Η Κύπρια ποιήτρια Μαρίνα Ματθαίου, η οποία κέρδισε το 2ο Βραβείο στην “Λυρική Παμβώτιδα-2023”, έδωσε αμέσως μετά την εκδήλωση συνέντευξη στον Νίκο Σουτόπουλο, αποκλειστικά για το Epirus-Top.
Κα Μαρίνα Ματθαίου,
- Υπάρχουν περιπτώσεις, που “τ’ ανείπωτα του ποιητή” παίρνουν “σάρκα και οστά” ως έκφραση ψυχής και νου πάνω στο χαρτί, όπως εδώ στην όμορφη εκδήλωση πολιτισμού και τέχνης του ΕΛΣΗ, τη “Λυρική Παμβώτιδα 2023”. Πείτε μας για την πηγή έμπνευσης του ποιήματός σας, που απέσπασε το Β΄ Βραβείο και σας χάρισε αυτή τη διάκριση ως εκπαιδευτικό και ποιήτρια από την Κύπρο μας, σε αυτόν τον ετήσιο θεσμό του πνεύματος και της τέχνης.
– Ο τίτλος του ποιητικού διαγωνισμού της Εταιρείας Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου ήταν ακριβώς “Τα ανείπωτα του ποιητή”. Και μόνο ο τίτλος ήταν αρκετός για να με δελεάσει και να αποτελέσει κίνητρο ποιητικής δημιουργικής σύνθεσης…
Δεν ξεκίνησα αμέσως να γράφω, αλλά… περίμενα μέχρι να μου ‘ρθει η πρώτη λέξη στο μυαλό και να τη μεταφέρω στο χαρτί…
Γυρόφερνα συνεχώς τον τίτλο… τον έλεγα σιωπηρά, τον έλεγα δυνατά… μέχρι που η πρώτη λέξη ξεπετάχτηκε…
“Βαδίζουν”… και μετά η δεύτερη… “οι λέξεις”… κι ύστερα κατέβηκε ο χείμαρρος…
Εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν στο αγαπημένο μου μέρος, δίπλα στη θάλασσα, στον κόλπο των Κοραλλιών, της όμορφης και ιστορικής Πάφου, στην γη της Κύπρου…
Λίγο το γαλάζιο της θάλασσας, λίγο ο ήλιος και το φως, λίγο η ηρεμία ψυχής που με διακατείχε… άνοιξε ο δρόμος της ποιητικής δημιουργίας…
Μα περισσότερο ήταν αυτή η λέξη που με κέντρισε… “Τ΄ ανείπωτα”…
Μεγάλη κουβέντα!!
Πόσα πραγματικά δεν λέμε, τα κρατάμε μέσα μας ως κάτι δικό μας, ως κάτι που αποτελεί κομμάτι του είναι μας και δεν χρειάζεται να ειπωθεί… τουλάχιστον με λέξεις…
Είναι πολλά που λέει ο ποιητής, δικές του αλήθειες… μα και πολλά που δεν ειπώθηκαν γιατί αυτά αποτελούν δικές του αλήθειες πάλι που τις κράτα κλειστές… Είναι μόνο γι’ αυτόν… η ίσως μόνο για λίγους…
Κι έτσι με την ευκαιρία διάκρισης του ποιήματος μου βρέθηκα στα υπέροχα Ιωάννινα που αποτελούν για μένα τόπο αγαπημένο και τα’ χω πάντα στην καρδιά μου….
- Πείτε μας τις εντυπώσεις σας ως Κύπρια εκπαιδευτικός – ποιήτρια από τη διοργάνωση και αυτή την πολιτιστική εκδήλωση στο Νησί Ιωαννίνων.
– Αυτό που έζησα κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης και της απονομής του βραβείου μου θα το ‘χω πάντα στην καρδιά μου φυλαχτό!
Δεν ήταν τόσο η αναγνώριση της ψυχικής μου κατάθεσης μέσω του ποιήματος μου, αλλά η ζεστή υποδοχή και το θερμότατο χειροκρότημα στο άκουσμα του τόπου προέλευσης μου… της Κύπρου μας!
Απέσπασα το Β΄ βραβείο αλλά ίσως και το θερμότερο χειροκρότημα της ζωής μου… γιατί απλά ερχόμουν από την πονεμένη και βασανισμένη γη της Κύπρου μας!
Στο πρόσωπο μου έβλεπαν την Κύπρο όλη κι αυτό ήταν που με γέμισε περηφάνια, ευγνωμοσύνη, ευλογία και τόση αγάπη!
Γιατί Ελλάδα και Κύπρος είναι ένα και αυτό, δεν αλλάζει!
Το λευκό και το γαλάζιο είναι μέσα μας και το κουβαλάμε παντού, είμαστε κομμάτι αναπόσπαστο του Ελληνισμού, είμαστε ο απανταχού Ελληνισμός!
Ευχαριστώ λοιπόν πολύ την Εταιρεία Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου, για την αναγνώριση και βράβευση του ποιήματος μου, ευχαριστώ τα Γιάννενα και τους ανθρώπους των γιατί με έκαναν να νιώσω πως εκεί έχω ένα σπίτι ακόμα, πως έχω κι εκεί φίλους και οικογένεια!
Ευγνωμονώ τον Θεό για την ευλογία που έχω δεχτεί!
Η ποίηση είναι χάρισμα… και κάθε χάρισμα πρέπει να αξιοποιείται για το καλό του Ανθρώπου και της ανθρωπότητας!
Και η ποίηση πρέπει να δίνεται προς τα έξω, προς τον συν-άνθρωπο, είναι κατάθεση ψυχής που απευθύνεται σε άλλες ψυχές!
Ευχαριστώ Γιάννενα για όλα!
Στο επανιδείν!
Σας ευχαριστώ κι εσάς, κ. Σουτόπουλε.
- Κι εγώ ευχαριστώ.
“Τ’ ανείπωτα του ποιητή”
Βαδίζουν οι λέξεις πάνω στους στίχους
γίνονται σύνθημα γραμμένο στους τοίχους
Βγάζει σεργιάνι ο ποιητής την ψυχή του
μα κάπου κρυμμένο κράτα το κλειδί του
Δεν είναι για όλους όλα, το ξέρει,
είναι κι ανείπωτα που δεν τα προφέρει
Δεν γίνονται λόγια σε χαρτί να χωράνε
του νου πυροτέχνημα, τα βράδια σκορπάνε
Σε πόσες στιγμές να μοιράσει τον χρόνο
και πόσα να γράψει που διώχνουν τον πόνο
Πως να χωρέσει τη χαρά που τον καίει
και πόσα να πει απ’ αυτά που δεν λέει
Φωνάζουν αθόρυβα κραυγές απ’ τις λέξεις
Ανείπωτα κράζουν που δεν θα τ’ αντέξεις
Βαθιά η ψυχή σε απύθμενο βάθος
Τρέφει αιώνια το άσβεστο πάθος
Είναι κι ανείπωτα που τόσα δεν λένε
κι αν δεις να γελάνε μπορεί και να κλαίνε
Είναι κι ανείπωτα που όσα δεν είπαν
Στους δρόμους του κόσμου τραγούδι γίνηκαν
Μαρίνα Ματθαίου, Κύπρος (2οΒραβείο “Λυρική Παμβώτιδα 2023”)
Αφήστε μια απάντηση