Την 14η Αυγούστου πραγματοποιήθηκε η κηδεία του Ήρωα, Τάσου Ισαάκ. Όπως ήταν αναμενόμενο η κηδεία μετατράπηκε σε ένα τεράστιο αντικατοχικό συλλαλητήριο και πλήθος κόσμου από όλες τις χώρες κατέφθασε για να τιμήσει τον Ισαάκ.
Με την λήξη της κηδείας χιλιάδες κόσμος κατέφθασε στον τόπο θυσίας του Ισαάκ για να καταθέσουν στεφάνι.
Γρήγορα το τοπίο έγινε πολεμικό καθώς γκρίζοι λύκοι έσπευσαν να προκαλέσουν τους Έλληνες. Ο ξάδερφος του Τάσου Ισαάκ, Σολωμός, στο αντίκρισμα του τουρκικού φυλακίου δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα χιλιάδες συναισθήματα του. Έτσι ο “Σολάκης” ξέφυγε από τους κυανόκρανους αλλά και από τους συναγωνιστές του και σκαρφάλωσε στον ιστό για να κατεβάσει το πανί της ντροπής. Τότε ο πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού Κενάν Ακίν πυροβόλησε στον λαιμό τον Σολωμό σκοτώνοντάς τον.
Το 2008 οι δολοφόνοι του είχαν Διεθνές ένταλμα σύλληψης κάτι που αποδείχθηκε γρήγορα φιάσκο αφού μέχρι και σήμερα απολαμβάνουν υπουργικές θέσεις. Ο Σολωμός Σολωμού θα εμπνέει για πάντα τον Έλληνα αφού δεν φοβήθηκε να τα βάλει με τους πάνοπλους τούρκους, θυσιάζοντας την ίδια του την ζωή για να μπορέσει να δει την γαλανόλευκη σημαία να κυματίζει ξανά στην περιοχή του.
“Εγώ θα κατεβάσω τη σημαία” ήταν τα τελευταία λόγια του, που για τον οποίο έχουν γραφτεί δεκάδες τραγούδια και ποιήματα για να μεταδώσουν το θάρρος και την ανδρεία του.
Στις 14 Αυγούστου 1974 οι Τούρκοι παραβιάζουν την ανακωχή και πραγματοποιούν την Β’ φάση της τουρκικής εισβολής στο νησί μας.
Ο “Αττίλας ΙΙ” έφερε την προώθηση των δυνάμεων του εισβολέα στην σημερινή γραμμή αντιπαράταξης, την πράσινη γραμμή.
Ο εχθρός προέταξε ορδές από μονάδες πεζικού αλλά και τάγματα αρμάτων. Στις 15 Αυγούστου είχε καταλάβει την Αμμόχωστο και την Καρπασία ενώ στις 16 Αυγούστου οι Τούρκοι είχαν υπό τον έλεγχο τους το 37% του νησιού, ποσοστό γης που διατηρούν μέχρι σήμερα.
Δυστυχώς στην πιο κρίσιμη φάση της σύγχρονης ιστορίας μας, δεν είχαμε ηγέτες να σταθούν στο ύψος τους. Την ίδια ώρα που ο Καραμανλής εφάρμοζε το «Η Κύπρος κείται μακράν», ο Γλαύκος Κληρίδης δεν δίστασε να αρχινήσει διαπραγματεύσεις για ομόσπονδο κράτος. Κινήσεις που αμφότερες στοίχισαν στην Πατρίδα μας.
Η τουρκική εισβολή ρήμαξε τη γη μας. Άφησε πίσω 6.000 νεκρούς, 200.000 πρόσφυγες, 1619 αγνοούμενους και 20.000 εγκλωβισμένους. Ο μακροχρόνιος Γολγοθάς όλων αυτών των οικογενειών δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Υπάρχουν μάνες που φεύγουν από τη ζωή χωρίς να ξέρουν τι απέγιναν τα παιδιά τους εκείνο το μαύρο καλοκαίρι.
Δυστυχώς όμως όλος αυτός ο πόνος έγινε προϊόν εκμετάλλευσης στα χείλη των πολιτικών μας. Κτίστηκαν καριέρες πάνω στα δάκρυα και τον πόθο των προσφύγων μας για επιστροφή. Πόσες υποσχέσεις άκουσαν άραγε τα αυτιά μας;
Δυστυχώς όμως ήταν κούφια λόγια και υποσχέσεις. 49 χρόνια τώρα όλες οι κυβερνήσεις ανεξαιρέτως επέλεξαν να συμβιβάζονται με τον κατακτητή. Η προδοτική ΔΔΟ που υιοθετήθηκε από όλους δεν εξυπηρέτησε τους δικούς μας στόχους αλλά τα τουρκικά συμφέροντα. Γιατί άλλωστε να απολογηθεί η Τουρκία όταν εσύ ο ίδιος μετατρέπεις το πρόβλημα σου σε δικοινοτική διαφορά; Το ίδιο δεν λέει και η Τουρκία; Με την αποδοχή της Ομοσπονδίας αποδεχόμαστε το τουρκικό αφήγημα για κάθοδο με σκοπό την υπεράσπιση των Τούρκων του νησιού.
Ως περήφανοι Έλληνες και αμετανόητοι πολέμιοι της Ομοσπονδίας δηλώνουμε ότι μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος μας δεν θα πάψουμε να πολεμάμε για την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ετούτης της γης. Θα υπερασπιστούμε τα πάτρια εδάφη από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς υπομένοντας καρτερικά την μέρα που θα μας δοθεί η ευκαιρία να μπούμε στο Καρπάσι νικητές!
11η Αυγούστου 1996, ο Τάσος Ισαάκ ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου από τους Τούρκους.
14η Αυγούστου 1996, ο Σολωμός Σολωμού δολοφονείται εν ψυχρώ στην προσπάθειά του να κατεβάσει την τουρκική σημαία.
Είκοσι επτά χρόνια μετά οι οικογένειες τόσο του Τάσου, όσο και του Σολωμού ακόμη ζητούν την τιμωρία των ενόχων προς λύτρωση των αδικοχαμένων συμπατριωτών μας.
Παρά την καταδίκη της Τουρκίας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 2008 για παραβίαση του άρθρου 2 της ΕΣΔΑ (αναφέρεται στο θεμελιώδες δικαίωμα στη ζωή) και την επιβολή πενιχρών χρηματικών προστίμων, οι φυσικοί και άμεσοι αυτουργοί των δολοφονιών παραμένουν ελεύθεροι και ατιμώρητοι.
Κάποιοι, επιπλέον, επιβραβεύτηκαν από τον «αδελφό» τουρκοκυπριακό λαό, αφού, μεταξύ άλλων, διεθνές ένταλμα σύλληψης εκκρεμεί και εις βάρος του νυν «αναπληρωτή πρωθυπουργού» του ψευδοκράτους, επικεφαλής του κόμματος των εποίκων, Ερχάν Αρικλί.
Μ’ αυτούς συναγελάζονται οι κρατικοί μας αξιωματούχοι. Όχι μόνο έχουν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια για απονομή της δικαιοσύνης, αλλά αντιμάχονται, μανιωδώς, όποιον δεν τρέφει την ίδια αγάπη για τους δολοφόνους των παιδιών μας.
Στον αγώνα για την απελευθέρωση μέρος είχαν λάβει και η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών, αφού το 1996 οργάνωσαν μια μεγαλειώδη, πανευρωπαϊκή, αντικατοχική μοτοπορεία. Θα ξεκινούσε από το Βερολίνο και θα κατέληγε στην κατεχόμενη Κερύνεια.
Με την έναρξη της πορείας αλλά και πιο πριν, άρχισαν οι απειλές από τους τούρκους. Ο τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, υπό τον φόβο ότι η συγκεκριμένη πορεία μπορεί να θεωρηθεί “πράξη πολέμου”, υποχρέωσε τους μοτοσικλετιστές να αλλάξουν τελικό προορισμό από την Κερύνεια, στο Μακάρειο Στάδιο.
Μια ομάδα μοτοσικλετιστών αρνήθηκε να υπακούσει τον Κληρίδη και προχώρησε να διασχίσει την πράσινη γραμμή και να καταλήξει στην Κερύνεια. Μέσα σε αυτή την ομάδα ήταν και ο 24χρονος, Τάσος Ισαάκ.
Ο Τάσος γεννήθηκε το 1972 και από μικρός έδειξε την μαχητικότητα του. Γνήσιος πατριώτης έτοιμος να υπερασπιστεί την πατρίδα.
Μόλις έφθασαν στην Δερύνεια αντίκρισαν μια αρμάδα τούρκων, κατοχικό στρατό, ψευδοαστυνομία και γκρίζους λύκους. Οι μοτοσικλετιστές όμως δεν δείλιασαν και προχώρησαν σε συγκρούσεις με τον κατακτητή, σώμα με σώμα, για την απελευθέρωση της γης μας.
Οι τούρκοι είχαν μια και μόνο εντολή, όποιος περάσει, δολοφονείται. Όταν ξεκίνησαν οι συγκρούσεις οι δυνάμεις του ΟΗΕ παρέμειναν ατάραχες. Ένας από τους Έλληνες μοτοσικλετιστές εγκλωβίστηκε στα συρματοπλέγματα. Οι τούρκοι εν ριπή οφθαλμού βρήκαν την ευκαιρία και του επιτέθηκαν. Όταν ο Τάσος είδε ότι του επιτέθηκαν, πήγε να τον απεγκλωβίσει. Ο Τάσος τον έσωσε, αλλά δεν σώθηκε.
Δέχθηκε δυνατά χτυπήματα από ρόπαλα, λοστούς και πέτρες μέχρι που ξεψύχησε αφήνοντας το αίμα του να ποτίζει το χώμα της Κύπρου και να μας θυμίζει την απελευθέρωση.
Ο Τάσος μπορεί να δολοφονήθηκε μια φορά από τον τούρκο κατακτητή αλλά δολοφονείται κάθε μέρα ξανά από την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία. Η στάση απέναντι στον κατακτητή καθημερινά προσβάλει την θυσία των ηρώων. Όμως εμείς δεν θα επιτρέψουμε να λησμονηθεί. Ανένδοτος και χωρίς τέλος αγώνα για την απελευθέρωση της Μεγαλονήσου και μπορούμε να δώσουμε μόνο μια υπόσχεση,
To βιβλίο του «Οι Ένοχοι», από τις εκδόσεις του περιοδικού “ΕΝΔΟΧΩΡΑ”, με θέμα την προδοσία της Κύπρου, παρουσίασε ο Βετεράνος Πολεμιστής του 1974 Νίκος Αργυρόπουλος, στην Ιερά Μονή Οσίου Αρσενίου, στις 9 Ιουλίου 2023.
Έναν πυροβολισμό φέρεται να δέχθηκε ένας Ελληνοκύπριος από Τουρκοκύπριους στρατιώτες στη νεκρή ζώνη στην περιοχή Ποταμιάς, σύμφωνα με κυπριακά ΜΜΕ.
Βάσει των πρώτων πληροφοριών που έχουν γίνει γνωστές, τρεις Eλληνοκύπριοι βρέθηκαν στην περιοχή για να μαζέψουν αγρέλια και κάτω από συνθήκες που διερευνώνται δέχθηκαν πυροβολισμούς από Tουρκοκύπριους στρατιώτες, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ένα πρόσωπο στον ώμο.
Στο σημείο της συμπλοκής έσπευσαν δυνάμεις της Αστυνομίας για έρευνες ενώ ο Ελληνοκύπριος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Λευκωσίας για περίθαλψη, σύμφωνα πάντα με τα δημοσιεύματα.
Τέτοια μέρα 49 χρόνια πριν αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής και εισήλθε στο πάνθεο των Αθανάτων.
Γεννημένος στην Χρυσαλινιώτισσα Λευκωσίας και μεγαλωμένος στο Τρίκωμο Αμμοχώστου, φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και με την αποφοίτηση του εντάχθηκε το 1916 στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων όπου και αποφοίτησε τέσσερα χρόνια αργότερα με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού.
Η συνέχεια, εν μέσω των μαχών στη Μικρά Ασία, βρίσκει τον Γρίβα στο μέτωπο να υπηρετεί στο 30ο Σύνταγμα της 10ης Μεραρχίας δίνοντας ηρωικές μάχες από την Πάνορμο έως τον Σαγγάριο. Προήχθη σε Υπολοχαγό και παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο Ανδρείας και τον Πολεμικό Σταυρό ενώ το 1926 προήχθη ξανά, αυτή τη φορά στον βαθμό του Λοχαγού.
Με την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου αν και τοποθετείται στη Διεύθυνση Επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού με πρωτοβουλία του ίδιου μεταφέρεται στα πεδία των μαχών με σκοπό την αναχαίτιση της ιταλικής εισβολής.
Το 1941 ιδρύει την οργάνωση “Χ”, προσκείμενη στον Βασιλιά, με σκοπό την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον γερμανική κατοχή αλλά και την προάσπιση της από τον κίνδυνο που εγκυμονούσε ελέω των κομμουνιστών.
Κορυφαίο επίτευγμα της “Χ” αποτελεί η συντριβή των κομμουνιστών του ΕΛΑΣ στην Μάχη στο Θησείο το 1944, όπου με πρωτεργάτη τον Γεώργιο Γρίβα απέκοψε την προέλαση τους και εμπόδισε τα σχέδια τους για μετατροπή της Ελλάδας σε ένα ακόμη Σοβιέτ.
Με την λήξη του συμμοριτοπόλεμου ο Γρίβας καταφθάνει στην Κύπρο για να γράψει νέες χρυσές σελίδες στην ένδοξη ελληνική ιστορία. Μαζί με τα παλληκάρια του εξευτέλισαν μία ολόκληρη αυτοκρατορία.
Στις 20 Μαρτίου 1959, η Βουλή των Ελλήνων ομόφωνα προήγαγε τον Διγενή από Αντισυνταγματάρχη στον βαθμό του Αντιστράτηγου, του απένειμε ειδική σύνταξη καθώς και τον τίτλο του «Άξιου Τέκνου της Πατρίδος».
Με το τέλος του Αγώνα της ΕΟΚΑ ο Διγενής απογοητευμένος από τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, που σε καμία περίπτωση δεν δικαίωναν τους αγώνες των Κυπρίων, επιστρέφει στην Αθήνα.
Δεν άργησε όμως να πατήσει ξανά τα χώματα της Κύπρου μας αφού στις 12 Ιουνίου 1964 αναλαμβάνει τα καθήκοντα του Αρχηγού της Ανωτάτης Στρατιωτικής Διοίκησης Αμύνης Κύπρου.
Έπειτα από 3 χρόνια, αφού διαδραματίστηκαν τα επεισόδια στην Κοφίνου, ο Διγενής τίθεται υπό κατ’ οίκον περιορισμό στην Αθήνα, φρουρείται και του απαγορεύεται η έξοδος από την χώρα.
Η συνεργασία Μακαρίου και Χούντας ήταν πλέον οφθαλμοφανής, αφού μαζί περιόρισαν τον Διγενή για να μπορέσουν να εφαρμόσουν τα σχέδια τους.
Και κάπου εκεί ξεκινά η δική μας ιστορία. Το 1968 μια ομάδα Κυπρίων φοιτητών επισκέπτεται τον Αρχηγό στο σπίτι που διέμενε στο Χαλάνδρι με τον ίδιο να τονίζει την ανάγκη δημιουργίας ενός ισχυρού φοιτητικού κινήματος που να αγωνίζεται για την υλοποίηση της Ένωσης. Την ίδια χρονιά οι φοιτητές ιδρύουν την Ενωτική Φοιτητική παράταξη “ΔΡΑΣΙΣ”.
Οι σχέσεις του Γρίβα με τον Μακάριο είχαν χαλάσει τελείως αφού ο ίδιος ο Μακάριος πρόδωσε την Ένωση, με τον Αρχηγό Διγενή να μην μπορεί να αποδεχθεί ότι τα παλικάρια του έδωσαν το αίμα τους και αντί της Ένωσης μας δόθηκε μια κουτσουρεμένη ανεξαρτησία και ένα δοτό σύνταγμα που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα Αγγλίας και Τουρκίας.
Στις 27 Ιανουαρίου 1974 ο Διγενής αφήνει την τελευταία του πνοή στο κρυσφήγετο του. Η κηδεία του μετατράπηκε σε Ενωτικό Συλλαλητήριο με τους Έλληνες της Κύπρου να αποχαιρετούν τον Αρχηγό τους, αυτόν που τους χάρισε την ελευθερία τους, αυτόν που έδωσε τα πάντα για να βρεθεί η Κύπρος στην αγκαλιά της Μάνας Ελλάδας.
Η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου, σε ειδική συνεδρία της στις 31 Ιανουαρίου 1974, ανακήρυξε τον Διγενή «άξιον τέκνον της Κύπρου διά τας εξαιρέτους υπηρεσίας τας οποίας προσέφερε προς την ιδιαιτέραν του Πατρίδα».
Δυστυχώς, εν τη απουσία του, πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν τα απωθημένα του παρελθόντος. Και τι δεν προσκόμισαν στον Αρχηγό μας; Η δειλία τους φαίνεται από το γεγονός πως όσο ζούσε ο ΔΡΥΣ τίποτα δεν ήταν ικανοί να κάνουν.
Αυτοί οι μικροί και ανάξιοι είναι που φορώντας σήμερα κουστούμια και θεωρούμενοι βουλευτές, χάρη στις θυσίες των ηρώων μας, ήρθαν να κρίνουν στην Κυπριακή βουλή ως ανάξιο κάθε τιμής τον Γεώργιο Γρίβα.
Καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς αποτελεί η πιστή τήρηση των ιδανικών που μας άφησε ως κληρονομιά ο Αρχηγός και η συνέχιση του αγώνα του για Απελευθέρωση της Κύπρου και Ένωση με την Ελλάδα.
Παιδιά και ας μην έκανες,
έχεις χιλιάδες τώρα!
ΑΘΑΝΑΤΕ ΓΕΩΡΓΙΕ ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ
ΔΡΑΣΙΣ – ΚΕΣ
27-1-2023
Την Κυριακή 22 Ιανουαρίου τελέστηκε με πρωτοβουλία του ΔΡΑΣΙΣ – ΚΕΣ το Εθνικό Μνημόσυνο του Αρχηγού του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, Γεωργίου Γρίβα Διγενή, στον Ιερό Ναό Αγίου Θωμά!
Σε κλίμα συγκίνησης, η Εκκλησία πλημμύρισε από αγνούς Γριβικούς κάνοντας το μήνυμα απανταχού γνωστό ότι ο Αρχηγός Διγενής,
Στο κατάμεστο αμφιθέατρο “Ιωάννης Καποδίστριας” του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 21 Ιανουαρίου η παρουσίαση του βιβλίου “Οι Ένοχοι”, του βετεράνου πολεμιστή της Κύπρου Νικόλαου Αργυρόπουλου, από τις εκδόσεις του περιοδικού “ΕΝΔΟΧΩΡΑ” και τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αγωνιστών Κύπρου 1974.
Για το βιβλίο μίλησαν ο δρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Στέργιος Κατηχωρίτης, ο Υποστράτηγος ε.α. Χρήστος Μπολώσης, ο διευθυντής του περιοδικού “Ενδοχώρα” Γιάννης Κουριανίδης και ο συγγραφέας Νικόλαος Αργυρόπουλος.
Προλόγισε ο π. Διονύσιος Κατερίνας. Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε ο ηθοποιός Κώστας Πρέκας. Την εκδήλωση συντόνισε ο δημοσιογράφος Πέτρος Κασιμάτης.
Στο τέλος της εκδήλωσης απηύθυναν χαιρετισμό συμπολεμιστές του κ. Νικόλαου Αργυρόπουλου στην Κύπρο το 1974 για να ψάλλουν όλοι μαζί τον εθνικό ύμνο.
Στο ογκώδες αυτό έργο των 492 σελίδων, μέσα από ένα πλήθος εγγράφων, συνεντεύξεων, δημοσιευμάτων, φωτογραφιών και άλλων ντοκουμέντων αποτυπώνεται η βούληση του συγγραφέα να τιμήσει τους συμπολεμιστές του και να καταδείξει όλες τις πτυχές της προδοσίας κατονομάζοντας και καταδεικνύοντας τους ενόχους.
Με θάρρος και παρρησία ο συγγραφέας δίνει απαντήσεις σε αναπάντητα μέχρι σήμερα ερωτήματα, όπως:
• Πώς μερικοί Αρχηγοί Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων αντιμετωπίσθηκαν έτσι και μερικοί άλλοι αλλιώς;
• Πώς στοιχεία που το 1974 είχαν, ας πούμε, κάποια σκοπιμότητα να χαρακτηρισθούν «απόρρητα», εξακολουθούν και σήμερα, 48 χρόνια μετά, να παραμένουν… «απόρρητα»; Ίσως, για να εκθέτουν αυτούς που τα χαρακτηρίζουν «απόρρητα».
• Γιατί ο ήρωας τότε Πλωτάρχης Χανδρινός, αντιμετωπίσθηκε περίπου ως προδότης, από… επίορκους αντιστασιακούς του γλυκού νερού;
• Γιατί ο Μακάριος δεν επέστρεψε στην Κύπρο, αμέσως όταν παραιτήθηκε ο Νίκος Σαμψών, ενώ η ομαλότητα είχε αποκατασταθεί;
• Γιατί και πώς δεδηλωμένα πρωτοπαλίκαρα του Ιωαννίδη έγιναν, εν μιά νυκτί, πρωτοπαλίκαρα της δημοκρατίας;
Το βιβλίο προλογίζει ο υποστράτηγος ε.α. Χρήστος Μπολώσης, ενώ ο συγγραφέας το αφιερώνει «στους αδικαίωτους συμπολεμιστές μου, τους πεσόντες στο πεδίον της μάχης και τους αγνοημένους αιχμαλώτους».
Ο συγγραφέας κ. Νίκος Αργυρόπουλος στο σημείωμα του στο οπισθόφυλλο του βιβλίου τονίζει:
“Αυτό το βιβλίο, αποτελεί μία προσπάθεια να εκπληρώσω το δικό μου χρέος. Πρωτίστως, απέναντι στον Χριστό που με κράτησε ζωντανό στις μάχες.
Δεύτερον, απέναντι στους συμπολεμιστές μου, άλλοι εκ των οποίων έπεσαν στα πεδία της Τιμής και άλλοι αιχμαλωτίσθηκαν, όταν άδειασε η θαλάμη του όπλου τους από σφαίρες.
Είναι αυτοί, που σαπίζουν ακόμη στα κολαστήρια των τουρκικών στρατιωτικών φυλακών, αγνοημένοι παντελώς από τους “αρμοδίους” εκπροσώπους του ελληνικού κράτους.
Όφειλα να μιλήσω εγώ γι’ αυτούς, που έκτοτε δεν μπορούν να μιλήσουν.
Και τρίτον, απέναντι στην αλήθεια, την οποία οφείλω να παραδώσω ατόφια και αναλλοίωτη στις επόμενες γενεές των Ελλήνων.
Την σκυτάλη της συνεχείας μας, οφείλουμε να την παραδίδουμε στα χέρια τους και όχι πεταμένη στο χώμα ή στην λάσπη.
Ιδρωμένη ναι…, ματωμένη ναι…, αλλά στα χέρια τους”.
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στην αίθουσα του Ε.Δ.Ο.Θ. η παρουσίαση του βιβλίου «Οι Ένοχοι» του Νικόλαου Φ. Αργυρόπουλου βετεράνου πολεμιστή στην Κύπρο το 1974.
Για το βιβλίο εκτός από τον συγγραφέα μίλησαν οι Δημήτρης Καραμήτσος ομότιμος καθηγητής Ιατρικής ΑΠΘ, Αργύρης Σαρήπαππας αντιστράτηγος ε.α., Γιάννης Κουριαννίδης δημοτικός σύμβουλος και διευθυντής του περιοδικού Ενδοχώρα.
Αποσπάσματα του βιβλίου διάβασε ο ηθοποιός Δημήτριος Αραμπατζόγλου. Την εκδήλωση παρουσίασε ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Φερραίος.
Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που ο συγγραφέας του βιβλίου Νικόλαος Αργυρόπουλος, παρουσίασε τον ήρωα τού πολέμου της Κύπρου το 1974, Αλέξανδρο Φαντίδη.
Ο υπολοχαγός τότε, Αλ. Φαντίδης, με κίνδυνο της ζωής του μετέφερε δύο τραυματίες συμπολεμιστές του (ο ένας ήταν ο διοικητής του Γ. Μπούτος, που δυστυχώς υπέκυψε τελικά) από το πεδίο της μάχης όπου επέστρεψε αμέσως για να συνεχίσει τον αγώνα εναντίον των εισβολέων.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν ο εκπρόσωπος της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης πατέρας Μεθόδιος, ο πρόεδρος της Ελεύθερης Πατρίδας Νικόλαος Βασιλειάδης και εκπρόσωποι των κομμάτων «Εθνικό κόμμα Έλληνες», «Εθνική Δημιουργία» και «Πατριωτική Ένωση».
