Την Κυριακή 27 Αυγούστου πραγματοποιήθηκαν στη Βούρμπιανη Κονίτσης εκδηλώσεις μνήμης από την Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού για την επέτειο της λήξης του Συμμοριτοπολέμου (29 Αυγούστου 1949) με την επικράτηση του Ελληνικού Στρατού επί των κομμουνιστών.
Συγκεκριμένα, τελέστηκε Θεία Λειτουργία στον Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέα και μνημόσυνο υπέρ των Πεσόντων αξιωματικών, υπαξιωματικών και οπλιτών του Ελληνικού Στρατού και της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής.
Ακολούθησε έπαρση σημαίας και προσκλητήριο νεκρών της Μάχης του Γράμμου τον Αύγουστο του 1949.
Την εκδήλωση άνοιξε ο Πρόεδρος της ΕΑΑΣ Ιωαννίνων Συνταγματάρχης ε.α. Δημήτριος Καλλισπεράτης, ενώ τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο Αντιστράτηγος ε.α. Μιχαήλ Γουμαλάτσος.
Την επιμνημόσυνη δέηση στο Μνημείο των Πεσόντων Ηρώων του Ελληνικού Στρατού τέλεσε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέας, ο οποίος απηύθυνε στη συνέχεια τον ακόλουθο χαιρετισμό:
“Χθες το πρωί, που εἶχα ἀνέβει στο ὕψωμα 2.200, περίπου, μέτρα, ὅπου εἶναι το μνημεῖο τῶν πεσόντων στον ἀντικομμουνιστικό ἀγῶνα, ἔβλεπα με δέος το ἱερό, ἀλλά και φοβερό, συγχρόνως, βουνό, τον Γράμμο. Ἄκουγα μέσα στα βάθη τῆς ψυχῆς μου την προτροπή τοῦ Στρατηγοῦ Τσακαλώτου προς τους φαντάρους, που τους ἔλεγε : “Λεβέντες μου, θα συναντηθοῦμε στην κορυφή τοῦ Γράμμου, στο ἐκκλησάκι τῆς Παναγίας”. Και πράγματι, οἱ περισσότεροι ἀνέβηκαν στον Γράμμο. Κάποιοι, ὅμως, δεν ἀνέβηκαν. Ἔπεσαν ὑπέρ πίστεως και πατρίδος.
Και σκεφτόμουνα, για ποια Πατρίδα ἔπεσαν αὐτοί οἱ ἥρωες; Για την Πατρίδα που περιφρονεῖ την ἱερότητα τοῦ γάμου και τρόπον τινά δεν ὑπολογίζει το μυστήριο τοῦ γάμου και προωθεῖ, ἀρκετό καιρό, τώρα, ἐπιτρέψτε μου να πῶ, προωθεῖ τον γάμο τῶν ὁμοφιλοφύλων;
Γι’ αὐτή την Πατρίδα ἔπεσαν; Γι’ αὐτήν την ντροπή και το αἶσχος; Μ’ αὐτοί, προ ὀλίγου καιροῦ, σε μια “παρέλαση” λεγομένης “ὑπερηφανείας”, ἐφώναζαν ἀνάμεσα στα ἄλλα συνθήματα “να χαθεῖ ἡ Ἑλλάδα, να ζήσουμε ἐμεῖς”. Πῶς, ἀν εἶναι δυνατόν, να ζήσει κανείς ἄν χαθεῖ ἡ Πατρίδα του;!
Και εἶναι ὀδυνηρό να σκέπτεται κανείς, ὅτι μ’ αὐτές τις κινήσεις προσβάλονται ἑκατομμύρια ἁγνῶν και ἀληθινῶν οἰκογενειαρχῶν, ἐδῶ στην Χώρα μας. Και το χειρότερο εἶναι ὅτι αὐτά τα δῆθεν “ζευγάρια” θα υἱοθετήσουν ἀπό παρένθετες μητέρες παιδιά, τα ὁποῖα εἶναι ὀρφανά, ἐγκαταλελειμμένα και στο τέλος θα τα κάνουν και αὐτά ἀνωμάλους ἀνθρώπους.
Γι’ αὐτό λέω, συμπληρώνοντας την πρώτη μου σκέψη, πρέπει να δυναμώσουμε αὐτές τις ἐκδηλώσεις για να ἀκούγεται πιο δυνατό το ΟΧΙ τῶν ἡρώων τοῦ Γράμμου, σ’ αὐτές τις περιπτώσεις τῆς ἀθλιότητας και τῆς παρακμῆς. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη σκέψη που ἔκανα χθές.
Ἡ δεύτερη, ἔχει να κάνει με αὐτό, που κάποια χρόνια, ἀκούγεται σαν “δημιουργία πάρκων ἐθνικῆς συμφιλίωσης”. Ναί, ὅλοι την θέλουμε την συμφιλίωση, ἀλλά πῶς, ὅμως, θα γίνει; Να ἔχουν “το πάνω χέρι” οἱ κομμουνιστές;
Και ἀφοῦ δεν ἔχουν ζητήσει μέχρι τώρα, οὔτε μια φορά, μία συγγνώμη ἀπό τον ἑλληνικό λαό, που ὑπέστη τα πάνδεινα ἐξ’ αἰτίας τους, για ποια συμφιλίωση μιλᾶνε; Πῶς εἶναι δυνατόν να γίνει αὐτή ἡ συμφιλίωση;
Και ἄς μην ξεχνᾶμε κάποια γεγονότα που ὅλοι τα γνωρίζετε. Ὅταν ἡ ΓΣΕΕ και ἡ ΑΔΕΔΥ και ἄλλες συνδικαλιστικές ἑνώσεις ὀργανώνουν συλλαλητήρια στην Ἀθήνα και σε ἄλλες μεγάλες πόλεις, και συγκεντρώνονται σε ἕνα χῶρο, ἄς ποῦμε στην Πλατεῖα Συντάγματος, το ΠΑΜΕ, που εἶναι ὀργάνωση τοῦ ΚΚΕ, δεν πηγαίνει ἐκεῖ, κάνει δική του συγκέντρωση, ἄλλη ὥρα, σε ἄλλο τόπο. Γιατί;
Και ἐπιτρέψτε μου να πῶ κάτι τελευταῖο: αὐτή ἡ κίνησις για την “ἐθνική συμφιλίωση” ἄρχισε λίγο μετά το 1981. Τότε, κάποια μέρα, ὁ γενναῖος, κατά τ’ ἄλλα, και πανάξιος Στρατηγός Τσακαλῶτος, ἐμφανίσθηκε στην τηλεόραση με τον Μᾶρκο Βαφειάδη ἀνταλλάσσοντες φιλοφρονήσεις, χαμόγελα και στο τέλος ἐνηγκαλίσθησαν ἀμφότεροι και ἀλληλοασπάσθησαν.
Και εἶπαν τότε κάποιοι: “Νά, βλέπετε, ἦλθε ἡ συμφιλίωση. Για σκεφθεῖτε τον Τσακαλῶτο να συνομιλεῖ με τον Βαφειάδη!”
Ἄμ, δεν ἦταν ὅμως, ἔτσι. Ὁ Τσακαλῶτος, δυστυχῶς, ἔπεσε στην παγίδα τοῦ τότε κυβερνῶντος κόμματος. Ποια ἦταν ἡ παγίδα; Να παρουσιασθεῖ ὁ Βαφειάδης μαζί του, να ξεπλυθεῖ, τρόπον τινά ἀπό το μίασμα τῆς ἀνταρσίας, και να πεῖ μετά το κυβερνόν, τότε, κόμμα : “Ὁρῖστε, ἔχουμε ἕναν νέο βουλευτή, ἄξιο βουλευτή”. Ὅπως και ἔγινε.
Ἀλλά αὐτό, ὅμως, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἐπιτρέψτετό μου να πῶ, μόνο συμφιλίωση δεν εἶναι. Δεν εἶναι συμφιλίωση αὐτή και πολύ ὀρθά εἶπε ὁ Στρατηγός σήμερα στην ὁμιλία του, λίγο παρά κάτω ἀπό ἐδῶ, στην Θεοτόκο (χωριό), στην στροφή τοῦ δρόμου, σε ἐμφανέστατο σημεῖο ἔχουν το μνημεῖο, ἄς το ποῦμε, τοῦ λεγομένου “Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ”. Αὐτό δεν εἶναι, βέβαια, μνημεῖο μίσους, σαν τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ! Ἀλλά τι εἶναι, ὅμως; Αὐτά τα μνημεῖα, που ἔχουν γεμίσει τον τόπο, ὄχι μόνο στην Θεοτόκο, ἀλλά ὅπου και να γυρίσετε τα μάτια σας θα δεῖτε τέτοια μνημεῖα, εἶναι μνημεῖα ἀγάπης και ἀδελφοσύνης!
Εἶναι μνημεῖα που λένε “ἐδῶ εἴμαστε. Και ἄν θέλετε θα ξανάλθουμε”. Αὐτά λένε τα μνημεῖα. Για να μην ξανάλθουν, λοιπόν, τέτοιοι καιροί, ὅπως πολύ ὡραῖα εἶπε ὁ Στρατηγός, και τέτοιες ἡμέρες στον ἑλληνικό λαό, να μένουμε μονοιασμένοι, ἑνωμένοι, ἀγαπημένοι, και πάνω ἀπ’ ὅλα και πρῶτα ἀπ’ ὅλα να ἔχουμε τον Χριστό, την Ἐκκλησία και την Ἐλλάδα.
Εἶπε ἕνας ποιητής, “ἄν κλείσεις μέσα στην ψυχή σου την Ἑλλάδα, θα νιώσης κάθε εἴδους μεγαλεῖο”. Δεν ὑπάρχει ἄλλο καλύτερο. Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πριν ἐπακολουθήσει ἡ κατάθεση τῶν στεφάνων, να φωνάξουμε, ἤ καλύτερα να βροντοφωνάξουμε :
ΖΗΤΩ οἱ ἥρωες τοῦ Γράμμου! – Ζήτω !
ΖΗΤΩ ὁ ἔνδοξος Ἑλληνικός Στρατός! – Ζήτω !
ΖΗΤΩ ἡ ἀθάνατη και ἀγαπημένη μας Πατρίδα, ἡ Ἑλλάδα! – Ζήτω !
Να εἶστε καλά. Χρόνια πολλά. Και ἐγώ σᾶς δηλώνω ὅτι, ὅσο ὁ Θεός θα μοῦ ἐπιτρέψει ἀκόμα να περπατάω, και να ἔχω δυνάμεις, θα πηγαίνω και στο μνημεῖο τοῦ Γράμμου, την παραμονή, και ἐδῶ θα ἔρχομαι, ὅσο ἐπιτρέψει ὁ Θεός.
Ἀλλά ἀπό την δική μου την προαίρεση, αὐτήν την ἐκδήλωση και την προσπάθεια, σᾶς διαβεβαιώνω, ὅτι δεν θα την ἐγκαταλείψω ποτέ.
Ὁ Θεός και ἡ Παναγία να εἶναι μαζί σας”.
Η εκδήλωση μνήμης ολοκληρώθηκε με την κατάθεση στεφάνων και την ανάκρουση του εθνικού ύμνου.
Αφήστε μια απάντηση