Κατηγορία: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ Σελίδα 8 από 12

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κύριος ΑΝΔΡΕΑΣ, ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις:

    «Μια πρωτάκουστη εἴδηση μᾶς ἦλθε τελευταίως ἀπό τήν Φλώρινα. Ἡ εἴδηση ἀναφέρει: ʺΜέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 27/28-07-2022 Διάταξη Ἀναγνώρισης Σωματείου τοῦ Εἰρηνοδικείου Φλώρινας, ἀναγνωρίστηκε σωματεῖο μέ τήν ἐπωνυμία “ΚΕΝΤΡΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑʺ, πού ἱδρύθηκε καί ἑδρεύει στό Δ.Δ. Φλώρινας, τοῦ Δήμου Φλώρινας, μέ σκοπούς τούς ἀναφερόμενους στό καταστατικό του”. Ἡ ἀπόφαση ἀνακοινώθηκε στό Δελτίο Δικαστικῶν Ἐκδόσεων στίς 7 Νοεμβρίου 2022.

    Σκοποί τοῦ ἐν λόγῳ Συλλόγου – σύμφωνα μέ τό καταστατικό του – εἶναι: α) Ἡ διατήρηση καί καλλιέργεια τῆς ʺμακεδονικῆς” γλώσσας στήν Ἑλλάδα, καί β) Ἡ ὑποστήριξη τῆς εἰσαγωγῆς τῆς ʺμακεδονικῆς” γλώσσας ὡς προαιρετικοῦ μαθήματος σέ δημόσια σχολεῖα καί πανεπιστήμια στήν Ἑλλάδα, ἰδίως στίς Περιφέρειες τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας, τῆς Κεντρικῆς Μακεδονίας καί τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας καί τῆς Θράκης. Ὅπως εἶναι φυσικό, ὁ πρώην πρωθυπουργός τῶν Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ καί ὁ πρώην ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Νικολά Ντιμιτρώφ, “πανηγυρίζουνʺ γιά τήν ἀπόφαση αὐτή, ἐκθειάζοντας – ἐννοεῖται – τήν ʺΣυμφωνία τῶν Πρεσπῶν” …

    Ἐδῶ, ὅμως, τίθεται ἕνα ἐρώτημα: Διαβάζοντας κανείς τούς στόχους, πού φιλοδοξεῖ νά ἀναπτύξῃ τό παραπάνω σωματεῖο, ὅπως ἀναφέρονται στήν ἐπίσημη ἱστοσελίδα του, ρωτᾶμε τήν Κυβέρνηση ἀλλά καί ὅλη τήν Ἀντιπολίτευση: Ἔχει μήπως ἀναγνωρισθῆ “μακεδονικήʺ μειονότητα στήν Ἑλλάδα καί δέν τό γνωρίζουμε; Γιατί ἀπό τούς στόχους τοῦ ἐν λόγῳ σωματείου εἶναι φανερή ἡ προσπάθεια ἀναγνωρίσεως τέτοιας ʺμειονότητας” στήν Χώρα μας! …

    Ἀλλά κάτι τέτοιο εἶναι αὐτόχρημα ἐξωφρενικό καί παντελῶς ἀπαράδεκτο. Διότι δῆθεν “μακεδονική μειονότηταʺ δέν ὑπῆρξε ποτέ καί δέν ὑπάρχει στήν Ἑλλάδα, οὔτε, φυσικά, στήν Μακεδονία μας, ἡ ὁποία εἶναι μία καί Ἑλληνική. 

    Γιά τήν δημιουργία τοῦ σωματείου, πού προωθεῖ τήν δῆθεν … “μακεδονικήʺ γλῶσσα στήν Ἑλλάδα, διαμαρτύρομαι ἐντόνως. Ἀπό τήν μιά ἡ Ἀλβανία πού κινεῖται δραστήρια γιά νά ὑπάρξῃ στήν Ἑλλάδα … “ἀλβανικήʺ μειονότητα, κι’ ἀπό τήν ἄλλη τά Σκόπια περί δῆθεν …   “μακεδονικῆςʺ μειονότητας στήν Ἑλλάδα, ἡ Χώρα μας θά βρεθῆ ξαφνικά νά ἔχῃ ἀνύπαρκτες οὐσιαστικά “μειονότητεςʺ. Ἐκτός ἄν οἱ δύο, ὡς ἄνω, χῶρες ἐννοοῦν τήν ἐγκληματική μαφία πού ἔχουν ἐξαπολύσει στήν Ἑλλάδα καί πού διαπράττει ἀνήκουστα ἐγκλήματα. Ἀλλά τέτοιες … “μειονότητεςʺ δέν ἔχουν θέση στήν ἁγιασμένη μέ αἵματα ἡρώων ἑλληνική μας Πατρίδα.

    Καλοῦμε τήν ὑπεύθυνη ἡγεσία τῆς Πατρίδος μας νά λάβῃ τά μέτρα της προτοῦ νά εἶναι ἀργά, μιᾶς καί οἱ γείτονές μας ἐργάζονται δραστήρια γιά τά ἀνθελληνικά σχέδιά τους. Οἱ καιροί τρέχουν καί δέν μᾶς περιμένουν. Κι’ ἄν τυχόν ἀμελήσουμε τό ἐθνικό μας χρέος, ἡ Ἱστορία θά εἶναι ἀμείλικτη γιά ὅλους μας».

Η συμφωνία των Πρεσπών φέρνει και τον πρώτο αναγνωρισμένο από την ελληνική δικαιοσύνη σύλλογο για την προώθηση της «μακεδονικής» γλώσσας στη Φλώρινα. 

Ο λόγος για το σωματείο με την επωνυμία «Κέντρο ‘‘Μακεδονικής’’ Γλώσσας στην Ελλάδα», με τον πρώην πρωθυπουργό των Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ να πανηγυρίζει για την εξέλιξη, κάνοντας λόγο για «δικαίωση» της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Η αίτηση του συλλόγου εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο Φλώρινας στις 28 Ιουλίου 2022 και η απόφαση ανακοινώθηκε στο Δελτίο Δικαστικών Εκδόσεων στις 7 Νοεμβρίου 2022.

Σύμφωνα με το καταστατικό σκοποί του συλλόγου, είναι :

α) Η διατήρηση και καλλιέργεια της «μακεδονικής» γλώσσας στην Ελλάδα. 

β) Η υποστήριξη της εισαγωγής της «μακεδονικής» γλώσσας ως προαιρετικού μαθήματος σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια στην Ελλάδα, ιδίως στις Περιφέρειες της Δυτικής Μακεδονίας της Κεντρικής Μακεδονίας και της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης. 

Διαβάζοντας κανείς τους στόχους και τις δράσεις που φιλοδοξεί να αναπτύξει το συγκεκριμένο σωματείο, όπως αναφέρονται στην επίσημη ιστοσελίδα του, γίνεται αντιληπτή η προσπάθεια αναγνώρισης «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα, επαναφέροντας στην επιφάνεια πρόσωπα που παλαιότερα διατηρούσαν ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τις εθνικιστικές κυβερνήσεις στα Σκόπια. 

Η απόφαση ανοίγει το δρόμο για ίδρυση και άλλων ανάλογων σωματείων στην Ελλάδα, από πρόσωπα που αυτοπροοσδιορίζονται ως «Μακεντόνετς» και μιλούν ευθέως για ύπαρξη «μακεδονικής» μειονότητας στη χώρα μας.

Με ανάρτησή τους στα κοινωνικά δίκτυα ο πρώην πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ και πρώην υπουργός Εξωτερικών των Σκοπίων Νικολά Ντιμιτρόφ, «πανηγυρίζουν» για την απόφαση, εκθειάζοντας την Συμφωνία των Πρεσπών. 

«Αυτοί είναι οι καρποί της Συμφωνίας των Πρεσπών. Φέρνουν χαρά σε όλους όσοι μιλούν τη μακεδονική γλώσσα. Συγχαίρω τους ιδρυτές του Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα και όλους τους πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας και της Ελλάδας που χαίρονται για αυτή την όμορφη πράξη που είναι ιδιαίτερα σημαντική ως μια ακόμη επιβεβαίωση των στενών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Ευχαριστώ τόσο τον πρώην όσο και τον νυν Πρωθυπουργό, Τσίπρα και Μητσοτάκη, για την πίστη και τη δέσμευσή τους στην οικοδόμηση ειλικρινούς φιλίας και καλής γειτονίας» έγραψε ο Ζάεφ.

Στο ίδιο μήκος και ο Ντιμιτρόφ. «Η αξία των πραγματικών συμβιβασμών διαρκεί και μεγαλώνει με το χρόνο. Οι πραγματικοί συμβιβασμοί ηρεμούν, δεν επιδεινώνουν τις σχέσεις γιατί φροντίζουν για τα ουσιαστικά και των δύο πλευρών» σχολίασε. Σύμφωνα με τη Συμφωνία των Πρεσπών που έχει υπογράψει η Ελλάδα (άρθρο 1 παρ. 3β και 3γ) οι πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας ονομάζονται «Μακεδόνες» και η γλώσσα τους «μακεδονική». 

Ταυτόχρονα το άρθρο 7 παρ. 4 δεσμεύει το κράτος της Βόρειας Μακεδονίας να αναγνωρίσει ότι «η επίσημη γλώσσα του, η μακεδονική, ανήκει στην ομάδα των νοτιοσλαβικών γλωσσών.

Να σημειωθεί πως στην επίσημη τρίγλωσση ιστοσελίδα της ΜΚΟ «Κέντρο ‘‘Μακεδονικής’’ Γλώσσας» δεν υπάρχουν πληροφορίες για τα πρόσωπα που αποτελούν το Δ.Σ και τηλέφωνα επικοινωνίας, πάρα μόνο ένα mail επικοινωνίας.

Από τις αρχές Οκτωβρίου του 1912 η Ελλάδα βρισκόταν σε πόλεμο με την παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, έχοντας ως συμμάχους τη Βουλγαρία, το Μαυροβούνιο και τη Σερβία (Α’ Βαλκανικός Πόλεμος). Κύριο θέατρο των επιχειρήσεων ήταν η περιοχή της Μακεδονίας.

Ο ελληνικός στρατός βάδιζε από νίκη σε νίκη στη Δυτική Μακεδονία. Όμως, από την αρχή των εχθροπραξιών σοβούσε σοβαρή διαφωνία μεταξύ του αρχιστράτηγου Κωνσταντίνου και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου.

Ο διάδοχος επιθυμούσε πρώτα την κατάληψη του Μοναστηρίου προς Βορρά, ενώ ο Βενιζέλος, βλέποντας την πιθανότητα να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη από το βουλγαρικό στρατό, πίεζε τον Κωνσταντίνο να κατευθυνθεί προς τη φυσική πρωτεύουσα της Μακεδονίας, μια περιοχή με στρατηγική σημασία, η απελευθέρωση της οποίας αποτελούσε διακαή πόθο του ελληνισμού. «Καθιστώ υμάς υπευθύνους διά πάσαν αναβολήν έστω και στιγμής» του τηλεγραφεί επιτακτικά.

Τελικά, ο Κωνσταντίνος πείθεται με τη μεσολάβηση του πατέρα του Βασιλιά Γεωργίου Α’ και στις 25 Οκτωβρίου η εμπροσθοφυλακή του ελληνικού στρατού φθάνει προ των πυλών της Θεσσαλονίκης.

Είχε προηγηθεί η καθοριστική νίκη στη Μάχη των Γιαννιτσών (19 – 20 Οκτωβρίου), που είχε κάνει ευκολότερη την προέλαση του ελληνικού στρατού.

Οι διαπραγματεύσεις για την παράδοση

Ο Χασάν Ταξίν Πασάς που υπερασπιζόταν τη Θεσσαλονίκη δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να ζητήσει μια έντιμη συμφωνία για την παράδοση της πόλης.

Στις 25 Οκτωβρίου οι απεσταλμένοι του ζήτησαν από τον Κωνσταντίνο να επιτραπεί στον Ταξίν να αποσυρθεί με το στρατό και τον οπλισμό του στο Καραμπουρνού και να παραμείνει εκεί μέχρι το τέλος του πολέμου.

Ο Κωνσταντίνος, φυσικά, απέρριψε τον όρο του και του πρότεινε την παράδοση του στρατού του και τη μεταφορά του στη Μικρά Ασία με δαπάνες της ελληνικής κυβέρνησης.

Ο Οθωμανός αξιωματούχος δέχθηκε, τελικά, τους όρους του Κωνσταντίνου και στις 11 το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, οι πληρεξούσιοι αξιωματικοί Ιωάννης Μεταξάς (ο κατοπινός πρωθυπουργός του «ΟΧΙ») και Βίκτωρ Δούσμανης μεταβαίνουν στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης και υπογράφουν τα σχετικά πρωτόκολλα παράδοσης της πόλης στον ελληνικό στρατό.

Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, παραδίνονταν ως αιχμάλωτοι 25.000 τούρκοι στρατιώτες και 1.000 αξιωματικοί. Στην κατοχή του ελληνικού στρατού περιέρχονταν όλος ο βαρύς και ελαφρύς οπλισμός του σχηματισμού (70 πυροβόλα, 30 πολυβόλα, 70.000 τυφέκια και πυρομαχικά).

Η είσοδος του Ελληνικού Στρατού

Το πρωί της 27ης Οκτωβρίου εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη δύο τάγματα ευζώνων και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο Διοικητήριο, ενώ οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις άρχισαν να λαμβάνουν θέσεις στα υψώματα γύρω από την πόλη.

Στις 11 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1912 ο Διάδοχος Κωνσταντίνος εισήλθε με το επιτελείο του στη Θεσσαλονίκη και το μεσημέρι έγινε πανηγυρική δοξολογία στο ναό του Αγίου Μηνά.

Οι βουλγαρικές αξιώσεις

Την ίδια μέρα, κατέφθασαν έξω από τη Θεσσαλονίκη και οι Βούλγαροι, όμως για τους γείτονες ήταν ήδη αργά. Ο επικεφαλής της μεραρχίας τους στρατηγός Τεοντορόφ ζήτησε να εισέλθει στην πόλη για να στρατοπεδεύσει.

Εισέπραξε την αρνητική απάντηση του Κωνσταντίνου και ύστερα από διαπραγματεύσεις, επιτράπηκε να μπουν στην πόλη για ολιγοήμερη ανάπαυση δύο τάγματα με επικεφαλής τους Βούλγαρους πρίγκιπες Βόρι και Κύριλλο.

Επικράτησε, όμως, σύγχυση και τελικά εισήλθε στη Θεσσαλονίκη ένα ολόκληρο βουλγαρικό σύνταγμα, γεγονός που εκνεύρισε τον Βενιζέλο. Οι Βούλγαροι δήλωναν εμφαντικά παρόντες στις εξελίξεις στη Μακεδονία. Ο σπόρος του Β’ Βαλκανικού Πολέμου είχε ριχτεί.

Στις 29 Οκτωβρίου ήταν η σειρά του βασιλιά Γεωργίου Α’ να εισέλθει στην πόλη και να επισημοποιήσει την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τους Έλληνες κατοίκους της, με απάθεια ανάμικτη με φόβο του από το μουσουλμανικό στοιχείο, ενώ οι Εβραίοι που ήταν η πολυπληθέστερη πληθυσμιακή ομάδα της πόλης δεν έκρυψαν την απογοήτευσή τους, καθώς προωθούσαν σχέδιο διεθνοποίησης της Θεσσαλονίκης.

με πληροφορίες από SanSimera.gr

Συμπληρώνονται 82 χρόνια από το Ιστορικό και Μεγάλο ΟΧΙ της 28^ης Οκτωβρίου 1940.

Με την ευκαιρία της Εθνικής μας αυτής Εορτής, θα αναφερθώ στη  βραδιά της 28ης Οκτωβρίου του 1940 και συγκεκριμένα σε μια πολύ σημαντική και αναμφισβήτητη λεπτομέρεια, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς Πρωθυπουργός της Πατρίδος μας τότε, αρνήθηκε σθεναρά να υπακούσει στο ιταμό τελεσίγραφο που του επέδωσε την βραδιά εκείνη ο Ιταλός Πρέσβης Γκράτσι.

Η σημαντική αυτή λεπτομέρεια συνίσταται στο γεγονός, ότι Αξιωματικός της Υπηρεσίας στην 8η Μεραρχία το βράδυ εκείνο της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ήταν ο αδελφός του Πατέρα μου Ελευθέριος Μούλιας, Αξιωματικός της Σχολής των Ευελπίδων Τάξεως 1938, με τον βαθμό τότε του Ανθυπολοχαγού Πεζικού.

Ο Αξιωματικός αυτός ήταν εκείνος που σήκωσε το τηλέφωνο στις 3 και 30 της βραδιάς εκείνης, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς Πρωθυπουργός της Πατρίδος μας, του τηλεφώνησε και του ζήτησε να τον συνδέσει με τον Διοικητή της 8ης  Μεραρχίας Υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο.

Στη συνέχεια ο Αξιωματικός αυτός συνέδεσε τηλεφωνικά τον Ιωάννη Μεταξά με τον Διοικητή του και άκουσε την συνομιλία των δύο ανδρών.

Ο Ιωάννης Μεταξάς στην ολιγόλεπτη τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Χαράλαμπο Κατσιμήτρο του ανήγγειλε  την απάντηση και το Μεγάλο ΟΧΙ, όταν αρνήθηκε σθεναρά να υπακούσει στο ιταμό τελεσίγραφο για την ελεύθερη είσοδο των Ιταλικών Στρατευμάτων στην Ελλάδα, που του επέδωσε ο Ιταλός Πρέσβης Γκράτσι, ο οποίος τον είχε επισκεφτεί προ ολίγου την βραδιά εκείνη στο σπίτι του στην Κηφισιά.

Στη συνέχεια και μετά το τηλεφώνημα αυτό του Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά, η 8η Μεραρχία που ήταν ήδη πολύ καλά προετοιμασμένη και οργανωμένη υπό την ηγεσία του έμπειρου Στρατηγού Χαράλαμπου Κατσιμήτρου, ήταν πλέον έτοιμη να αντιμετωπίσει τον Ιταλό εισβολέα από της 5 και 30 το πρωί και έτσι ξεκίνησε ο νικηφόρος Πόλεμος του Έπους 1940.

Ο ως άνω  Αξιωματικός Ανθυπολοχαγός Πεζικού Ελευθέριος Μούλιας, στην συνέχεια και από την πρώτη στιγμή, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του Αλβανικού Μετώπου και έφθασε μέχρι το Αργυρόκαστρο, όπου παρά του ότι τραυματίστηκε, συνέχισε να αγωνίζεται και να εμψυχώνει τους στρατιώτες του μέσα στις δύσκολες και σκληρές συνθήκες του πολέμου εκείνου.

Το Ιστορικό και Μεγάλο ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά, η πολύ καλά προετοιμασμένη και οργανωμένη 8^η Μεραρχία υπό την ηγεσία του έμπειρου Στρατηγού Κατσιμήτρου, αλλά και η ομοψυχία του Ελληνικού Λαού ο οποίος προτίμησε την θυσία αντί της υποδούλωσης, είναι εκείνα που συνετέλεσαν στις νικηφόρες νίκες του Ελληνικού Στρατού στο Αλβανικό Μέτωπο, ώστε να είναι σήμερα ελεύθερη η Πατρίδα μας.

Σπυρίδων Π. Μούλιας

Αν. Αξιωματικός  ε.α       

Επίτιμος Πρόεδρος ΣΕΚΠΥ

Διπλ. Μ-Η Μηχανικός ΕΜΠ

Στο πλαίσιο του Συμποσίου «Ημέρες Ιωάννη Καποδίστρια» στην Κέρκυρα και σε συνέχεια της σχετικής ημερίδας που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο 2021 στη Γενεύη, η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, το Ίδρυμα Hardt για την μελέτη της κλασικής αρχαιότητας και η Ελβετική Αρχαιολογική Σχολή στην Ελλάδα διοργανώνουν, με τη συμβολή της Πρεσβείας της Ελλάδας στην Ελβετία και του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στη Γενεύη, ημερίδα με θέμα: “Ο Ιωάννης Καποδίστριας και οι ιστορικοί δεσμοί των Ιονίων Νήσων με τη Γενεύη“.

Στην ημερίδα θα παρευρεθούν η υπουργός πολιτισμού Λίνα Μενδώνη και ο πρ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλος.  Οι εργασίες της ημερίδας θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου στις 10.00 π.μ. στην Ιόνιο Ακαδημία σε συνεργασία με το Μουσείο Καποδίστρια-Κέντρο Καποδιστριακών Μελετών, το Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας της Γενεύης και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο.

του Θοδωρή Ασβεστόπουλου

Με την έναρξη του Α” Παγκοσμίου Πολέμου το 1914, οι Νεότουρκοι, οι οποίοι κυριαρχούσαν τότε στην πολιτική ζωή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εξαπέλυσαν διωγμούς κατά των Ελλήνων της Ιωνίας και της Θράκης, με μαζικές εκτοπίσεις και εξαναγκαστικές πορείες θανάτου στα βάθη της Μικράς Ασίας.

Ήταν η αρχή της Γενοκτονίας εις βάρος των Ελλήνων και των άλλων χριστιανικών λαών της Ανατολής, με απώτερο σκοπό η Τουρκία να κατοικείται αποκλειστικά από μουσουλμάνους. Από το 1916 οι Νεότουρκοι άρχισαν να επεκτείνουν την πολιτική αυτή και στον Πόντο, με την πρόφαση ότι οι Έλληνες της περιοχής βοηθούσαν τα ρωσικά στρατεύματα. Οι διωγμοί εντάθηκαν από το 1917, με την είσοδο της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μεγάλος αριθμός των εκτοπισμένων έχανε τη ζωή του από κακουχίες, αρρώστιες και επιδημίες κατά τη διάρκεια των πορειών θανάτου. Όσοι κατόρθωναν και επιζούσαν, είτε γίνονταν αντικείμενο βιασμού, είτε εξαναγκάζονταν σε εξισλαμισμό ή δολοφονούνταν. Εν τω μεταξύ, τουρκικές άτακτες ομάδες (τσέτες), όπως αυτή του Τοπάλ Οσμάν, ο οποίος ήταν ήδη περιβόητος από το ρόλο που διαδραμάτισε στη Γενοκτονία των Αρμενίων, επιστρατεύτηκε εναντίον των Ελλήνων της περιοχής της Σαμψούντας και της Κερασούντας.

Η δεύτερη φάση της Γενοκτονίας άρχισε μετά την έναρξη της Μικρασιατικής εκστρατείας (1919-1922), όπου άτακτες ομάδες Τούρκων, που υποστήριζαν το εθνικιστικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ ο οποίος συνέχιζε πλέον την πολιτική των Νεότουρκων, προχωρούσαν σε σφαγές σε ολόκληρη τη Μικρά Ασία.

Τα «Δικαστήρια Ανεξαρτησίας»

Οι ηγέτες των Τούρκων εθνικιστών θέλοντας να δώσουν στις θηριωδίες τους ένα νομιμοφανές πλαίσιο ως προς την διεθνή κοινότητα, οργάνωσαν άτυπες και συνοπτικές δίκες όπου θα καταδίκαζαν σε θάνατο ηγετικές και επιφανής προσωπικότητες του Ποντιακού Ελληνισμού.

Έτσι εφευρέθηκαν τα λεγόμενα «Δικαστήρια Ανεξαρτησίας» στην Αμάσεια. Η πόλη, που ήταν η πρωτεύουσα του ελληνιστικού Βασιλείου των Μιθριδατών στον Πόντο, επιλέχθηκε για να διεξαχθούν οι δίκες – παρωδία επειδή βρισκόταν μακριά από τα προξενεία των δυτικών χωρών, ώστε να αποφευχθεί η παρουσία αντιπροσώπων τους. Οι δίκες θεωρήθηκαν από την τουρκική ηγεσία ως καθαρά «εσωτερική υπόθεση».

Στις δίκες, που άρχισαν τον Αύγουστο του 1921, δεν παρουσιάστηκαν ποτέ συγκεκριμένα στοιχεία από το κατηγορητήριο που να συνδέει τους κατηγορούμενους με αντιτουρκική δραστηριότητα. Μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις εκτοξεύτηκαν αόριστοι ισχυρισμοί για υποστήριξη του ρωσικού στρατού κατά του διάρκεια του Α” Παγκοσμίου Πολέμου.

Μεταξύ άλλων παρουσίασαν ως ενοχοποιητικό στοιχείο τις αθλητικές ενδυμασίες της ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας «Πόντος Μερζιφούντας», οι οποίες είχαν γαλάζια και λευκά χρώματα, όπως και η ελληνική σημαία και το γράμμα «Π» από τον όρο «Πόντος».

Ύστερα από συνοπτικές διαδικασίες, βγήκαν καταδικαστικές αποφάσεις οι οποίες προέβλεπαν θάνατο δι” απαγχονισμού. Ως αφορμή για αυτές τις αποφάσεις παρουσιάστηκε η υποτιθέμενη σύνδεση των κατηγορουμένων με το κίνημα αυτοδιάθεσης του Πόντου.

Συγκεκριμένα η απόφαση του ψευτοδικαστηρίου σημείωνε σχετικά:

«Επειδή αποδείχθηκε ότι οι παρόντες και κάποιοι από τους απόντες σκέφτονταν και ενεργούσαν να ιδρύσουν Δημοκρατία του Πόντου, αποσπώντας μεγάλο τμήμα του Οθωμανικού Κράτους, από την Τραπεζούντα μέχρι το Ζογκουλδάκ και προς το εσωτερικό μέχρι τη Σεβαστεία καταδικάζονται 69 προύχοντες στον δι` αγχόνης θάνατον, 15 ερήμην εις θάνατον, 7 σε 15ετή δεσμά, των δε μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Ορφεύς επικυρώνεται η υπό του Στρατοδικείου επιβληθείσα ποινή, και οι υπόλοιποι σε πρόσκαιρα δεσμά στη Σεβάστεια μέχρι το τέλος του πολέμου».

Όπως αναφέρει ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς στο βιβλίο του «Γη του Πόντου», ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Εποχή» της Τραπεζούντας Νίκος Καπετανίδης όταν ο πρόεδρος του ψευτοδικαστηρίου του ανέγνωσε το «κατηγορητήριο» ότι επιδίωκε την ανεξαρτησία του Πόντου, τον διέκοψε λέγοντάς του: «εγώ ήθελα την απευθείας ένωση του Πόντου με την Ελλάδα».

Οι θανατικές ποινές έλαβαν χώρα στις 21 Σεπτεμβρίου 1921 στις γέφυρες της Αμάσειας, πάνω από τον ποταμό Ίρις. Οι εκτελεσθέντες ήταν πολιτικοί, κοινοτάρχες, δημοσιογράφοι, ιατροί, καθηγητές και ιερείς.

Υπέγραψαν δηλώσεις… μετά θάνατον

Όπως κατήγγειλε το Οικουμενικό Πατριαρχείο οι υποτιθέμενοι ένοχοι τις «δηλώσεις» τους τις υπέγραψαν μετά τη θανατική καταδίκη τους, την παραμονή της εκτέλεσής τους ή ακόμη και όντας δολοφονημένοι από καιρό. Τέτοιες περιπτώσεις είναι του Χ. Ελευθεριάδη δικηγόρου που είχε δολοφονηθεί στην Κερασούντα το 1920, του Μ. Μαυρίδη, του Γ. Καλογερόπουλου, του Α. Δελικάρη, του Λ. Τεσταμπασίδη, του Ι. Ελευθεριάδη.

Ακόμη θα πρέπει να επισημανθεί ότι ο μητροπολιτικός αντιπρόσωπος Αμάσειας Ευθύμιος Ζήλων, ο καθηγητής Γ. Παπαμάρκου, ο διευθυντής της Οθωμανικής Τράπεζας Π. Παπαδόπουλος και ο έμπορος Θ. Εκμεντζίογλου αν και ήταν ήδη νεκροί από την προηγούμενη της εκτέλεσής τους, μεταφέρθηκαν στον τόπο του μαζικού εγκλήματος προκειμένου τα άψυχα σώματά τους να υποστούν την ποινή τους.

Οι δικές και οι εκτελέσεις στην Αμάσεια από το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα του Κεμάλ πέτυχαν τελικά την εξολόθρευση των αντιπροσώπων του Ποντιακού Ελληνισμού, με νομιμοφανή μανδύα. Ο συνολικός αριθμός των νεκρών Ποντίων, ως απόρροια της Γενοκτονίας που εξαπέλυσαν οι οθωμανικές και εν συνεχεία οι τουρκικές αρχές, από το 1915 ως το 1923, υπολογίζεται σε 353.000.

Οι αντιδράσεις

Οι θηριωδίες αυτές προκάλεσαν αντιδράσεις εντός και εκτός Τουρκίας. Ο απαγχονισμός του Ματθαίου Κωφίδη, πρώην μέλος του οθωμανικού κοινοβουλίου, ο οποίος μάλιστα ήταν ενάντιος σε κάθε μορφή ένοπλης αντίστασης κατά των Τούρκων, εξόργισε ακόμη και τους Μουσουλμάνους της Τραπεζούντας, που σιωπηρά αρνήθηκαν να συνεργαστούν με τους Τούρκους εθνικιστές και έτσι διασώθηκε ένας αριθμός ντόπιων Ελλήνων.

Ιδιαίτερη σημασία είχε το ψήφισμα διαμαρτυρίας των Eλλήνων διανοουμένων προς τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους και τις κυβερνήσεις τους το οποίο υπέγραφαν μεταξύ των άλλων, οι Bλαχογιάννης, Γρυπάρης, Δροσίνης, Zάχος,Kαζαντζάκης, Nιρβάνας, Ξενόπουλος, Παλαμάς Παπαντωνίου, Σικελιανός.

Διαμαρτυρίες καταγράφτηκαν και σε χώρες που βρίσκονταν σε συμμαχία με το κεμαλικό κίνημα, όπως στη Γαλλία και στην Ιταλία, οι οποίες και καταδίκασαν τις αποτρόπαιες πράξεις. Το θέμα της εξολόθρευσης του Ποντιακού Ελληνισμού απασχόλησε και το Κογκρέσο των ΗΠΑ, στις 22 Δεκεμβρίου 1921, από τον γερουσιαστή Γουίλλιαμ Κινγκ.

Ορισμένα ονόματα εκτελεσθέντων στην Αμάσεια

Ματθαίος Κωφίδης, επιχειρηματίας και πολιτικός, πρώην μέλος του οθωμανικού κοινοβουλίου.

Νικόλαος Καπετανίδης, δημοσιογράφος και εκδότης.

Παύλος Παπαδόπουλος, διευθυντής της Οθωμανικής Τράπεζας της Σαμψούντας.

Ιορδάνης Τοτομανίδης, διευθυντής του μονοπωλίου καπνού της Μπάφρας.

Δημοσθένης Δημήτρογλου, τραπεζίτης.

Ευθύμιος Ζήλων, μητροπολιτικός αντιπρόσωπος Αμάσειας.

Πλάτων Αϊβαζίδης, πρωτοσύγκελος της μητρόπολης Αμάσειας.

Αλέξανδρος Ακριτίδης, επιχειρηματίας στην Τραπεζούντα.

Δάσκαλοι και μαθητές του Κολεγίου Ανατολή Μερζιφούντος, ορισμένοι από τους οποίους αθλητές της ποδοσφαιρικής ομάδας του σχολείου «Πόντος Μερζιφούντα».

Ερήμην

Χρύσανθος, μητροπολίτης Τραπεζούντας, μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος.

Γερμανός Καραβαγγέλης, μητροπολίτης Αμάσειας.

Λαυρέντιος, μητροπολίτης Χαλδίας.

Λεωνίδας Ιασωνίδης, πολιτικός.

Οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών ΕΟΚΑ, σε συνεργασία με τις οικογένειες των Ηρώων, τελούν τρισάγιο εις μνήμην των ηρωομαρτύρων της αγχόνης Ανδρέα Παναγίδη, Μιχαήλ Κουτσόφτα και Στέλιο Μαυρομμάτηα.

Το τρισάγιο θα τελεστεί ανήμερα της επετείου της εκτέλεσης τους την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2022 και ώρα 11.00 στα Φυλακισμένα Μνήματα.

Μετά το πέρας του τρισαγίου θα γίνει κατάθεση στεφάνων.

Πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα την Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2022 από την Περιφέρεια Αττικής και την Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος οι κεντρικές εκδηλώσεις για την επέτειο των 100 χρόνων από την Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Οι εκδηλώσεις άρχισαν στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αθηνών με το μνημόσυνο των Ελλήνων της Μικράς Ασίας οι οποίοι σφαγιάστηκαν πριν από 100 χρόνια από τους αιμοσταγείς τούρκους εθνικιστές του Μουσταφά Κεμάλ.

Την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο Υφυπουργός Εξωτερικών Κώστας Φραγκογιάννης, o οποίος κατά την ομιλία του αναφέρθηκε στο πόσο πολύ θυμόμαστε και θρηνούμε για τα αθώα θύματα της τουρκικής θηριωδίας.

Επί της ουσίας δεν είπε τίποτα για την διεκδίκηση αναγνώρισης της Γενοκτονίας από την Τουρκία, η οποία όχι μόνο συνεχίζει να αμφισβητεί το έγκλημα αλλά καθημερινά αναβαθμίζει την επιθετική της ρητορική και τις απειλές εναντίον της πατρίδας μας.

Τις προηγούμενες χρόνιες οι εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης όλο και κάτι έλεγαν για το θέμα, ζητώντας από την Άγκυρα να αναλογιστεί τις ευθύνες της και να ζητήσει συγγνώμη για τα ανομήματα της.

Και ενώ εφέτος, ειδικά, περιμέναμε από την ελληνική πολιτική ηγεσία να τονίσει ότι η προκλητικότητα και η επιθετικότητα των τούρκων πηγάζουν από το γεγονός ότι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ για τις Γενοκτονίες που διέπραξαν εις βάρος των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων την δεκαετία 1913 – 1923, εντούτοις η Αθήνα ούτε καν ψέλλισε την απαίτηση να αναλάβει η Τουρκία τις ευθύνες της αναγνωρίζοντας το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε και πάνω σε αυτό χτίστηκε η σημερινή “Τουρκική Δημοκρατία”.

Στον χαιρετισμό του ο Περιφερειάρχης Αττικής Γιώργος Πατούλης, πέρα από την αναφορά ότι η αττική γη υποδέχτηκε χιλιάδες πρόσφυγες αποκτώντας νέες πόλεις και συνοικίες με το πρόθεμα “Νέα” μπροστά από τα ονόματα πόλεων και περιοχών της Μικράς Ασίας, σημείωσε ότι αυτοί που διέπραξαν την Γενοκτονία πριν από 100 χρόνια, είναι οι ίδιοι που κατέχουν την βόρεια Κύπρο και προκαλούν καθημερινά την πατρίδα μας.

Στην συνέχεια έγινε επιμνημόσυνη δέηση στο άγαλμα του εθνομάρτυρα Αγίου Χρυσοστόμου Επισκόπου Σμύρνης, το οποίο βρίσκεται πίσω από τον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών.

Χαιρετισμό απηύθυνε εκεί ο αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος Αποστόλης Δαγδελένης, ο οποίος και κατέθεσε στεφάνι στον ανδριάντα του Αγίου Χρυσοστόμου.

Ακολούθησε, υπό τους ήχους της μπάντας του Δήμου Αθηναίων, πορεία στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη όπου έγινε κατάθεση στεφάνων από δεκάδες μικρασιατικά σωματεία, εθνικοτοπικές ομοσπονδίες, συλλόγους βετεράνων, την Περιφέρεια Αττικής, την Βουλή των Ελλήνων και την κυβέρνηση.

Τις εκδηλώσεις πλαισίωσαν αγήματα των Ενόπλων Δυνάμεων και τα μέλη των μικρασιατικών σωματείων με τις πλούσιες παραδοσιακές ενδυμασίες και τα λάβαρα τους.

Ωστόσο μελανό σημείο από τις εκδηλώσεις υπήρξε η συμπεριφορά ορισμένων αστυνομικών οι οποίοι απαγόρευαν την πρόσβαση τόσο στον μητροπολιτικό ναό όσο και στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, επειδή δεν είχαν πρόσκληση!

Άραγε συμμετοχή στις εκδηλώσεις εθνικής μνήμης έχουν μόνο τα μέλη της ελίτ;

Οι εκδηλώσεις εθνικής μνήμης που γίνονται επίσημα από την Περιφέρεια είναι για λίγους εκλεκτούς;

Να σημειωθεί ότι απογοήτευση σε κατ΄ιδίαν συνομιλία εξέφρασε και ηγετικό μέλος της ΟΠΣΕ, αφού, όπως είπε, κάθε χρόνο η εκδήλωση υποβαθμίζεται και ανακοινώνεται μόλις μία εβδομάδα νωρίτερα…

Κείμενο – Φωτογραφίες: Θοδωρής Ασβεστόπουλος