Απ’το Κοσσοβο η αυγή γλυκοχαράζει

γλυκοχαράζει άλλη μια μέρα

Γκρατσάνιτσα μου ακριβή

ξημερώνει του Αγίου Βίκτωρος

Αχ Κόσοβο, Κόσοβο,

λατρευτή μου γη

Γη των δοξασμένων πολεμιστών

του Λαζάρου και του Μίλος.

Για όλα τα παλικάρια της Σερβίας

κάθε καρδιά είναι περήφανη

που αγαπά τη γη της

το Γκαζιμεστάν, το Κόσσοβο.

Αχ, Κόσσοβο, Κόσσοβο

λατρευτή μου γη

Γη των δοξασμένων πολεμιστών

του Λαζάρου και του Μίλος.

Όλη η Σερβία μια φωνή

Δεν σας δίνουμε το Κόσσοβο

Πάντα δικό μας ήτανε

από αρχαιοτάτων χρόνων

Αχ, Κόσσοβο, Κόσσοβο

λατρευτή μου γη

Γη των δοξασμένων πολεμιστών

του Λαζάρου και του Μίλος.

Που θα πήγαινα εάν δεν ήξερα το από που ερχόμαστε;

Εκεί όπου λιβάδια από παιώνιες καλύπτουν τους τάφους μας

Σιωπηλες μαρτυριες αιωνων για μεγαλες πραξεις

Ηρωες που επελεξαν να χαθουν ορθιοι

Ταισαν με τα κοκκαλα τους την ευφορη γη

Για να παραμενουμε εμεις σιωπηλοι σημερα, ενω μας την περνουν παρα την θεληση μας

Δεν εχει σημασια αμα ειμαι απο την Μετοχια ή απο το Ντορτσολ

Πως μπορει η ψυχη μου να μην πονα απο αυτη την αδικια;

Σε αυτη τη μαχη τα αεροπλανα ειναι αχρηστα

Αυτο που εχει σημασια ειναι αυτο που μας λενε τα σχολικα βιβλια μας

Ποιος εχτισε τον ναο, ποιος βεβηλωσε τον βωμο

Ποιες πραξεις επεφεραν αιωνια τιμη και ποιες επεφεραν ντροπη

Ουτε οι βομβες ουτε οι εκλογες δεν μπορουν να σβησουν τον Λάζαρο

Και οσο οι νεες γενιες τον κρατουν στην μνημη τους

Οτι ειναι ιερο δεν θα χαθει ποτε

Μεγαλωσε με ελπιδα, κοκκινο λουλουδι, καποιος θα σε κοψει και παλι

Η πυξιδα μου ειναι η ριζα σου, η καρδια στο στηθος μου

Χωρις αυτη ειμαι καταραμενος, αχαρος, να ζω για τα λεφτα

Και οπως ενα χαρτινο καραβακι σε μια θαλασσα απο ψεμματα

Συνεχιζω να βουλιαζω

Συνεχιζεις να με ρωτας τι σημαινει το Κοσοβο για ‘μενα

Ακομη δεν το καταλαβες, θα στο ξαναπω

Το Κοσοβο ειναι ο σπορος απο τον οποιο αναπτυχθηκα

Την Ανοιξη και η σκαφη με την οποια οι ανθρωποι μου με θερισαν

Οι κακως ευχομενοι μας λενε οτι το Κοσοβο χαθηκε

Οι απιστοι και οι αδυναμοι λενε οτι το Κοσοβο τελειωσε

Κι εγώ σας λέω, μονο το Κόσοβο κλέψανε

Καταστραφηκε και καηκε απο τον καταραμενο εχθρο

Σε προβληματιζει το οτι ενα παιδι της πολης σκεφτεται τετοια πραγματα

Αφου αυτες τις μερες ολοι σκεφτονται τον εαυτο τους

Ζουμε χωρις πιστη, χωρις ελπιδα και χωρις θεληση

Χτιζουμε πυργους χωρις στηριγματα

Για ανθρωπους που οι ριζες τους ειναι σαν εναν στερεμενο ποταμο

Χωρις την μητερα μας ειμαστε νεογεννητα χωρις γαλα

Αλλα εδω, σε αυτο το αρχαιο μερος, οπου ο Μιλος εδωσε τη ζωη του

Ορμουμενοι απο την δικαιοσυνη του Λάζαρου οι ανθρωποι θα αναγεννηθουν

Γιατι μεσα μας η προφητεια ζει

Ο ορκος του Κοσοβου θα μεινει για παντα

Οποτε ας διδαξουμε στα παιδια μας ολη την αληθεια

Και ας γινει ο χαιρετισμος μας ‘Του χρονου στο Πριζρεν’

Και προσευχομαι

Να γυριζει σε εμενα

Η ψυχη μου θα σε αγιασει

Ω, αγια γη, αγορασμενη απο τον παραδεισο

Ω Κοσοβο, Κοσοβο, αγαπημενη μου γη

Εισαι ο αετος στον ουρανο μου αλλα τα φτερα σου ειναι σπασμενα

Πικρο μου δακρυ, το κενο στο στηθος μου

Η καρδια της πατριδας μου, το νοημα της υπαρξης μου

Οι πεωνιες μεγαλωσαν στους αγρους, ανθισαν απο το αιμα των ατρομητων ηρωων

Στο μερος οπου η γη μου φτανει ως τον ουρανο

Η κυριαρχια μας, μας εμαθε για τι θα πρεπει να θυσιαζομαστε

Ο Λάζαρος μας ένωσε με το Κοσοβο μεσα απο μυθους και καταρες

Ο διαβολος δεν σταματησε τοτε, συνεχισε να στελνει τις καταρες του

Βρωμικους εχθρους και αποβρασματα – Σε οτι λιγο ειχε μεινει απο εμας

Τοτε ηταν οι Τουρκοι τωρα ειναι οι πεινασμενοι λυκοι

Χθες μας καρφωναν σε παλουκια, τωρα μας βασανιζουν στο κιτρινο σπιτι

Και δεν με αφηνουν καν να δω τις τοιχογραφιες μου

Γιατι θα φερουν μνημες απο τους περηφανους προγονους μου

Δε με αφηνουν να ακουσω το τραγουδι των μοναχων στο Ντετσανι

Ετσι ωστε να μην ξυπνησει η δυναμη του ηρωα Μιλος στην καρδια μου

Εχω δει τετοια απατη πολλες φορες και την ξερω καλα

Οταν σπανε τους σταυρους μας και βεβηλωνουν το Βιντοβνταν

Αλλα δεν ειναι η πρωτη φορα που βρισκομαστε να φευγουμε και να ειμαστε στο δρομο

Και ο αγροτης παντα γυριζει στο χωραφι του μια μερα

Γιατι εχουμε πεθανει παντου στον βωμο της ελευθεριας

Ωστε το παιδι ενος ηρωα να μπορει να αποκαλει τον εαυτο του Σερβο

Ακουσε με καλα, γιε μου, συγχωρεσε ακομη και τον χειροτερο ανθρωπο

Αλλα για την πατριδα του καποιος θα πρεπει να πεθανει

Το Κοσοβο ειναι γη μας για παντα

Και προσευχομαι

Να γυριζει σε εμενα

Η ψυχή μου θα σε αγιασει

Ω, αγια γη, αγορασμενη απο τον παραδεισο

Ας αναστηθουν οι πεωνιες

Η δόξα μας, του χρόνου στο Πριζρεν

Post Views: 283