Ετικέτα: ΙΣΤΟΡΙΑ

Το Μάιο με Ιούνιο του  1992, η κυβέρνηση του Δημοκρατικού Κόμματος στην Αλβανία αποφασίζει να διαιρέσει διοικητικά τον νομό των Αγίων Σαράντα σε δύο νομούς: του Δελβίνου και των Αγίων Σαράντα. Ταυτόχρονα, μη λαμβάνοντας υπόψη την ιστορική παράδοση, απέσπασε από την περιφέρεια Αργυροκάστρου τους δύο προαναφερόμενους νομούς και τους προσάρτησε στην περιφέρεια Αυλώνας.

Δεν υπάρχει καμία δικαιολόγηση αυτής της κίνησης πέρα από τον έκδηλο στόχο να διαιρεθεί αφενός ο συμπαγής όγκος της Εθνικής Ελληνικής Κοινότητας και να παρεμποδιστεί η μεταξύ των μειονοτικών πληθυσμών επικοινωνία αλλά και η επικοινωνία με τις τοπικές αρχές.

Ένας επιπλέον στόχος υπήρξε ασφαλώς και η προσπάθεια του αλβανικού κράτους να εμποδίσει την επίτευξη θετικών εκλογικών αποτελεσμάτων για το κόμμα της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, το Κόμμα Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΚΕΑΔ).

Στις 26 Ιουλίου 1992 στην Αλβανία έγιναν οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Παρά τα μέτρα της κυβέρνησης, η ΟΜΟΝΟΙΑ- ΚΕΑΔ πετυχαίνει τα καλύτερα δυνατά εκλογικά αποτελέσματα. Δηλαδή οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στέφθηκαν με επιτυχία. Ήταν ένα δεύτερο δημοψήφισμα για την ΕΕΜ και τους Βορειοηπειρώτες τ’ αποτελέσματα των εκλογών αυτών.

Στους νομούς των Αγίων Σαράντα, Δελβίνου και Αργυροκάστρου  το ΚΕΑΔ πιάνει την πρώτη θέση με υψηλότερα ποσοστά από τα άλλα κόμματα. Πρωτοφανές γεγονός.

Έτσι τα τελικά αποτελέσματα του πρώτου και δεύτερου γύρου έφεραν στο προσκήνιο την Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της έδωσαν την δυνατότητα ν’ αναδείξει  τρεις νομάρχες: τον οικονομολόγο Βασίλη Τσιάκο στους Αγ. Σαράντα, τον καθηγητή Μαθηματικών Βασίλη Μπιλέρο στο Δέλβινο και τον πολιτικό μηχανικό Σωκράτη Καλυβόπουλο, στο Αργυρόκαστρο. Δύο δημάρχους: τον ιατρό Χαράλαμπο Γκιάτη  στους Αγίους Σαράντα και τον Οδυσσέα Γκόρο στη Χιμάρα. Δώδεκα επάρχους: τον Βασίλη Ιωάννου στο Αλύκο, τον Χρήστο Γκίκα στη Λιβαδειά, τον Σωκράτη Καλτσούνη στη Δίβρη, τον Βασίλη Καλυβά στο Μεσοπόταμο, τον Χαρίλαο Σπύρο στη Φοινίκη, το Μιχάλη Νίκα στην Κάτω Δρόπολη, τον Πάνο Λιούλια στην Άνω Δρόπολη, τον  Σταύρο Ζαρμπαλά στο Πωγώνι, στο νομό της Πρεμετής και της Κορυτσάς. και πάρα πολλούς νομαρχιακούς, δημοτικούς και  επαρχιακούς συμβούλους.

76% φθάνουν τ’ αποτελέσματα για το δήμαρχο της Χιμάρας, 64% για την νομαρχία του Δελβίνου, 55,5% για τη νομαρχία των Αγίων Σαράντα, 30% στην Κορυτσά.

Στις εκλογές αυτές το ΚΕΑΔ έδειξε τον εαυτό του ως ένα κόμμα με πλατιά λαϊκή υποστήριξη, ως ένα κόμμα σύγχρονο και με ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Για την μεγάλη αυτή νίκη σε μήνυμά του  προς τους Βορειοηπειρώτες ο Μητροπολίτης Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής & Κονίτσης, Σεβαστιανός, ανάφερε:

«Να σας συγχαρώ γιατί πρώτα με την ψήφο σας γίνατε αφορμή να πέσει, να γκρεμιστεί και να αφανιστεί το αντίχριστο κομμουνιστικό καθεστώς Χότζα-Αλία, που για 50 χρόνια δεν σας άφησε τίποτε όρθιο. Σας γκρέμισε τις εκκλησίες, έκλεισε τα  ελληνικά σχολεία, γέμισε τις φυλακές με τους άντρες και τα παιδιά σας.

  Να συγχαρώ δεύτερον τα γενναία παλικάρια που χωρίς να υπολογίσουν τις τυχών συνέπειες,  ήρθαν  στα χωριά τους,  στη  Β, Ήπειρο και  ψήφισαν. Εύγε σας! Φανήκατε Έλληνες. Σας είδαν και τρόμαξαν από την αποφασιστικότητά σας οι εχθροί της Β. Ηπείρου.

Εσείς δεν ψηφίσατε. Εσείς κάνατε δημοψήφισμα.

Να διατηρείται αυτό το ηρωικό και μαχητικό φρόνημα. Να μείνετε ενωμένοι και αδελφωμένοι γιατί το μέλλον έτσι μας θέλει».

Βαγγέλης Παπαχρήστος

από sfeva.gr

Ο Δημήτρης Νικολίδης, γεννήθηκε στη Ζίτσα το 1766. Ήταν επίσης γνωστός και ως «Δημήτριος Ζιτσαίος» ή απλά Ζιτσαίος.

Ο Νικολίδης, από τη Ζίτσα βρέθηκε στην Αυστρία, δίπλα στον Χέγκελ και στον Ρήγα Φερραίο.

Ο Νικολίδης πήγε στο Δασκαλειό της Ζίτσας και αργότερα στον Αη Λιά, δίπλα στο θείο του, ηγούμενο Ζαχαρία. Αυτός έστειλε το δωδεκάχρονο Νικολίδη στη Βλαχία, όπου τον πήρε υπό την προστασία ο μητροπολίτης Δοσίθεος Φιλίτης. Αυτός με τη σειρά του τον «προώθησε» στην Αυστρία, στη Βιέννη, για να σπουδάσει Ιατρική.

Ο Νικολίδης ή Ζιτσαίος έγινε μόνιμος κάτοικος Βιέννης και εξάσκησε εκεί το ιατρικό επάγγελμα. Σπούδασε στην Holen Carlschule. Έγινε εξέχουσα προσωπικότητα των φιλοσοφικών επιστημονικών κύκλων και ήδη από τη Βλαχία, είχε αναπτύξει φιλική σχέση με τον Ρήγα Φερραίο.

Η γαλλική επανάσταση διαμόρφωσε τις πολιτικές διεργασίες, ειδικά στην φοιτητιώσα νεολαία και ο Νικολίδης είχε ήδη τις απαραίτητες φιλίες από την Βλαχία κιόλας: τον Φερραίο που έστηνε τα πρώτα θεωρητικά και οργανωτικά συστήματα της απελευθερωτικής του κίνησης.

Ο Νικολίδης όμως ήταν φίλος και με έναν άλλο νεαρό, κατά τη «θητεία» του στη Στουτγάρδη: τον Γκέοργκ Βίλελμ Φρίντριχ Χέγκελ. Ένας από τους πιο θεμελιώδεις φιλοσόφους της ανθρώπινης ιστορίας, ήταν 4 χρόνια μικρότερος του Νικολίδη. Μάλιστα, ο Νικολίδης φέρεται να αφιέρωσε ένα δίστιχο στον Χέγκελ, στα γαλλικά: «Κι ας χαθεί για πάντα η άφρων πολιτική/που επιβάλλει στις καρδιές μας εξουσία δεσποτική».

Η γνωριμία και η συντροφική πολιτική σχέση με τον Ρήγα ήταν πολυδιάστατη. Ο Νικολίδης ανέλαβε να επιμεληθεί την έκδοση του «Νέου Ανάχαρσι» του Ζαν Ζακ Μπαρτελεμί, που κυκλοφόρησε το 1797 στη Βιέννη. Ο Νικολίδης μετέφρασε και ένα κομμάτι του έργου, στον έβδομο τόμο.

Το Νικολίδη και τον Ρήγα, τους ένωσε ο αγώνας, αλλά και ο θάνατος. Συνελήφθη και οδηγήθηκε στη Βιέννη, την καρδιά του πολιτικού συντηρητισμού τότε και κατόπιν, παραδόθηκε στους Τούρκους και διακομίστηκε στο Βελιγράδι.

Στις 24 Ιουνίου του 1798, ο Ρήγας μαζί με επτά συντρόφους του στραγγαλίστηκαν στον πύργο Νεμπόισα. Ανάμεσά τους, ήταν και ο 32 ετών τότε, Νικολίδης.

Γράφει η Ηλέκτρα-Ηρώ Ζώτου, εκπαιδευτικός

Βιβλιογραφία

Μπέττης, Στ. Δημήτριος Νικολίδης ή Ζιτσαίος, Ηπειρωτική Εστία τεύχος 194-195, Ιωάννινα 1968, Ψημμένος, Ν. Δημήτριος Νικολίδης, ένας φίλος του νεαρού Hegel Δωδώνη. Μέρος Τρίτο, Επιστημονική Επετηρίδα Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Τομ. 28, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων 1999.

Από την ιστοσελίδα της ομάδας digitalglyptotheque του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Αρχές Ιουνίου 1824 στρατοπεδεύει στο Ξοδάκτυλο ο οπλαρχηγός Γιώργος Τσόγκας και περιμένει ενισχύσεις και τρόφιμα.

Εκεί στις 9 Ιουνίου 1824 επιτίθενται οι Τούρκοι με επικεφαλής τον Ταχήρ Αμπάζη.

Ο Τσόγκας δίνει εντολή να μην επιτεθούν μέχρι να έρθουν ενισχύσεις από τον Γιαννάκη Ράγκο.

Τα 700 παλικάρια του όμως «μην υποφέροντας να βλέπουν τη νίκη να αργοπορεί να τους στεφανώσει» αντεπιτίθενται και κατατροπώνουν τετραπλάσιο αριθμό Τούρκων, (2.900) αφήνοντας στο πεδίο της μάχης 100 νεκρούς και τρέποντας σε φυγή τους υπόλοιπους μέχρι την Σκουληκαριά της Άρτας.

Οι Έλληνες γέμισαν πολύτιμα όπλα και πυρομαχικά.