Μήνας: Ιανουάριος 2023 Σελίδα 2 από 8

Την Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2023, το απόγευμα, στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως Άρτης, ετελέσθη Μέγας Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Άρτης κ. Καλλινίκου, στο πλαίσιο του εορτασμού των Αγίων Τριών Ιεραρχών προστατών της Παιδείας και των Γραμμάτων.

Ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας, στο Κήρυγμά του, ετόνισε, ότι “πρώτα φωτιζόμαστε και μετά φωτίζουμε”.

Μετά το πέρας του Εσπερινού, ο Σεβασμιώτατος ευλόγησε την βασιλόπιτα για την εκπαιδευτική κοινότητα της Άρτας.

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

 30 Ἰανουαρίου 2023

Ἀ­γα­πητά μας παι­διά,

Στίς 30 Ἰ­α­νου­α­ρίου τι­μᾶμε, ὅ­πως κάθε χρόνο, τούς Τρεῖς Ἱ­ε­ράρ­χες, δη­λαδή τόν Μέγα Βα­σί­λειο, Ἀρ­χι­ε­πί­σκοπο Και­σα­ρείας, τόν Ἅ­γιο Γρη­γό­ριο τόν Θε­ο­λόγο, Ἀρ­χι­ε­πί­σκοπο Κων­σταν­τι­νου­πό­λεως, καί τόν Ἅ­γιο Ἰ­ω­άννη τόν Χρυ­σό­στομο, Ἀρ­χι­ε­πί­σκοπο Κων­σταν­τι­νου­πό­λεως.

Ἀπό τόν 11ο μ.Χ. αἰ­ώνα ἔ­χει κα­θι­ε­ρω­θεῖ ὁ κοι­νός ἑ­ορ­τα­σμός τους τήν 30ή Ἰ­α­νου­α­ρίου γιά νά προ­βάλ­λε­ται ὁ συν­δυ­α­σμός χρι­στι­α­νι­κῆς θε­ο­λο­γίας καί ἑλ­λη­νι­κῶν γραμ­μά­των, πνευ­μα­τι­κῆς ζωῆς καί κοι­νω­νι­κῆς δρά­σης, τόν ὁ­ποῖον ἐ­πέ­τυ­χαν.

Ὁ πρῶ­τος ἑ­ορ­τα­σμός τους ὡς Προ­στα­τῶν τῆς Παι­δείας ἔ­γινε τό 1826 στήν Κέρ­κυρα, στήν Ἰ­ό­νιο Ἀ­κα­δη­μία, τήν πρώτη πα­νε­πι­στη­μι­α­κοῦ ἐ­πι­πέ­δου ἑλ­λη­νική σχολή στήν ἱ­στο­ρία τῆς νε­ο­ελ­λη­νι­κῆς ἐκ­παί­δευ­σης. Στό ἐ­λεύ­θερο Ἑλ­λη­νικό Κρά­τος τι­μῶν­ται ἀπό τό 1842 ὡς Προ­στά­τες τῶν Γραμ­μά­των, τῶν δι­δα­σκόν­των καί τῶν μα­θη­τῶν.

Ἡ Ἑλ­λη­νορ­θό­δοξη Παι­δεία, τήν ὁ­ποία καλ­λι­έρ­γη­σαν οἱ τρεῖς αὐ­τοί ἅγιοι  Ἱ­ε­ράρ­χες καί δι­δά­σκα­λοι, πα­ρα­μέ­νει καί σή­μερα ἐ­πί­καιρη, δι­ότι προσφέρει πρό­τυπα στούς νέ­ους. Ἡ πνευ­μα­τική κρίση τῆς ἐ­πο­χῆς μας ὀ­φεί­λε­ται κυ­ρίως στήν ἔλ­λειψη προ­τύ­πων ἤ μᾶλ­λον στήν προ­βολή λαν­θα­σμέ­νων προ­τύ­πων.

Οἱ νέοι δι­ψᾶτε γιά ἀ­γῶ­νες πού ὁδηγοῦν σέ ἕναν καλύτερο κόσμο καί θέ­λετε ἀπό ἐ­μᾶς τούς με­γα­λύ­τε­ρους νά σᾶς δώ­σουμε τά κα­τάλ­ληλα ἐ­φό­δια. Ὅ­ταν, ὅ­μως, ἐμεῖς δέν ἀνταποκρινόμαστε ἐπαρκῶς σ’ αὐτήν τήν προσδοκία, τότε ὅ­λοι δρέ­πουμε τούς πι­κρούς καρ­πούς. Πα­ρα­τη­ροῦμε ἀν­τι­κοι­νω­νική συμ­πε­ρι­φορά ἀπό νέ­ους καί νέες, βλέ­πουμε περιστατικά βίας με­ταξύ συμ­μα­θη­τῶν, θλι­βό­μα­στε γιά φαι­νό­μενα ἀ­σέ­βειας πρός τούς δι­δά­σκον­τες.

Ὁ π. Γε­ώρ­γιος Με­ταλ­λη­νός, σπου­δαῖος Πα­νε­πι­στη­μι­α­κός διδά­σκα­λος, ἔ­λεγε σχε­τικά μέ τήν παι­δεία τῶν Τριῶν Ἱ­ε­ραρ­χῶν, ὅτι: Δέν εἶ­ναι ἁ­πλή ἐκ­παί­δευση, μύ­ηση δη­λαδή τοῦ ἀν­θρώ­που σέ μία ἀ­να­πα­ρα­γό­μενη γνώση, πού τόν κα­θι­στᾶ γρα­νάζι τῆς κρα­τι­κῆς μη­χα­νῆς (ὄν πα­ρα­γω­γικό). Στήν πε­ρί­πτωση αὐτή τό κύ­ριο ἐν­δι­α­φέ­ρον εἶ­ναι γιά τήν τε­λει­ο­ποί­ηση τῶν μη­χα­νῶν καί ΟΧΙ τοῦ ἀν­θρώ­που.

Ἡ χρι­στι­α­νική παι­δεία εἶ­ναι ἀ­γωγή τοῦ ἀν­θρώ­που μέ μορ­φω­τικό πρό­τυπο ὄχι τόν «κα­λόν κἀ­γα­θόν» ἄν­θρωπο, ἀλλά τόν Θε­άν­θρωπο. Αὐτό εἶχε κατά νοῦ ὁ ἱ­ε­ρός Χρυ­σό­στο­μος, ὅ­ταν ἔλεγε: «Ἡ μέριμνα γιά τά παιδιά μας πρέπει νά ἔχει τήν πρώτη θέση».

Αὐτή ἡ παι­δεία συν­δέ­ε­ται ἄ­μεσα πρῶτα μέ τόν χῶρο τῆς οἰ­κο­γέ­νειας. Οἱ Τρεῖς Ἱ­ε­ράρ­χες γνώ­ρι­σαν στά πρό­σωπα τῶν γο­νέων τους, καί μά­λι­στα τῶν μη­τέ­ρων τους, ἀ­πα­ρά­μιλλα πρό­τυπα ἀ­γω­γῆς. Ὁ ἴδιος ὁ­ Μέ­γας Βα­σί­λειος ὁ­μο­λο­γεῖ ὅτι ἡ δι­α­μόρ­φωση τῆς προ­σω­πι­κό­τη­τάς του δέν ἦ­ταν παρά ἐ­ποι­κο­δομή στίς κα­τα­βο­λές πού ἔθε­σαν ἡ μη­τέρα του Ἐμ­μέ­λεια καί ἡ γι­α­γιά του Μα­κρίνα. Στό ση­μεῖο αὐτό συ­ναν­τῶν­ται οἱ Πα­τέ­ρες μας μέ τόν τρα­γικό Εὐ­ρι­πίδη: «Καί τῆς γενιᾶς ὅταν δέν μπεῖ καλό θεμέλιο, ἀνάγκη εἶναι οἱ ἀπόγονοι νά δυστυχοῦν».

Ἀ­γα­πητά μας παι­διά,

          Εἶ­ναι ἐν­τυ­πω­σι­ακή ἡ εὐ­ρύ­τατη παι­δεία τῶν Τριῶν Ἱ­ε­ραρ­χῶν καί τρανό πα­ρά­δει­γμα ἡ πο­ρεία τῆς ζωῆς τους. Ἄν καί οἱ τρεῖς ἦταν γό­νοι εὐ­κα­τά­στα­των οἰ­κο­γε­νειῶν, στό ἀ­πό­γειο τῆς στα­δι­ο­δρο­μίας τους ἐγ­κα­τα­λεί­πουν τά πάντα πίσω τους, ἀ­ξι­ώ­ματα, πλοῦτο, δόξα καί ἐ­ξου­σία, καί γί­νον­ται φτω­χοί. Ἐ­πι­λέ­γουν τή σκληρή ἄ­σκηση στήν ἔ­ρημο, ὅ­που μορ­φώ­νον­ται πνευ­μα­τικά στήν ἀ­γάπη τοῦ Θεοῦ. Καί ἐ­πι­στρέ­φουν κα­τό­πιν στόν κό­σμο μοι­ρά­ζον­τας αὐ­τήν τήν ἀ­γάπη πού μέ πολύ κόπο μάζεψαν. Στίς μέρες μας θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ ἀκατανόητη ἡ ἐπιλογή τους καί οἱ ἴδιοι …ἀποτυχημένοι. Ἄν καί δάσκαλοι, γίνονται διά βίου μαθητές, πού μαθητεύουν μέ ταπείνωση στόν πόνο, τήν ἀνέχεια καί τή θλίψη τῶν ἀνθρώπων.

Ἄς γνω­ρί­σουμε κα­λύ­τερα τό πνευ­μα­τικό, ἐκ­παι­δευ­τικό καί κοι­νω­νικό ἔργο τῶν Τριῶν Ἱ­ε­ραρ­χῶν γιά νά ἔ­χουμε καί ἐ­μεῖς σή­μερα φω­τει­νούς ὁ­δο­δεῖ­κτες στή ζωή μας. Γιά νά μά­θουμε νά πι­στεύ­ουμε, νά ἐλ­πί­ζουμε, νά ἀ­γα­πᾶμε. Γιά νά εἴ­μα­στε ἀ­νοιχ­τοί, ὄχι στό πα­λιό ἤ τό νέο, ἀλλά στό ἀ­λη­θινό. Γιά νά συ­ναν­τή­σουμε τόν Τρι­α­δικό Θεό καί νά ἀ­γα­πή­σουμε τήν εἰ­κόνα Του, τόν συ­νάν­θρωπο.

Τότε ὅ­λοι μας ‒καί πρώ­τι­στα ἐ­σεῖς‒ θά δι­και­ού­μα­στε νά ἀτε­νί­ζουμε τό μέλ­λον μέ τήν αἰ­σι­ο­δο­ξία τῶν παι­διῶν πού ἔ­χουν Πα­τέρα τόν Χρι­στό, μέ τήν αἰ­σι­ο­δο­ξία δη­λαδή ἐ­κεί­νων πού γνω­ρί­ζουν ὅτι ὁ Θεός εἶ­ναι Ἀ­γάπη καί ὅτι τό μέλ­λον τους εἶ­ναι στά χέ­ρια Του. Τότε, καί μόνο τότε, θά μπο­ροῦμε ὄχι μόνο νά εἴ­μα­στε ὑπε­ρή­φα­νοι γιά τό πα­ρελ­θόν, ἀλλά καί νά ἐλ­πί­ζουμε βά­σιμα γιά τό μέλ­λον.

          Σᾶς εὐ­χό­μα­στε νά ἔχετε, μέ τή βο­ή­θεια τοῦ Θεοῦ, καλή Πρό­οδο!

Μέ πατρική στοργή καί ἀγάπη

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος

† Ὁ Ἀθηνῶν ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρόεδρος

καί τά μέλη τῆς Δι­αρ­κοῦς Ἱ­ε­ρᾶς Συ­νό­δου

Στην Πίτα του Ηπειρώτη 2023 της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος έδωσαν το “παρών” με ξεχωριστή ενότητα στο τέλος της εκδήλωσης και τα χορευτικά που εκπροσώπησαν την Βόρειο Ήπειρο.

Κατά την παρουσίαση τους στην 8η και τελευταία ενότητα υπό τον τίτλο “Αποχωρισμός”, απέδωσαν τους χορούς:

1. Νυφιάτικο – Δεροπολίτισσα

2. Κλέφτες Βορείου Ηπείρου

3. Ελενάκι – Στου παπά τα παραθύρια

Στο τραγούδι ήταν ο κορυφαίος ερμηνευτής του ηπειρώτικου τραγουδιού Σάββας Σιάτρας, στο κλαρίνο ο Λευτέρης Γκιώκας, στο βιολί ο Παντελής Γκιώκας, στο Λαούτο ο Μιχάλης Μαρκόπουλος και στο ντέφι ο Κώστας Μπότσολος.

Πολιτιστικός Σύλλογος “Άγιος Κοσμάς” Λιβαδειάς Δήμου Φοινικαίων

Πολιτιστική Ένωση Βουθρωτού

Πολιτιστικός Σύλλογος Δερβιτσάνης “ΔΕΡΒΗ”

Σύλλογος Διβριωτών Βορείου Ηπείρου

Σύλλογος για τη διάδοση και διάσωση πολιτισμού Άρτας Βορείου Ηπείρου “Το Μοναστήρι της Παναγιάς”

Χορευτικός & Πολιτιστικός Σύλλογος Δερόπολης “ΔΕΡΟΠΟΛΗ”

Σύλλογος Απανταχού Βαγκαλιωτών “Ο Άγιος Δονάτος”

Τέτοια μέρα 49 χρόνια πριν αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής και εισήλθε στο πάνθεο των Αθανάτων.

Γεννημένος στην Χρυσαλινιώτισσα Λευκωσίας και μεγαλωμένος στο Τρίκωμο Αμμοχώστου, φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και με την αποφοίτηση του εντάχθηκε το 1916 στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων όπου και αποφοίτησε τέσσερα χρόνια αργότερα με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού.

Η συνέχεια, εν μέσω των μαχών στη Μικρά Ασία, βρίσκει τον Γρίβα στο μέτωπο να υπηρετεί στο 30ο Σύνταγμα της 10ης Μεραρχίας δίνοντας ηρωικές μάχες από την Πάνορμο έως τον Σαγγάριο. Προήχθη σε Υπολοχαγό και παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο Ανδρείας και τον Πολεμικό Σταυρό ενώ το 1926 προήχθη ξανά, αυτή τη φορά στον βαθμό του Λοχαγού.

Με την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου αν και τοποθετείται στη Διεύθυνση Επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού με πρωτοβουλία του ίδιου μεταφέρεται στα πεδία των μαχών με σκοπό την αναχαίτιση της ιταλικής εισβολής.

Το 1941 ιδρύει την οργάνωση “Χ”, προσκείμενη στον Βασιλιά, με σκοπό την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον γερμανική κατοχή αλλά και την προάσπιση της από τον κίνδυνο που εγκυμονούσε ελέω των κομμουνιστών.

Κορυφαίο επίτευγμα της “Χ” αποτελεί η συντριβή των κομμουνιστών του ΕΛΑΣ στην Μάχη στο Θησείο το 1944, όπου με πρωτεργάτη τον Γεώργιο Γρίβα απέκοψε την προέλαση τους και εμπόδισε τα σχέδια τους για μετατροπή της Ελλάδας σε ένα ακόμη Σοβιέτ.

Με την λήξη του συμμοριτοπόλεμου ο Γρίβας καταφθάνει στην Κύπρο για να γράψει νέες χρυσές σελίδες στην ένδοξη ελληνική ιστορία. Μαζί με τα παλληκάρια του εξευτέλισαν μία ολόκληρη αυτοκρατορία.

Στις 20 Μαρτίου 1959, η Βουλή των Ελλήνων ομόφωνα προήγαγε τον Διγενή από Αντισυνταγματάρχη στον βαθμό του Αντιστράτηγου, του απένειμε ειδική σύνταξη καθώς και τον τίτλο του «Άξιου Τέκνου της Πατρίδος».

Με το τέλος του Αγώνα της ΕΟΚΑ ο Διγενής απογοητευμένος από τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, που σε καμία περίπτωση δεν δικαίωναν τους αγώνες των Κυπρίων, επιστρέφει στην Αθήνα.

Δεν άργησε όμως να πατήσει ξανά τα χώματα της Κύπρου μας αφού στις 12 Ιουνίου 1964 αναλαμβάνει τα καθήκοντα του Αρχηγού της Ανωτάτης Στρατιωτικής Διοίκησης Αμύνης Κύπρου.

Έπειτα από 3 χρόνια, αφού διαδραματίστηκαν τα επεισόδια στην Κοφίνου, ο Διγενής τίθεται υπό κατ’ οίκον περιορισμό στην Αθήνα, φρουρείται και του απαγορεύεται η έξοδος από την χώρα.

Η συνεργασία Μακαρίου και Χούντας ήταν πλέον οφθαλμοφανής, αφού μαζί περιόρισαν τον Διγενή για να μπορέσουν να εφαρμόσουν τα σχέδια τους.

Και κάπου εκεί ξεκινά η δική μας ιστορία. Το 1968 μια ομάδα Κυπρίων φοιτητών επισκέπτεται τον Αρχηγό στο σπίτι που διέμενε στο Χαλάνδρι με τον ίδιο να τονίζει την ανάγκη δημιουργίας ενός ισχυρού φοιτητικού κινήματος που να αγωνίζεται για την υλοποίηση της Ένωσης. Την ίδια χρονιά οι φοιτητές ιδρύουν την Ενωτική Φοιτητική παράταξη “ΔΡΑΣΙΣ”.

Οι σχέσεις του Γρίβα με τον Μακάριο είχαν χαλάσει τελείως αφού ο ίδιος ο Μακάριος πρόδωσε την Ένωση, με τον Αρχηγό Διγενή να μην μπορεί να αποδεχθεί ότι τα παλικάρια του έδωσαν το αίμα τους και αντί της Ένωσης μας δόθηκε μια κουτσουρεμένη ανεξαρτησία και ένα δοτό σύνταγμα που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα Αγγλίας και Τουρκίας.

Στις 27 Ιανουαρίου 1974 ο Διγενής αφήνει την τελευταία του πνοή στο κρυσφήγετο του. Η κηδεία του μετατράπηκε σε Ενωτικό Συλλαλητήριο με τους Έλληνες της Κύπρου να αποχαιρετούν τον Αρχηγό τους, αυτόν που τους χάρισε την ελευθερία τους, αυτόν που έδωσε τα πάντα για να βρεθεί η Κύπρος στην αγκαλιά της Μάνας Ελλάδας.

Η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κύπρου, σε ειδική συνεδρία της στις 31 Ιανουαρίου 1974, ανακήρυξε τον Διγενή «άξιον τέκνον της Κύπρου διά τας εξαιρέτους υπηρεσίας τας οποίας προσέφερε προς την ιδιαιτέραν του Πατρίδα».

Δυστυχώς, εν τη απουσία του, πολλοί βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν τα απωθημένα του παρελθόντος. Και τι δεν προσκόμισαν στον Αρχηγό μας; Η δειλία τους φαίνεται από το γεγονός πως όσο ζούσε ο ΔΡΥΣ τίποτα δεν ήταν ικανοί να κάνουν.

Αυτοί οι μικροί και ανάξιοι είναι που φορώντας σήμερα κουστούμια και θεωρούμενοι βουλευτές, χάρη στις θυσίες των ηρώων μας, ήρθαν να κρίνουν στην Κυπριακή βουλή ως ανάξιο κάθε τιμής τον Γεώργιο Γρίβα.

Καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς αποτελεί η πιστή τήρηση των ιδανικών που μας άφησε ως κληρονομιά ο Αρχηγός και η συνέχιση του αγώνα του για Απελευθέρωση της Κύπρου και Ένωση με την Ελλάδα.

Παιδιά και ας μην έκανες,

έχεις χιλιάδες τώρα!

ΑΘΑΝΑΤΕ ΓΕΩΡΓΙΕ ΓΡΙΒΑ ΔΙΓΕΝΗ

ΔΡΑΣΙΣ – ΚΕΣ

27-1-2023

Την Κυριακή 22 Ιανουαρίου τελέστηκε με πρωτοβουλία του ΔΡΑΣΙΣ – ΚΕΣ το Εθνικό Μνημόσυνο του Αρχηγού του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, Γεωργίου Γρίβα Διγενή, στον Ιερό Ναό Αγίου Θωμά!

Σε κλίμα συγκίνησης, η Εκκλησία πλημμύρισε από αγνούς Γριβικούς κάνοντας το μήνυμα απανταχού γνωστό ότι ο Αρχηγός Διγενής,

ΖΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ!

Στο κατάμεστο αμφιθέατρο “Ιωάννης Καποδίστριας” του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 21 Ιανουαρίου η παρουσίαση του βιβλίου “Οι Ένοχοι”, του βετεράνου πολεμιστή της Κύπρου Νικόλαου Αργυρόπουλου, από τις εκδόσεις του περιοδικού “ΕΝΔΟΧΩΡΑ” και τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αγωνιστών Κύπρου 1974.

Για το βιβλίο μίλησαν ο δρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Στέργιος Κατηχωρίτης, ο Υποστράτηγος ε.α. Χρήστος Μπολώσης, ο διευθυντής του περιοδικού “Ενδοχώρα” Γιάννης Κουριανίδης και ο συγγραφέας Νικόλαος Αργυρόπουλος.

Προλόγισε ο π. Διονύσιος Κατερίνας. Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε ο ηθοποιός Κώστας Πρέκας. Την εκδήλωση συντόνισε ο δημοσιογράφος Πέτρος Κασιμάτης.

Στο τέλος της εκδήλωσης απηύθυναν χαιρετισμό συμπολεμιστές του κ. Νικόλαου Αργυρόπουλου στην Κύπρο το 1974 για να ψάλλουν όλοι μαζί τον εθνικό ύμνο.

Στο ογκώδες αυτό έργο των 492 σελίδων, μέσα από ένα πλήθος εγγράφων, συνεντεύξεων, δημοσιευμάτων, φωτογραφιών και άλλων ντοκουμέντων αποτυπώνεται η βούληση του συγγραφέα να τιμήσει τους συμπολεμιστές του και να καταδείξει όλες τις πτυχές της προδοσίας κατονομάζοντας και καταδεικνύοντας τους ενόχους.

Με θάρρος και παρρησία ο συγγραφέας δίνει απαντήσεις σε αναπάντητα μέχρι σήμερα ερωτήματα, όπως:

• Πώς μερικοί Αρχηγοί Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων αντιμετωπίσθηκαν έτσι και μερικοί άλλοι αλλιώς;

• Πώς στοιχεία που το 1974 είχαν, ας πούμε, κάποια σκοπιμότητα να χαρακτηρισθούν «απόρρητα», εξακολουθούν και σήμερα, 48 χρόνια μετά, να παραμένουν… «απόρρητα»; Ίσως, για να εκθέτουν αυτούς που τα χαρακτηρίζουν «απόρρητα».

• Γιατί ο ήρωας τότε Πλωτάρχης Χανδρινός, αντιμετωπίσθηκε περίπου ως προδότης, από… επίορκους αντιστασιακούς του γλυκού νερού;

• Γιατί ο Μακάριος δεν επέστρεψε στην Κύπρο, αμέσως όταν παραιτήθηκε ο Νίκος Σαμψών, ενώ η ομαλότητα είχε αποκατασταθεί;

• Γιατί και πώς δεδηλωμένα πρωτοπαλίκαρα του Ιωαννίδη έγιναν, εν μιά νυκτί, πρωτοπαλίκαρα της δημοκρατίας;

Το βιβλίο προλογίζει ο υποστράτηγος ε.α. Χρήστος Μπολώσης, ενώ ο συγγραφέας το αφιερώνει «στους αδικαίωτους συμπολεμιστές μου, τους πεσόντες στο πεδίον της μάχης και τους αγνοημένους αιχμαλώτους».

Ο συγγραφέας κ. Νίκος Αργυρόπουλος στο σημείωμα του στο οπισθόφυλλο του βιβλίου τονίζει:

“Αυτό το βιβλίο, αποτελεί μία προσπάθεια να εκπληρώσω το δικό μου χρέος.
Πρωτίστως, απέναντι στον Χριστό που με κράτησε ζωντανό στις μάχες.

Δεύτερον, απέναντι στους συμπολεμιστές μου, άλλοι εκ των οποίων έπεσαν στα πεδία της Τιμής και άλλοι αιχμαλωτίσθηκαν, όταν άδειασε η θαλάμη του όπλου τους από σφαίρες.

Είναι αυτοί, που σαπίζουν ακόμη στα κολαστήρια των τουρκικών στρατιωτικών φυλακών, αγνοημένοι παντελώς από τους “αρμοδίους” εκπροσώπους του ελληνικού κράτους.

Όφειλα να μιλήσω εγώ γι’ αυτούς, που έκτοτε δεν μπορούν να μιλήσουν.

Και τρίτον, απέναντι στην αλήθεια, την οποία οφείλω να παραδώσω ατόφια και αναλλοίωτη στις επόμενες γενεές των Ελλήνων.

Την σκυτάλη της συνεχείας μας, οφείλουμε να την παραδίδουμε στα χέρια τους και όχι πεταμένη στο χώμα ή στην λάσπη.

Ιδρωμένη ναι…, ματωμένη ναι…, αλλά στα χέρια τους”.