Ημέρα: 2 Δεκεμβρίου 2022

Την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2022, το πρωί, στον ενοριακό Ιερό Ναό του Αγίου Μαξίμου του Γραικού στην Άρτα, εντός του οποίου ευρίσκεται το πανηγυρίζον Παρεκκλήσιο του Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, ελειτούργησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Άρτης κ. Καλλίνικος.

Ο Σεπτός Ποιμενάρχης, στο Κήρυγμά του, ετόνισε, ότι είναι “οι σύγχρονες δυσκολίες, σκαλιά για τον Παράδεισο”.

Στο πέρας της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος χειροθέτησε Αναγνώστη τον κ. Αντώνιο Καρακώστα, βοηθό Ιεροψάλτη του ενοριακού Ιερού Ναού.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κύριος ΑΝΔΡΕΑΣ, ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις:

    «Μια πρωτάκουστη εἴδηση μᾶς ἦλθε τελευταίως ἀπό τήν Φλώρινα. Ἡ εἴδηση ἀναφέρει: ʺΜέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 27/28-07-2022 Διάταξη Ἀναγνώρισης Σωματείου τοῦ Εἰρηνοδικείου Φλώρινας, ἀναγνωρίστηκε σωματεῖο μέ τήν ἐπωνυμία “ΚΕΝΤΡΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑʺ, πού ἱδρύθηκε καί ἑδρεύει στό Δ.Δ. Φλώρινας, τοῦ Δήμου Φλώρινας, μέ σκοπούς τούς ἀναφερόμενους στό καταστατικό του”. Ἡ ἀπόφαση ἀνακοινώθηκε στό Δελτίο Δικαστικῶν Ἐκδόσεων στίς 7 Νοεμβρίου 2022.

    Σκοποί τοῦ ἐν λόγῳ Συλλόγου – σύμφωνα μέ τό καταστατικό του – εἶναι: α) Ἡ διατήρηση καί καλλιέργεια τῆς ʺμακεδονικῆς” γλώσσας στήν Ἑλλάδα, καί β) Ἡ ὑποστήριξη τῆς εἰσαγωγῆς τῆς ʺμακεδονικῆς” γλώσσας ὡς προαιρετικοῦ μαθήματος σέ δημόσια σχολεῖα καί πανεπιστήμια στήν Ἑλλάδα, ἰδίως στίς Περιφέρειες τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας, τῆς Κεντρικῆς Μακεδονίας καί τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας καί τῆς Θράκης. Ὅπως εἶναι φυσικό, ὁ πρώην πρωθυπουργός τῶν Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ καί ὁ πρώην ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Νικολά Ντιμιτρώφ, “πανηγυρίζουνʺ γιά τήν ἀπόφαση αὐτή, ἐκθειάζοντας – ἐννοεῖται – τήν ʺΣυμφωνία τῶν Πρεσπῶν” …

    Ἐδῶ, ὅμως, τίθεται ἕνα ἐρώτημα: Διαβάζοντας κανείς τούς στόχους, πού φιλοδοξεῖ νά ἀναπτύξῃ τό παραπάνω σωματεῖο, ὅπως ἀναφέρονται στήν ἐπίσημη ἱστοσελίδα του, ρωτᾶμε τήν Κυβέρνηση ἀλλά καί ὅλη τήν Ἀντιπολίτευση: Ἔχει μήπως ἀναγνωρισθῆ “μακεδονικήʺ μειονότητα στήν Ἑλλάδα καί δέν τό γνωρίζουμε; Γιατί ἀπό τούς στόχους τοῦ ἐν λόγῳ σωματείου εἶναι φανερή ἡ προσπάθεια ἀναγνωρίσεως τέτοιας ʺμειονότητας” στήν Χώρα μας! …

    Ἀλλά κάτι τέτοιο εἶναι αὐτόχρημα ἐξωφρενικό καί παντελῶς ἀπαράδεκτο. Διότι δῆθεν “μακεδονική μειονότηταʺ δέν ὑπῆρξε ποτέ καί δέν ὑπάρχει στήν Ἑλλάδα, οὔτε, φυσικά, στήν Μακεδονία μας, ἡ ὁποία εἶναι μία καί Ἑλληνική. 

    Γιά τήν δημιουργία τοῦ σωματείου, πού προωθεῖ τήν δῆθεν … “μακεδονικήʺ γλῶσσα στήν Ἑλλάδα, διαμαρτύρομαι ἐντόνως. Ἀπό τήν μιά ἡ Ἀλβανία πού κινεῖται δραστήρια γιά νά ὑπάρξῃ στήν Ἑλλάδα … “ἀλβανικήʺ μειονότητα, κι’ ἀπό τήν ἄλλη τά Σκόπια περί δῆθεν …   “μακεδονικῆςʺ μειονότητας στήν Ἑλλάδα, ἡ Χώρα μας θά βρεθῆ ξαφνικά νά ἔχῃ ἀνύπαρκτες οὐσιαστικά “μειονότητεςʺ. Ἐκτός ἄν οἱ δύο, ὡς ἄνω, χῶρες ἐννοοῦν τήν ἐγκληματική μαφία πού ἔχουν ἐξαπολύσει στήν Ἑλλάδα καί πού διαπράττει ἀνήκουστα ἐγκλήματα. Ἀλλά τέτοιες … “μειονότητεςʺ δέν ἔχουν θέση στήν ἁγιασμένη μέ αἵματα ἡρώων ἑλληνική μας Πατρίδα.

    Καλοῦμε τήν ὑπεύθυνη ἡγεσία τῆς Πατρίδος μας νά λάβῃ τά μέτρα της προτοῦ νά εἶναι ἀργά, μιᾶς καί οἱ γείτονές μας ἐργάζονται δραστήρια γιά τά ἀνθελληνικά σχέδιά τους. Οἱ καιροί τρέχουν καί δέν μᾶς περιμένουν. Κι’ ἄν τυχόν ἀμελήσουμε τό ἐθνικό μας χρέος, ἡ Ἱστορία θά εἶναι ἀμείλικτη γιά ὅλους μας».

Σαν σήμερα, 77 χρόνια πριν, μια ξεχασμένη και σχεδόν εντελώς άγνωστη εποποιία εκτυλίχθηκε στην Χιμάρα. Μια σφριγηλή ένδειξη Ελληνικότητας κα Εθνικής Συνείδησης.

Στις 29 Νοεμβρίου 1944, με την αποχώρηση και του τελευταίου Γερμανού στρατιώτη από την Αλβανία, μια νέα ακόμη πιο σκληρή σκλαβιά άρχιζε για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου.

Στις 2 Δεκεμβρίου ο αλβανός δικτάτορας Ενβέρ Χότζα οργάνωσε τις πρώτες «ελεύθερες» και «δημοκρατικές» εκλογές. Το όλο σκηνικό ήταν μια θλιβερή παρωδία.

Σε κάθε εκλογικό κέντρο, είχαν στηθεί δύο κάλπες, μια μαύρη και μια κόκκινη, και στον κάθε ψηφοφόρο έδιναν από ένα σφαιρίδιο υποχρεώνοντάς τον να μπάσει το χέρι και στις δύο κάλπες και να αφήσει το σφαιρίδιο στη μία.

Την κόκκινη κάλπη (όπου θα μαζεύονταν οι ψήφοι του κομμουνιστικού κόμματος) την είχαν επενδύσει από μέσα με ένα πανί, για να μην ακούγεται ο θόρυβος του σφαιριδίου που έπεφτε, ενώ στη μαύρη είχαν βάλει στον πάτο ένα κομμάτι κόντρα πλακέ, έτσι ώστε αν κάποιος έριχνε την ψήφο του εκεί, ακουγόταν ένας ηχηρός κρότος που τον πρόδιδε.

Ωστόσο, το αποτέλεσμα ήταν πρωτοφανές και έδειχνε το μέγεθος της νοθείας: τα μέλη των εκλογικών επιτροπών διαπίστωναν έκπληκτα ότι οι αρνητικές ψήφοι (της μαύρης κάλπης) σε όλο το νομό ήταν λιγότερες από όσες είχαν καταμετρήσει οι ίδιοι μόνο στο τμήμα τους!

Ενώ αυτά συνέβαιναν στην υπόλοιπη Βόρειο Ήπειρο και στην αλβανική επικράτεια γενικότερα, οι Χιμαριώτες οργανώθηκαν για να αντιμετωπίσουν το νέο καθεστώς. Μαζεύτηκαν και αποφάσισαν ομόφωνα να μην ψηφίσουν στις εκλογές.

2 Δεκεμβρίου 1945. Οι Χιμαριώτες απείχαν από την στημένη εκλογική διαδικασία. Τα αντίποινα της αλβανικής δικτατορίας γι’ αυτή την ηρωική πράξη αντίστασης των Χιμαριωτών δεν άργησαν να έρθουν.

Δύο μήνες μετά, στις 10 έως 18 Φεβρουαρίου 1946, στη Χιμάρα έγιναν γύρω στις 30-40 συλλήψεις. Ανακρίσεις και βασανιστήρια σε καθημερινή βάση για να γονατίσουν τους ήρωες, οι οποίοι όμως δεν λυγίζουν.

Βλέποντας ότι οι ανακρίσεις απέτυχαν, ο δικτάτορας έδωσε εντολή για ένα στημένο δικαστήριο που θα καταδίκαζε τα παλικάρια της Χιμάρας, το οποίο ξεκίνησε στις 5 Μαΐου. Η απόφαση φυσικά είχε παρθεί πολλές μέρες πριν.

Επιπλέον, ως αντίποινα, ο Χότζα αφαίρεσε από όλους τους Χιμαριώτες την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ και έκλεισε τα ελληνικά σχολεία της περιοχής, μια αυθαιρεσία που οι επόμενες αλβανικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν έχουν αποκαταστήσει, αλλά υιοθετούν.

Τρεις από τους Χιμαριώτες που είχαν συλληφθεί, ο Ανδρέας Δήμας, ο Ηρακλής Γκιόνης και ο Δημήτρης Ανδρούτσος καταδικάστηκαν σε θάνατο. Σε ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκαν οι Νίκος Κούτουλας, Νίκος Κατσιελάνος, Πύλιος (Σπύρος) Γκόρος, Κίτσος (Χρήστος) Κόκας, ενώ σε πολλά χρόνια φυλάκισης καταδικάστηκαν μεταξύ άλλων και οι Ζαχαρίας Λυκώκας, Μήλιος Πάνος, Χρήστος Γ. Λάζαρης, Θανάσης Κοκαβέσης, Ζαχαρίας Ράππος, Αναστάσιος Γκιόκας, Δαμιανός Μπολάνος, Πάνος Κοκαβέσης, Πύλιος (Σπύρος) Μπολάνος, Φώτος Τζαβάλας, Στέφανος Γκόρος.

Όταν οι δικαστές είδαν μπροστά στο κτίριο του δικαστηρίου την λαοθάλασσα από τους εξαγριωμένους Χιμαριώτες, που φώναζαν υπέρ των καταδικασμένων, οπισθοχώρησαν και υποχρεώθηκαν να αλλάξουν την πρόταση του εισαγγελέα.

Μετά από αυτό, το δικαστήριο καταδίκασε σε θάνατο μόνο τον Ανδρέα Δήμα, ενώ στους άλλους δύο που είχαν καταδικαστεί επίσης σε θάνατο μετατράπηκε η ποινή σε ισόβια κάθειρξη.

Στις 30 Μαΐου 1946 εκτελέστηκε ο Ανδρέας Δήμας. Πριν ακόμη ξεψυχήσει ο γενναίος αυτός Έλληνας από τις σφαίρες των φονιάδων, οι ίδιοι εκείνοι τον σκέπασαν ζωντανό με πέτρες. Μέχρι την τελευταία στιγμή φώναζε πως αυτός «έφταιγε» για όλα, προσπαθώντας να πάρει όλη την ευθύνη πάνω του για να γλιτώσουν οι άλλοι.

Σταματία Καραγεωργίου