιστα και όταν υποχώρησαν πριν περάσουν τα σύνορα στην Κακαβιά, ειδοποίησαν με χωριανό την οικογένειά μας, ότι ο Αναστάσιος έπεσε μαχόμενος στο Τεπελένι.
Ποια κυβέρνηση της Ελλάδας, ποιος πρωθυπουργός υποκλίθηκε με σεβασμό στην συμπαράσταση και την συνδρομή του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού σε αυτό το αδιαμφισβήτητο έπος; Πάντως μνημονεύοντας αυτή την μεγάλη επέτειο, αν και δεν είναι η κατάλληλη ευκαιρία να αναφερθώ, ας το κατανοήσουν λοιπόν! 33 χρόνια τώρα, μετά το 1990, η δική τους μέριμνα για τις περιοχές μας, για τα χωριά μας και όσους μετοικίσαμε στην Ελλάδα, κυρίως για όσους ηλικιωμένους δικαιούνται σύνταξη, ενώ έχουν συμπληρώσει τα απαιτούμενα ένσημα και τους ανασφάλιστους υπερήλικες, είναι για κλάματα!
Στην Ελλάδα (μας) μας θεωρούν αλλοδαπούς, μας θεωρούν φιλοξενούμενους! Επαναλαμβάνω και μια φορά την αναφορά που έγινε παραπάνω, σχετικά με την έκβαση του πολέμου! Πόλεμος που έγινε στα χωριά μας, στα βουνά μας, στις περιοχές μας!
Ενώ στα χωριά μας ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός βρήκε την ζεστασιά και την συμπαράσταση που δεν πρόλαβε να δοκιμάσει στις περιοχές της από κει Ηπείρου, ενώ υπό αντίξοες συνθήκες διατηρήσαμε ζωντανή την μνήμη όσων πεσόντων ενταφιάστηκαν στα χωριά μας, μάλιστα μετά το 1990 με αμείωτο το ενδιαφέρον για να βρεθούν οι πατρίδες καταγωγής τους, μέχρι που ταρακουνήθηκε η ελληνική αδιαφορία!
Δυστυχώς κανένα ενδιαφέρον από την επίσημη Ελλάδα, να παρευρίσκεται σε παρελάσεις και δική μας εκπροσώπηση! Μάλιστα ούτε στις παρελάσεις επ’ ευκαιρία της Επετείου της Επανάστασης του 1832! Να είναι αδιαφορία ή προσβολή!
Πάντως αιωνία η μνήμη των πεσόντων του έπους του 1940!
Το ιστορικό ΟΧΙ του 1940, ο ένδοξος Αγώνας της μικρής, αλλά θαρραλέας χώρας, της Ελλάδος, με μια χώρα υπερδύναμη αλλά κατακτητική και ηθικά αδύναμη, την Ιταλία, μπήκαν στην ιστορία, όχι μόνο των Ελλαδιτών, αλλά και των Βορειοηπειρωτών, διότι το μεγαλύτερο και δυσκολότερο βάρος του πολέμου το κράτησαν οι Βορειοηπειρώτες, με την άμεση συμμετοχή τους στον αγώνα αυτόν, με την βοήθεια τους, την στήριξή τους, την αγάπη τους.
Από τα δικά τους στρέμματα παραχώρησε η δημογεροντία του Βουλιαρατίου το 1940, για να ενταφιαστούν οι εξήντα Έλληνες φαντάροι που άφησαν τη ζωή τους στο πεδινό χειρουργείο με τις 300 κλίνες που λειτουργούσε στο χωριό τους.
Με δάκρυα στα μάτια και τις γαλανόλευκες στα χέρια, υποδέχονταν τους Έλληνες αγωνιστές όπου κι αν περνούσαν.
«Μια ψηλή γεροδεμένη αρχοντογυναίκα στεκόταν στην είσοδο του σπιτιού. Συγκινημένη γονάτισε επάνω στις λασπωμένες πέτρες της αυλής κι έσκυψε το αρχοντικό της μαντηλοφορεμένο κεφάλι και φίλησε τα πόδια μας.
– Μα τι κάνετε εκεί; Ρωτήσαμε με όση φωνή μας είχε απομείνει.
– Είχα ορκιστεί να φιλήσω τα πόδια των ελευθερωτών μας. Τα πόδια των πρώτων Ελλήνων στρατιωτών που θα έφθαναν στο χωριό μας, στο σπιτικό μας ελευθερωτές….
Ήταν η Αμαλία Ζιώγκα από τους Βουλιαράτες.
…Το πρωί μας ξύπνησαν οι ζητωκραυγές από το δρόμο. Όλο το χωριό είχε ξεχυθεί στους δρόμους. Σε κάθε παράθυρο ανέμιζε κι από μια ελληνική σημαία. Τις είχαν υφάνει στους αργαλειούς και τις φύλαγαν στην κασέλα τους, γι’ αυτήν την ώρα, την ώρα της λευτεριάς. Μ’ αυτόν βαθιά κρυφό πόθο ζούσαν οι Βορειοηπειρώτες, αυτόν που χρόνια περίμεναν, την λευτεριά τους…».
Αυτά περιγράφει ο αυτόπτης μάρτυρας του Ελληνο-ιταλικού πολέμου Δημήτριος Γ. Μαστέλλος, στο βιβλίο του «Οδοιπορικό του έπους του 1940».
Χρόνια συνεχίζει αυτός ο πόθος. Αυτή η αγάπη. Για την Ελλάδα μας, Για το Έθνος μας. Για την ένδοξη ιστορία μας.
Να γιατί κάθε χρόνο, όπως κι εφέτος, γιορτάζουμε πανηγυρικά τις εθνικές μας εορτές. Όπως γιορτάσαμε μεγαλοπρεπώς κι εφέτος την 28η Οκτωβρίου.
Αρχίζοντας από την ηρωική Χιμάρα με την παρέλαση των μαθητών του σχολείου «Όμηρος», τις εκδηλώσεις των σχολείων της Δερβιτσάνης, του Μεσοποτάμου, της Λιβαδειάς, της Φοινίκης, του Ντερμισιού, των παραρτημάτων Ομόνοιας Χιμάρας κι Αγίων Σαράντα, που στεφανώθηκαν όλα τους με τις μεγαλειώδεις εκδηλώσεις στα στρατιωτικά νεκροταφεία της Κλεισούρας και του Βουλιαρατίου.
