Σε νοσοκομείο της Αθήνας άφησε την τελευταία του πνοή ο Καθηγητής των Μαθηματικών, ο βουλευτής της ΟΜΟΝΟΙΑΣ-ΚΕΑΔ, το μέλος του Γενικού Συμβουλίου και Προεδρείου για πολλά έτη, ο τροποποιητής του Προγράμματος και Καταστατικού της Ομόνοιας, ο «Συνταγματολόγος», όπως τον αποκαλούσαν, ο αγωνιστής για τα δίκαια του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, Κώστας Μακαριάδης.
Διακρίνονταν για το ήθος και το θάρρος του, την κρίση και τις επεμβάσεις του σε δύσκολες καταστάσεις, μα και για τις ομιλίες και παρεμβάσεις του στο αλβανικό Κοινοβούλιο για τα δικαιώματα των μελών της οργάνωσης και γενικά των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων.
Εκλέχτηκε βουλευτής στην ζώνη 32 του Αργυροκάστρου, το Μάρτιο 1992 από το ΚΕΑΔ, αφού την ΟΜΟΝΟΙΑ την απέκλεισαν και δεν την αναγνώριζαν ως εκλογικό υποκείμενο. Στην πρώτη σύνοδο της Βουλής, όταν συζητούνταν το νομοσχέδιο του Συντάγματος ο Κώστας παρενέβη:
«…Για μερικά άρθρα του νομοσχεδίου πρέπει να ληφθούν υπόψη οι παρούσες συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες στις οποίες η Αλβανία εγκαθιδρύει το δημοκρατικό σύστημα, δεν πρέπει να παραληφθούν και μερικές αρχές όπως είναι εκείνες που καθορίζουν την εθνική υπόσταση του ατόμου, καθώς και μερικές ασάφειες και ελλείψεις του άρθρου 26 που κάνει λόγο για τα δικαιώματα των Εθνικών Μειονοτήτων που σχετίζονται με την παιδεία στη μητρική τους γλώσσα, με τη διατήρηση και ανάπτυξη του πολιτισμού τους, με την οργάνωση για την προάσπιση των συμφερόντων και της εθνικής τους ταυτότητας, της εκπροσώπησης στα όργανα τοπικής και κεντρικής εξουσίας, με την επιλογή και το διορισμό στην κρατική διοίκηση και στα όργανα δικαιοσύνης κ.α.
Κάπου ξεχωριστά ή σαν προσθήκη του άρθρου 26 πρέπει να καθρεφτιστεί το δικαίωμα αναγνώρισης με νόμο των εθνικών συμβόλων των Εθνικών Μειονοτήτων, δικαιώματα τα οποία εμείς ζητούμε και για όλους τους Αλβανούς εκτός της χώρας.
Οι εθνικές μειονότητες είναι τα κοινωνικά στρώματα που έχουν αισθανθεί την καταπίεση του ολοκληρωτικού καθεστώτος και σήμερα πρέπει να δοθεί λύση στα ειδικά τους προβλήματα. Αυτό το απαιτούν αυτοί οι ίδιοι, η Ευρώπη και οι Διεθνείς Οργανισμοί.
Συγκεκριμένα αυτά τα προβλήματα είναι:
– Να εξακριβωθεί που ζουν οι εθνικές και μη εθνικές μειονότητες, σε ποιες περιοχές και ζώνες της Αλβανίας κατοικούν.
– Πόσος είναι ο πληθυσμός τους; Γι’ αυτό να γίνει η απογραφή, η οποία θα δώσει σε όλους το δικαίωμα να εκφράσουν ελεύθερα την εθνικότητά τους, χωρίς να ληφθούν σαν βάση τα δεφτέρια του ληξιαρχείου.
– Να κατοχυρωθούν στα Σύνταγμα και στους νόμους του κράτους τα δικαιώματα που ανήκουν σ’ αυτούς, βάσει των Διεθνών Συμβάσεων.
– Πού εκφράζεται η εθνική τους αυτονομία;
– Τι σύμβολα δικαιούνται με το νόμο οι εθνικές μειονότητες;
– Πώς θα λυθεί το πρόβλημα της εκμάθησης της μητρικής γλώσσας σε όλα τα επίπεδα και όπου αυτές ζουν;
– Τι διαφορές θα έχουν τα σχολικά τους προγράμματα για την εκμάθηση της ιστορίας, της Γεωγραφίας και της Λογοτεχνίας του έθνους στο οποίο ανήκουν;
– Τι κριτήρια θα ληφθούν υπόψη για την διαφύλαξη της εθνικότητας;
– Πώς θα ενεργήσουμε με τα θρησκευτικά ιδρύματα και για την κατάρτιση του ανάλογου προσωπικού;
– Πώς θα εγγυηθεί η αντιπολίτευση των εθνικών μειονοτήτων στα νομοθετικά και εκτελεστικά όργανα και στα όργανα δικαιοσύνης;
– Μέχρι πότε θα ισχύει η προτελευταία παράγραφος του έκτου νόμου περί των πολιτικών κομμάτων,ο οποίος απαγορεύει τον σχηματισμό των πολιτικών κομμάτων σε εθνική βάση και έρχεται σε αντίθεση με το άρθρο 4 του Συντάγματος και των Διεθνών Συμβάσεων για ταδικαιώματατου ανθρώπου και των μειονοτήτων γενικά;…»
Όταν η Ομόνοια έδινε τιτάνια μάχη για το άνοιγμα των σχολείων στο Αργυρόκαστρο, Αγίους Σαράντα, Δέλβινο και χωριά με μεικτό πληθυσμό, ότανη αλβανική κυβέρνηση αρνούνταν ένα τέτοιο επιχείρημα και όταν το Υπουργείο Παιδείας προσπαθούσε να αλβανοποιήσει τα δικά μας σχολεία ο Κώστας Μακαριάδηςστη σύνοδο της Βουλής στις 23.11. 1993 τονίζει:
«…Εφέτος πραγματοποιείται μια «εξεγερμένου επανάσταση» αλλαγή, όπου καθίσταται μια αφηρημένη αναλογία ανάμεσα στις ύλες που διεξάγονται στην ελληνική και στην αλβανική γλώσσα με τάση ανόδου των υλών στην αλβανική γλώσσα από την πέμπτη στην όγδοη τάξη. Αυτό εμείς στον τόπο μας το λέμε «μισό σκυλί, μισό ζαγάρι». Στόχος είναι η αλβανοποίηση του ελληνικού σχολείου της υποχρεωτικής φοίτησης, που αποτελεί τη βάση πολιτιστικής διάπλασης ενός έθνους.
Ποιανού επιθυμία και ποιανού απαίτηση εκπλήρωσε αυτή η αλλαγή στο σχολικό πρόγραμμα;
Την εκπαίδευση στη μητρική γλώσσα στα σχολεία μας, πλήρη και χωρίς περιορισμούς την είχαμε ως το 1953, κύριε πρόεδρε, οπότε μας την απαρνήθηκε η κομμουνιστική δικτατορία του Ενβέρ Χότζα…».
Ο χαμός του Κώστα Μακαριάδη είναι μεγάλη απώλεια για την οικογένεια, συγγενείς και φίλους, αλλά και μεγάλη απώλεια για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα και καλόν Παράδεισο να έχει.
Η Ομόνοια και η ΕΕΜ θα τον θυμάται και θα τον μνημονεύει για πάντα.
Βαγγέλης Παπαχρήστος
Αφήστε μια απάντηση