Ετικέτα: ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ Σελίδα 1 από 3

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ  &  ΚΟΝΙΤΣΗΣ

 Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 16ῃ Ὀκτωβρίου 2023

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 253ῃ

Θέμα:  Ἡρωΐδες στό  Ἔπος τοῦ 1940-41:

α) Οἱ Γυναῖκες τῆς Πίνδου,  β) Οἱ Ἀδελφές Νοσοκόμες.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-

Ὑπάρχουν ἡμέρες, πού ὅσο κι’ ἄν περνοῦν τά χρόνια, δέν λησμονούνται. Ἀντίθετα, κερδίζουν σέ τιμές καί δόξα. Ἀνάμεσά τους, μεγάλη καί σπουδαία, εἶναι ἡ 28ῃ Ὀκτωβρίου 1940, πού μᾶς θυμίζει τήν κοσμοϊστορική μας Νίκη ἐναντίον τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας. 

Νίκη, πού ἀναπτέρωσε τό κατατρομαγμένο φρόνημα τῆς Εὐρώπης, ἀλλά καί ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας. 

Νίκη, πού ἀπέδειξε ἀνίσχυρα τά χιλιάδες μαχητικά ἀεροπλάνα, τόν τρομερό ἰταλικό πολεμικό στόλο, τό ἄφθονο πολεμικό ὑλικό καί, κυρίως, τίς «ἑπτά ἑκατομμύρια λόγχες», ὅπως ἐκόμπαζε ὁ ἀλαζόνας Μπενίτο Μουσολίνι. 

Νίκη, πού δέν ὑπολόγισε ἀκόμη, ὅτι ὁ Ἰταλός Δικτάτορας εἶχε κοντά του τήν τρομερή πολεμική μηχανή τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας, ἡ ὁποία, ἐκείνη τήν ἐποχή, πατοῦσε μέ τήν βαρειά της μπότα ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη καί εἶχε σύμμαχό της τόν φόβο πού ἐπάγωνε τίς ἀνθρώπινες καρδιές.

Κι’ ἀυτή ἡ μεγαλειώδης Νίκη ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἀκλόνητης χριστιανικῆς πίστεως, τῆς φιλοπατρίας, τῆς λατρείας πρός τήν Ἐλευθερία, τῆς ὁμόνοιας καί τῆς ἑνότητας τοῦ λαοῦ μας, καθώς καί τῆς ἀταλάντευτης ἀποφάσεως τῶν Ἑλλήνων ἀκόμη καί νά πεθάνουν γιά τήν Ἑλλάδα. 

-Β-

Ἀλλά ἡ μεγαλειώδης ἐκείνη Νίκη, πού πέτυχαν οἱ φαντάροι μας, εἶχε κι’ ἕνα ἀφανῆ καί ἀθόρυβο σύμμαχο. Κι’ αὐτός ἦταν οἱ ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου · πού ἔπλεκαν κάλτσες καί «κατσοῦλες» γιά τά Ἑλληνόπουλα πού πολεμοῦσαν · πού ζύμωναν συνέχεια ψωμί, μιᾶς καί ἡ Ἐπιμελητεία τοῦ Στρατοῦ δέν προλάβαινε, συχνά, νά φτάνῃ στίς πρῶτες γραμμές τοῦ Μετώπου.

Οἱ ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου ἦταν, πού ὅταν εἶδαν ὅτι τά πολεμοφόδια καί τά κανόνια ἦταν ἀδύνατον νά προωθηθοῦν στά κακοτράχαλα βουνά καί στά καταρράχια τῆς Πίνδου, ἔγιναν αὐτές τά … «μεταγωγικά»:

Ζαλώθηκαν στίς πλάτες τους κασόνια μέ πυρομαχικά καί τραβῶντας μέ σχοινιά τά κανόνια τά ἀνέβαζαν στίς βουνοκορφές, παλεύοντας μέ τίς δυνατές νεροποντές καί τίς φοβερές χιονοθύελλες, ἀναμαλλιασμένες, μουσκεμένες, ξυλιασμένες ἀπό τό δυνατό κρύο, ἀλλά πάντοτε μέ ἀνδρεῖες τίς καρδιές, «γιά τά παιδιά μας, τά Ἑλληνόπουλα», ὅπως ἔλεγαν.

Μπροστά, μιά μέ τήν βαρέλα τό κονιάκ στήν πλάτη, παραπίσω ἡ πρωτοκόρη τοῦ παπᾶ, κουβαλῶντας στήν πλάτη πυρομαχικά. Κι’ ἐρχόταν ἄλλη, ἄλλες μέ σακκοῦλες καί σακκίδια, πού εἶχαν μέσα τήν ἀγάπη ἑνός λαοῦ: μάλλινα ροῦχα καί πλεχτά, ξερά σῦκα καί παξιμάδια καί σφαῖρες καί πέταλα γιά τά μουλάρια, γιά νά φθάσουν ψηλά, ὅπου ὁ Στρατός ἔφραζε μέ το αἷμα του τούς Ἰταλούς. Κι’ ὕστερα, ἦλθε ἀλαφροπάτητη ἡ Δόξα στά ἀχνάρια πού εἶχαν ἀφήσει ἀχνά στό χιόνι · κι’ ἔσκυψε εὐλαβικά καί, μέ φύλλα δάφνης, ἔγραψε: «ΗΡΩΪΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ. ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ!».  

-Γ-

Ἀλλά, ἐνῷ ὁ Στρατός μας, μέ τήν ἀδάμαστη καί ἀκατάβλητη ἀνδρεία του, πραγματοποιοῦσε στήν Πίνδο καί στά Βορειοηπειρωτικά βουνά τήν θρυλική Ἐποποιΐα τοῦ «ΟΧΙ», ὁ Ἑλληνικός Ἐρυθρός Σταυρός, εὐθύς ἀμέσως μετά τήν ἔκρηξη τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου συγκρότησε ταχύτατα καί ἀπέστειλε ἐπειγόντως στήν ζώνη τῶν πρόσω Κινητά Χειρουργεῖα Μετώπου, κατάρτισε στήν Ἄρτα Μόνιμο Νοσοκομεῖο διακομιδῆς τραυματιῶν, ἐνῷ στό Ἀγρίνιο ἐγκατέστησε ἄρτιο καί ὑποδειγματικό Νοσοκομεῖο Ἐκστρατείας.

Καί καθώς ὁ πόλεμος προχωροῦσε, τό Β΄ Κινητό Χειρουργεῖο τοῦ Ε.Ε.Σ. μεταφέρθηκε ἀπό τήν Καστοριά, στήν Κορυτσᾶ. Ἔτσι, Προϊστάμενες, Διπλωματοῦχες καί Ἐθελόντριες Ἀδελφές Νοσοκόμες, πρόσφεραν στούς ἡρωϊκούς τραυματίες τοῦ πολέμου, μέ μεγαλόψυχη συναίσθηση πατριωτικοῦ καθήκοντος, στοργικές καί ἀδιάλειπτες νοσηλευτικές φροντίδες.

Πρέπει δέ νά τονισθῇ ὅτι προεξάρχουσα πάντοτε ἦταν ἡ ἀεικίνητη καί ἀκαταπόνητη καί ἐμπνευσμένη Ἀθηνᾶ Μεσολωρᾶ, πού καθοδηγοῦσε καί ἐπέβλεπε τό νοσηλευτικό ἔργο ὄχι μόνο στό Νοσοκομεῖο τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ, ἀλλά καί στά Κινητά Χειρουργεῖα καί στά Μόνιμα Νοσοκομεῖα πολέμου, ἐμψυχώνοντας τίς Ἀδελφές Νοσοκόμες πού ὑπηρετοῦσαν σ’ αὐτά.

Δυστυχῶς, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1941, τά ἀεροπλάνα τῶν ναζιστῶν Γερμανῶν ἐπιδρομέων βομβαρδίζοντας τά Ἰωάννινα, ἐβομβάρδισαν καί τό κτίριο τῆς Παιδαγωγικῆς Ἀκαδημίας, ὅπου στεγαζόταν τό Νοσοκομεῖο. Οἱ Ἀδελφές Νοσοκόμες ἀρνήθηκαν νά κατέβουν στό καταφύγιο γιά νά μήν ἐγκαταλείψουν τούς χειρουργημένους τους. Ὁπότε, μιά μεγάλη βόμβα ἐσκότωσε ὅλες τίς γενναῖες ἐκεῖνες Ἑλληνίδες Νοσοκόμες. 

Ἔτσι, στήν στήλη τῆς εὐγνωμοσύνης, ἡ Ἑλλάδα ζυγίζοντας τήν προσφορά τους τήν ἀφάνταστα μεγάλη στά στρατιωτικά νοσοκομεῖα, ὅπου κάποιες πέθαναν ἀπό τήν ὑπερκόπωση, καί τήν θυσία τους στό Νοσοκομεῖο τῶν Ἰωαννίνων, ἔγραψε εὐλαβικά: «ΗΡΩΪΔΕΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΣ. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ. ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ!».

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα, γεμᾶτα ἀπό τόν Χριστόν καί τήν Ἑλλάδα.  

Διάπυρος πρός Χριστόν εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

• Ρεπορτάζ: Νίκος Σουτόπουλος
• Φωτογραφία: Γιώργος Γοργόλης

ΚΑΛΠΑΚΙ: Σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα, κατά τον εσπερινό της Κυριακής 15 Οκτωβρίου 2023, έγινε η κουρά του αδελφού Απόστολου, που μετονομάστηκε σε μοναχός Αθανάσιος, οποίος επάνδρωσε έτσι την εγκαταλειμμένη Ιερά Μονή Αγίου Συμεών του Στυλίτου και Αγίου Αθανασίου Χρυσόρραχης, κατά την ανασύσταση της.

Η Ιερά Μονή Αγίου Συμεών του Στυλίτου και Αγίου Αθανασίου βρίσκεται μέσα σε πυκνό πουρναρόδασος, γεωγραφικά βόρεια του Δημοτικού Διαμερίσματος Χρυσόρραχης (Ζαγόριανη) του Δήμου Πωγωνίου.

Η Ιερά Μονή χτίστηκε το έτος 1663 όπως φαίνεται και στο βιβλίο «Ιερά Μονή Σωσίνου Παρακαλάμου» του συγγραφέως Αιδεσιμολογιώτατου πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση των εκδόσεων Αθ. Σταμούλη.

Είναι φρουριακού τύπου με ψηλό μαντρότοιχο (καστρομονάστηρο), Αρχικώς και μέχρι το έτος 1818 ήταν Μετόχι της Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Σωσίνου (κυρίαρχος Ιερά Μονή). Αρχικώς υπήρχε ανδρώα και στη συνέχεια μετατράπηκε σε γυναικεία μονή. Εγκαταλείφθηκε όμως πριν το 1913.

Το Καθολικό της Ιεράς Μονής (ο κεντρικός Ιερός Ναός) το οποίο ανήκει στον τύπο της μονόκλιτης καμαροσκεπούς Βασιλικής, είναι κατάγραφο και ιστορήθη το έτος 1840 δια χειρός αμαρτωλού Νικολάου ο οποίος αγιογράφησε και την Ιερά Μονή των Μετεώρων. Η ιστόριση (αγιογράφηση) ολοκληρώθηκε το έτος 1856 από τους Καπεσοβίτες Ιωάννη και Αναστάσιο.

Σήμερα εντός της γραφικής και ήσυχης εσωτερικής αυλής της μονής υπάρχουν μερικά από τα κελιά, υπόλειμμα της Τραπέζης και η στέρνα χτισμένη και αυτή το έτος 1756. Η ιστορία της μονής μαρτυρεί ότι από τα έσοδα της πληρώνονταν ο εκάστοτε ελληνοδιδάσκαλος που δίδασκε στο σχολείο του χωριού.

Η Μονή πανηγυρίζει το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά τον Δεκαπενταύγουστο καθώς επίσης την 1η Σεπτεμβρίου ημέρα μνήμης του Αγίου Συμεών του Στυλίτου καθώς υπάρχει η κάρα του που ήρθε από την Κωνσταντινούπολη, άγνωστο πότε.

Στη χειροτονία παρευρέθηκαν πλήθος ιερέων και μοναχών από την Ιερά Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως Πωγωνιανής και Κονίτσης και φίλοι του νέου μοναχού Αθανασίου από τα Ιωάννινα, το Μέτσοβο, την Κόνιτσα και αλλού. Ακολούθησε μικρή δεξίωση προς τιμή του και οι ευχές όλων να είναι «πάντα άξιος»!

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 2ᾳ Ὀκτωβρίου 2023                   

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

        Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κύριος ΑΝΔΡΕΑΣ, ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις:

 «Ἕνα σπουδαῖο ζήτημα, πού ἀφορᾷ στήν Ἐθνική Κοινότητα τῆς Βορείου Ἠπείρου, εἶναι ἡ Ἀπογραφή τοῦ πληθυσμοῦ στήν γειτονική Ἀλβανία. Δυστυχῶς, μέ τά ἀλεπάλληλα τραγικά γεγονότα, πού ἔπληξαν τήν Ἑλλάδα τόν τελευταῖο καιρό, τό ζήτημα αὐτό πέρασε σχεδόν ἀπαρατήρητο.

Ἡ ἀπογραφή εἶναι ζωτικῆς σημασίας ζήτημα γιά τήν ἐπιβίωση τῆς Βορείου Ἠπείρου. Διότι, ἐνῷ ὁ ἀριθμός τῶν ἐκεῖ διαβιούντων Ἑλλήνων ἔφθανε περίπου στίς 400.000, τό καθεστώς τοῦ Ἐνβέρ Χότζα ἰσχυριζόταν ὅτι μὀλις 25.000 ἦταν ὁ Ἑλληνικός πληθυσμός! Κι’ αὐτό, γιατί ὁ κομμουνιστής Χότζα, ὄντας ἄριστος στίς καλπονοθεύσεις καί στά ἐκλογομαγειρέματα εἶχε περιορίσει τήν Βορειοηπειρωτική Κοινότητα μόνο στήν περιοχή τοῦ Ἀργυροκάστρου καί τῶν Ἁγίων Σαράντα, ἐνῷ Κορυτσᾶ, Πρεμετή, Χειμάρρα, καί ἄλλες, δέν ἐθεωροῦντο «μειονοτικές περιοχές».

Αὐτές, ὅμως, οἱ ἀλχημεῖες, πού γινόντουσαν τότε πού ἡ Ἀλβανία ἦταν ἐντελῶς ἀπομονωμένη ἀπό τόν ὑπόλοιπο κόσμο καί, φυσικά, ἀπό τήν Ἑλλάδα, δέν μποροῦσαν ἀπό κανένα νά ἐλεγχθοῦν. Ἀλλά, μολονότι τά χρόνια τοῦ Χότζα πέρασαν, ἀτυχῶς οἱ μεθοδεύσεις του, πού ἀπέβλεπαν στήν συρρίκνωση καί, ἐν τέλει, στήν ἐξαφάνιση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἰσχύουν καί σήμερα στό ἀκέραιο, παρά τό ὅτι τό ἐκεῖ καθεστώς εἶναι, τυπικά, δημοκρατικό, καί πού, μάλιστα, χτυπάει συνεχῶς τήν πόρτα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Μιά κραυγαλέα περίπτωση τῆς ἀλβανικῆς αὐθαιρεσίας ἔναντι τῶν Βορειοηπειρωτῶν εἶναι ἡ ἐτσιθελική φυλάκιση τοῦ ἐκλεγμένου Δημάρχου Χειμάρρας Φρέντυ Μπελέρη, ὁ ὁποῖος δέν μπορεῖ νά ὁρκισθῇ καί νά ἀναλάβῃ τά καθήκοντά του. Τά συμφέροντα κάποιων, πού θέλουν νά ἁρπάξουν τίς περιουσίες τῶν Χειμαρριωτῶν, αὐτά ἀκριβῶς κρατᾶνε φυλακισμένο τόν Μπελέρη.

Ἀλλά, τώρα, μέ τήν Ἁπογραφή, ἔχει σημάνει ἡ ὥρα τῆς εὐθύνης: 

α) Γιά τήν Ἑλληνική Κυβέρνηση. Ἡ ὁποία, βέβαια, ἔχει πολλά προβλήματα νά ἐπιλύσῃ, μετά καί τίς καταστροφικές πλημμύρες στήν Θεσσαλία. ὅμως, εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νά στρέψῃ τήν προσοχή της καί στήν Βόρειο Ἤπειρο, καί νἀ ἀσκήσῃ ὅλη τήν ἐπιρροή της στό καθεστώς τοῦ Ἔντι Ράμα, ὥστε νά μή περάσουν οἱ μεθοδεύσεις του γιά τήν συρρίκνωση τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ ευθύνη τῆς Πολιτείας εἶναι, ἐν προκειμένῳ, μεγάλη ἐάν, τυχόν, ἀδρανήσῃ. Χρέος της εἶναι νά παρακινήσῃ καί βοηθήσῃ τούς ἐν Ἑλλάδι Βορειοηπειρῶτες νά μεταβοῦν μέσα καί νά ἀπογραφοῦν. Ἀκόμη δέ, νά ζητήσῃ καί τήν δραστηριοποίηση τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ε.Ε., πού χρηματοδοτεῖ τήν Ἀπογραφή, γιά νά ἐπιβλέψῃ τήν ὀρθή πορεία τῆς Ἀπογραφῆς.

β) Γιά τούς Βορειοηπειρῶτες. Κυρίως γιά ὅσους διαμένουν στήν Ἑλλάδα, νά μήν ἀδιαφορήσουν, ἄν δέν θέλουν νά σβήσῃ ἡ πατρίδα τους διά παντός. Κάνω ἔκκληση στούς ἀδελφούς μας νά δώσουν τό παρών σ’ αὐτό τό καθῆκον. Γιατί, ἀνεξάρτητα ἀπό τό τί θά πράξῃ ἡ Ἑλληνική Κυβέρνηση, τό χρέος καί ἡ εὐθύνη τῶν Βορειοηπειρωτῶν εἶναι μεγάλο. Γιατί, ὅπως λέει καί ὁ ποιητής: «Χρωστᾶμε σ’ ὅσους πέρασαν, θά ρθοῦνε, θά περάσουν, κριτές θά μᾶς δικάσουν, οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί»! Τούς θερμοπαρακαλῶ, λοιπόν, καί τούς φωνάζω ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου: Ἐπειδή οἱ καιροί εἶναι ἰδιαιτέρως δύσκολοι καί γιά τήν Βόρειο Ἤπειρο, γι’ αὐτό πρόσχωμεν · καί πάλι πρόσχωμεν. Οἱ καιροί οὐ μενετοί».  

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)

Ἑορτάσθηκε, ὅπως κάθε χρόνο, στόν Ἱερό Ναό Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, στήν Ἐνορία Κάτω Κονίτσης, ἡ ἱερά μνήμη τῶν Μητροπολιτῶν καί Ἐθνομαρτύρων Σμύρνης Χρυσοστόμου, Μοσχονησίων Ἀμβροσίου, Κυδωνιῶν Γρηγορίου, Ἰκονίου Προκοπίου, Ζήλων Εὐθυμίου καί τῶν σύν αὐτοῖς ἀναιρεθέντων κατά τήν Μικρασιαστικήν Καταστροφήν μαρτύρων, συμπροσευχομένου τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΟΥ.

Τοῦτο συμβαίνει κατ’ ἔτος, καθώς στην Ἐνορία Κάτω Κονίτσης ἡ πλειοψηφία τῶν κατοίκων κατάγεται ἀπό τήν Μικρά Ἀσία καί τήν Καππαδοκία, ἀφοῦ οἱ πρόγονοί τους ἔφυγαν ἀπό τίς πατρογονικές τους ἐστίες ἐξ αἰτίας τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς τοῦ 1922.

Στό κήρυγμά του, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, ἀναφέρθηκε στήν συμπλήρωση 101 ἐτῶν ἀπό τήν καταστροφή τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί τοῦ Πόντου. Μιά καταστροφή πού προκάλεσαν ἀρχικά οἱ βάρβαροι καί ἀπάνθρωποι Νεότουρκοι καί κατόπιν οἱ κεμαλιστές μέ τήν βοήθεια τῶν δῆθεν συμμάχων μας.

Ἔτσι σφαγιάσθηκαν ἤ ἐξοντώθηκαν μέ τά διαβόητα τάγματα ἐργασίας (ἀμελέ ταμπουρού) ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μέ πρώτους τούς Ἑπισκόπους καί λοιπούς Κληρικούς, τούς ὁποίους ἡ Ἐκκλησία ἔχει κατατάξει στήν χορεία τῶν Ἁγίων Της.

Στήν συνέχεια, ὁ Σεβασμιώτατος ἐπικεντρώθηκε στήν ζωή καί τό ἔργο τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος Ἐπισκόπου Ζήλων Εὐθυμίου Ἀγριτέλλη. Ἀνέφερε ὅτι γεννήθηκε στήν Λέσβο τό 1876, ἔγινε Μοναχός στήν Μονή Λειμῶνος τοῦ νησιοῦ καί αφοῦ ἀποφοίτησε ἀπό τήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης χειροτονήθηκε Διάκονος καί Πρεσβύτερος.

Λόγῳ τῆς μεγάλης μορφώσεως καί τοῦ φλογεροῦ πατριωτισμοῦ του μέ πρόταση τοῦ Μητροπολίτου Ἀμασείας Γερμανοῦ Καραβαγγέλη καί ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄, χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Ζήλων, βοηθός τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀμασείας, μέ ἕδρα τήν Πάφρα. Ἔχτισε Ἱερούς Ναούς καί Σχολεῖα καί χειροτόνησε καλούς Ἱερεῖς.

Ὅταν ξεκίνησε ὁ Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία κήρυξε ὑποχρεωτική ἐπιστράτευση, πολλοί κάτοικοι τοῦ Πόντου κατέφυγαν στά βουνά γιά νά γλιτώσουν. Μετά τήν λήξη τοῦ Πολέμου καί τήν ἀνακωχή, ἐπέστρεψαν στά σπίτια τους, ἀλλά οἱ Τουρκικές βαρβαρότητες συνεχιζόταν.

Ὁ Ἐπίσκοπος Εὐθύμιος, ἔστελνε συνεχῶς ὑπομνήματα στήν Ἑλληνική Κυβέρνηση διεκτραγωδῶντας τά δεινά τοῦ ποιμνίου του. Οἱ Τοῦρκοι, ἔχοντάς τον στοχοποιήσει, τόν συνέλαβαν στίς 21 Ἰανουαρίου 1921, μαζί μέ ὅλο τό προσωπικό τῆς Μητροπόλεως Ἀμασείας καί τούς ἔκλεισαν στίς Τουρκικές φυλακές – μπουντρούμια, μέ τήν κατηγορία ὅτι ἐργαζόταν γιά τήν ἵδρυση τῆς «Δημοκρατίας τοῦ Πόντου».

Λίγο μετά ἔκλεισαν τόν Εὐθύμιο στά ὑπόγεια τῶν φυλακῶν, μαζί μέ τούς βαρυποινίτες, ὅπου ἀσθένησε ἀπό ἐξανθηματικό τύφο καί ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τήν 29ῃ Μαΐου 1921, ἐνῷ οἱ Τοῦρκοι ἀπαγόρευσαν τήν νεκρώσιμη ἀκολουθία. Τραγική εἰρωνεία … Τήν ἡμέρα τοῦ θανάτου του ἔφθασε καί ἡ ἀπόφαση τοῦ Στρατοδικείου τῆς Ἄγκυρας πού τόν κατεδίκαζε σέ θάνατο.

Καί ὁ Σεβασμιώτατος κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, κατέληξε: «Ἀπό τά βεβηλωμένα ἅγια θυσιαστήρια, ἀπό τά ἐρείπια τῶν Ἱερῶν Ναῶν καί ἀπό τίς ψυχές τῶν γνωστῶν καί ἀγνώστων μαρτύρων τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀνεβαίνει ἡ ἴδια ἡ φωνή τῆς ἱκεσίας, ὅπως τήν ἀκοῦμε στό θεόπνευστο βιβλίο τῆς “Ἀποκαλύψεως” καί κατατίθεται στόν θρόνο τοῦ Παντοδύναμου Θεοῦ:
“Ἕως πότε ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καί ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς;” (Ἀποκ. στ΄ 10).

Κι’ Ἐκεῖνος θά μᾶς ἀπαντᾶ: Ἡ Γενιά τοῦ 1922 δέν ἐπρόδωσε τά ἰδανικά τοῦ Ἔθνους, ἀλλά ἔμεινε πιστή μέχρι θανάτου, σύμφωνα μέ τήν παραγγελία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: “Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς” (Ἀποκ. β΄ 10).

Καί τώρα, μένει στεφανωμένη μέ τόν στέφανο τοῦ αἰωνίου θριάμβου στόν Οὐρανό, ἀλλά καί μέ τήν δόξα τοῦ ἐθνικοῦ ἥρωος καί τοῦ Χριστιανοῦ μάρτυρος. Καί μᾶς καλεῖ ὅλους, ἰδίως τήν νέα γενιά νά μή τήν ξεχάσουμε ποτέ, ἀλλά νά ἀποτελῇ γιά μᾶς ἀφορμή διδαχῆς καί οἰκοδομῆς στόν Χριστό καί στήν Ἑλλάδα. Οἱ Ἅγιες εὐχές τους ἄς συνοδεύουν καί ἐμᾶς καί ὁλόκληρο τό Ἑλληνικό Ἔθνος. Ἀμήν».

Μέ ἁπλότητα καί πάνδημη συμμετοχή, ἑορτάσθηκε ἐφέτος στήν Ἁγία Παρασκευή (Κεράσοβο) Κονίτσης, ἡ 110 η ἐπέτειος ἀπό τήν ἀπελευθέρωση τοῦ χωριοῦ ἀπό τόν ὀθωμανικό (τουρκικό) ζυγό (23 Ἰανουαρίου 1913).

Ἔχει καθιερωθεῖ νά ἑρτάζεται κάθε χρόνο, τήν πρώτη Κυριακή τοῦ μηνός Αὐγούστου, καθώς τό χωριό εἶναι ὀρεινό καί τόν Ἰανουάριο ἔχει μόνο τούς
λιγοστούς μόνιμους κατοίκους.

Τήν Κυριακή 6 Αὐγούστου 2023, οἱ ἐπετειακές εκδηλώσεις ἄρχισαν μέ τόν Ὄρθρο, τήν Θεία Λειτουργία καί τό Ἱερό Μνημόσυνο, ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν πεσόντων Κερασοβιτῶν κατά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ χωριοῦ τους ἀπό τόν ὀθωμανικό (τουρκικό) ζυγό, καθώς ἐπίσης καί τοῦ Μοναχοῦ Κωνσταντίνου Ζούκα καί τῆς οἰκογενείας αὐτοῦ, στόν Ἱερό Ναό
Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΟΥ.

Νωρίτερα στό κήρυγμά του, ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε στήν Ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου, καθώς καί στήν ἀνάγκη νά μεταμορφωθοῦμε ὅλοι μας, ἀλλάζοντας πρός τό καλύτερο, γιά νά κερδίσουμε, ἐν τέλει, τήν
Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Μετά τήν ἀπόλυση, μετέβησαν ὅλοι στό Μνημεῖο Πεσόντων τοῦ χωριοῦ, πλησίον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Ἐκεῖ βρίσκονται δύο προτομές ˙ ἡ πρώτη εἰκονίζει τό πρόσωπο ἑνός Κερασοβίτη ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, μέ τήν ἐπιγραφή: «ΚΕΡΑΣΟΒΙΤΗΣ ΗΡΩΑΣ – ΜΝΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΚΕΡΑΣΟΒΙΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΟ ΖΥΓΟ – 23 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1913» καί ἡ δεύτερη μιά Κερασοβίτισσα, μέ τήν ἐπιγραφή: «Η ΓΕΝΝΗΤΡΑ ΜΑΣ ΚΕΡΑΣΟΒΙΤΙΣΣΑ ΜΑΝΑ …».

Ἐκεῖ, μέ τήν ἐπιμνημόσυνη δέηση ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑ, συμπαραστατουμένου ἀπό τόν οἰκεῖον Ἐφημέριο π. Μιχαήλ Παπακώστα, ὁπότε ἔληξαν οἱ σχετικές ἐκδηλώσεις.

Κατόπιν, ἀκολούθησε μικρή δεξίωση στήν κεντρική πλατεῖα, ὅπου καί ἀναλύθηκαν διεξοδικά τά ἱστορικά στοιχεῖα γιά τόν Μοναχό (κατ’ ἄλλους Ἱερομόναχο) Κωνσταντῖνο Ζούκα καί τήν οἰκογένειά του. Αὐτά ἀποδεικνύουν ξεκάθαρα ὅτι καταγόταν ἀπό τήν Ἁγία Παρασκευή
(Κεράσοβο) Κονίτσης καί τό «Ἰωάννης Γούναρης» ἦταν τό ψευδώνυμο, μέ τό ὁποῖο ἔμεινε γνωστός στήν Ἱστορία.

Διαβάζουμε σχετικά, ἀπό διάφορες ἱστορικές πηγές:

«Ὁ Κωνσταντῖνος Ζούκας (Ἰωάννης Γούναρης) καταγόταν ἀπό τά Ἰωάννινα καί ἦταν ἀκόλουθος τοῦ Τούρκου πασά Ὀμέρ Βρυώνη. Κατά τή διάρκεια τῆς πρώτης Πολιορκίας τοῦ Μεσολογγίου, ἦταν ἔμπιστος κυνηγός τοῦ πασά, ἐνώ ἡ οἰκογένειά του βρισκόταν ὑπό τουρκική ὁμηρεία στήν Ἄρτα.

Χάρη στήν ἐλευθερία κινήσεων πού τοῦ προσέδιδε ἡ ἰδιότητα τοῦ
κυνηγοῦ, πληροφορήθηκε ἀπό τόν Γεώργιο Βαρνακιώτη τό σχέδιο τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ γιά γενική ἔφοδο στό ἀνατολικό τμῆμα τοῦ Μεσολογγίου, πού θά πραγματοποιούταν ξημερώματα τῆς 25 ης  Δεκεμβρίου 1822, ἀνήμερα δηλαδή τῶν Χριστουγέννων.

Τό ἀπόγευμα τῆς 24ης  Δεκεμβρίου, ὁ Κωνσταντῖνος Ζούκας (Ἰωάννης Γούναρης), μετά ἀπό ἔντονη ἐσωτερική πάλη, γνωρίζοντας τίς συνέπειες τῆς ἀπόφασεώς του, γνωστοποίησε στούς Έλληνες, μέσῳ τοῦ γραμματέως τοῦ Ὁπλαρχηγοῦ Μακρῆ, τό τουρκικό σχέδιο.

Ὁ Μαυροκορδάτος, μαθαίνοντας τήν εἴδηση, ἐνίσχυσε τήν ἄμυνα τοῦ φρουρίου καί ειδικότερα τή νοτιοανατολική του πλευρά. Ἔτσι, ἡ γενική ἔφοδος ἀπέτυχε καθώς οἱ Μεσολογγίτες στρατιῶτες ἀντί νά βρίσκονται στίς ἐκκλησίες, λόγῳ τῆς ἑορτῆς, ἦταν προετοιμασμένοι καί ἀπέκρουσαν τίς
ἐφορμήσεις τοῦ τουρκικοῦ στρατοῦ.

Οἱ ὑποψίες ἔπεσαν ἀμέσως στόν Κωνσταντῖνο Ζούκα (Ἰωάννη Γούναρη), καθώς ἦταν Ἕλληνας καί ἕνας ἀπό τούς λίγους πού γνώριζαν τό σχέδιο.
Το τίμημα ἦταν βαρύ. Ὁ Ὀμέρ Βρυώνης γιά νά τόν ἐκδικηθεῖ, ἔσφαξε τήν οἰκογένειά του, τήν ὁποία κρατοῦσε αἰχμάλωτη στήν Άρτα.

Ὁ Κωνσταντῖνος Ζούκας, ἀποφάσισε νά κρυφτεῖ στά μέρη τοῦ ὄρους «Ζυγός», σέ μιά σπηλιά στήν περιοχή πού ονομάζεται «Κλεισούρα». Ἡ σπηλιά αὐτή εἶχε χρησιμοποιηθεῖ ὡς καταφύγιο, σύμφωνα μέ τήν παράδοση, καί πρίν περίπου ἕναν αἰῶνα, ἀπό κάποιον Κουμπούρα ἀπό τό χωριό Χρυσοβέργι, ὁ ὁποῖος κατέφυγε ἐκεῖ προκειμένου νά γλυτώσει ἀπό
τούς Τούρκους πού τόν καταδίωκαν.

Ὅταν μετά ἀπό καιρό ἐπέστρεψε στό σπίτι του, διηγήθηκε στούς συγχωριανούς του ὅτι κάθε βράδυ ἔβλεπε στό σημεῖο πού βρίσκεται σήμερα
ὁ Ναός ἕνα φῶς.

Οἱ χωριανοί μετέβησαν στό μέρος πού τούς ὑπέδειξε καί ἀνακάλυψαν ἔκπληκτοι τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας Ἐλεούσας καί δίπλα πηγή μέ ἁγίασμα. Λόγω αὐτοῦ τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος οἱ ευλαβείς χριστιανοί τῆς περιοχῆς ἔκτισαν τότε τό πρῶτο ἐκκλησάκι.

Αὐτή τήν σπηλιά χρησιμοποίησε καί ὁ Κωνσταντῖνος Ζούκας (Ἰωάννης Γούναρης) γιά νά γλυτώσει ἀπό τήν ὀργή τοῦ Ὀμέρ Βρυώνη. Στό σημεῖο μετέβαιναν κάτοικοι τῶν γειτονικῶν χωριῶν καί βοσκοί οἱ ὁποῖοι, ἀναγνωρίζοντας καί τιμῶντας τό πνεῦμα θυσίας καί τήν
γενναιότητά του, τόν προμήθευαν μέ τρόφιμα καί νερό.

Ὁ πόνος τοῦ ἥρωα γιά τόν χαμό τῆς οἰκογενείας του ἦταν μεγάλος καί, ἔχοντας χάσει τά πάντα ἐκτός ἀπό τήν πίστη του, ἀποφάσισε νά γίνει καλόγερος, χρησιμοποιῶντας τήν σπηλιά ὡς κελλί.

Ἀναφέρει στό ποίημά του, «Ὁ καλόγερος τῆς Κλεισούρας», ὁ ποιητής Κώστας Κρυστάλλης:

«Ὁ Μερ΄ Πασσάς μαθαίνει τοῦ κυνηγοῦ

τήν προδοσιά καί στήν ἀπελπισιά του,

σάν πῆρε ὁ Κώστας τά βουνά, τοῦ σφάζει τά παιδιά του,

Τόπαν τοῦ Κώστα στά βουνά καί τ΄ ἅρματα πετάει

Καί στῆς Κλεισούρας τό μικρό το ΄ρημοκκλήσι πάει

Καί γίνεται καλόγηρος, ντύνεται ράσα μαύρα…»

          Καί σ’ ἄλλο σημεῖο, στό ἴδιο ποίημα:

«Περαστικέ διαβάτη Κιρασοβίτη ἤ Κερασοβίτη,

ὅταν περνᾶς ἀπό τό Μοναστήρι τῆς Κλεισούρας

σταμάτησε ἐκεῖ καί ἄναψε ἕνα κεράκι

γιά τή γενναία ψυχή αὐτοῦ τοῦ Κιρασοβίτη ἀγωνιστή τοῦ 1821,

νά μακαρίσει ἡ ἀγαθούλα ψυχή του,

ὅπως καί τῆς φαμίλιας του.

Θά εἶναι προσκύνημα σεβασμοῦ καί εὐλάβειας

στόν καλόγερο τῆς Κλεισούρας».

Στήν σπηλιά αὐτή, ὁ Κερασοβίτης ἥρωας ἔζησε μακρυά ἀπ’ τόν κόσμο, προσευχόμενος καί ἀσκητεύων.

Τό 1837, ἀπό τό σημεῖο ἔτυχε νά περάσει ὁ βασιλιάς Ὄθωνας μέ τήν σύζυγό
του Ἀμαλία, ὁ ὁποῖος, πληροφορούμενος ποιός βρίσκεται ἐκεῖ, θέλησε νά συναντήσει τόν ἄνθρωπο πού έσωσε τό Μεσολόγγι. Θέλοντας νά τόν τιμήσει γιά τήν προσφορά του πρός τό Ἔθνος τόν ρώτησε τί ἐπιθυμεῖ νά τοῦ δωρίσει.

Ο Κωνσταντῖνος Ζούκας (Ἰωάννης Γούναρης), ἀπέδειξε γιά ἄλλη μιά φορά τό ἦθος του, ἀρνούμενος κάθε ὑλικό ἀγαθό γιά τόν ἑαυτό του, ζητῶντας μόνο νά παραχωρηθεῖ στήν Ἱερά Μονή ὅλη ἡ περιοχή ἀπό τήν εἴσοδο ἕως τήν ἔξοδο τῆς Κλεισούρας.

Ἀπό τότε ὁ μοναχός πλέον Κωνσταντῖνος Ζούκας (Ἰωάννης Γούναρης), βγῆκε ἀπό τήν ἀφάνεια καί ἄρχισε νά παρουσιάζεται στούς διαβάτες καί νά καλλιεργεῖ τήν περιοχή, καλλωπίζοντας καί ἀναδεικνύοντας τό μοναστήρι, μέχρι τήν κοίμησή του. Τά ὀστά του, βρέθηκαν τό 1997 στά θεμέλια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, κατά τήν ἀνακαίνιση, καί τοποθετήθηκαν μπροστά στήν προτομή του πού υπάρχει στό μοναστήρι.

Αὐτή εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ Κωνσταντίνου Ζούκα (Ἰωάννη Γούναρη), τοῦ κυνηγοῦ τοῦ Ὀμέρ Βρυώνη, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ θυσίασε γυναίκα καί παιδιά γιά τήν Πατρίδα, φόρεσε τό ἀσκητικό ράσο καί ἐκοιμήθῃ ἐν εἰρήνῃ, ἀφοῦ καί τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἠγωνίσατο γιά τήν Ἑλλάδα καί τό Μεσολόγγι.

Ἡ σημερινή Ἱερά Μονή Κλεισούρας, πανηγυρίζει κάθε χρόνο τήν Παρασκευή τῆς Διακαινησίμου, ἑορτή τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς.

Την Κυριακή 27 Αυγούστου πραγματοποιήθηκαν στη Βούρμπιανη Κονίτσης εκδηλώσεις μνήμης από την Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού για την επέτειο της λήξης του Συμμοριτοπολέμου (29 Αυγούστου 1949) με την επικράτηση του Ελληνικού Στρατού επί των κομμουνιστών.

Συγκεκριμένα, τελέστηκε Θεία Λειτουργία στον Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέα και μνημόσυνο υπέρ των Πεσόντων αξιωματικών, υπαξιωματικών και οπλιτών του Ελληνικού Στρατού και της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής.

Ακολούθησε έπαρση σημαίας και προσκλητήριο νεκρών της Μάχης του Γράμμου τον Αύγουστο του 1949.

Την εκδήλωση άνοιξε ο Πρόεδρος της ΕΑΑΣ Ιωαννίνων Συνταγματάρχης ε.α. Δημήτριος Καλλισπεράτης, ενώ τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο Αντιστράτηγος ε.α. Μιχαήλ Γουμαλάτσος.

Την επιμνημόσυνη δέηση στο Μνημείο των Πεσόντων Ηρώων του Ελληνικού Στρατού τέλεσε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέας, ο οποίος απηύθυνε στη συνέχεια τον ακόλουθο χαιρετισμό:

“Χθες το πρωί, που εἶχα ἀνέβει στο ὕψωμα 2.200, περίπου, μέτρα, ὅπου εἶναι το μνημεῖο τῶν πεσόντων στον ἀντικομμουνιστικό ἀγῶνα, ἔβλεπα με δέος το ἱερό, ἀλλά και φοβερό, συγχρόνως, βουνό, τον Γράμμο. Ἄκουγα μέσα στα βάθη τῆς ψυχῆς μου την προτροπή τοῦ Στρατηγοῦ Τσακαλώτου προς τους φαντάρους, που τους ἔλεγε : “Λεβέντες μου, θα συναντηθοῦμε στην κορυφή τοῦ Γράμμου, στο ἐκκλησάκι τῆς Παναγίας”. Και πράγματι, οἱ περισσότεροι ἀνέβηκαν στον Γράμμο. Κάποιοι, ὅμως, δεν ἀνέβηκαν. Ἔπεσαν ὑπέρ πίστεως και πατρίδος.

Και σκεφτόμουνα, για ποια Πατρίδα ἔπεσαν αὐτοί οἱ ἥρωες; Για την Πατρίδα που περιφρονεῖ την ἱερότητα τοῦ γάμου και τρόπον τινά δεν ὑπολογίζει το μυστήριο τοῦ γάμου και προωθεῖ, ἀρκετό καιρό, τώρα, ἐπιτρέψτε μου να πῶ, προωθεῖ τον γάμο τῶν ὁμοφιλοφύλων;  

Γι’ αὐτή την Πατρίδα ἔπεσαν; Γι’ αὐτήν την ντροπή και το αἶσχος; Μ’ αὐτοί, προ ὀλίγου καιροῦ, σε μια “παρέλαση” λεγομένης “ὑπερηφανείας”, ἐφώναζαν ἀνάμεσα στα ἄλλα συνθήματα “να χαθεῖ ἡ Ἑλλάδα, να ζήσουμε ἐμεῖς”. Πῶς, ἀν εἶναι δυνατόν, να ζήσει κανείς ἄν χαθεῖ ἡ Πατρίδα του;!

Και εἶναι ὀδυνηρό να σκέπτεται κανείς, ὅτι μ’ αὐτές τις κινήσεις προσβάλονται ἑκατομμύρια ἁγνῶν και ἀληθινῶν οἰκογενειαρχῶν, ἐδῶ στην Χώρα μας. Και το χειρότερο εἶναι ὅτι αὐτά τα δῆθεν “ζευγάρια” θα υἱοθετήσουν ἀπό παρένθετες μητέρες παιδιά, τα ὁποῖα εἶναι ὀρφανά, ἐγκαταλελειμμένα και στο τέλος θα τα κάνουν και αὐτά ἀνωμάλους ἀνθρώπους.

Γι’ αὐτό λέω, συμπληρώνοντας την πρώτη μου σκέψη, πρέπει να δυναμώσουμε αὐτές τις ἐκδηλώσεις για να ἀκούγεται πιο δυνατό το ΟΧΙ τῶν ἡρώων τοῦ Γράμμου, σ’ αὐτές τις περιπτώσεις τῆς ἀθλιότητας και τῆς παρακμῆς. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη σκέψη που ἔκανα χθές.

Ἡ δεύτερη, ἔχει να κάνει με αὐτό, που κάποια χρόνια, ἀκούγεται σαν “δημιουργία πάρκων ἐθνικῆς συμφιλίωσης”.  Ναί, ὅλοι την θέλουμε την συμφιλίωση, ἀλλά πῶς, ὅμως, θα γίνει; Να ἔχουν “το πάνω χέρι” οἱ κομμουνιστές;

Και ἀφοῦ δεν ἔχουν ζητήσει μέχρι τώρα, οὔτε μια φορά, μία συγγνώμη ἀπό τον ἑλληνικό λαό, που ὑπέστη τα πάνδεινα ἐξ’ αἰτίας τους, για ποια συμφιλίωση μιλᾶνε; Πῶς εἶναι δυνατόν να γίνει αὐτή ἡ συμφιλίωση;  

Και ἄς μην ξεχνᾶμε κάποια γεγονότα που ὅλοι τα γνωρίζετε. Ὅταν ἡ ΓΣΕΕ και ἡ ΑΔΕΔΥ και ἄλλες συνδικαλιστικές ἑνώσεις ὀργανώνουν συλλαλητήρια στην Ἀθήνα και σε ἄλλες μεγάλες πόλεις, και συγκεντρώνονται σε ἕνα χῶρο, ἄς ποῦμε στην Πλατεῖα Συντάγματος, το ΠΑΜΕ, που εἶναι ὀργάνωση τοῦ ΚΚΕ, δεν πηγαίνει ἐκεῖ, κάνει δική του συγκέντρωση, ἄλλη ὥρα, σε ἄλλο τόπο. Γιατί;

Και ἐπιτρέψτε μου να πῶ κάτι τελευταῖο: αὐτή ἡ κίνησις για την “ἐθνική συμφιλίωση” ἄρχισε λίγο μετά το 1981. Τότε, κάποια μέρα, ὁ γενναῖος, κατά τ’ ἄλλα, και πανάξιος Στρατηγός Τσακαλῶτος, ἐμφανίσθηκε στην τηλεόραση με τον Μᾶρκο Βαφειάδη ἀνταλλάσσοντες φιλοφρονήσεις, χαμόγελα και στο τέλος ἐνηγκαλίσθησαν ἀμφότεροι και ἀλληλοασπάσθησαν. 

Και εἶπαν τότε κάποιοι:  “Νά, βλέπετε, ἦλθε ἡ συμφιλίωση. Για σκεφθεῖτε τον Τσακαλῶτο να συνομιλεῖ με τον Βαφειάδη!”  

Ἄμ, δεν ἦταν ὅμως, ἔτσι. Ὁ Τσακαλῶτος, δυστυχῶς, ἔπεσε στην παγίδα τοῦ τότε κυβερνῶντος κόμματος. Ποια ἦταν ἡ παγίδα; Να παρουσιασθεῖ ὁ Βαφειάδης μαζί του, να ξεπλυθεῖ, τρόπον τινά ἀπό το μίασμα τῆς ἀνταρσίας, και να πεῖ μετά το κυβερνόν, τότε, κόμμα : “Ὁρῖστε, ἔχουμε ἕναν νέο βουλευτή, ἄξιο βουλευτή”. Ὅπως και ἔγινε.

Ἀλλά αὐτό, ὅμως, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἐπιτρέψτετό μου να πῶ, μόνο συμφιλίωση δεν εἶναι. Δεν εἶναι συμφιλίωση αὐτή και πολύ ὀρθά εἶπε ὁ Στρατηγός σήμερα στην ὁμιλία του, λίγο παρά κάτω ἀπό ἐδῶ, στην Θεοτόκο (χωριό), στην στροφή τοῦ δρόμου, σε ἐμφανέστατο σημεῖο ἔχουν το μνημεῖο, ἄς το ποῦμε, τοῦ λεγομένου “Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ”. Αὐτό δεν εἶναι, βέβαια, μνημεῖο μίσους, σαν τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ! Ἀλλά τι εἶναι, ὅμως; Αὐτά τα μνημεῖα, που ἔχουν γεμίσει τον τόπο, ὄχι μόνο στην Θεοτόκο, ἀλλά ὅπου και να γυρίσετε τα μάτια σας θα δεῖτε τέτοια μνημεῖα, εἶναι μνημεῖα ἀγάπης και ἀδελφοσύνης!

Εἶναι μνημεῖα που λένε “ἐδῶ εἴμαστε. Και ἄν θέλετε θα ξανάλθουμε”. Αὐτά λένε τα μνημεῖα. Για να μην ξανάλθουν, λοιπόν, τέτοιοι καιροί, ὅπως πολύ ὡραῖα εἶπε ὁ Στρατηγός, και τέτοιες ἡμέρες στον ἑλληνικό λαό, να μένουμε μονοιασμένοι, ἑνωμένοι, ἀγαπημένοι, και πάνω ἀπ’ ὅλα και πρῶτα ἀπ’ ὅλα να ἔχουμε τον Χριστό, την Ἐκκλησία και την Ἐλλάδα.

Εἶπε ἕνας ποιητής, “ἄν κλείσεις μέσα στην ψυχή σου την Ἑλλάδα, θα νιώσης κάθε εἴδους μεγαλεῖο”. Δεν ὑπάρχει ἄλλο καλύτερο. Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πριν ἐπακολουθήσει ἡ κατάθεση τῶν στεφάνων, να φωνάξουμε, ἤ καλύτερα να βροντοφωνάξουμε :

ΖΗΤΩ  οἱ ἥρωες τοῦ Γράμμου!  – Ζήτω !

ΖΗΤΩ ὁ ἔνδοξος Ἑλληνικός Στρατός!  – Ζήτω !

ΖΗΤΩ ἡ ἀθάνατη και ἀγαπημένη μας Πατρίδα, ἡ Ἑλλάδα! – Ζήτω !

Να εἶστε καλά. Χρόνια πολλά. Και ἐγώ σᾶς δηλώνω ὅτι, ὅσο ὁ Θεός θα μοῦ ἐπιτρέψει ἀκόμα να περπατάω, και να ἔχω δυνάμεις, θα πηγαίνω και στο μνημεῖο τοῦ Γράμμου, την παραμονή, και ἐδῶ θα ἔρχομαι, ὅσο ἐπιτρέψει ὁ Θεός.

Ἀλλά ἀπό την δική μου την προαίρεση, αὐτήν την ἐκδήλωση και την προσπάθεια, σᾶς διαβεβαιώνω, ὅτι δεν θα την ἐγκαταλείψω ποτέ.

Ὁ Θεός και ἡ Παναγία να εἶναι μαζί σας”.

Η εκδήλωση μνήμης ολοκληρώθηκε με την κατάθεση στεφάνων και την ανάκρουση του εθνικού ύμνου.

Με τον προσήκοντα σεβασμό και ιδιαίτερη τιμή πραγματοποιήθηκαν, όπως κάθε χρόνο, από την Ιερά Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης και το Δήμο Κόνιτσας οι τριήμερες εκδηλώσεις (10-12 Ιουλίου 2023) στη μνήμη του Αγίου Παϊσίου στην Κόνιτσα.

Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν τη Δευτέρα 10 Ιουλίου με επίσκεψη και ξενάγηση στην πατρική οικία του Αγίου Παϊσίου και παράκληση στο εξωκλήσι της Αγίας Βαρβάρας, όπου ο Άγιος είχε την πρώτη θεοπτία.

Την Τρίτη 11 Ιουλίου 2023 τελέσθηκε Θεία Λειτουργία στην Ιερά Μονή Στομίου, όπου μόνασε ο Άγιος και το απόγευμα της ίδιας μέρας Μέγας Πολυαρχιερατικός Εσπερινός στον Ιερό Προσκυνηματικό Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, παρουσία του Περιφερειάρχη Ηπείρου Αλέξανδρου Καχριμάνη, ιερουργούντων των Μητροπολιτών Άρτης κ.κ. Καλλινίκου, Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ.κ. Γεωργίου και Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ.κ. Ανδρέα.

Κατά τη διάρκεια του εσπερινού έγινε λιτάνευση της εικόνας του Αγίου Παϊσίου από το Ναό ως την πατρική οικία του Αγίου με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής του Δήμου Κόνιτσας «Ελευθέριος Χ. Παγγές» με μαέστρο τον Χρήστο Γεωργάνο.

Την Τετάρτη 12 Ιουλίου 2023 τελέστηκε πανηγυρική Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία στο Ναό του Αγίου Κοσμά, παρουσία των Αρχών. Στη συνέχεια ο Δήμαρχος Κόνιτσας Νικόλαος Εξάρχου δεξιώθηκε τους δημότες και τις Αρχές στο δημαρχείο.

Οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν την Πέμπτη 13 Ιουλίου με έκθεση ανέκδοτων φωτογραφιών του Αγίου Παϊσίου στο δημαρχείο και ομιλία από τον πατέρα Χρήστο Μήτσιο με θέμα: «Προσωπικές εμπειρίες από τον Άγιο Παΐσιο, το Άγιο Όρος και τον Μητροπολίτη Σεβαστιανό”.

Στις εκδηλώσεις παρέστησαν οι Μητροπολίτες Άρτης κ.κ. Καλλίνικος, Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ.κ. Γεώργιος και Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ.κ. Ανδρέας, ο Δήμαρχος Κόνιτσας Νικόλαος Εξάρχου, η Υφυπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας Μαρία Κεφάλα, ο Περιφερειάρχης Ηπείρου Αλέξανδρος Καχριμάνης, ο Διοικητής της VIII Μηχανοποιημένης Ταξιαρχίας Ταξίαρχος Παππάς Γεώργιος, ο Γενικός Περιφερειακός Αστυνομικός Διευθυντής Ηπείρου Ταξίαρχος Μουσελίμης Βασίλειος ως εκπρόσωπος του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, εκπρόσωποι των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ο Δήμαρχος Κόνιτσας εκ μέρους του Δημοτικού Συμβουλίου και όλων των συνδημοτών ευχαριστεί τις εκκλησιαστικές, πολιτικές, στρατιωτικές, αστυνομικές αρχές και τους πολίτες που τίμησαν με την παρουσία τους το τριήμερο των εκδηλώσεων, καθώς και το προσωπικό του Δήμου για την άψογη συνεργασία και την άρτια οργάνωση των εκδηλώσεων.

Πραγματοποιήθηκαν με ἐπιτυχία και φέτος οἱ Ἐκδηλώσεις γιά τήν Ἐπέτειο τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγῶνος τῆς Βορείου Ἠπείρου.

Ἔτσι, τήν Κυριακή, 14 Μαΐου 2023, τό πρωΐ, στόν Μητροπολιτικό Ναό Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στό ἡρωϊκό Δελβινάκι, τελέσθηκε ἡ Θεία Λειτουργία, μέ τήν συμμετοχή πολλῶν ἱερέων καί ἀπό τίς δύο ἐπαρχίες Πωγωνίου καί Κονίτσης και την συμμετοχή τῶν παιδιῶν τῶν Κατηχητικῶν συνάξεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ὅπου ἔδωσαν ἕναν ἰδιαίτερο τόνο φορῶντας τις παραδοσιακές στολές τους και κρατῶντας τις τιμημένες ἑλληνικές σημαῖες. 

Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΟΥ ἐψάλη κατανυκτικότατο ἱερό μνημόσυνο, τόσο γιά τούς πρωτεργάτες τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγῶνος, ὅσο καί γιά τούς ἀδίκῳ θανατωθέντες Βορειοηπειρῶτες ἀπό τό ἀθεϊστικό ἀλβανικό καθεστώς.

Στήν συνέχεια, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ ἐξεφώνησε τόν πανηγυρικό τῆς ἡμέρας, κατέθεσε στεφάνι  στόν τάφο τοῦ προκατόχου του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ἑνός ἐκ τῶν πρωτεργατῶν τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγῶνος (1914) καί ἐγκρίθηκε, διά βοῆς, τό ἀκόλουθο

ΨΗΦΙΣΜΑ

1) Ζητοῦμε νά παραμείνουν οἱ ἀδελφοί μας Βορειοηπειρῶτες στίς πατρογονικές τους ἑστίες ὑπό καθεστώς ἐξασφαλίσεως τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων τους.

2) Ζητοῦμε νά ὑπάρξῃ αἴσθημα ἀσφαλείας καί προστασίας τῆς ζωῆς τῶν Βορειοηπειρωτῶν, κάτι πού ἔχει τρωθῆ μετά τίς δολοφονίες τοῦ Ἀριστοτέλη Γκούμα, τόν Αὔγουστο τοῦ 2010 καί τοῦ Κωνσταντίνου Κατσίφα στίς 28 Ὀκτωβρίου 2018.

3) Ζητοῦμε τήν προστασία τῆς ἰδιωτικῆς καί κοινοτικῆς περιουσίας τῶν ἀδελφῶν μας, ἰδίως στό παραλιακό μέτωπο τῆς Χειμάρρας.

4) Ζητοῦμε τήν ἐξασφάλιση τοῦ δικαιώματος τῶν Ἑλληνόπουλων, μέσα, νά διδάσκωνται ἀνεμπόδιστα τήν μητρική τους γλῶσσα καί νά μή δηλητηριάζωνται ἀπό τήν ἀλβανική προπαγάνδα σέ βάρος τῆς Ἑλλάδος, ἰδιαίτερα, μάλιστα, μέσῳ τῶν μαθημάτων Ἱστορίας καί Γεωγραφίας.

5) Ζητοῦμε νά δοθῇ ἀπό τήν Ἑλληνική Κυβέρνηση στούς λίγους (περίπου 60) πού ἔχουν ἀπομείνει, πρώην φυλακισμένους στίς φυλακές τῶν Χότζα – Ἀλία, μιά μικρή σύνταξη, σάν ἀντίδωρο τῆς θυσίας τους γιά τό Ἔθνος.

6) Ζητοῦμε νά ἐνισχυθῇ ὁ μέ ἑλληνική συνείδηση βλαχόφωνος πληθυσμός τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὥστε νά μή μένῃ ἐκτεθειμένος σέ ξένες προπαγάνδες καί ἰδίως τῆς Ρουμανίας.

7) Διαμαρτυρόμαστε ἐντόνως γιά τήν ἀναίτια σύλληψη τοῦ ὑποψηφίου Δημάρχου τῆς Χειμάρρας Φρέντυ Μπελέρη. Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἄς τό λάβῃ αὐτό σοβαρά ὑπ’ ὄψει. Τέλος, 

8) Ζητοῦμε νά γίνῃ σαφές στούς Ἀλβανούς, ὅτι ἡ ἐνταξιακή πορεία τῆς Χώρας τους, περνάει μέσα ἀπό τόν σεβασμό τῶν δικαιωμάτων τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου, μέ τελικό σκοπό τήν ΕΝΩΣΗ τῆς Βορείου Ἠπείρου μέ τήν Ἑλλάδα.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Ἀριθ. Πρωτ. 262

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 3ῃ Μαΐου 2023

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 249ῃ

Θέμα: Ὁ Αὐτονομιακός Ἀγῶνας τῆς Βορείου Ἠπείρου περιμένει δικαίωση.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

-Α-

Πέρασαν κιόλας 109 χρόνια ἀπό τό 1914 πού ξέσπασε ὁ ἀγώνας γιά τήν Αὐτονομία τῆς Βορείου Ἠπέίρου. Ἦταν μιά ἀντίδραση γιά τήν κραυγαλέα ἀδικία τῶν τότε Μεγάλων δυνάμεων νά προσαρτήσουν τό Βόρειο τμῆμα τῆς Ἠπείρου στό νεοσύστατο τότε κρατίδιο τῆς Ἀλβανίας. Ὁ Ἑλληνικός Στρατός εἶχε μέ τόν ἡρωϊσμό του καί τό αἷμα του ἐλευθερώσει αὐτά τά ἐδάφη, ἔπειτα ἀπό σκλαβιά αἰώνων.

Ἀλλά, δυστυχῶς, οἱ λεγόμενοι «Μεγάλοι» αὐτοῦ τοῦ κόσμου δέν εἶχαν καί δέν ἔχουν τέτοιες εὐαισθησίες, καί μόνο γιά τά συμφέροντά τους ἐνδιαφέρονται. Ἔτσι, ὑποχρέωσαν τήν Ἑλληνική Κυβέρνηση νά ἀποσύρῃ τόν νικηφόρο στρατό της, ἀφήνοντας τήν Βόρειο Ἤπειρο στό ἀνελέητο μῖσος τῶν Ἀλβανῶν, πού μέχρι τότε γιά μόνη τους ἀσχολία εἶχαν τό πλιάτσικο καί τίς λεηλασίες.

-Β-

Ἀλλά οἱ Βορειοηπειρῶτες δέν ἔμειναν μέ σταυρωμένα χέρια. Ξεσηκώθηκαν. Καί στίς 17 Φεβρουαρίου 1914, στό Ἀργυρόκαστρο, κήρυξαν τήν Αὐτονομία τῆς ἰδιαίτερης Πατρίδας τους, μέ πρωτοπόρους τούς κατοίκους τῆς ἡρωϊκῆς Χειμάρρας. Σχηματίστηκε Κυβέρνηση τῆς Αὐτονόμου Βορείου Ἠπείρου, μέ Πρόεδρο τόν Γεώργιο Χρηστάκη Ζωγράφο καί μέλη, ἐκτός τῶν ἄλλων, τούς τρεῖς Μητροπολῖτες: τόν Δρυϊνουπόλεως (Ἀργυροκάστρου) Βασίλειο, τόν Κορυτσᾶς Γερμανό καί τόν Βελλᾶς καί Κονίτσης Σπυρίδωνα Βλάχο, ὁ ὁποῖος, κατά κοινή ὁμολογία, ὑπῆρξε ἡ ψυχή καί ὁ κινητήριος μοχλός τοῦ ἱστορικοῦ ἐκείνου ἀγῶνος.

-Γ-

Στό προσκλητήριο τῆς Αὐτονόμου Κυβερνήσεως τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἔσπευσαν ἐθελοντές καί, μάλιστα, φοιτητές, ἀπό διάφορα διαμερίσματα τῆς Ἑλλάδος, ἰδιαίτερα Κρητικοί καί Μανιάτες. Ὁ πρόχειρος αὐτός στρατός συνέτριψε τίς ἐπιθέσεις τῶν Ἀλβανῶν. Καί ἡ ἐλευθερία φάνηκε νά ξαναγυρίζῃ στήν ἀρχαία κοιτίδα της.

Γι’ αὐτό, οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἐκάλεσαν τά ἐμπλεκόμενα μέρη στήν Κέρκυρα, ὅπου στίς 17 Μαΐου 1914 ὑπεγράφη τό περίφημο «Πρωτόκολλο τῆς Κερκύρας», μέ τό ὁποῖο δινόταν εὐρεῖα αὐτονομία στήν Βόρειο Ἤπειρο. Ἐπειδή, ὅμως, εἶχε ἐν τῷ μεταξύ, ἡ κατάσταση ἐξελιχθῆ σέ ἀναρχία λόγῳ τῶν συνεχιζομένων ἀλβανικῶν ἐπιθέσεων, οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἐκάλεσαν πάλι τόν Ἑλληνικό Στρατό γιά νά ἐπιβάλῃ τήν τάξη.

Ἀλλά, τώρα, τά πράγματα ἔδειχναν ὅτι μᾶλλον ὥδευαν πρός ἕνωση τῆς Βορείου Ἠπείρου μέ τήν Ἑλλάδα. Γι’ αὐτό, οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἔθεσαν ἕνα ἐκβιαστικό δίλημμα πρός τόν Ἕλληνα Πρωθυπουργό Ἐλευθέριο Βενιζέλο: Ἤ κρατᾶς τήν Βόρειο Ἤπειρο, ἀλλά χάνεις τά νησιά τοῦ Αἰγαίου ˙ ἤ κρατᾶς τά νησιά ἀλλά χάνεις τήν Βόρειο Ἤπειρο. Ἐκεῖνος προτίμησε τά νησιά, μέ τήν σκέψη ὅτι, ἀργότερα, διά τῆς διπλωματικῆς ὁδοῦ, θά κατώρθωνε νά κερδίσῃ τήν Βόρειο Ἤπειρο.

-Δ-

Τά χρόνια περνοῦσαν μέ τούς Βορειοηπειρῶτες σκλάβους στούς Ἀλβανούς. Μόνο τό 1940 ἀνάσαναν ἀέρα ἐλευθερίας, ὅταν ὁ Ἑλληνικός Στρατός ἐλευθέρωνε τήν μία μετά τήν ἄλλη τίς πόλεις τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἀλλά ἡ χαρά δέν κράτησε πολύ, γιατί μέ τήν ἐπίθεση τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας ὁ Στρατός μας ὑποχώρησε. Ἔπειτα δέ, μετά τήν λήξη τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ἐπικράτησε στήν Ἀλβανία τό κομμουνιστικό καθεστώς τοῦ Ἐνβέρ Χότζα, πού κράτησε 45 ὁλόκληρα χρόνια, ὁπότε οἱ Βορειοηπειρῶτες ὑπέφεραν τά πάνδεινα.

Σ’ ἐκείνη τήν φοβερή μαυρίλα φάνηκε ἡ φωτεινή μορφή τοῦ Μητροπολίτου ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ, ὁ ὁποῖος ἀγωνίσθηκε σθεναρά γιά τά δίκαια καί τά δικαιώματα τῶν Βορειοηπειρωτῶν. Βιάστηκε, ὅμως, νά φύγῃ γιά τήν αἰωνιότητα τήν ὥρα πού γκρεμιζόταν τό ἀπαίσιο ἐκεῖνο καθεστώς. Καί τώρα, οἱ ἀδελφοί μας ἔχουν ν’ ἀντιμετωπίσουν τήν πονηριά τῶν Ἀλβανῶν πού συνεχίζουν τίς αὐθαιρεσίες τους.

Γι’ αὐτό ἀπεφασίσθη νά γίνῃ ἡ καθιερωμένη ἐκδήλωση μετά ἀπό διακοπή 3 ἐτῶν, λόγῳ κορωνοϊοῦ, στό Δελβινάκι, τήν Κυριακή 14 Μαΐου 2023. Θά συναντηθοῦμε ἐκεῖ, σύν Θεῷ, γιά ν’ ἀκουσθῇ καί ἡ δική μας φωνή γιά τά δίκαια τῆς Βορείου Ἠπείρου.

Διάπυρος εὐχέτης ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

Μέ λιτό καί ἀπέριττο τρόπο γιορτάσθηκε καί φέτος, τήν Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2023, ἡ ἐπέτειος τῆς Μάχης τῆς Κονίτσης, στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου στήν Κόνιτσα.

Τό σύνολο τῶν ἐκδηλώσεων διοργάνωσαν – ἀπό κοινοῦ – γιά μιά ἀκόμη φορά – τό Παράρτημα Ιωαννίνων τῆς Ἑνώσεως Ἀποστράτων Ἀξιωματικῶν Στρατοῦ (Ε.Α.Α.Σ.) καί ἡ Ἱερά Μητρόπολις Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης. 

Τό πρωΐ, τελέσθηκε ὁ Ὄρθρος καί ἡ Θεία Λειτουργία μέ τήν συμμετοχή Ἱερέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως και, στήν συνέχεια, τό Ἀρχιερατικό Μνημόσυνο – χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΟΥ – ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἡρωϊκώς ἀγωνισαμένων καί ἐνδόξως πεσόντων κατά τήν προάσπιση τῆς Κονίτσης.

Ἡ ὁμώνυμη Μάχη, ξεκίνησε τά χαράματα, ἀνήμερα τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1947, μέ τήν ἐπίθεση τῶν ἀνταρτῶν τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ Ἑλλάδος (Δ.Σ.Ε.) τοῦ Μάρκου Βαφειάδη, ἑναντίον τῶν μικρῶν στρατιωτικῶν τμημάτων καί τῶν ἡρωϊκῶν κατοίκων τῆς πόλεως, καί ὁλοκληρώθηκε ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων μέ τήν ὁριστική νίκη τῶν Ἐθνικῶν Δυνάμεων.

Οἱ ἀντάρτες, εἶχαν ὡς ἀπώτερο στόχο καί σκοπό, μετά τήν κατάληψη τῆς Κονίτσης, νά τήν ἀνακηρύξουν «πρωτεύουσα» τοῦ «ἐλεύθερου κράτους» πού ἤθελαν νά ἱδρύσουν καί ἕδρα τῆς «Προσωρινῆς Κυβέρνησης τοῦ Βουνοῦ».

Σέ μιά τέτοια περίπτωση, θά μποροῦσαν νά λαμβάνουν ἐπίσημα βοήθεια ἀπό τά κομμουνιστικά κράτη, τά ὁποῖα θά εἶχαν σπεύσει νά τούς ἀναγνωρίσουν. 

Μετά τό πέρας τοῦ Μνημοσύνου, ἔλαβε χώρα ἡ κεντρική ὁμιλία ἀπό τόν κ. Δημήτριο Καλησπεράτη, Σχη (Π.Ζ.) ἐ.ἀ. καί Πρόεδρο τῆς Ε.Α.Α.Σ. Ἰωαννίνων, ὁ ὁποῖος ἀναφέρθηκε μέ γλαφυρό τρόπο στά γεγονότα τῆς Μάχης, ἀλλά καί στήν μεγάλη σημασία της γιά ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα, καθώς ἄν δέν νικοῦσε ὁ Ἐθνικός Στρατός θά εἴχαμε τόν ἀκρωτηριασμό τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος.

Στήν σύντομη ὁμιλία του, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ ἀναφέρθηκε στήν τονωτική γιά τόν στρατό καί τούς κατοίκους τῆς Κονίτσης ἐπίσκεψη στήν Κόνιτσα, τῆς τότε Βασιλίσσης Φρειδερίκης – τήν 7η Ιανουαρίου 1947 – ἡ ὁποία ἀγνόησε τίς συμβουλές καί τίς ἀγωνιώδεις ἐκκλήσεις τῶν στρατιωτικῶν τῆς 8ης Μεραρχίας, οἱ ὁποῖοι θεωροῦσαν ἄκρως ἐπικίνδυνο τό ὅλο ἐγχείρημα.

Τῆς ἐπιφυλάχθηκε ἐνθουσιώδης ὑποδοχή, ἐνώ ἡ Φρειδερίκη πρωτοστάτησε κατόπιν στήν ἀνέγερση τοῦ Νοσοκομείου Κονίτσης.  Γι’ αὐτό – συνέχισε ὁ Σεβασμιώτατος – θεωρῶ ἀπαραίτητη τήν ἐπανατοποθέτηση τοῦ ἀγάλματος τῆς τότε Βασιλίσσης τό ὁποῖο φιλοτεχνήθηκε, λίγα χρόνια μετά τήν ἐπίσκεψη, ἀπό τόν διάσημο γλύπτη Μιχαήλ Τόμπρο – Καθηγητή τῆς Ἀνωτάτης Σχολῆς Καλῶν Τεχνῶν καί Ἀκαδημαϊκό – γιά νά ἀποδοθεῖ σ’ αὐτήν ἡ ὀφειλόμενη τιμή.

Νά μήν λησμονοῦμε ἐπίσης ὅτι τότε ἡ κώμη τῆς Κονίτσης ἀνυψώθηκε σέ Δῆμο, γιά νά τιμηθεῖ ἡ προσφορά της σέ ἐκείνη τήν ἡρωϊκή Μάχη. Δήλωσε δέ, ὅτι γιά ὅσα χρόνια τοῦ τό ἐπιτρέψει ὁ Ἅγιος Θεός, θά δίνει τό παρών στίς κατ’ ἔτος ἐκδηλώσεις γιά τήν Μάχη τῆς Κονίτσης, ὥστε νά τιμᾶ ὅσους θυσιάσθηκαν μέ ὁποιοδήποτε τρόπο κατά τήν διάρκειά της.  

Κατόπιν, ἀκολούθησε στήν αἴθουσα τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου, δίπλα στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου, σύντομη δεξίωση τῶν διοργανωτῶν καί ὅλων τῶν παρισταμένων.

Κατά τήν διάρκειά της, παρουσιάσθηκαν γιά πρώτη φορά χάρτες πού ἀποτυπώνουν τίς κινήσεις ὅλων τῶν ἐμπλεκομένων μερῶν, τῶν πρωταγωνιστῶν τῆς κάθε πλευρᾶς, καθώς καί τῶν ἀποτελεσμάτων  τῆς Μάχης τῆς Κονίτσης.

Παράλληλα, ἐκτέθηκαν ἀντίγραφα ἐφημερίδων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, καθώς καί ἄλλα στοιχεῖα γιά τό κλῖμα μιᾶς περιόδου πού δυστυχῶς πολλοί ἀγνοοῦν.

Ἡ συνολική παρουσίαση καί ἡ ἀναλυτική περιγραφή ὅσων ἐκτέθηκαν, πραγματοποιήθηκαν ἀπό τόν κ. Ἀθανάσιο Λάκκα, Ανχη (Π.Ζ.) ἐ.ἀ. καί ἄριστο γνώστη τῶν γεγονότων, ὁ ὁποῖος ἐντυπωσίασε κυριολεκτικά τούς παρόντες μέ τήν ἀφήγηση καί τίς λεπτομέρειες τῶν γεγονότων ἐκείνης τῆς περιόδου. 

Τέλος, ὅλοι οἱ συμμετέχοντες κατευθύνθηκαν στό παραπλήσιο κοιμητήριο ὅπου βρίσκονται τόσο τό Μνημεῖο Πεσόντων ὅσων ἔπεσαν κατά τήν Μάχη τῆς Κονίτσης, ὅσο καί οἱ τάφοι κάποιων στρατιωτῶν πού εἶχαν ἐνταφιασθῆ ἐκεῖ.

Πραγματοποιήθηκε ἐπιμνημόσυνη δέηση ἀπό τόν Σεβ. Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑ, ἀκολούθησε κατάθεση στεφάνων, ἑνός λεπτοῦ σιγή καί ὁ Ἐθνικός Ὕμνος, τόν ὁποῖο ἔψαλλαν ὅλοι οἱ προσκυνητές, ἀνανεώνοντας τήν συνάντηση τους – πρῶτα ὁ Θεός – γιά τήν ἑπόμενη χρονιά.

Στίς ἐκδηλώσεις ἔδωσαν τό παρών – πέρα ἀπό τούς διοργανωτές – ὁ Δήμαρχος Κονίτσης κ. Νικόλαος Ἐξάρχου, ἀντιπροσωπεῖες φορέων καί συλλόγων ἀπό τά Ἰωάννινα καί τήν Κόνιτσα, καθώς καί ἁπλοί προσκυνητές ἀπό διάφορες περιοχές τῆς Πατρίδας μας.  

Θερμά συγχαρητήρια αξίζουν στον Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέα, ο οποίος συνεχίζει να αντιστέκεται στην αριστερή ιδεολογική δικτατορία που άρχισε να επιβάλλεται σταδιακά στην Ελλάδα από το καλοκαίρι του 1974.

Ο Σεβασμιότατος, σε πείσμα των καιρών, εξακολουθεί κάθε χρόνο να τιμά την μνήμη Ηρώων των στρατιωτών και αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού που έπεσαν στα πεδία των μαχών για να σωθεί η πατρίδα μας από την κομμουνιστική τυραννία, με την διοργάνωση εκδηλώσεων για τις επετείους της Μάχης τη Κονίτσης κάθε Ιανουάριο και της τελικής Μάχης κατά των συμμοριτών στο Γράμμο κάθε Αύγουστο.

Πρόκειται για εκδηλώσεις τις οποίες μέχρι το 1981 διοργάνωνε η Πολιτεία και ο Ελληνικός Στρατός. Έκτοτε όμως οι κυβερνήσεις έπαψαν να τιμούν τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που έδωσαν την ζωή τους για να είναι η Ελλάδα ελεύθερη και δημοκρατική.

Εκ μέρους του Εθνικού Κόμματος “Έλληνες” κατέθεσε στεφάνι ο κ. Αθανάσιος Σταύρου.