Ετικέτα: ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Τελέστηκε την Τρίτη της Διακαινησίμου 07-05-24 πανηγυρική Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Μολυβδοσκεπάστου, όπου εορτάστηκε και η Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Πωγωνιανιτίσσης.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη λιτάνευση της θαυματουργού Εικόνος της Παναγίας της επονομαζομένης Πωγωνιανιτίσσης (Μολυβδοσκεπάστου) έξω από τα τείχη της Μονής κατά το μοναστηριακό τυπικό.

Με την θαυματουργό Εικόνα, σταυρώθηκαν νοητώς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντος, ώστε όπως τόνισε ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής, Αρχιμανδρίτης Αρσένιος να ευλογήσει η Παναγία ολόκληρο τον κόσμο.

Τα θαύματα της Παναγίας της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Μολυβδοσκεπάστου είναι πολλά και τα ομολογούν οι Μοναχοί της Μονής αλλά και οι Χριστιανοί που έχουν γνωρίσει και επισκεφτεί το Μοναστήρι. Μεγάλο είναι το πλήθος των προσκυνητών, οι οποίοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην μάνα μας Παναγία.

Πολλοί δε από αυτούς έχουν να διηγηθούν και ένα θαύμα της Παναγίας και για το πως τους βοήθησε.

Με πληροφορίες και φωτογραφίες από www.romfea.gr

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,  ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ  &  ΚΟΝΙΤΣΗΣ

 Ἀριθ. Πρωτ. 206  

                                       Ἅγιον Πάσχα 2024

  Ἐν τῷ Ἱερῷ Ἐπισκοπείῳ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 257ῃ

Θέμα: Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, γεγονὀς ἀναμφισβήτητο

              Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

-Α-

Δέν εἶχε ἀκόμη καλοφέξει, «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων», ὅταν ἡ Μυροφόρος Μαρία ἡ Μαγδαληνή ἔφερε τό συνταρακτικό μήνυμα στούς φοβισμένους Μαθητές, ὅτι «ἠγέρθη ὁ Κύριος». Ἐκεῖνοι, ὅμως, ἄκουσαν μέ δυσπιστία καί σκεπτικισμό τά λόγια της. Τούς φάνηκαν «ὡσεί λῆρος», σάν γυναικεία φλυαρία, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι εἶχαν πληροφορηθῆ τόν μαρτυρικό θάνατο καί τήν ταφή τοῦ Ἰησοῦ. Τί τούς λέει, τώρα, ἡ πρωϊνή ἐπισκέπτρια … Ἄς μᾶς ἀφήσῃ καλλίτερα στόν πόνο μας γιά τήν ἀπώλεια τοῦ λατρευτοῦ μας Διδασκάλου …   

-Β-

Ἡ περιέργεια, ὅμως, εἶχε κυριεύσει τίς καρδιές δύο μαθητῶν: τοῦ Πέτρου καί τοῦ Ἰωάννου. Τί νά συνέβη ἄρά γε στόν Τάφο; Βγῆκε ἀπό μέσα ὁ Ἰησοῦς; Κι’ ἄν ναί, ἡ φρουρά δέν τό κατάλαβε; Κι’ ἦταν πολύ αὐστηροί οἱ ρωμαϊκοί νόμοι σέ τέτοιες περιπτώσεις. Σίγουρα, οἱ στρατιῶτες – φύλακες τοῦ Τάφου, θά ἦταν ἀντιμέτωποι μέ τήν ἐσχάτη τῶν ποινῶν. Ἀλλά, πάλι, πῶς ἡ Μαγδαληνή ἔφτασε μέχρι τόν Τάφο καί πῶς μπῆκε καί εἶπε μετά ὅτι ἔλειπε τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ; Οἱ στρατιῶτες δέν θά τήν ἐμπόδιζαν; Ἐρωτήματα, πού βασάνιζαν τήν σκέψη τῶν δύο μαθητῶν. Ὄχι, ὅμως, γιά πολύ. Γρήγορα πῆραν τήν ἀπόφαση νά ἐπισκεφθοῦν τόν Τάφο νά δοῦν μέ τά ἴδια τους τά μάτια τί ἀκριβῶς συνέβη. Κι’ ἀφοῦ μιά γυναῖκα ἀδύναμη κι’ ἀπό τήν φύση της δειλή, ἐτόλμησε καί πῆγε, αὐτοί πού ἦταν ἄνδρες θά δείλιαζαν; Ὄχι! Ἔτσι, χωρίς νά χάνουν στιγμή τό ἀποφάσισαν. Θά πήγαιναν ἀμέσως στόν Τάφο γιά νά δοῦν ἄν ἀλήθευε ἡ πληροφορία τῆς Μαρίας Μαγδαληνῆς.

-Γ-

Ξεκίνησαν, λοιπόν, τρέχοντας γιά νά φτάσουν ὅσο πιό γρήγορα μποροῦσαν. Ἀλλά ὁ Ἰωάννης, ἐπειδή ἦταν νεώτερος στήν ἡλικία, «ἔδραμε τάχιον τοῦ Πέτρου», ἔτρεξε πιό γρήγορα κι’ ἔτσι ἔφτασε πρῶτος στόν Τάφο. Κι’ ἐκεῖ σταμάτησε. Ἴσως ἐδείλιασε, ἴσως φοβήθηκε. Πάντως, ὅταν σέ λίγο ἔφτασε ὁ Πέτρος, ἐπειδή ἦταν θαρραλέος καί τολμηρός, μπῆκε ἀμέσως στό μνημεῖο «καί θεωρεῖ τά ὀθόνια κείμενα» (Ἰωάν. κ΄ 6), παρατήρησε ἀπό κοντά ὅτι οἱ νεκρικοί ἐπίδεσμοι ἦταν κάτω στή γῆ καί δἐν ἔλειπαν, ὅπως θά ἦταν φυσικό νά συμβῇ ἐάν τό Σῶμα εἶχε κλαπῆ. Παρατήρησε ἀκόμη, ὅτι «καί τό σουδάριον ὁ ἦν ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, οὐ μετά τῶν ὀθονίων κείμενον, ἀλλά χωρίς ἐντετυλιγμένον εἰς ἕνα τόπον» (Ἰωάν. κ΄ 7). Τό ὕφασμα, δηλαδή, μέ τό ὁποῖο εἶχαν σκεπάσει τό κεφάλι τοῦ Ἰησοῦ, δέν ἦταν ἀνακατεμένο μέ τούς ἐπιδέσμους ἀκατάστατα, ἀλλά ἦταν τυλιγμένο χωριστά κάπου ἐκεῖ μέ τάξη. Κι’ αὐτό ἦταν κάτι πού δέν φανέρωνε βιασύνη καί σπουδή.

Τότε, λοιπόν, καί ὁ ἄλλος μαθητής (πού δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τόν Ἰωάννη), πού εἶχε ἔλθει πρῶτος στό μνῆμα, παρακινημένος ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Πέτρου, μπῆκε μέσα, τά εἶδε αὐτά ἀπό κοντά καί ἔτσι πίστεψε ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε.

-Δ- 

Ἔπειτα, τήν ἴδια ἡμέρα, δηλαδή τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα, ἄρχισαν ἀλλεπάλληλες οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Κυρίου σέ ὅλους τούς Ἀποστόλους, ἀλλά καί σέ μεμονωμένα πρόσωπα, πού διήρκεσαν σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες. Ἔτσι, κανένας πιά δέν εἶχε τήν παραμικρή ἀμφιβολία ὅτι ὁ Κύριος «ἐπάτησε τῷ θανάτῳ τόν θάνατον» καί ἔγινε ὁ «πρωτότοκος τῶν νεκρῶν», νικητής τοῦ θανάτου, τοῦ Ἅδῃ καί τοῦ προαιωνίου ἐχθροῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ σατανᾶ.

Ἀπό τότε πέρασαν εἴκοσι αἰῶνες – δύο χιλιάδες χρόνια. Ὁ Ἰησοῦς συνεχίζει νά εἶναι ὁ αἰώνιος Νικητής. Καί σέ ὅσους τόν πιστεύουν χαρίζει τήν εἰρήνη, τή χαρά τήν εὐφρόσυνη, καί διά μέσου τῆς Ἐκκλησίας προσφέρει τήν μοναδική τροφή, πού χορταίνει τήν ψυχή: Τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν τήν αἰώνιον».

Χρόνια πολλά, εὐλογημένα γιά ὅλους. Εἰρήνη στίς ταραγμένες περιοχές τοῦ κόσμου. Ὅπου εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖ ὑπάρχει καί ἡ πραγματική εὐτυχία. ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ! 

Διάπυρος εὐχέτης ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ράπτης γεννήθηκε στο χωριό Τέροβο των Ιωαννίνων από ευσεβείς γονείς. Εγκαταστάθηκε στα Ιωάννινα και έκανε το επάγγελμα του ράπτη.

Μετά τον θάνατο των γονέων του πήγε στην Κωνσταντινούπολη επί Πατριάρχου Ιερεμίου Α’ (1525 – 1545 μ.Χ.) και επί Σουλτάνου Σουλεϊμάν Β’ (1520 – 1560 μ.Χ.).

Επειδή ήταν προικισμένος με σωματικές και ψυχικές αρετές, κίνησε τον φθόνο μερικών Τούρκων, που τον πίεζαν να γίνει μουσουλμάνος. Ο Ιωάννης απέρριψε αμέσως τίς δελεαστικές προτάσεις των Τούρκων και όχι μόνο, αλλά αποφάσισε να μαρτυρήσει για τον Χριστό.

Δύο φορές αποπειράθηκε να εκπληρώσει αυτή του την επιθυμία, αλλά τον απέτρεψε ο πνευματικός του. Την τρίτη φορά όμως, Μεγάλη Παρασκευή, είπε πως είδε σε όραμα να χορεύει μέσα στις φλόγες και έτσι πέτυχε την ποθούμενη ευλογία του πνευματικού του.

Όταν πήγε στο εργαστήριο του, είδε να έρχονται οι Τούρκοι που τον προέτρεπαν να γίνει μουσουλμάνος. Αυτή τη φορά όμως τον συκοφαντούσαν ότι δήθεν, όταν ήταν στα Τρίκαλα αρνήθηκε τον Χριστό. Ο νεομάρτυρας τους απάντησε ότι αυτό δεν έγινε ποτέ, αλλά και ούτε πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Συγχρόνως δε με τα λόγια του, περιφρόνησε τη θρησκεία του Μωάμεθ.

Οι Τούρκοι θυμωμένοι όρμησαν, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον κριτή. Ομολόγησε και εκεί την πίστη του στον Χριστό, βασανίστηκε και ρίχτηκε στη φυλακή. Επειδή όμως επέμενε στην ομολογία του, καταδικάστηκε να καεί ζωντανός.

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης κατόρθωσε με πολλά χρήματα να αναβάλει για λίγο την εκτέλεση του, αλλά όταν ο Ιωάννης ρωτήθηκε και πάλι αν αρνείται τον Χριστό, απάντησε με θάρρος ότι ποτέ δεν θα τον αρνηθεί και έψαλε μπροστά στους Τούρκους το «Χριστός Ανέστη».

Τελικά οι Τούρκοι άναψαν φωτιά έξω από την πόλη, μέσα στην οποία μόνος του αναπήδησε ο Ιωάννης, ψάλλοντας. Ορισμένοι όμως Χριστιανοί, για να απαλλάξουν τον νεομάρτυρα από τους φρικτούς πόνους της φωτιάς, πλήρωσαν τους δήμιους και τον αποκεφάλισαν στις 18 Απριλίου 1526 μ.Χ.

Τα διασωθέντα λείψανα του, αγοράστηκαν από τους πιστούς και διαφυλάχθηκαν στον Πατριαρχικό ναό. Ο νεομάρτυρας αυτός, έγινε πασίγνωστος για τα θαύματα του σ’ ολόκληρο το γένος.

Μαρτύριο του Αγίου αυτού, συνέγραψε ο επιφανής λόγιος ιερέας Νικόλαος Μαλαξός Πρωτοπαπάς Ναυπλίου (+ 1594 μ.Χ.).

Η μνήμη του στα Ιωάννινα τελείται την Τρίτη της Διακαινησίμου στο ναό της Αγίας Μαρίνας.

www.elkosmos.gr

Στην Αγιοκατάταξη του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιερεμία Α’, προέβη η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά τη διάρκεια των τακτικών εργασιών της την Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2022.

Ο Ιερεμίας καταγόταν από την Ζίτσα και είχε διατελέσει Μητροπολίτης Σόφιας επιδεικνύοντας σημαντικές διοικητικές ικανότητες.

Εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης σύμφωνα με τον βιογράφο του Μιχαήλ Στρουμπάκη, το 1522. Το 1526, εν τη απουσία του από την Κωνσταντινούπολη αντικαταστάθηκε αντικανονικά από τον Ιωαννίκιο Α’ αλλά μετά από δύο Συνόδους (Ιεροσόλυμα-Κωνσταντινούπολη) αποκαταστάθηκε στο θρόνο του.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Ιερεμίας επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για θέματα των επισκοπών του, για την ενίσχυση του κοινοβιακού θεσμού, για τις σχέσεις με άλλες εκκλησίες και για κανονικά θέματα.

Επί των ημερών του θεμελιώθηκε η Μονή Σταυρονικήτα στο Άγιον Όρος. Σημαντικό επίτευγμα κατά τη θητεία του ήταν το ότι κατόρθωσε να διατηρήσει τις ορθόδοξες εκκλησίες της Πόλης από το να κατεδαφιστούν ή να μετατραπούν σε τζαμιά, μετά από θέμα που ανακινήθηκε το 1537, 84 χρόνια μετά την Άλωση.

Ο Ιερεμίας κατόρθωσε να το αποφύγει ευρίσκοντας ζώντες υπέργηρους Τούρκους συμμετέχοντες στις εχθροπραξίες της εποχής οι οποίοι μαρτύρησαν ενώπιον ειδικού πολιτικού σώματος ότι στην πραγματικότητα η Πόλη παρεδόθη και δεν αλώθηκε, με αποτέλεσμα να παραμείνει το δικαίωμα διατήρησης των ορθοδόξων ναών.

Παρέμεινε Πατριάρχης ως το 1546 όπου ασθένησε και απεβίωσε έχοντας εγκαταλείψει το θρόνο του διαβιώντας ως απλός μοναχός.

Την απόφαση να εγγράψει στο αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας τον Γέροντα Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, έλαβε την Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2023 η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ποιος είναι ο νέος Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Ο Μοναχός Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης (5 Σεπτεμβρίου 1905 – 7 Δεκεμβρίου 1991) και κατά κόσμον Αναστάσιος – Αθανάσιος ήταν σύγχρονος υμνογράφος. Γεννήθηκε στην Δρόβιανη της επαρχίας Δέλβινου Βορείου Ηπείρου. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο δημοτικό σχολείο της γενέτειράς του.

Με το τέλος του δημοτικού σχολείου ο έφηβος πλέον Αναστάσιος έμελλε να εγκαταλείψει το περιβάλλον του χωριού. Ήδη ο πατέρας του είχε εγκατασταθεί στον Πειραιά, όπου εργαζόταν. Και ο ίδιος έπρεπε να τον ακολουθήσει για να εργαστεί κοντά του.

Έτσι, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την μητέρα και τον μικρότερο αδελφό του. Αρχικά εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, κοντά στον πατέρα και την θεία του.
Στην συνέχεια μετακόμισαν στην Αθήνα. Στην νέα του διαμονή συνέχισε τις σπουδές του στο γυμνάσιο.

Ο ζήλος του για τα γράμματα εντυπωσιακός. Μετά το γυμνάσιο συνέχισε τις σπουδές του σε κάποια ανώτερη σχολή ελληνικής παιδείας. Στην Αθήνα φρόντισε και για την πνευματική του ζωή και εκκλησιαζόταν τακτικά. Θυμάται ο ίδιος: « Η ενορία μας ήταν ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης. Συνήθως πηγαίναμε επί της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, όπου ήτο η παλαιά Ριζάρειος Σχολή, στον Άγιο Γεώργιο της Ριζαρείου, επειδή ήταν κοντά. Εκεί κατ’ επανάληψη λειτούργησε και ο Πενταπόλεως Νεκτάριος, τον οποίο είδα».

Στην Αθήνα καλλιέργησε την σκέψη να γίνει μοναχός και σκέφθηκε να φύγει έγκαιρα, πριν αναλάβει άλλες υποχρεώσεις. Και δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο για να πραγματοποιήσει την κλίση του. Έτσι έρχεται στο Άγιο Όρος στις 15 Αυγούστου 1923.

Στο Άγιο Όρος εγκαταβιώνει ως δόκιμος στην σκήτη της Αγίας Άννης. Συγκεκριμένα στην Μικρά Αγία Άννα, στο κελλί του Τιμίου Προδρόμου, έχοντας ως γέροντα τον μικρασιάτη ιερομόναχο Μελέτιο Ιωαννίδη.

Εδώ, σ’ αυτή την ερημική, άνυδρη, αιχμηρή και άγονη τοποθεσία της Μικράς Αγίας Άννης, βρίσκει απόλυτη πνευματική χαρά και εκπλήρωση του ονείρου της ζωής του. Μπορεί πλέον απερίσπαστα να επιδοθεί στην άσκηση της πνευματικής ζωής και στη μελέτη των ιερών εκκλησιαστικών κειμένων.

Στις 20 Οκτωβρίου του 1924 κατά την διάρκεια της αγρυπνίας στη μνήμη του αγίου Γερασίμου Κεφαλληνίας έγινε η μοναχική κουρά του παίρνοντας το όνομα του αγίου.

Ο μοναχός Γεράσιμος, προσαρμοσμένος πλήρως στη νέα του ζωή, αποτέλεσε πρότυπο υπακοής, ταπεινώσεως και κάθε αρετής. Παράλληλα με την τέλεση των καθημερινών μοναχικών ακολουθιών και τη μελέτη, οι δύο μοναχοί της καλύβης, γέροντας και υποτακτικός, εργάζονταν για την επιβίωσή τους ως άνθρωποι.

Ο Γέροντας Μελέτιος γνώριζε καλά και ασκούσε από χρόνια την τέχνη κατασκευής ξυλόγλυπτων σφραγίδων που χρησιμοποιούνται στην παρασκευή προσφόρων για τη θεία Λειτουργία. Κοντά σ’ αυτόν και ο νέος μοναχός Γεράσιμος έμαθε την τέχνη αυτή, την οποία και ασκούσε φίλεργα. Εκείνο, όμως, το οποίο τον γοήτευε ήταν η ενασχόληση με τα γράμματα.

Μας λέει σχετικά: «Εδώ, όταν ήρθα, καλλιέργησα και ανακεφαλαίωσα τις γνώσεις μου. Τους αρχαίους συγγραφείς, όλα τα χόρτασα, όλα τα χώνεψα. Είχα μερικά βιβλία απ’ έξω, που τα έδωσα σε ορισμένα πτωχά παιδιά που μ’ επισκέφθηκαν από την Συκιά απέναντι».

Μετά την παρέλευση λίγων ετών ο γέροντας Μελέτιος φεύγει οριστικά για την Αθήνα, αφήνοντας τελείως μόνο του τον νέο μοναχό Γεράσιμο. Κάτω από την καλύβη του Τιμίου Προδρόμου βρίσκεται η καλύβη Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Σε αυτήν εγκαταβιούσε ο ασκητής Γέροντας Αβιμέλεχ (1965). Το 1946 υποτάχθηκε σ’ αυτόν ο μετέπειτα ιερομόναχος Διονύσιος.

Με τον π. Διονύσιο συνδέθηκε ο π. Γεράσιμος και αργότερα, το 1966, ενώθηκαν σε μία συνοδεία. Ο μοναχός Γεράσιμος γίνεται κτήτορας του ναού των αγίων Πατέρων Διονυσίου του ρήτορος και Μητροφάνους. Συγκεκριμένα, το 1956 στο σπήλαιο όπου ασκήτευσαν οι δύο όσιοι κτίζει μικρό ναΐδριο και το 1960 το συμπληρώνει με την λιτή.

Ο Γέροντας Γεράσιμος, εκτός των άλλων, φημιζόταν για τη διάθεση φιλοξενίας, την οποία ενέπνευσε και στους υποτακτικούς του. Είναι άξιο λόγου ότι η ασκητική και αναχωρητική του βιοτή σε τίποτα δεν έπληξε την κοινωνικότητά του.

Οι προσερχόμενοι σ’ αυτόν λαϊκοί επισκέπτες πάντοτε έφευγαν ωφελημένοι και γοητευμένοι, καθώς ο λόγος του ήταν πάντοτε προσεγμένος. Συνετός στις αποκρίσεις του, απέφευγε συστηματικά τις άκαιρες συζητήσεις και φλυαρίες• επιδίωκε πάντοτε τη σιωπή, την οποία και θεωρούσε «μητέρα σοφωτάτων εννοιών».

Εκτός από τους λαϊκούς, οι επισκέπτες ήταν πολλές φορές κληρικοί ή και μοναχοί, που έρχονταν με τον ίδιο σκοπό: να ακούσουν τον γέροντα, να ωφεληθούν πνευματικά και να διδαχθούν από την ενάρετη ζωή του.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του, του ανατέθηκαν μοναχικά διακονήματα. Διετέλεσε βιβλιοθηκάριος και τυπικάρης του Κυριακού της σκήτης Αγίας Άννης. Ως βιβλιοθηκάριος μάλιστα ασχολήθηκε με την σύνταξη και δημοσίευση καταλόγου των χειρογράφων κωδίκων της βιβλιοθήκης του Κυριακού της σκήτης.

Με την ιδιότητα αυτή βοήθησε πολλούς επιστήμονες στην εύρεση και απόκτηση αντιγράφων των χειρογράφων. Ο ίδιος συνέταξε αξιόλογες μελέτες και άρθρα.

Ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις υμνογράφων, που το μεγαλύτερο μέρος του έργου του χρησιμοποιήθηκε αμέσως στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.
Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος του έργου είναι προσιτό, παρά το γεγονός ότι ένα μικρό μόλις τμήμα του έχει εκδοθεί. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλές ακολουθίες κυκλοφορούν ευρύτατα σε δακτυλογραφημένα φωτοαντίγραφα.

Αλλά και την ίδια την υμνογραφία την θεωρεί προέκταση της προσευχής, κοινωνία με τον Θεό και τους αγίους: «Έχω τον άγιο μπροστά. Γι’ αυτό και δεν θέλω επικοινωνία με κανέναν. Η υμνογραφία, η πνευματική αυτή εργασία, είναι ένωση της ψυχής μετά του Θεού είναι μία θαυμασία προσευχή είναι μία μεταρσίωσις του νοός• είναι μία μυστική θεωρία• είναι ένα μυστήριον, που δεν ερμηνεύεται και με λόγους δεν εξωτερικεύεται. Η υμνογραφία είναι η υπάτη φιλοσοφία. Δεν εκφράζεται με αυτά τα λόγια. Πρέπει κανείς να την δοκιμάσει για να την αισθανθεί».

Εκοιμήθη στις 7 Δεκεμβρίου 1991. Το πλούσιο υμνογραφικό του έργο υπολογίζεται σε περισσότερες από 2000 ιερές ακολουθίες.

Τον σπουδαίο αυτόν Υμνογράφο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας στις 28 Δεκεμβρίου 1968 ετίμησε με αργυρό μετάλλιο η Ακαδημία Αθηνών.

από orthodoxianewsagency.gr

Να προσθέσουμε ότι τον Σεπτέμβριο του 1988 κατόπιν προτάσεως του μακαριστού Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κυρού Σεβαστιανού, ο Άγιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης έγραψε τον Παρακλητικό Κανόνα προς τους εν Βορείω Ηπείρω Αγίους.

Ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, Υπέρτιμος και έξαρχος πάσης Βορείου Ηπείρου, Σεβαστιανός (κατά κόσμον Σωτήριος Οικονομίδης) γεννήθηκε την 20η Ιουνίου 1922 στα Καλογρηανά Καρδίτσης.

Μετά την αποπεράτωση των μαθημάτων του Δημοτικού Σχολείου της ιδιαιτέρας πατρίδος και του ημιγυμνασίου Φαρσάλων, εφοίτησεν στο Ιεροδιδασκαλείον Κορίνθου και μετά την κατάργηση του εγράφη στο Γυμνάσιον Καρδίτσης, από το οποίο έλαβε απολυτήριο το 1941. Φοίτησε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από την οποία ανεκηρύχθη πτυχιούχος το 1949.

Κατόπιν εξεπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία επί 28 μήνες, υπηρετώντας στη Θρησκευτική Υπηρεσία του Στρατού.

Το 1952 έγινε μέλος της αδελφότητας Θεολόγων “Η ΖΩΗ” και το 1960 μέλος της αδελφότητος Θεολόγων “Ο ΣΩΤΗΡ”. Προσελήφθη αρχικά ως λαϊκός ιεροκήρυκας στην περιφέρεια Μεσσηνίας. Έπειτα εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη Αθηνών, μετονομασθείς σε Σεβαστιανός. Χειροτονήθηκε Διάκονος από τον τότε Μητροπολίτη Λήμνου (κατόπιν Τρίκκης και Σταγών) Διονύσιο τον Αύγουστο του 1956.

Τον Απρίλιο του 1957 διορίσθηκε ιεροκήρυκας της Ι. Μητροπόλεως Ιωαννίνων χειροτονηθείς σε πρεσβύτερο – Αρχιμανδρίτη την 26η Ιουνίου 1957 από τον τότε Μητροπολίτη Ιωαννίνων Δημήτριο. Δίδαξε ως καθηγητής στο ιεροδισκαλείον της Ιεράς Μονής Βελλάς και στη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων. Ως ιεροκήρυκας στην Ι. Μητρόπολη Ιωαννίνων τη δεκαετία 1957 – 1967 συνεργάστηκε με τους Μητροπολίτες κ. Δημήτριο και κ. Σεραφείμ (πρώην Αρχιεπίσκοπο Αθηνών).

Τον Ιούνιο του 1967 εκλέγεται Μητροπολίτης της ιστορικής Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης. Αισθανόμενος την μεγάλη ευθύνη αυτής της κλήσεως, στον λόγο του τη στιγμή της χειροτονίας του σε επίσκοπο ανέφερε: “Οι καιροί είναι χαλεποί. Η πίστις των πολλών κλυδωνίζεται. Η αμαρτία αποθρασύνεται. Το κακόν κορυφούται. Χρειάζονται επομένως επίσκοποι ικανοί, με πίστιν, με αγιότητα, με αυταπάρνησην, με πύρινο ζήλον, με μόρφωσιν”.

Έτσι ο ίδιος ανέδειξε με το πολυτιμότατο έργο του την φτωχική επαρχία της Κονίτσης, που είναι μία από τις μικρότερες μητροπόλεις της Ελλάδος, προπύργιο του ακριτικού Ελληνισμού και προμαχώνα των Ελληνορθοδόξων ιδεωδών και οραμάτων. Το όνομα του Μητροπολίτου Σεβαστιανού έγινε πανελληνίως αλλά και παγκοσμίως γνωστό και για την μαχητικότητα του στη διεκδίκηση των δικαίων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

Το Ποιμαντικό έργο του    

Το ποιμαντικό του έργο στην Μητρόπολη Κονίτσης είναι πολυσχιδές και μεγάλο · αν μάλιστα συγκριθεί με τα πληθυσμιακά δεδομένα της Μητροπόλεως είναι τεράστιο:

   α) Ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός έκτισε τον περικαλλή Ιερό Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στην Κόνιτσα, που είναι ναός μοναδικός για ολόκληρη την Ήπειρο, αλλά και ο μεγαλύτερος ναός του Αγίου Κοσμά σ’ όλη την Ελλάδα. Η μνήμη δε του Αγίου Κοσμά εορτάζεται κάθε χρόνο με ιδιαίτερη λαμπρότητα και έχει γίνει πανελλήνιο προσκύνημα.

  β) Επίσης επί της Αρχιερατείας του και με προσωπικό του ενδιαφέρον ανακαινίσθηκαν οι δύο ιστορικές Ιερές Μονές Στομίου (18ος αιώνας) και Μολυβδοσκεπάστου (7ος αιώνας, δίπλα ακριβώς στα Ελληνοαλβανικά σύνορα).
    γ) Ίδρυσε στην Κόνιτσα Γηροκομείο για την περίθαλψη απόρων γερόντων.

   δ) Δημιούργησε δύο οικοτροφεία στα οποία παλαιότερα φιλοξενούνταν δωρεάν άποροι μαθητές και μαθήτριες Γυμνασίου και Λυκείου από την ευρύτερη περιοχή της Κόνιτσας.

Από το 1990 και εξής, φιλοξενούνται δωρεάν μαθητές και μαθήτριες (ελληνόφωνοι και αλβανόφωνοι) απ’ ολόκληρη τη Βόρειο Ήπειρο. Για τους αλβανοφώνους αλλά και για τους μαθητές με δυσκολίες στα μαθήματα, γίνονται ιδιαίτερα μαθήματα από καθηγητές των σχετικών ειδικοτήτων.

Το προσωπικό ενδιαφέρον του Μητροπολίτη για τα παιδιά αυτά (ελλαδίτες και βορειοηπειρώτες) εκτείνεται και μετά την αναχώρηση τους από την Κόνιτσα για σπουδές. Φρόντιζε να εξασφαλίσει διαμονή στον τόπο σπουδών πληρώνοντας προσωπικά του χρήματα για να μπορέσουν τα παιδιά απερίσπαστα να συνεχίσουν τις σπουδές τους.

Η ΣΦΕΒΑ είναι σε θέση να γνωρίζει τα μεγάλα ποσά που διέθετε ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός για να ενισχύσει οικονομικά απόρους φοιτητές, μερικοί από τους οποίους είναι και μέλη της.

    ε) Αναδιοργάνωσε το πνευματικό κέντρο της Μητροπόλεως με τη λειτουργία Κατηχητικών Σχολείων, κατασκηνώσεων καθώς και με την ίδρυση τριών αιθουσών ομιλιών, κηρυγμάτων και εκδηλώσεων.

Η προσωπικότητα του Μητροπολίτου Σεβαστιανού ήλκυσε στην Κόνιτσα κληρικούς, καθηγητές και επιστήμονες από άλλα μέρη της χώρας μας και από το εξωτερικό οι οποίοι με αυτοθυσία πρόσφεραν κοντά του τις υπηρεσίες τους.

Μητροπολίτης Σεβαστιανός και Βόρειος Ήπειρος 

    Ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός από την πρώτη μέρα της παρουσίας του στην Μητρόπολη της Κονίτσης υποσχέθηκε ότι θ’ αγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις για την αποκατάσταση των δικαίων του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου. Στον ενθρονιστήριο λόγο του (29-6-1967) ανέφερε επί λέξει:

“…Κατά την στιγμήν αυτή καθ’ ην το πρώτον ανέρχομαι τον θρόνο τούτον, η σκέψις μου στρέφεται… προς τους αλύτρωτους αδελφούς μας της Βορείου Ηπείρου, τους στενάζοντας υπό τον ζυγόν της πικράς δουλείας, διά να τους διαβεβαιώσωμεν ότι όχι μόνο αι προσευχές μας θα τους συνοδεύουν καθημερινώς, αλλά και παν το δυνατόν θα πράξωμεν, όπως λυτρωθούν των δεσμών της δουλείας…”.

Την υπόσχεση αυτή υπηρέτησε με κάθε μέσο, παρά τις δυσκολίες, τις ύβρεις, την εντονότατη και σκληρή πολεμική που δέχτηκε.

Ο Σεβαστιανός είναι ο Ιεράρχης του οποίου το όνομα συνδέθηκε άμεσα με το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα.

“Σύμβολο του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου” τον είχε χαρακτηρίσει σε επιστολή της η ΟΜΟΝΟΙΑ Αργυροκάστρου (1991).

    1) Ήταν ο άνθρωπος που νεκρανάστησε το Βορειοηπειρωτικό. Τότε που κανένας δε μίλαγε για Βόρειο Ήπειρο, μόνο ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός, οργώνοντας κυριολεκτικά την Ελλάδα, ενημέρωνε και διαμαρτύρονταν για το δράμα των ξεχασμένων Ελλήνων. Ακόμα επισκέφθηκε το Αμερικανικό Κογκρέσο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, καταγγέλλοντας τις αλβανικές θηριωδίες.

       α) Ίδρυσε το 1982 και στη συνέχεια οργάνωσε και ενίσχυσε οικονομικά τη μοναδική φοιτητική οργάνωση για το βορειοηπειρωτικό – τη Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΣΦΕΒΑ). Και κάτι σημαντικότερο: ήταν η ψυχή της, ο εμπνευστής της, ο εμψυχωτής της. Ήταν αυτός που με το λόγο του αλλά και με την ψυχική του δύναμη, το αγωνιστικό του φρόνημα, το ακέραιο ήθος του, με ολόκληρη τη ζωή του άνδρωσε τη ΣΦΕΒΑ, εμψυχώνοντας τα μέλη της. Στο Σεβαστιανό κυρίως οφείλεται το ότι οι φοιτητές και οι νέοι της ΣΦΕΒΑ θυσίασαν και θυσιάζουν χρόνο, διασκέδαση, διακοπές, μαθήματα για τον ιερό αγώνα του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου.

       β) Το 1985 ίδρυσε τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΠΑΣΥΒΑ) με έδρα την Κόνιτσα, σύνδεσμο στον οποίο συμμετέχουν εξέχοντες επιστήμονες και στελέχη του διπλωματικού χώρου. Ο ΠΑΣΥΒΑ διοργάνωσε στην Κόνιτσα δύο (2) επιστημονικά συνέδρια (1987 & 1990) των οποίων έχουν ήδη εκδοθεί οι τόμοι των πρακτικών τους.

       γ) Περίπου δεκαπέντε (15) είναι οι εκδόσεις του Μητροπολίτου για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, πολλές απ’ τις οποίες έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά και Αλβανικά. Επίσης εξέδιδε την εφημερίδα “Βορειοηπειρωτικό Βήμα”, επίσημο όργανο του ΠΑΣΥΒΑ, του οποίου και προήδρευε.

       δ) Για το βορειοηπειρωτικό ζήτημα ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός θεσμοθέτησε ετήσιες εκδηλώσεις στην μητρόπολη:         

– Αγρυπνία δίπλα στα ελληνοαλβανικά σύνορα, στην Ιερά Μονή Μολυβδοσκεπάστου στις 15 Αυγούστου.

– Ανάσταση στο τελευταίο ακριτικό χωριό Μαυρόπουλο απέναντι από την Δρόπολη Αργυροκάστρου. Η τελετή της Αναστάσεως καθιερώθηκε στα χρόνια του Χότζα κατόπιν αιτήσεως των Βορειοηπειρωτών, οι οποίοι παρακολουθούσαν μέσα από τις γρύλλιες των παραθύρων, ενώ ο αντίλαλος του ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ έφτανε σ’ αυτούς με ισχυρά μεγάφωνα.

– Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η διοργάνωση “τριήμερου πένθους και προσευχής” στη Μητρόπολή του στα μέσα Φεβρουαρίου. Οι εκδηλώσεις κορυφώνονταν την Κυριακή στο Δελβινάκι Ηπείρου όπου μετά την αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ψαλλόταν επιμνημόσυνος δέηση στο τάφο του Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως Βασιλείου (υπουργού της κυβέρνησης Αυτονομίας το 1914) και ακολουθούσε ομιλία του Μητροπολίτου Σεβαστιανού στον ίδιο χώρο.

Τέλος στο συνοριακό φυλάκιο της Κακαβιάς απηύθυνε μήνυμα φιλίας και συνεργασίας προς τον Αλβανικό λαό αλλά και διαμαρτυρίας προς την κυβέρνησή του. Στις εκδηλώσεις συμμετείχαν χιλιάδες λαού από όλη την Ελλάδα.

Να αναφερθεί ιδιαίτερα, ότι ο εθνικός αγώνας του Μητροπολίτου Σεβαστιανού είχε βαθιά πνευματικό χαρακτήρα, καθώς πίστευε ακλόνητα στη δύναμη της προσευχής: γι’ αυτό και ανέθεσε στον αγιορείτη μοναχό π. Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη τη σύνθεση παράκλησης προς τους αγίους της Βορείου Ηπείρου υπέρ των Βορειοηπειρωτών.   

ε) Η Μητρόπολη Κονίτσης την εποχή του Χότζα ήταν το καταφύγιο φυγάδων, βορειοηπειρωτών και αλβανών. Δεν υπήρχε φυγάς ανεξαρτήτου εθνικότητας και θρησκεύματος που να μην φιλοξενήθηκε στη Μητρόπολη, που να μην άκουσε λόγο παρηγοριάς, αγάπης και ελπίδας.

    2) Αλλά και με την πτώση των ηλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων (1990) στην Αλβανία, συνέχισε πιο εντατικά τον αγώνα, εντοπίζοντας τον κυρίως στην προσπάθεια για παραμονή των βορειοηπειρωτών στις πατρογονικές τους εστίες. 

       α) Αυτός πρώτος επεσήμαινε ότι η ανάληψη της εξουσίας από τον Μπερίσα θα σήμαινε συνέχιση των διωγμών του Ελληνισμού. Όταν στην Ελλάδα επικρατούσε ευφορία για την άνοδο του Μπερίσα, όταν οι πολιτικοί φορείς ενίσχυαν το κόμμα του Μπερίσα, τότε πρώτος ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός επεσήμαινε: “Οι Αλβανοί πολιτικοί είναι το ίδιο μισέλληνες, είτε δεξιοί είναι είτε αριστεροί”. Οι πολιτικοί στην Ελλάδα το κατάλαβαν αυτό πολύ αργότερα.

β) Οργάνωσε αποστολές εκατοντάδων τόνων ανθρωπιστικής βοήθειας στη Βόρειο Ήπειρο. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η ανθρωπιστική βοήθεια της Μητροπόλεως Κονίτσης απεστέλλετο αδιακρίτως και σε ελληνικά αλλά και σε αλβανόφωνα και μουσουλμανικά χωριά.

γ) Σημαντικότατη ήταν η προσφορά της μικρής Μητροπόλεως Κονίτσης στους Βορειοηπειρώτες με την αποστολή ιερέων για την εξυπηρέτηση τω θρησκευτικών τους αναγκών, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια πριν χειροτονηθούν βορειοηπειρώτες και αλβανοί ιερείς.

δ) Ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός ενίσχυε οικονομικά εκκλησιαστικές επιτροπές της Βορείου Ηπείρου για την ανοικοδόμηση ναών, συντηρούσε φροντιστήρια ελληνικής γλώσσας μισθοδοτώντας δασκάλους, αλλά και γενικότερα ποτέ δεν πέρασε από την Μητρόπολη του Βορειοηπειρώτης ή Αλβανός που να μην πήρε κάποια μικρή ή μεγαλύτερη οικονομική ενίσχυση.

ε) Έχει γίνει αναφορά στη φιλοξενία παιδιών από τη Βόρειο Ήπειρο σε οικοτροφεία στην Κόνιτσα. Εδώ να σημειωθεί το προσωπικό του ενδιαφέρον για εγγραφή των παιδιών σε Πανεπιστήμια (ιδιαίτερα στην Θεολογική Σχολή) και η πληρωμή των τροφείων τους στην πόλη που σπουδάζουν.

στ) Ύψιστη όμως είναι και η προσφορά του Μητροπολίτου Σεβαστιανού με την ίδρυση του Ραδιοφωνικού Σταθμού “Ράδιο Δρυϊνούπολη”. Μέσω τριών ισχυρών πομπών το μήνυμα ορθοδοξίας και του ελληνισμού φτάνει στις περιοχές της Δρόπολης, Αργυροκάστρου, Τεπελενίου, Πρεμετής, Πωγωνίου, Αγίων Σαράντα, Βούρκου, Χειμάρρας στη Βόρειο Ήπειρο, αλλά και στο Ελληνικό έδαφος, σε ολόκληρη την Ήπειρο και τα Επτάνησα.

    Με εκπομπές στα ελληνικά αλλά και αλβανικά για την ορθόδοξη πίστη, ελληνική ιστορία, την ιστορία του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου, αλλά και μαθήματα ελληνικής γλώσσας, υπήρχε καθημερινή επικοινωνία του Σεβασμιωτάτου με το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου που ζει σήμερα στον τόπο του.

Η σοβαρότητα του σταθμού, το πλούσιο πρόγραμμα, η αγάπη των βορειοηπειρωτών προς αυτόν αλλά και η ακροαματικότητα του έχουν εξοργίσει τους Αλβανούς και τους “συμμάχους” τους στην Ευρώπη και πιέζουν να τον κλείσουν.

ζ) Τέλος να αναφέρουμε τις ανοιχτές επιστολές – εκκλήσεις που έχουν μοιραστεί σε χιλιάδες αντίτυπα για επιστροφή των βορειοηπειρωτών στον τόπο τους.

    ΄Ολος αυτός ο αγώνας έγινε μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Την δύναμη,όμως, ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός την αντλούσε από την πίστη του στο Θεό, την ηρεμία και προπαντώς από την αφοσίωσή του στην αλήθεια και το δίκαιο, που διακονούσε με ευλάβεια και υπευθυνότητα. Το ταπεινό φρόνημά του και το ανιδιοτελές του αγώνα του τον εξύψωσαν στα μάτια του λαού και κέρδισε την εμπιστοσύνη του.Έλεγε χαρακτηριστικά στη Διαθήκη του.

“Ευγνωμονώ εξ όλης ψυχής και καρδίας τον Άγιον Θεόν, διότι, καίτοι ανάξιον όντα από πάσης απόψεως, με ετίμησε ποικιλοτρόπως, αξιώσας με μάλιστα και του ανωτάτου αξιώματος της Αρχιερωσύνης. Ας είναι ευλογημένον και δοξασμένον το Πανάγιον Όνομά Του εις τους αιώνας των αιώνων”. Και λίγο παρακάτω έγραφε :”Τώρα, ασφαλώς, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, όλοι , υποθέτω, θα αντελήφθησαν την αγνότητα των προθέσεών μου”.

    Η φωτισμένη μορφή και το απαράμιλλο έργο του αδάμαστου επισκόπου τον κρατούν ζωντανό στη μνήμη της Εκκλησίας και στις καρδιές όλων. Προπορεύεται νοερά ο σεμνός ιεράρχης και φωτίζει τον δρόμο μας. 

    Σε μία Ελλάδα που συνεχώς αλλοτριώνεται από τις μικρότητες της, αλλά και φτωχαίνει από τις απουσίες των μεγάλων, είναι αναγκαία η απόδοση ευγνωμοσύνης στα πρόσωπα των και επιβεβλημένος ο αναβαπτισμός στα ακατάλυτα και αιώνια πρότυπά των.

ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ
του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Αιωνία η μνήμη

sfeva.gr

Τήν Κυριακή Πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, καί μέσα στό σταυραναστάσιμο κλῖμα αὐτῆς, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει ὁρίσει νά τιμῶνται οἱ Ἅγιοι μάρτυρες Ἱεράρχες καί λοιποί κληρικοί, οἱ ὁποῖοι βρῆκαν μαρτυρικό θάνατο στή Μικρά Ἀσία καί στόν Πόντο κατά τήν διάρκεια τοῦ διωγμοῦ τῶν Ἑλλήνων κατοίκων.

Ἡ ἀπόδοση τῆς ὀφειλομένης τιμῆς στή μνήμη τους ἐφέτος συνέπεσε μάλιστα μέ τήν συμπλήρωση ἑκατό ἐτῶν ἀπό τήν Μικρασιατική Καταστροφή τοῦ 1922.

Στό Ἐγκύκλιο Σημείωμά Της, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀναφέρει: «Σέ αὐτήν τήν ἐπέτειο, ἐπικαλούμαστε τίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων τῆς Μικρασίας, ἀπό τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου Σμύρνης τοῦ 2ου αἰώνα μέχρι τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης. Ὑποκλινόμαστε εὐλαβικά στήν ἱερή μνήμη τῶν πατέρων καί τῶν μητέρων μας, πού θανατώθηκαν ἤ ἐξαναγκάσθηκαν νά πάρουν τόν δρόμο τῆς προσφυγιᾶς κατά τή διάρκεια τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τῶν ἑκατοντάδων χιλιάδων φονευθέντων καί ἐκτοπισθέντων, ἀγνοουμένων καί ξεριζωμένων προγόνων μας. Ἄς ἀναπαύει Κύριος ὁ Θεός καί τίς ψυχές τῶν στρατιωτῶν μας, πού ἔπεσαν ἡρωϊκῶς μαχόμενοι κατά τή Μικρασιατική Ἐκστρατεία τοῦ 1919–1922».

Στόν Ἱερό Ναό Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης Κάτω Κονίτσης, καί κατά τήν διάρκεια τοῦ Κοινωνικοῦ, μίλησε ἐπίκαιρα συνεχίζοντας τήν παράδοση τῶν τελευταίων ἐτῶν, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ.

Στήν φετινή του ὁμιλία, ἀναφέρθηκε ἀρχικά στήν δράση τοῦ Κεμάλ Ἀτατούρκ ὁ ὁποῖος ἀποβιβάσθηκε στήν Σαμψοῦντα στίς 19 Μαΐου 1919 καί ἐξόντωσε περισσότερους ἀπό 350.000 Ἑλλήνων τοῦ Πόντου.

Μίλησε γιά τήν κατάληψη τῆς Σμύρνης ἀπό τόν Ἑλληνικό Στρατό, τόν Ἐθνικό Διχασμό καί τήν Μικρασιατική Καταστροφή, καθώς καί τήν ἀνταλλαγή πληθυσμῶν, μέ ἰδιαίτερη ἀναφορά στά Φάρασα, τόν Ἅγιο Ἀρσένιο τόν Καππαδόκη καί τόν Ὅσιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη.

Διῆλθε μέ λεπτομέρειες τά τῆς Καταστροφῆς τῆς Σμύρνης μέ τήν πυρπόληση, τίς σφαγές καί τίς λεηλασίες τῆς ἀκμάζουσας αὐτῆς πόλης, πού ὑπῆρξε τό καμάρι τῆς ἑλληνικώτατης Μικρᾶς Ἀσίας.

Τέλος ἀναφέρθηκε στόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ Μητροπολίτου Κυδωνιῶν (Ἀϊβαλί) Γρηγορίου Ὠρολογᾶ. Ὁ Γρηγόριος, συμβούλευσε ἀρχικά τούς κατοίκους νά φύγουν, μετά ὅμως τήν ἄρνηση τῆς δημογεροντίας, στήριξε μέχρι τέλους τούς μάρτυρες κατοίκους τῆς πόλεως καί ἐπαρχίας του.

Στίς 14 Σεπτεμβρίου, τέλεσε τήν τελευταία του Θεία Λειτουργία καί εἶδε νά φεύγουν με τά ξένα πλοῖα οἱ ἐλάχιστοι ἐπιζήσαντες. Τότε οἱ Τοῦρκοι συνέλαβαν τόν Ἐθνοϊερομάρτυρα Γρηγόριο μαζί μέ τούς Ἱερεῖς του καί τούς ὁδήγησαν στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου. Ἐκεῖ ἔσφαξαν τούς Ἱερεῖς καί ἤθελαν νά θάψουν ζωντανό τόν Γρηγόριο. Τά σχέδιά τους ὅμως δέν ὁλοκληρώθηκαν, καθώς ἐκείνη ἀκριβῶς τήν στιγμή ὁ Θεός τόν κάλεσε κοντά του.

Ὁ Μητροπολίτης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, κλείνοντας τήν ὁμιλία του, κατέληξε μιλῶντας γιά τόν ἀοίδιμο Μητροπολίτη Κυδωνιῶν κυρό Γρηγόριο: «Καί ἔκτοτε μένει ἄγρυπνος σκοπός ἔξω ἀπό τήν μαρτυρική πόλη τῶν Κυδωνιῶν καί περιμένει τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστιανισμοῦ στούς προαιώνια Ἑλληνικούς τόπους τῆς καθ’ ἡμᾶς Χριστιανικῆς Ἀνατολῆς. Νά τό δώσῃ ὁ Χριστός, τοῦ ὁποίου ἡ χάρις καί τό ἔλεος εἴθε νά εἶναι μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν».

Την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2022, εις τον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Δονάτου Παραμυθιάς, τελέσθηκε Όρθρος, η τελετή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας κ.κ. Τίτου, πλαισιωμένου του Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου, των ιερέων και διακόνου του Ιερού Ναού, παρουσία της εορτάζουσας Προέδρου του Περιφερειακού Συμβουλίου Ηπείρου κυρίας Σταυρούλας Μπραΐμη-Μπότση, του συζύγου της Σταύρου Μπότση και αρκετών πιστών.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε σε όλους τους πιστούς, έτη πολλά με υγεία και μακροημέρευση.

Πρός
τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

«Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου
καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς»
(Ἀποκάλυψις Ἰωάννου, Β´ 10)

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Τήν Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ καί μέσα στό σταυραναστάσιμο κλῖμα αὐτῆς, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει ὁρίσει νά τιμῶνται oἱ Ἅγιοι μάρτυρες ἱεράρχες καί λοιποί κληρικοί, οἱ ὁποῖοι βρῆκαν μαρτυρικό θάνατο στή Μικρά Ἀσία καί στόν Πόντο κατά τή διάρκεια τοῦ διωγμοῦ τῶν Ἑλλήνων κατοίκων. Ἡ ἀπόδοση τῆς ὀφειλομένης τιμῆς στή μνήμη τους ἐφέτος συμπίπτει μάλιστα μέ τή συμπλήρωση ἑκατό ἐτῶν ἀπό τή Μικρασιατική Καταστροφή τοῦ 1922. Γίνεται, ἑπομένως, γιά ὅλους μας ἡ ἡμέρα αὐτή ἀφορμή περισυλλογῆς, στοχασμοῦ καί δημιουργικοῦ προβληματισμοῦ, καθώς καλούμαστε νά διδαχθοῦμε ἀπό τή γενναία στάση τῶν Ἁγίων ἐθνοϊερομαρτύρων, νά ἀναδείξουμε τόν Ἑλληνορθόδοξο Πολιτισμό τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοῦ Πόντου καί τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καί νά θαυμάσουμε τή θέληση γιά πρόοδο καί ἀναδημιουργία, τήν ὁποία ἐπέδειξαν οἱ πρόσφυγες τοῦ 1922–1924 μέ τόν ἐρχομό τους στήν κυρίως Ἑλλάδα.

Τιμοῦμε σήμερα κατά πρῶτον τόν Ἅγιο ἐθνοϊερομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης, ὁ ὁποῖος ὑπηρέτησε μέ ἀφοσίωση καί αὐταπάρνηση τήν Ἐκκλησία καί τό Γένος, ἀρχικά ὡς Μητροπολίτης Δράμας καί Ζιχνῶν καί ὕστερα ὡς Μητροπολίτης Σμύρνης. Συχνά τοῦ προτάθηκε νά διαφύγει, ἀλλά ἡ σταθερή ἀπάντησή του ἦταν: «ἡ θέση μου εἶναι κοντά στό ποίμνιό μου». Παρέμεινε ἔτσι μέχρι τέλους στόν τόπο τοῦ καθήκοντος καί τοῦ μαρτυρίου γιά νά στηρίξει τό ποίμνιό του, φανείς «πιστός ἄχρι θανάτου», ὅπως συμβουλεύει ὁ Θεός τόν ἄγγελο (ἐπίσκοπο) τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σμύρνης στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου (Β´ 10). Τελικῶς κατακρεουργήθηκε ἀπό τόν μαινόμενο τουρκικό ὄχλο καί τό πάντιμο λείψανό του δέν βρέθηκε ποτέ.

Ἐπίσης, τιμοῦμε τίς ἁγιασμένες καί μαρτυρικές μορφές τῶν Μητροπολιτῶν Ἰκονίου Προκοπίου, Μοσχονησίων Ἀμβροσίου καί Κυδωνιῶν Γρηγορίου. Τιμοῦμε σήμερα τούς Ἁγίους ἐθνοϊερομάρτυρες τοῦ Ποντιακοῦ Ἀγώνα, ὅπως τόν Ἐπίσκοπο Ζήλων Εὐθύμιο καί τόν Ἀρχιμανδρίτη Πλάτωνα Ἀϊβαζίδη. Τιμοῦμε τόν Ἀρχιμανδρίτη Ἰάκωβο Ἀρχαντζικάκη, τόν ὁποῖον πετάλωσαν καί σταύρωσαν οἱ διῶκτες του στόν Βουτζᾶ, προάστειο τῆς Σμύρνης. Πεντακόσιοι καί πλέον Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι κληρικοί μαρτύρησαν γιά τήν Πίστη καί τήν Πατρίδα στήν αἱματοβαμμένη γῆ τῆς Μικρασίας καί τοῦ Πόντου.

Συγχρόνως, ἀναδεικνύουμε καί προβάλλουμε τήν ἱστορική μνήμη καί τήν ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει. Γιά νά γνωρίζουν οἱ νεώτερες γενιές ὅτι ἐπί πολλούς αἰῶνες ἡ εὐρύτερη Μικρά Ἀσία, ἀπό τό Αἰγαῖο ἕως τόν Εὐφράτη καί ἀπό τόν Εὔξεινο Πόντο μέχρι τή θάλασσα τῆς Κιλικίας, ὑπῆρξε λίκνο Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ καί Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Παραδόσεως. Μνημονεύουμε ἐνδεικτικῶς τούς ἀρχαίους Ἴωνες φιλοσόφους, τίς περιοδεῖες τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στή Μικρά Ἀσία, τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, τούς Ἁγίους πού ἔζησαν, δίδαξαν ἤ καί μαρτύρησαν ἐκεῖ, τούς Καππαδόκες Πατέρες, τίς Αὐτοκρατορίες τῆς Νίκαιας καί τῆς Τραπεζούντας, τά ἑλληνικά σχολεῖα τοῦ 18ου καί 19ου αἰώνα στή Σμύρνη καί σέ ἄλλες πόλεις.

Συγκλονίζει ἀσφαλῶς ἡ Γενοκτονία τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀνατολῆς, ἡ ὁποία ἄρχισε τό 1914 καί ὁλοκληρώθηκε τό 1923. Δέν ἦταν μία ἀπάντηση τῶν Τούρκων στήν ἀποβίβαση τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ στίς 2 Μαΐου 1919. Ἦταν μία προσχεδιασμένη ἀπό τούς Νεοτούρκους γενοκτονία γιά νά ἐκκαθαρισθεῖ ἡ περιοχή τῆς τότε Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τίς Χριστιανικές κοινότητες καί κυρίως τούς Ἕλληνες καί τούς Ἀρμενίους.

Εἶναι πραγματικά πολυάριθμοι οἱ Ἕλληνες πού ξεριζώθηκαν ἀπό τά ἁγιασμένα καί πατρογονικά χώματα τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς. Ὅμως, ποτέ δέν ἀπελπίσθηκαν. Ἤλπισαν καί ἐργάσθηκαν γιά μία νέα ἀρχή καί ἕνα καλύτερο μέλλον μέ πίστη στόν Θεό καί τά κατάφεραν. Ἀντλοῦμε διδάγματα ἀπό τή Χριστιανική εὐλάβεια, τήν ἐργατικότητα καί τή διάθεση ἀναγεννήσεως, τίς ὁποῖες ἐπέδειξαν οἱ ἀδελφοί μας Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἦλθαν ὡς πρόσφυγες ἀπό ὅλα τά σημεῖα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοῦ Πόντου καί τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης. Τούς τιμοῦμε διότι συνέβαλαν δημιουργικά στή διαμόρφωση τῆς Νεοελληνικῆς κοινωνίας. Τούς εὐχαριστοῦμε διότι ἔφεραν μαζί τους λείψανα Ἁγίων, ὅπως τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ρώσσου στό Νέο Προκόπιο Εὐβοίας, καί θαυματουργές ἱερές εἰκόνες, ὅπως τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, μεταδίδοντας «ὀσμήν εὐωδίας πνευματικῆς» στή μητέρα πατρίδα.

Θυμόμαστε τά γεγονότα χωρίς ἐκδικητικότητα, χωρίς φανατισμό. Διδάσκουμε τήν Ἱστορία γιά νά μήν ἐπαναληφθεῖ ὁποιαδήποτε γενοκτονία. Μιλοῦμε στά παιδιά μας γιά τίς συνέπειες τοῦ Διχασμοῦ καί τῆς Διχόνοιας, προσευχόμαστε καί ἐργαζόμαστε γιά νά ὑπάρχει ἐθνική ὁμοψυχία.

Σέ αὐτήν τήν ἐπέτειο, ἐπικαλούμαστε τίς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων τῆς Μικρασίας, ἀπό τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου Σμύρνης τοῦ 2ου αἰώνα μέχρι τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης. Ὑποκλινόμαστε εὐλαβικά στήν ἱερή μνήμη τῶν πατέρων καί τῶν μητέρων μας, πού θανατώθηκαν ἤ ἐξαναγκάσθηκαν νά πάρουν τόν δρόμο τῆς προσφυγιᾶς κατά τή διάρκεια τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τῶν ἑκατοντάδων χιλιάδων φονευθέντων καί ἐκτοπισθέντων, ἀγνοουμένων καί ξεριζωμένων προγόνων μας. Ἄς ἀναπαύει Κύριος ὁ Θεός καί τίς ψυχές τῶν στρατιωτῶν μας, πού ἔπεσαν ἡρωϊκῶς μαχόμενοι κατά τή Μικρασιατική Ἐκστρατεία τοῦ 1919–1922.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης

† Ὁ Ἀθηνῶν ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρόεδρος
† Ὁ Σάμου καί Ἰκαρίας Εὐσέβιος
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἐορδαίας Θεόκλητος
† Ὁ Κασσανδρείας Νικόδημος
† Ὁ Σερρῶν καί Νιγρίτης Θεολόγος
† Ὁ Σιδηροκάστρου Μακάριος
† Ὁ Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἁλμωπίας Ἰωήλ
† Ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος
† Ὁ Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων Τιμόθεος
† Ὁ Μεγάρων καί Σαλαμῖνος Κωνσταντῖνος
† Ὁ Κεφαλληνίας Δημήτριος
† Ὁ Τρίκκης, Γαρδικίου καί Πύλης Χρυσόστομος
† Ὁ Καρπενησίου Γεώργιος

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς
† Ὁ Ὠρεῶν Φιλόθεος

Με μεγάλη επιτυχία και πολυπληθή παρουσία φίλων της Βορείου Ηπείρου απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας τιμήθηκε την Κυριακή 15 Μαΐου στο Δελβινάκι Πωγωνίου η 108η επέτειος της υπογραφής του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, με το οποίο αναγνωρίστηκε η Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου από την Αλβανία και τις Μεγάλες Δυνάμεις (17 Μαΐου 1914).

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, τελέστηκε αρχικά μνημόσυνο για τους πρωτεργάτες του ηρωϊκού Αυτονομιακού Αγώνα της Β. Ηπείρου του 1914, για τον Μητροπολίτη Σεβαστιανό καθώς και για τους σύγχρονους εθνομάρτυρες Αριστοτέλη Γκούμα και Κωνσταντίνο Κατσίφα.

Στη συνέχεια, ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής & Κονίτσης και πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Βορειοηπειρωτικού Αγώνα κ. Ανδρέας εκφώνησε σύντομη ομιλία για την επέτειο των 108 χρόνων από τον αυτονομιακό αγώνα και 100 χρόνων από τη γέννηση του αείμνηστου Σεβαστιανού.

Στηλίτευσε την σιωπή όλου του πολιτικού κόσμου, ζήτησε για άλλη μία φορά την ομοψυχία των Βορειοηπειρωτών και διαβεβαίωσε ότι οι προσπάθειες και ο αγώνας για τα δικαιώματα και τα δίκαια του Ελληνισμού στη Β. Ήπειρο θα συνεχιστούν.

Τέλος, τελέστηκε τρισάγιο στο μνήμα του Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως Βασιλείου, εκ των πρωτεργατών του αγώνα του 1914, το οποίο βρίσκεται στον περίβολο του Μητροπολιτικού Ναού στο Δελβινάκι.

Το Δελτίο Τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής & Κονίτσης

          Μέ τήν πρέπουσα ἐκκλησιαστική τάξη καί μέ παλμό ἐθνικό, γιορτάστηκε καί φέτος ἡ 108ῃ ἐπέτειος τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγῶνος τῆς Βορείου Ἠπείρου (1914), τήν Κυριακή, 15ῃ Μαΐου 2022, στό ἡρωϊκό Δελβινάκι.

          Τό πρωΐ τῆς Κυριακῆς, τελέσθηκε ἡ Θεία Λειτουργία, μέ τήν συμμετοχή ἀρκετῶν Ἱερέων, ἐνῷ συμπροσευχήθηκαν μέλη τῆς Σ.Φ.Ε.Β.Α. καί προσκυνητές ἀπό τά Τρίκαλα καί τά Ἰωάννινα. Στό τέλος ἐψάλη τό Μνημόσυνο τῶν ἀγωνισθέντων ἡρωϊκῶς καί πεσόντων ἐνδόξως κατά τόν Ἀγῶνα ἐκεῖνο, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κυρίου ΑΝΔΡΕΟΥ, ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε καί κατάλληλη, γιά τήν περίσταση, ὁμιλία.

Μετά τό πέρας τοῦ Μνημοσύνου, τελέσθηκε τρισάγιο στόν τάφο τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως κυροῦ Βασιλείου καί ἐψάλη ὁ Ἐθνικός Ὕμνος.

Τό μεσημέρι, ἡ Μητρόπολις παρέθεσε λιτή τράπεζα γιά τούς ἐπισκέπτες.

         Ὅλοι οἱ παρόντες ἐνέκριναν ὁμόφωνα τό ἀκόλουθο:

ΨΗΦΙΣΜΑ

«1) Ζητοῦμε νά σταματήσῃ ὁ καταστρεπτικός πόλεμος τῆς Ρωσίας ἐναντίον τῆς Οὐκρανίας. Γιατί, ἐκτός τῶν σοβαρῶν ἐπιπτώσεων πού ἔχει στήν οἰκονομία τῶν Εὐρωπαϊκῶν Κρατῶν, εἶναι ὀδυνηρό νά εὑρίσκωνται σέ ἐμπόλεμη κατάσταση δύο Ὀρθόδοξες Χῶρες.

2) Ζητοῦμε νά σταματήση ἡ ἀλβανική Κυβέρνηση τήν λεηλασία Ἱερῶν Μονῶν καί Ναῶν, καθώς καί τήν λεηλασία τῆς ἰδιοκτησίας καί περιουσίας τῶν Βορειοηπειρωτῶν, κυρίως στήν περιοχή τῆς Χειμάρρας.

3) Ζητοῦμε νά σταματήσῃ ἡ καθ’ οἱονδήποτε τρόπο τρομοκρατία σέ βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου.

4) Ζητοῦμε, οἱ Βορειοηπειρῶτες νά μονοιάσουν, ὥστε νά μή γίνωνται πιόνια στά κομματικά σχέδια τῶν Ἀλβανῶν. Τέλος,

5) Ζητοῦμε ἀπό τήν Ἑλληνική Πολιτεία νά στρέψῃ τό ἐνδιαφέρον της στό ἐθνικό Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα. Καί ἄν ἡ Ἀλβανία συνεχίσῃ νά καταπατῇ τά δίκαια καί τά δικαιώματα τῶν Βορειοηπειρωτῶν, ἡ Ἑλλάδα νά ἐμποδίσῃ τήν ἔνταξη τῆς γειτονικῆς χώρας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση».   

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)